Zware Metalen is op de zeventwintigste editie van Graspop Metal Meeting! Onze vaste afspraak in het Belgische Dessel willen we voor geen goud missen. Van over de hele wereld komen metalliefhebbers af op deze hoogmis van ons favoriete muziekgenre. De organisatie zegt bezoekers te ontvangen uit maar liefst zestig landen. Zware Metalen stuurt er vanuit twee. Uit Nederland komen de reporters Maarten O, Lara van Sundert en Ruben Baar en de Belgen Michiel Jorissen en Maud Van Durme brengen in eigen land verslag uit. Samen gaan ze op zoek naar de ontdekkingen, vaste waarden, headliners en vooral de beste feestjes op Graspop. Spoiler Alert: Er waren er veel te veel op deze fantastische editie. Op deze eerste dag zien zij onder andere Kerry King, Babymetal, Megadeth, Tool en modder. Credits voor de foto’s aan het mediateam van Graspop.
Brothers of Metal 12:00 – 12:40 (Marquee, Ruben)
Deze man was zo verstandig geweest om woensdagavond al te vertrekken nadat de berichtgeving over het definitief dicht blijven van de parkeerplaatsen in de lucht kwam. De volgende dag stapte ik in alle vroegte de grote tent in om het eerste optreden van het festival te zien. Terwijl er door vele bezoekers nog druk naar niet-zompige kampeerplekken wordt gezocht, kies ik mijn plekje voor de achtkoppige powermetalformatie Brothers of Metal. Ondanks het druilerige weer en de vooruitzichten voor de grasmat sta ik echt te springen voor deze groep. Het is de derde keer dat ik hen zie en het is altijd feest. Wat ook altijd hetzelfde is, is de frontman die meer als een mascotte dienst doet. Veel heeft hij niet toe te voegen behalve flauwe grappen en overmatig veel bier drinken. Ik hoop dat het een grap is en niet serieus, want het komt wel wat sneu over. Ze hebben het nummer Powersnake weer aan de setlist toegevoegd en daar ben ik al blij genoeg mee, want dat is een knaller. Net als de rest van de lijst. De toon is gezet, op naar de rest van een volle dag.
Dominum 12:55 – 13:40 (North Stage, Maud)
Kom niet met de wagen! Gebruik zoveel mogelijk het openbaar vervoer! De waarschuwingen sloegen er niet naast en waren niet zonder reden. Terwijl de meeste collega’s van Zware Metalen nog parkeerplaats aan het zoeken zijn – sommigen deden er uiteindelijk meer dan een uur over – tekent deze reporter reeds present.
Net aangekomen op de weide word ik verwelkomd door modder en onheilspellende, grijze wolken. Gelukkig zijn de eerste optredens reeds bezig. Op de North Stage staat Dominum namelijk het beste van zichzelf te geven. Beierse power metal met het nodige theater. Ik ben een kille minnaar van het genre en ik ben naar Graspop Metal Meeting vertrokken met schoenen die niet waterdicht blijken te zijn. Je zou dus verwachten dat ik er absoluut geen zin in zou hebben, maar niets is minder waar. Misschien omdat het de eerste band is die ik te zien krijg, maar ik geniet echt van het optreden. Dr. Dead – de zanger van de band – gedraagt zich alsof zijn band het festival afsluit: met veel enthousiasme en dankbaarheid naar het publiek toe. Ik ken de band niet zo goed, maar weet wel dat ze naar het einde toe nog Patient Zero en We All Taste The Same spelen. Perfecte nummers om nieuwe fans mee te maken.
Silverstein 13:50 – 14:40 (South Stage, Maud)
Wachtend op vrienden, besluit ik te blijven staan voor het Canadese Silverstein. Niet erg als u niet weet dat de band uit Canada komt, want dat vermeldt zanger Shane Told wel een paar keer. Net als het feit dat de groep reeds 25 jaar bestaat. Op zich geen slechte band hoor. Bij momenten vraag ik me zelfs luidop af waarom deze band zo vroeg staat geprogrammeerd. Bij momenten natuurlijk, want Silverstein steekt er naar mijn mening gewoon niet genoeg bovenuit. Goede sound en een zanger met een stem als een betonmolen, maar om de echte top te bereiken is net dat tikkeltje meer nodig, weet je wel? Wel alle punten voor sfeer en gezelligheid. Shane Told gaat de interactie aan met het publiek en niet op een geforceerde manier zoals andere frontmannen plegen te doen. Zo vraagt hij het publiek om rondjes te lopen rond een kerel die verkleed is als een eenhoorn. Dat moet je het Graspoppubliek geen twee keer vragen natuurlijk.
Amaezing Snäke 14:00 – 18:00 (Classic Rock Café, Lara)
Heart mag zijn Graspopoptreden dan wel afgezegd hebben, maar het nummer Alone schalde op de donderdag toch met regelmaat door de speakers van het Classic Rock Café. Een tikkeltje valser dan we gewend zijn weliswaar: deze versies werden namelijk verzorgd door de festivalgangers zelf, onder begeleiding van de band Amaezing Snäke. Deze live karaokeband stond twee jaar geleden ook al op Graspop Metal Meeting, en was nu terug met hun fantastische foute outfits, scheurende gitaren en dikke meezingers!
Voor ieder nummer wordt door de band de ‘artiest’ van dat moment aangekondigd, die vervolgens onder luid gejuich het podium betreedt. De gegadigden hebben uit de lange lijst met hits een rocknummer gekozen dat ze vervolgens samen met de band ten gehore gaan brengen. Het publiek doet overigens lekker mee. Op de achtergrond staat de tekst namelijk op een groot scherm geprojecteerd, waardoor het Rock Café voor één middag wordt omgedoopt tot knusse karaokebar. Voor de zenuwachtige ‘artiesten’ is er een slok ‘liquid courage’ voorzien door de band, maar die zenuwen zijn zo vergeten wanneer er luidkeels door iedereen meegezongen en gezwaaid wordt. Wat een feestje! Hopelijk zien we ze volgend jaar terug.
Amaranthe 14:50 – 15:40 (North Stage, Lara)
Om 3 uur was het eindelijk tijd voor de band waar ik vandaag het meest naar uitkeek: Amaranthe. De Zweedse ‘extreme power metalband’, zoals ze het zelf omschrijven, bracht begin dit jaar hun album The Catalyst uit en doet hun daaropvolgende albumtour tijdens dit festivalseizoen nog eens dunnetjes over. De setlist is iets ingekort, maar komt verder precies overeen met de tour van dit voorjaar, inclusief het moment waarop gitarist Olof Mörck plaatsneemt achter de toetsen voor een stukje Lord of the Rings, gevolgd door een akoestische versie van het eerste couplet en refrein van Amaranthine, samen met zangeres Elize Ryd. Waar de setlist tijdens de albumtour wat mij betreft net iets te weinig nieuwe muziek bevatte, is hij nu perfect voor een festival: gevuld met de grootste hits en aangevuld met de drie nieuwe nummers The Catalyst, Re-Vision en Damnation Flame die hun repertoire compleet maken!
De screams van de nieuwe vocalist Mikael Sehlin stelen echter wat mij betreft de show. Amaranthe heeft met hem dan ook zeker een waardige opvolger gevonden voor Henrik Wilhelmsson, die in 2022 de band verliet. Met drie vocalisten, korte gitaarsolo’s in alle nummers en een akoestische versie van Amaranthine is er meer dan genoeg te zien en horen om het optreden interessant te houden. Hoewel Amaranthe misschien niet de sterkste band van de dag is, weten ze toch een knallende show neer te zetten die de natgeregende fans in de inmiddels stromende regen flink in beweging krijgt!
Shadow Of Intent 14:45 – 15:30 (Marquee, Maud)
De marquee zit goed vol wanneer wij de tent betreden. Komt dit door de regen buiten? Of wil iedereen echt Shadow Of Intent zien? Ik hoop het laatste want de Amerikaanse deathcoreband is wereldtop in zijn genre. Diepe grunts, lekkere breakdowns, stevige drums en knallende gitaren. Dit optreden is voor mij een eerste hoogtepunt van het festival. The Heretic Prevails, Barren and Breathless Macrocosm en From Ruin.. We Rise passeren alle drie de revue. Meer kunnen we niet vragen, toch? Kiezen is verliezen.. ik heb voor dit optreden de verscheurende keuze moeten maken tussen Shadow Of Intent en Alien Weaponry, maar ik ben uiteindelijk best tevreden over mijn keuze.
Stake 15:50 – 16:40 (South Stage, Maud)
Verscheurende keuzes dienen de hele dag door gemaakt te worden. Wat te denken van de keuze tussen Bury Tomorrow en Stake? Tot de allerlaatste seconde blijf ik twijfelen, maar ik kies dan toch voor het voormalige Steak Number Eight! De West-Vlaamse band heeft zijn thuisbasis in mijn thuisstad Gent, wat maakt dat ik deze band al tig keer aan het werk zag. Ik kan u zeggen: Brent en de zijnen ontgoochelen nooit! Ook deze keer niet.
Openen doet de band met The Sea Is Dying, dus elke twijfel, ‘fomo’ of gedachte aan Bury Tomorrow vliegt hiermee direct de vuilnisbak in. Wanneer de heren vervolgens Catatonic Dreams en Dickhead over het publiek heen kieperen, is het al helemaal beslist. Wat een lekker optreden is dit weer! Het publiek lijkt dit ook te beseffen. Naast mij staan Stefanie Mannaerts en Peter Mulders van Brutus trouwens goedkeurend mee te knikken met hun hoofd. De banden tussen de beide bands zijn dan ook innig en sterk.
Ik hoorde dat gitarist Cis Deman ermee gaat stoppen, maar vandaag staat hij nog netjes te blinken op het podium. Vol passie en overgave. Stake gaat deze kanjer missen, mark my words!
Doro 16:50 – 17:45 (North Stage, Maud)
Ik was niet van plan om aan het hoofdpodium te staan wanneer Doro Pesch het podium op komt huppelen, maar hier staan we dan. Het strakke plan om op tijd een goede plaats te bemachtigen voor het optreden van Kerry King heeft duidelijk één groot nadeel. Bijna een uur lang doet Pesch haar uiterste best om mijn trommelvliezen in coma te zingen. Het is haar gelukkig niet gelukt. Nee, goed voor jou als je fan bent van deze muziek en ja, het is een straffe madam die onmiskenbaar haar stempel op metal heeft gedrukt, maar zo hebben mijn trommelvliezen het niet begrepen. Het Warlock-nummer All We Are is leuk, maar de rest van de set kan op geen enkel moment een plaats op het hoofdpodium verantwoorden.
Textures 17:40 – 18:30 (Marquee, Lara)
“We are Textures and we are back!” Hoewel het erop leek dat we in 2018 het laatste zouden zien van het Tilburgse Textures, kondigden ze vorig jaar aan terug te komen voor het aankomende festivalseizoen én bezig te zijn met opnames van een nieuw album. Wie weet krijgen we het niet-uitgebrachte zesde album Genotype dus toch nog te horen? De nieuwe muziek laat tijdens dit optreden echter nog even op zich wachten. Het is het tweede optreden van dit jaar, maar Textures lijkt nooit weg te zijn geweest. De setlist bestaat uit hun beste nummers van alle eerder uitgebrachte albums, en de Marquee staat flink gevuld met tevreden fans, die duidelijk maken dat hun terugkeer in de metalwereld meer dan welkom is. Er wordt enthousiast gereageerd op favorieten als Timeless en Reaching Home, die moeiteloos worden uitgevoerd door de band in hun oorspronkelijke samenstelling. Dit optreden op Graspop markeert daarmee niet alleen hun terugkeer, maar zet ook de toon voor wat een veelbelovend nieuw hoofdstuk lijkt te worden voor Textures.
Kerry King 17:55 – 19:00 (South Stage, Maud)
Iets voor zes uur is het dan zover: mijn op drie man na favoriete lid van Slayer komt het podium op. Eigenlijk kan ik Kerry King niet luchten. De man heeft een ego dat volgens mij ‘s morgens te zien is wanneer hij op de weegschaal stapt. Als de mans ego nog groter wordt, kunnen ze deze beter een eigen nationale vlag geven. Afijn, kwestie van even te kaderen hoe ik er tegenover sta. De muziek is gelukkig een ander verhaal. Slayer staat – wat mij betreft – nog steeds op eenzame hoogte boven de andere metalbands, zelfs vijf jaar nadat men de stekker eruit heeft getrokken. En Kings aandeel in het hele Slayer-verhaal is niet te onderschatten.
Toen ik vernam dat hij met een soloproject kwam aanzetten, was ik dan ook direct enthousiast. Ondertussen is het album er en vind ik het ge-wel-dig! Het moet ook gezegd worden: King verzamelde niet de minste namen rond zich om een band mee te vormen. Vanuit Slayer nam hij Paul Bostaph mee als drummer en om samen gitaar mee te spelen toverde hij niemand minder dan Phil Demmel (ex-Machine Head) uit zijn hoed. De zang wordt dan weer verzorgd door Mark Osegueda, mede-oprichter van thrashlegende Death Angel. U hoort het al: dit zijn geen prutsers en dus liggen de verwachtingen voor het optreden vrij hoog.
Terecht zo blijkt want Kerry King komt, ziet en overwint! De band werpt zulke Slayer-achtige vibes af dat het griezelig wordt. De leuke nummers van de debuutplaat worden quasi feilloos en in een hoog tempo op het publiek afgevuurd. Idle Hands, Where I reign, Residue, From Hell I Rise. Stuk voor stuk lekkere songs die ruiken, voelen en klinken als een verloren gewaande Slayer-plaat. Of toch alleszins als het late tijdperk-Slayer, je weet wel, het post-Jeff Hanneman tijdperk waarin King plots alle muziek begon te schrijven. De muziek en de plaat doen me daarom hard denken aan Repentless, het allerlaatste Slayer-album uit 2015. Die was ook volledig doordrenkt met het aroma en de geur van Kerry King. Geen toeval dus dat Repentless plots eveneens wordt gespeeld door de band. Ere wie ere toekomt: Osegueda krijgt de onmogelijke en ondankbare taak om Tom Araya te vervangen en slaagt daar best goed in. Wat mij betreft is de man de echte ster van de band. Wat een stem zeg.
Later in de set speelt de band nog enkele Slayer-klassiekers als Disciple als Raining Blood. Leuk voor de fans en leuk voor de sfeer, maar het blijft iets hebben van River-cola drinken terwijl je Pepsi had besteld. Ik laat het in ieder geval niet aan mijn hart komen. Ik heb genoten van het optreden en ben blij dat die verschrikkelijke blaaskaak van een Kerry King er opnieuw in geslaagd is om me om te toveren in een fanboy. Je moet het maar doen.
Babymetal 19:10 – 20:15 (North Stage, Maud)
Lang nagenieten van Kerry King zit er niet in. Een paar minuten later wordt het aanpalende podium alweer ingenomen door de volgende band. Babymetal is gearriveerd en dat zal iedereen geweten hebben. De Japanse band verdeelt de metalgemeenschap als weinig andere. Sommigen vinden deze band het vleesgeworden equivalent van netelroos – ik verwijs hier graag naar collega Michels vernietigende recensie uit 2020 -, terwijl anderen de band en diens muziek net vernieuwend en verfrissend vinden. Ikzelf zit in het “het kan me weinig schelen”-kamp. Dat bestaat namelijk ook. Ik merk dat Babymetal vaak niet-metalliefhebbers overhaalt en kennis laat maken met het genre. Da’s toch goed nieuws dan? Toch? Het is ook goed nieuws dat Graspop deze editie met nieuwe headliners komt aanzetten. Er wordt hiermee een jonger publiek aangetrokken. Deze Babymetal past perfect in dat plaatje.
Ik wil de band zelf eens aan het werk zien en krijg daar vandaag de kans toe. Eerlijk gezegd vind ik de meeste nummers op elkaar lijken. Mijn soort thee is het dus niet. Ik herken plots wel dat chocoladenummer (Gimme Chocolate) en zie de weide direct op en neer springen. Leuk, maar niet voor mij. Het mag wel gezegd worden: de muzikanten van de band zijn steengoed. Steek deze muzikanten in een één of andere melodeathband en deze cynische oude zak schrijft een compleet andere recensie. Er zit talent in de band. Jammer dat het allemaal zo’n hoog Eurovisiesongfestivalgehalte uitademt. Op het einde van het optreden blijf ik daarom toch met een leeg gevoel achter. Wat the F*** heb ik zonet gezien?
Megadeth 20:25 – 21:40 (South Stage, Maud)
Tijd voor een Belgische band! Of toch deels! Dirk Verbeuren is ondertussen al acht jaar jaar de vaste drummer van het Amerikaanse Megadeth. Met deze band presenteert hij zich nu in eigen land. Mooi toch? Wie echter Megadeth zegt, denkt niet direct aan Dirk Verbeuren natuurlijk. De centrale figuur waar alle wegen naar leiden luistert naar de naam Dave Mustaine. Bijna 63 jaar is hij ondertussen en in die tijd overwon hij kanker en Lars Ulrich. Met zijn band leverde hij reeds legendarisch platen af en dan denk ik bijvoorbeeld aan Rust in Peace uit 1990. Ja, het oeuvre van de band is mijn inziens genoeg om de plaats van afsluiter te claimen, ware er niet zo’n band als Tool natuurlijk. Roestig is Dave Mustaine allerminst. Hij staat vandaag voor de achtste keer op Graspop Metal Meeting en daar zijn wij van Zware Metalen natuurlijk massaal bij aanwezig.
Openen doen de heren met The Sick, the Dying… and the Dead!, een nummer van de laatste plaat die ik in 2022 nog mocht bespreken. Toch worden er vooral nummers uit het klassieke album Countdown to Extinction gespeeld vandaag. De fans zijn er in ieder geval niet rouwig om. Zoals we van Megadeth gewoon zijn wordt er feitelijk een “greatest hits-set” gespeeld. Peace sells, Tornado Of Souls, Symphony of Destruction, Peace Sells, Holy Wars, Hangar 18, allemaal passeren ze de revue. Heerlijk gewoon. In zijn doorrookte, getormenteerde stem brengt Mustaine de songs bijna op de automatische piloot. Het is een zagevent die daarover valt. Leuk trouwens dat de band ook Take No Prisoners speelt. Die had ik niet direct verwacht gezien de setlijsten van de voorgaande concerten.
Ja hoor, Megadeth en Graspop Metal Meeting. De combinatie werkt evengoed als frieten met stoofvleessaus. Iets waar ik me nu enorm veel zin in heb gekregen dus Alice Cooper zal voor een andere (lees: NOOIT MEER) keer zijn. Graspop trekt voor deze editie een blik verfrissende, jongere hoofdacts open, maar niemand lijkt dit aan Alice Cooper te hebben verteld. Ah, laat me klagen. Oud en nieuw vinden elkaar op Graspop 2024. Ook dat is mooi.
Alice Cooper 21:50 – 23:20 (North Stage, Ruben)
‘Zoals de ouden zongen, piepen de jongen’ luidt het spreekwoord, en dat mag iedereen nog even goed naast hun oordoppen proppen. Alice Cooper is inmiddels al dik vijftig jaar bezig en het is mede dankzij hem dat er tegenwoordig zulke grote stageshows om bands worden gebouwd. Dat het meer kan zijn dan alleen herrie maken! Wie deze man niet respecteert heeft zijn huiswerk niet op orde en moet strafregels schrijven. Grootmeester Cooper komt nog eens laten zien hoe theatraal een rockshow kan zijn.
Het dwingt respect af, zo’n bejaarde man die nog op het hoogste niveau kan meekomen. Daar zien we er meer van dit weekend, maar de jaren staan wel getekend op de verschrompelde kop van Alice. Toch is hij eigenlijk non-stop op tour, als het niet onder zijn ‘eigen’ naam is, dan wel met de Hollywood Vampires. En elke keer laat hij zich niet verleiden tot dezelfde hitmachine af te draaien, al speelt hij die ook, maar nu speelt hij weer nummers die hij nooit eerder speelde, en niet alleen van zijn meest recente album Road. Cooper opent met Lock Me Up uit 1987, een pareltje van het Raise Your Fist And Yell album waar nooit wat van gespeeld wordt. Een cadeautje voor de trouwe fans. Maar Cooper is een shockrocker, dus hij moet wel met wat meer op de proppen komen. En dat doet hij ook, want hij speelt tussen zijn bekende hitparade door het nummer Snakebite en heeft gedurende het hele gebeuren een echte boa constrictor om zijn nek hangen. Daar zullen de Belgische dierenwelzijnsorganisaties nog wel wat over te melden hebben denk ik. Het baart in ieder geval opzien in het publiek.
Wat ook opvalt is dat Nita Strauss na een jaar afwezigheid weer terug is in de band. Ze heeft vorig jaar met een hele sloot gastartiesten een fijn album uitgebracht waar de gitaarvirtuoos haar kunstje tentoon stelde, maar als je acht zangers van hoofdactwaardige bands nodig hebt om het live te spelen dan komt dat niet van de grond. Dus is Strauss weer terug bij Alice Cooper en ook hier mag ze zich in de schijnwerper spelen met fijn gitaarwerk. De show wisselt af met de bekende medley aan nummers terwijl Cooper onthoofd wordt in de guillotine om vervolgens weer op te staan om aan iedereen duidelijk te maken dat niemand het doet zoals hij. Zoiets moet je gewoon een keer gezien hebben en dat is iedereen nu wel weer duidelijk. Of zoals Cooper het zelf afsluit: School’s Out.
††† (Crosses) 20:50 – 21:45 (Marquee, Lara)
Het is de eerste keer dat ††† “lees: Crosses” op Europese tournee komt. Het elektronische zijproject van Deftones frontman Chino Moreno wordt achterin bijgestaan door Shaun Lopez op synthesisers en gitaar. Het is de eerste van vele bands dit weekend waarbij metal en dance hand in hand lijken te gaan: een combinatie die duidelijk goed in de smaak viel bij de festivalgangers! Helaas is dit voor ††† net iets minder het geval. Dat de band nog niet zo bekend is bij het grote metalpubliek, was in ieder geval te zien aan de halflege Marquee bij aanvang van het optreden. Dit verandert echter snel als het duo van start gaat met Invisible Hand, dat de tent langzaam vol doet lopen met nieuwsgierige festivalgangers die de donkere, melancholische synthpop van dichtbij willen beleven. Hoewel een deel blijft staan om Lopez keer op keer live het nummer in elkaar te zien knutselen, druipen velen toch na dit, naar mijn mening, fantastische eerste nummer teleurgesteld af. Misschien verwachten ze toch iets stevigers à la Deftones?
Het optreden van ††† blijkt uiteindelijk dan ook vooral voor de echte liefhebber te zijn; met slechts twee man op het podium en weinig variatie tussen de nummers, voelt het optreden soms wat eentonig aan. Ook muzikaal is het met momenten wat ‘kaal’, vooral wanneer Lopez alleen op zijn synthesizers bezig is en de gitaar links laat liggen. Gelukkig zijn de aanstekelijke energie van Moreno, lichtgevende ‘crosses’ op de achtergrond en de rookeffecten precies genoeg om het grootste deel van het publiek geboeid te houden voor de rest van het optreden. Maar overtuigend, dat is het helaas niet.
All Them Witches 21:55 – 22:55 (Metal Dome, MichielJ)
Terwijl Underoath de laatste angstige kreten de wei voor de Jupiler Stage instuurt wordt er in de Dome een heel ander soort brouwsel gestookt. All Them Witches mag aantreden in een gezellig gevulde tent met een gemoedelijk publiek. De klasse van deze blues/stoner/vintagerockhelden uit Tennessee is ongeëvenaard en dat wordt bij de eerste noten al meteen duidelijk. De band heeft begrepen op een metalfestival te spelen en begint stevig met Saturnine & Iron Jaw van het magistrale Nothing As The Ideal. De bas is wat zacht in de mix, maar daar staat wel een fantastische gitaar-en keyboardgeluid voor in de plaats. Vooral die keys, op plaat vaak begraven in de mix, brengen extra sfeer op de bluesy momenten maar ook panache in de stevige riffs. Bij See You Next Fall, halverwege de setlist, wordt de gitaarsolo bijvoorbeeld gedubbeld met keyboards tot opwekkend effect.
De band laat niet los en speelt de stevigste tracks uit de catalogus. Een iets kalmer nummer zoals Alabaster krijgt zelfs een gemene uppercut mee. Diamond, een van mijn favoriete nummers ooit, ontbreekt niet in de setlist. Het nummer steunt op een transcendente basriff die ook nog eens slepend, stuwend en zwaar door de Dome knalt vanavond. De snaredrum heeft een overmeesterend en alarmerend effect en snijdt met gemak door de ruimte. Zo een vettige snaredrum heb ik nog niet vaak gehoord. De band bouwt en bouwt vakkundig aan de spanning in de zaal tot die met een sonische kettingzaag doormidden wordt gereten door een venijnige riff op ‘sabbathiaanse’ wijze. Ook worden we daarna getrakteerd op een gitaar, toetsen – en drumsolo. Deze liveversie van het nummer overstijgt zelfs die op plaat.
Fishbelly 86 Onions houdt het tempo er lekker in en op afsluiter When God Comes To Town davert de hele Dome op zijn grondvesten. Wat een slaapverwekkend bluesgeneuzel had kunnen worden werd een kwieke op sludge en blues gesteunde rockshow. Het is zeker één van de vriendelijkere bands hier op de affiche, maar als je als band dit niveau kan tentoonstellen overtuig je alle metalharten. Volgende keer op het hoofdpodium in de blakende zon dit All Them Bitches, euhm Witches!
Polyphia 22:30 – 23:30 (Marquee, MichielJ)
Op weg naar TOOL op het hoofdpodium is er nog tijd voor een halve set Polyphia in de Marquee. Na de grootse set van ††† hier net voor zal het toch moeilijk zijn om dit op te volgen met de instrumentale gitaarvirtuositeit van Scott Lepage & Tim Henson. Spoiler Alert: dat doet het niet. De band heeft dezer dagen weinig tot niks nog met metal te maken, maar die memo hebben de bandleden niet meegekregen. Met groots vertoon en bewegingen wordt de pop met trapbeats – hier en daar een vleugje gitaarvirtuoze rock – door de halflege tent gelanceerd voor een erg open-minded publiek. Polyphia vindt vooral zichzelf knakenhard en doet alsof het op een Slayershow is. Zucht. Wat zou Slayer toch tof geweest zijn nu. Wanneer er om een wall of death wordt gevraagd op GOAT maar de distortion daarna nog steeds niet aangaat ga ik toch wel gniffelen. Het stoere wordt schattig.
Over de muziek geen slecht woord. De heren zijn muzikale meesters en de aartsmoeilijke nummers worden foutloos, feilloos gespeeld met zoveel zin dat het aanstekelijk wordt. De gitaren hebben wel iets te veel presence in de EQ waardoor ze schel overkomen. We krijgen een diverse mix aan stijlen en invloeden voorgeschoteld vanavond, maar de dynamiek en tempo blijven wel constant, dat is een jammere zaak voor onze slaapspieren zo laat op de avond. Playing God op de akoestische gitaren is wél een hoogtepunt en komt bijzonder goed uit de verf. Ook ABC, de grootste popsong op Graspop waarschijnlijk, met Sophia Black op bandje, is even een dansmomentje. Wanneer de letters van de hiragana (Japans alfabet) afgegaan worden wordt het even te vreemd voor woorden in de Marquee vanavond. Ra re ru ri ro ja ke su hi ho waw waw plonk bliep bloop.
TOOL 23:30 – 01:00 (South Stage, MichielJ)
Wie wel heeft begrepen dat ze een metalfestival headlinen is Tool! Eindelijk Tool op Graspop Metal Meeting! De band vliegt met twee benen vooruit de setlist in met Jambi. De eerste mokerslag is gegeven. De band klinkt wel een beetje vlak door de speakers vanavond, dat is een voordeel voor de immersie van de megafans, maar niet voor de gemiddelde luisteraar. Tool wordt daardoor een beetje een gesloten feestje vanavond. In het begin worden er vooral lange tracks gespeeld waaronder nieuwer werk zoals Pneuma en Fear Inoculum. Verrassend genoeg is er ook Rosetta Stoned bij, toch een zeldzaamheid live. De overstuurde, onverstaanbare vocalen zullen vooral verwarrend aangedaan hebben voor de leek. Het is voor de buitenstaander dan vooral genieten van de sfeer en de immense lichtshow. De heren halen alle trucen uit de doos om een zo af mogelijk show te geven vannacht en dat lukt wonderwel.
Het is in de tweede helft van de set met The Grudge dat ik pas echt enthousiast word. Maynard is loepzuiver, zoals altijd, en zingt dit stevige sludge-epos met ongehoorde overtuiging. Hoe dichter je bij het podium wordt gezogen, hoe overtuigender de band overkomt. Wanneer dan ook nog gouden ouden Schism, Intolerance en Flood voorbijkomen is er gewoon geen houden meer aan en gaat de wei in overdrive. Afsluiter Stinkfist kan op een enorme bijval rekenen. Het was werken vanavond voor Tool, maar wie nog even moeite wilde doen kreeg een headliner om u tegen te zeggen. Tool lost de hoge verwachtingen ruim in en dat met een atypische setlist waarbij de helft van de hits zijn blijven liggen. Grootmeesters en sonische bezweerders hier vanavond in de daluren op Graspop.
Datum en locatie
20 juni 2024, Graspop Metal Meeting, Dessel, België
Links: