Zware Metalen is op de zeventwintigste editie van Graspop Metal Meeting! Onze vaste afspraak in het Belgische Dessel willen we voor geen goud missen. Van over de hele wereld komen metalliefhebbers af op deze hoogmis van ons favoriete muziekgenre. De organisatie zegt bezoekers te ontvangen uit maar liefst zestig landen. Zware Metalen stuurt er vanuit twee. Uit Nederland komen de reporters Maarten O, Lara van Sundert en Ruben Baar en de Belgen Michiel Jorissen en Maud Van Durme brengen in eigen land verslag uit. Samen gaan ze op zoek naar de ontdekkingen, vaste waarden, headliners en vooral de beste feestjes op Graspop. Spoiler Alert: Er waren er veel te veel op deze fantastische editie. Op dag twee zien zij onder andere Dying Foetus, Graveyard, Hammerfall, Electric Callboy… en nog meer modder. Credits voor de foto’s aan het mediateam van Graspop.
Dynazty 12:00 – 12:45 (North Stage, Ruben)
Tijdens de heftigste regenbui van dit lange metalweekend sjok ik over houtsnippers het veld weer op voor dag twee van dit festival. Alle lof voor de organisatie die tot de kleine uurtjes heeft moeten doorwerken om al dat hout uit te rijden, ze doen duidelijk alles wat ze kunnen. Wat ben ik blij dat ik die regenjas heb meegenomen, helaas druipt al dat water wel via mijn kuiten de schoenen in waardoor mijn onderlijf al doorweekt is voor ik bij het hoofdpodium aankom. Ik twijfel nog of ik niet toch naar Svartsot in de Marquee moet gaan, die Denen zie je natuurlijk zelden weer. Maar ik weet dat Dynazty garant staat voor een feestje, en ik laat me nu maar wat graag opvrolijken. Frontman Nils Molin stond gisteren ook al op dit podium met Amaranthe, maar dit is zijn oorspronkelijke band. De lullige fonteintjes kunnen niet op tegen de wolkbreuk die momenteel gaande is, de energieke powermetal formatie kan dat wel! Met de lange uithalen van Power Of Will wordt mijn eigen wilskracht ook wat aangewakkerd en het heeft toch ook wel wat om in de stromende regen het nummer Waterfall mee te schreeuwen. De rest van het publiek blijkt ook diehardfan van dit vijftal, want de neerslag kan de pret niet drukken. Een gigantische congaline vormt zich voor het podium die vrijwel iedereen meekrijgt en de gezamenlijke ‘misère’ doorbreekt. Lekker wakker worden op dag twee, maar ik ga me nu eerst weer in een tent verschuilen.
Gel 12:40 – 13:40 (Jupiler Stage, MaartenO)
Gel stond nog niet zo lang geleden in de Merleyn in Nijmegen, een klein kroegzaaltje. De rauwe mix van punk en hardcore leent zich daar perfect voor, maar de snel vooruitspurtende naamsbekendheid maakt dat het viertal vandaag al vroeg op de Jupiler Stage mag spelen. Een veel te groot podium voor een kleine band die groot is in wat zij momenteel doen, maar dat pakt op de vroege middag wat knullig uit. De zangeres loopt zoals gewoonlijk rond als een ijsbeer met koudevrees, maar weet zich met de ruimte geen raad. Muzikaal komt het ook allemaal niet lekker uit de verf en de forse regenbui die op onze koppen plenst maakt het compleet. Volgende keer toch maar de kleine podiums blijven terroriseren.
The Vintage Caravan 14:40 – 15:35 (Metaldome, MaartenO)
Van Brian Downey’s Alive And Dangerous naar eveneens rustigere klanken, maar dan in de Metaldome. Het IJslandse trio van The Vintage Caravan mag halverwege de middag aantreden en de tent staat goed gevuld. Tijdens het soundchecken is het al feest wanneer zanger en gitarist Óskar Logi Ágústsson het publiek bespeelt met zijn charisma en enthousiasme. Met Whispers en Crystallized begint de set al lekker en wat ook meteen opvalt is het lef om de nummers ook nét wat anders te spelen dan op plaat. De iets tragere start tijdens Crystallized of net het iets hogere tempo tijdens de start van Forgotten. De spacy achtergrond met daarop het groot prijkende bandlogo past mooi bij de felle kleding die de muzikanten dragen. De laatste keer dat het trio te zien was op Graspop was 2018 en toen bracht de frontman middels het uitgesponnen Innerverse een ode aan zijn overleden broer, en vandaag staat hij daar nogmaals bij stil door het nummer met de band te brengen. Ondanks deze lovende woorden kent het optreden met onder andere een drumsolo een gezapig eind waardoor de aandacht ook wat wegebt. Desalniettemin een vermakelijk concert.
P.O.D. 14:45 – 15:35 (South Stage, MichielJ)
De Californische christelijke metal van P.O.D. (Payable On Death) is geen onbekende op Graspop. Het is intussen sinds 2013 geleden dat de band mocht aantreden, maar vooral de immense hits Alive en Youth Of A Nation zijn zo vaak gepasseerd op de nachtelijke feestjes op de weide. Met VERITAS is de band toe aan zijn elfde wapenfeit en die werd ook bij Zware Metalen warm ontvangen. Aan de South Stage is dat niet anders en de weide loopt aardig vol voor de groovy rapmetal. De weide is niet te verlegen om wat gymnastiek aan de orde te brengen en doet lustig mee handjes zwaaien en dansen. Daarbij is de setlist goed gebalanceerd tussen oude bekenden en nieuwe nummers. Youth Of A Nation komt halverwege de set met een pleidooi voor meer zon vandaag. Alive zit in het staartje en kan op evenveel bijval rekenen. We tekenen hier een overtuigende show van een publiekstrekker met enorm veel goesting om te spelen die dan ook nog eens heel lekker live klinkt. Snel weer?
The Acacia Strain 15:40 – 16:24 (Jupiler Stage, MaartenO)
Genoeg met al dat gitaargepiel. Zware gitaarriffs, lompe beatdowns en gegrom als een hongerige beer die uit zijn winterslaap keert: The Acacia Strain toert voor het eerst langs festivals en voorziet al het naar buiten lopend volk bij The Vintage Caravan op een fijne wake-up call. Vorig jaar brachten de heren Step Into The Light uit en wie dacht dat de Amerikanen dit live niet konden waarmaken, komt bedrogen uit. De diepe growls van vocalist Bennett zijn voer voor de liefhebbers van moshbare metalcore die doorspekt is met breakdowns. De loodzware opener Beast zet de toon perfect voor de rest van het optreden. Ondanks het logge stoeremannenkarakter van de muziek brengt de zanger ook een lieve boodschap door iedereen plezier te wensen, te doen wat je wilt en wat je fijn laat voelen. ‘Haal een kebab, crowdsurf als je daar zin in hebt, of doe het beide als je mij de kebab dan ook brengt’. Zijn verzoek krijgt gehoor. Terwijl de eerste hooibalen over het terrein worden uitgestrooid, blijft The Acacia Strain lekker de drassige riffs de weide inpompen. Zeer degelijk optreden. Het einde red ik echter niet, want… (zie Dying Fetus!)
Hammerfall 15:45 – 16:35 (North Stage, Lara)
Hammerfall staat dit jaar onverwacht toch op de festivalweide van Graspop, nadat Eisbrecher zijn optreden heeft moeten annuleren. Voor de Zweedse powermetalband betekent dit een terugkeer naar het Belgische festival waar ze in 2019 voor het laatst te vinden waren. Ook dit optreden van Hammerfall zat weer bomvol heerlijke heavymetalclichés, verpakt in een powermetaljasje.
Bij aanvang worden we begroet door een indrukwekkend decor: een groot, lichtgevend schild en een enorme hamer vormen het toneel voor de band. Ook de gitaar van Norgren, in hamervorm, is onderdeel van het decor en wordt wild in het rond gezwaaid, zoals het een goede powermetalgitarist betaamt! Zanger Joacim Cans, opvallend uitgedost met twee riemen en twee kettingen, maakt al snel duidelijk dat er “no fucking ballads” in de setlist staan; daarvoor is het optreden namelijk veel te kort! Dit wordt door de fans met veel enthousiasme ontvangen, wat resulteert in een knallend optreden vol interactie met het publiek.
Niet enkel oude nummers komen aan bod; ook het nieuwe nummer Hail To The King, van het in augustus uit te komen album, wordt met veel enthousiasme ontvangen. Het meeschreeuwgehalte van dit nummer is hoog wat de powermetalfans maar wat graag benutten. ‘Hail to the King! Hail to fucking Graspop!’, galmt het dan ook over de festivalweide.
Dying Fetus 16:10 – 17:00 (Marquee, MaartenO)
Ik zit er weer helemaal in mensen. Het moet nog lomper, harder en bruter. Dan blijft er maar één ding over hé: Dying Fetus maar weer eens gaan bekijken. Ik zag Gallagher en co de laatste jaren al vaker en je zou denken dat het eens gaat vervelen, die brutal death metal. Toch gaan we vandaag geheel vrijwillig weer eens voor de bijl. Met onder andere Compulsion For Cruelty en Throw Them In The Van ligt de nadruk van de set wederom op het laatst uitgebrachte album Make Them Beg For Death. Andere zekerheidjes krijgen we in de vorm van Wrong One To Fuck With en Grotesque Impalement. Iets minder voor de hand liggend en daardoor nét wat smakelijker is Intentional Manslaughter van Killing On Adrenaline. En de muzikale prestatie dan? Retestrak en moddervet natuurlijk. DUH! Dying Fetus levert altijd en blijft net zo plakken als mijn laarzen in de modderpoel buiten deze tentplanken.
High On Fire 16:30 – 17:20 (Metal Dome, MichielJ)
Drie stoere silhouetten betreden de Dome, gitaren in de hand. De één met ontblote bast, de ander met een dubbelnekkige bas/gitaarchimera en een marcelleke. Het testosterongehalte in de Dome is over 9000 en dat zal niet snel geëvenaard worden deze editie. Tik-tik-tik en de eerste sludgeriffs van Burning Down zijn een feit. De band is overweldigend luid, in die mate dat de noten er niet duidelijk doorkomen en ook de cymbalen hebben een enorme aanwezigheid in de mix die de zang en melodie erg in de weg zit. De band trekt dus een aardige wall of noise op, maar daar doorheen komen is een ander kunstje. In de tweede helft van de set wordt het iets behapbaarder doordat de bas prominenter in de mix komt, maar de gitaar zou gewoon iets minder ‘gain’ op zijn kanaal mogen zetten om de noten ietwat te kunnen onderscheiden.
Wat we wel te zien krijgen, zijn enorm gave baspartijen, muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, de stoerste act op de affiche en een heerlijke drumsolo na opener Burning Down. Voor de rest komen er enkele nummers van de nieuwe plaat Cometh The Storm voorbij, maar het publiek kwam hier vooral om omvergeblazen te worden door een dikke wall of noise en dat is exact wat we krijgen. Afsluiten doen we met het slopend trage Darker Fleece van Cometh The Storm. Dit tien minuten durende epos met de sloomste riffs slaat je murw en blauw en doet me denken dat ik dit laatste album zo snel mogelijk moet gaan checken. De riffs die deze band laat horen… High On Fire heeft er een nieuwe fan bij.
Fear Factory 16:45 – 17:35 (South Stage, Lara)
Na Hammerfall is het op de main stage opnieuw de beurt aan een band die inmiddels al flink wat jaartjes meegaat: Fear Factory! De band keert dit jaar terug naar Graspop met een gloednieuwe energie en een vernieuwde samenstelling onder leiding van de enige constante factor: gitarist Dino Cazares. Met nieuwe frontman Milo Silvestro aan het roer staat de industrialmetalband voor het eerst sinds 2012 weer op het Graspoppodium, klaar om zijn legendarische status te bevestigen.
En dat doen ze glansrijk! ‘Let’s get those fists in the air, everybody!’ roept Silvestro, en daar hebben de festivalgangers wel oren naar! Hoewel Fear Factory wat minder toeters en bellen aan het optreden toevoegt dan Hammerfall, wordt er net zo enthousiast gereageerd als bij de powermetalgiganten eerder op de dag. Powershifter brengt een enorme circle pit op gang, aangemoedigd door Silvestro’s draaiende armbewegingen. Met Shock weet Silvestro dan weer zijn diversiteit te tonen door met zwaardere screams een mooi contrast te vormen met het vorige nummer, dat wat schellere vocalen bevatte. Fear Factory weet met dit optreden dan ook het negatieve imago officieel van zich af te schudden dat ontstaan was met de stem van originele zanger Bell.
Deez Nuts 17:30 – 18:10 (Jupiler Stage, MichielJ)
Met rechtopstaande haren kan Deez Nuts gade worden geslagen. Tijd om te bekomen van High On Fire is er niet want we worden hier blootgesteld aan een Australische hardcoreshow. Dan weet je vast wel wat je kan verwachten. Wij jammer genoeg ook. Deez Nuts, ondertussen toe aan de zesde langspeler en de derde passage hier in Dessel, doet niet genoeg om zich te onderscheiden van de rest. We zien een huis-tuin-en-keuken hardcoreshow met voldoende ‘get the fuck ups’ en ‘come ons’ door een aantal stoere binken met een zachter randje in de ogen. Ik heb het al tig keer gezien en onthoud er feitelijk niks van.
Vltimas 17:40 – 18:30 (Marquee, MaartenO)
De Marquee is duidelijk een maatje te groot voor de blackened deathmetalband Vltimas. Het publiek staat niet verder dan halverwege de grote tent, maar reken maar niet dat de heer Vincent daardoor bij de pakken neer gaat zitten. De frontman zet samen met zijn bandkameraden een duidelijke sfeer weg en weet dat niet alleen op plaat, maar ook live uitstekend te profileren. De nadruk van de set ligt met onder andere Epic en Exercitus Irae Memphisto Manifesto uiteraard op het recent uitgebrachte Epic, maar ook wat oud martelwerk in de vorm van Total Destroy en Something Wicked Marches In komt voorbij. De ritmesectie musiceert retestrak en de stem van David klinkt werkelijk als een Zwitsers klokje. Dat de man eveneens het publiek op een humoristische doch eigenaardige manier bespeelt, maakt dat het ook voor toeschouwers die onbekend zijn met de muziek, erg goed vertoeven is. Dit optreden had gerust nog wat langer mogen duren wat mij betreft. Vltimas kwam en overwon. Slechts een (te) klein percentage van alle bezoekers zag en hoorde het.
Kadavar 18:15 – 19:05 (Metal Dome, MichielJ)
Kadavar maakt een enorme indruk in de dome. De vintage kleding, gitaren en dito hoge hoed geven de band een enorm charme op het podium. De band is al voor de vierde keer in Dessel en klinkt gewoonweg strak, scherp, maar toch met een vuile rand. Het is de eerste keer dat de band als kwartet passeert na de toevoeging van Jasha Kreft op gitaar en toetsen. De band staat als een huis en even is het opletten voor de structurele integriteit van de Dome, zo hard trekt de band van leer vandaag. De Sabbathiaanse riffs, Zeppelinse invloed en algemene vintage stoner doet het heerlijk op Graspop. Wel is het soms lang wachten op een streepje zang, maar wanneer dan toch komt plakt die het geheel mooi samen. Zware aanrader.
Avantasia 18:45 – 19:45 (South Stage, Ruben)
Eerlijk gezegd had deze verslaggever even een pauze ingelast voor dit moment. Na helemaal verzopen te zijn geraakt tijdens een fikse regenbui bij Dynazty, uitdruipen bij Brand of Sacrifice en snel na een paar slechte nummers van Borknagar weg te zijn gelopen om de swing van The Vintage Caravan op te zoeken, ben ik nog helemaal uit mijn plaat gegaan bij Hammerfall en was het wel even mooi geweest. Even maffen in mijn droge tent en zachte luchtbed was te verleidelijk om te weerstaan. Bruce Dickinson heb ik nog geen maand geleden in de Oosterpoort gezien en Vltimas in maart nog in de Iduna. En hoewel beide feestjes ontzettend leuk waren, en zeker voor herhaling vatbaar zijn, kon ik mezelf er gewoon niet meer toe zetten. Droge sokken zijn op mijn leeftijd ook al heel wat waard.
Voor Avantasia sleur ik mezelf dan weer graag mijn nest uit en strompel ik tot vlak voor het podium waar Tobias Sammet dit keer vroeg op de avond een uurtje mag spelen in plaats van als headliner af te sluiten. Hij heeft dit keer ook veel minder gastvocalisten meegenomen. Alleen het fossiel Bob Catley van Magnum, Ronnie Atkins van Pretty Maids en Tommy Karevik van Kamelot zijn dit keer bereid om Sammet bij te staan. Zijn twee achtergrondzangeressen krijgen ook een eigen nummer, maar Herbie Langhans van Firewind staat daar ook nog achteraan een beetje niks te doen. Gebruik die man dan als je zo krap in de bezetting zit. Sammet bewijst maar weer eens dat hij de zwakste schakel is in zijn eigen project. Nummers schrijven kan hij, maar zijn jengelende stemgeluid valt gewoon niet goed bij mij. Gelukkig heeft hij net genoeg ondersteunend personeel om de boel overeind te houden. Na deze symfonische metalopera kan ik wel weer wat hersencellen afstaan voor Electric Callboy.
Electric Callboy 19:55 – 21:00 (North Stage, Lara)
De avond breekt aan, het zonnetje komt (eindelijk) door: tijd voor het dikste feestje van dit weekend: Electric Callboy. Vanaf het moment dat de Duitsers het podium betreden, weten ze met hun aanstekelijke metalcore het publiek compleet op zijn kop te zetten. Hun knallende start wordt gemarkeerd door een confettiregen die door de zanger uit een draagbaar kanon wordt afgevuurd.
Het publiek wordt vervolgens uitgenodigd om een ‘pit’ te vormen, maar de zanger grapt dat alle shirtloze mannen nog even moeten wachten, want dit keer willen ze geen circlepit maar een danspit zien. Gelukkig hoeft er niet aangemoedigd te worden tot dansen, want het hele veld doet enthousiast mee – zelfs bij het andere hoofdpodium staat het bomvol met hossende festivalgangers.
Naast een hoop confetti en vuurwerk maken de bandleden zelf ook onderdeel uit van het visuele spektakel: ze verschijnen op het podium in outfits die rechtstreeks lijken te zijn weggelopen uit hun kleurrijke videoclips, inclusief opvallende pruiken die perfect passen bij hits als Pump It en We Got The Moves. Ook hun nieuwe nummer met Babymetal, RATATA, passeert de revue. Die hebben we gisteren van Babymetal zelf ook al eens mogen horen, maar ik moet zeggen dat deze versie me toch iets beter bevalt! Een ander hoogtepunt was de cover van Cascada’s Everytime We Touch, waarmee Electric Callboy echt een tof metaltintje geeft aan een oude klassieker die iedereen uit het (toch veelal jonge) publiek leek te kennen.
De band benadrukt hoe ver ze zijn gekomen sinds hun bescheiden begin met een optreden voor slechts twintig man in België, en belooft snel terug te keren naar dit enthousiaste publiek. Met afsluiter We Got The Moves bewijzen de festivalgangers dat het stereotype van de stugge metalfan niet altijd klopt: een dik feestje bouwen, dat kunnen we wel degelijk!
Tarja Turunen 20:45 – 21:45 (Marquee, Lara)
Na haar vertrek bij Nightwish heeft Tarja Turunen zeker niet stilgezeten. De klassiek geschoolde zangeres met haar indrukwekkende stembereik van drie octaven heeft ook als solo-artieste een flinke fanbase weten uit te bouwen. Tijdens haar optreden laat ze zien hoe ze moeiteloos klassiek geschoolde elementen combineert met krachtige metalnummers, met nog altijd een knipoog naar haar Nightwish-verleden. Wie echter had gehoopt om wat van de oude Nightwish-nummers te horen, komt van een koude kermis thuis. Geen enkele grote hit komt tijdens dit concert voorbij.
Ook haar begeleidingsmuzikanten worden af en toe even in de kijker gezet. Zo begint een nummer met een prachtige pianosolo, terwijl in een ander nummer de gitarist even in het middelpunt van de aandacht komt te staan. Het is duidelijk dat hier topmuzikanten staan, maar voor mij, en aan de halflege Marquee te zien geldt dit voor vele festivalgangers, is het optreden van Tarja net wat te theatraal. Gezien het beperkte aantal symfonische metalbands op het programma was dit echter te verwachten.
Turnstile 21:10 – 22:10 (South Stage, MichielJ)
Hoe snel kan een band groeien? In 2018 stond de Amerikanse punk- en hardcoreband Turnstile nog in een niet uitverkocht Bibelot, Dordrecht. Na het uitbrengen van Glow On schoot de band als een raket naar het sterrendom en kon het gezelschap onder andere festivals zoals Lollapalooza, Lowlands en Pukkelpop op zijn conto schrijven. Ook deze plek op dit tijdstip op de North Stage spreekt in dat opzicht boekdelen. Een alternatieve hardcoreband vlak voor Judas Priest op Graspop?
Waar Electric Callboy de wei nog makkelijk volgetrokken kreeg is dat toch wel een stuk minder voor Turnstile. Of ligt dat aan de voetbalwedstrijd Frankrijk-Nederland die nu bezig is? Het enthousiasme van de mensen die wel zijn komen opdagen, spreekt daarentegen voor zich. We maken ons klaar voor een uur geestverruimende en grensverleggende hardcore. Met TLC (Turnstile Love Connection) is het alvast 1-0. Turnstile blijft hierna druk zetten en speelt hun doorbraakalbum Glow On bijna integraal. Toch zal er niet meteen nog een punt gescoord worden. Als fan van een eerder uur blijf ik wat op mijn honger zitten, maar gelukkig komt Real Thing ver halverwege de setlist nog binnen.
Het geluid van de band is perfect en de sfeer blijft er tussen de nummers dubbel en dik inzitten. Elk instrument is duidelijk hoorbaar en te onderscheiden. Turnstile is hier duidelijk thuis en het verrast me eigenlijk hoe enthousiast de band wordt ontvangen en diens status wordt bevestigd. De sambagroove van Don’t Play en de indie/shoegaze van Underwater Boi gaan erin als zoete koek. De diversiteit houdt het geheel fris. In het staartje maakt de band nog een hattrick met Holiday, Mystery en natuurlijk Blackout. De schaduwfavoriet maakt het mooie weer hier vanavond. Hopelijk snel weer!
Graveyard 21:55 – 22:55 (Metal Dome, MichielJ)
Haasten naar de Metal Dome want de stevige bluesrock van Graveyard treedt aan! Ook hier is het opvallend rustig. Gooit Koning Voetbal nog steeds roet in het eten? Een innemende backdrop van album 6 verraadt dat we in de halfvolle Dome veel van deze laatste worp te horen zullen krijgen. Opener It Ain’t Over Yet laat de band zich alvast van zijn meest stevige kant zien. Een slimme zet voor Graspop. De bluesrock van de heren wordt hier met een stevige punkattitude en tempo gebracht. Opvolger Twice is meteen ook het potigste deuntje van 6. De vintage klinkende gitaren tonen hun meerwaarde en geven het geheel een klassiek laagje vernis. Graveyard is en klinkt als tijdloze klasse. Zoveel is al duidelijk na twee nummers.
De sfeer in de zaal is gemoedelijk en bemoedigend. De zanger is vandaag fijn bij stem met een licht schorre rand. Heerlijk. Wanneer de bassist de microfoon na een aantal nummers voor zijn rekening neemt blijkt deze nog een betere stem te hebben dan de frontman. Wat een talent in deze groep. Geluidsmatig staan de gitaren hier ook weer een beetje scherp in de mix, maar dat draagt hier wel bij tot extra agressie en een bluesrockband op een metalfestival kan dat wel gebruiken. Het langverwachte Hisingen Blues komt halverwege de set en wordt aan een tempo afgerammeld waar de meeste punkbands jaloers op zouden worden. Aan het aantal wiegende heupende en schuddende hoofden te zien, schakelt de energie in de zaal meteen een niveau omhoog. The Siren in het staartje gaat daar nog eens los over en geeft ons onvervalste bluesy klasse met een explosieve losbarsting. Wat een nummer! Wat een band! Om af te sluiten gaat de band nog een laatste keer in overdrive met Ain’t Fit To Live Here. Blijkt dat we toch geen overwicht van het tammere 6 hadden vanavond, maar lekker veel van Peace en Hisingen Blues, de twee beste albums. Wie dit niet kent moet het echt een kans geven.
Pendulum 22:45 – 00:00 (Marquee, MichielJ)
Terwijl Judas Priest als vaste waarde het hoofdpodium inpalmt, gebeurt er in de Marquee wat experimenteler. Pendulum speelt een liveset met stevige drums en gitaren. De Marquee is overladen vol en er nog bij geraken blijkt een bijna onmogelijke klus. Het is schrikken hoeveel hits Pendulum wel heeft en hoe bekend deze zijn bij het publiek. De zang geeft het geheel nog een meer toegankelijke rand terwijl de muzikale ondersteuning een stuk heavier is dan sommige bands deze editie. Wanneer dan ook nog eens Voodoo People van The Prodigy in een nog steviger jasje voorbijkomt gaat het dak van de Marquee er bijna af.
Wanneer op het einde Halo, van de laatste EP, gespeeld wordt, kan het echt niet onder stoelen of banken gestoken worden hoe knakenhard Pendulum overkomt. De samenwerking met Bullet For My Valentine valt duidelijk in de smaak en geeft de drum & bass ook een vleugje synthwave. Ook de samenwerkingen met In Flames, Self Vs Self mag niet ontbreken op Graspop en is simpelweg een knetterhard metalnummer met hier en daar een elektronische toets. Tarantula zorgt dan voor een sterk contrast en betrekt de dub en oldschool drum-‘n-bass op Graspop. Opgewekte afsluiter Watercolour doet me dan ook erg positief naar de toekomst van deze mengelmoes van genres kijken en het is geweldig hoe goed het publiek dit omarmt. Metal is geen eiland.
Judas Priest 22:20 – 23:50 (North Stage, Ruben)
Onlangs heeft zware collega Remco zich nog naar de AFAS gesleurd om de heavy metal titanen van Judas Priest te bewonderen. Hier op Graspop doen ze dat kunstje nog even dunnetjes over maar ik mis toch een paar nummers die Remco in zijn verslag noemde. Met een half uur minder gooien ze The Rage er weer uit om genoeg tijd over te hebben voor de hitmachine. Misschien is dat ook wel de reden dat Halford het beter lijkt bij te houden. Zelfs Painkiller gaat weer op het oude tempo, iets wat we al jaren niet meer hebben gezien.
De heren zijn in topvorm vanavond en het publiek giet het net zo gretig naar binnen als de halve liters van zeven euro. Het nieuwe album Invincible Shield is opnieuw een teken dat Judas Priest prima met de tijd mee kan, hoewel ze behalve dat album niks anders van de afgelopen 25 jaar spelen. Zonde, want ook Firepower uit 2018 was een ijzersterke plaat. Die zullen we wel nooit meer horen, maar zolang Halford en bassist Ian Hill het vuur nog in de sloffen hebben zal het een bezoekje waard blijven. Keep the faith!
Five Finger Death Punch 0:00 – 1:30 (South Stage, Ruben)
Vertrouwen had ik ook in de afsluiter van de avond, Five Finger Death Punch, maar daar kom ik toch van een koude kermis thuis. Dat het een koude nacht werd was al omgeroepen, en het kermis is eigenlijk het circus, want de Amerikanen beginnen met Welcome To The Circus. Voor de eerste drie kwartier is het ook een stampende wervelwind van knallende, energieke nummers, maar toch begint de teleurstelling al vroeg. Het tweede nummer is namelijk Lift Me Up en Rob Halford, die net tien minuten geleden van het podium is gestapt en dus potverdikkie nog in de coulissen staat, heeft daar een gastversje op ingezongen, maar hij komt het podium niet op. En dat is niet eens het meest onbegrijpelijke wat Ivan Moody en cohorten vanavond flikken. Na een veel te lang stuk publieksinteractie bij Burn MF ontspoort de razende trein en vouwt deze zich met 120 kilometer per uur in de vangrail. De band komt volledig tot stilstand als Moody op een kruk gaat zitten en a capella een aantal nummers ten berde brengt. Hij neemt ook uitgebreid de tijd om het verkleumde publiek toe te spreken en te zwaaien naar de jongste aanwezigen.
Ik wou deze mannen vooral zien vanwege hun dubbelalbum Wrong Side Of Heaven And The Righteous Side Of Hell en het vervolg Got Your Six. Sinds die albums tien jaar geleden uitkwamen heb ik ze niet live kunnen zien, maar die platen blijven guilty pleasures van mij. Gelukkig kwam dat materiaal aan het begin van het optreden aan bod, want nadat Moody de noodrem aantrok komt de band eigenlijk niet meer op gang. Ik ben blij dat de man weer nuchter is en zijn auto niet om een boom heeft gevouwen, want die kant leek het een aantal jaar geleden wel op te gaan, maar wat een slappe vaatdoek is die gast geworden. Hoe kun je een headline set zo hard verknallen? Ik kan er oprecht niet bij. Vol ongeloof sleur ik mezelf van het terrein af. Dit zal ook direct de laatste keer zijn dat ik de mannen opzoek. Wat mij betreft mag wat er in Vegas gebeurt in dit geval ook in Vegas blijven.
Datum en locatie
21 juni 2024, Graspop Metal Meeting, Dessel, België