Headlines

Drie albums hebben onze Finse vrienden van Flagg al uitgebracht, althans als je deze Diabolical Bloodlust ook meetelt. Zowel Flagg als Tyrant maken deel uit van deze allesvernietigende blackmetalmachine. Die eerste kennen we van Annihilatus, de tweede van Malum, Infernarium en Kalmankantaja. Je mag dus gerust op je twee oren slapen: de black metal die je te horen zal krijgen is typisch te noemen, ijselijk melodieus klinkend en aan een razende vaart gebracht. Voor dit laatste werd niemand minder dan de heer Krzysztof Klingbein ingehuurd. Lees verder ›

Nordheims Nordheim is eigenlijk een heruitgave van een plaat die reeds in 2007 werd uitgebracht en nu aangevuld wordt met een extra nummer. Het ATMF label brengt op geijkte tijdstippen platen opnieuw uit. Ze noemen het zelfs hun eigen Cult Collection. Heel wat bands die ze heruitbrengen komen uit de brede regio rond Trento en Bolzano en hebben of hadden een blackmetalachtergrond. Denk dan aan bands als Beatrik, Tenebrae in Perpetuum, Chelmno, Near en Lorn. Ze klinken me niet allemaal even bekend in de oren moet ik zo zeggen.Lees verder ›

Xavernah is de band rond de heer Roest en Absence is plaat nummer één voor dit atmosferisch blackmetalgezelschap dat naar eigen schrijven graag de grenzen van de extreme muziek verkend en zo nodig zal overschrijden. Ik schrijf wel gezelschap maar de heer Roest is het enige bandlid. Nochtans heeft hij voor dit album hulp gekregen van niemand minder van dan Autarkh's Michel Nienhuis en leende hij ook wat muzikanten bij Blackbriar, Black Rabbit maar ook bij Epistulum een band waar hij naast Signs Of Extinction ook een plekje in heeft.Lees verder ›

Buried Realm is een éénmansproject afkomstig uit Colorado Springs (Colorado, Verenigde Staten). Het is de creatieve visie van multi-instrumentalist en zanger Josh Dummer, die bijna alles binnen het project op zich neemt. Onder de naam Buried Realm heeft hij The Ichor Carcinoma (2017), Embodiment of the Divine (202o) en Buried Realm (2022) in eigen beheer uitgebracht. Dit The Dormant Darkness is het vierde volledige album dat het levenslicht onder deze naam ziet.Lees verder ›

Bolg komt uit Bulgarije, uit Radomir en bestaat al sinds 2003. Sinds conceptie is dit Where Death Dwells nog maar plaat nummer twee na in 2018 Plague Vaccine uitgebracht te hebben. Daarvoor waren er een demo en een splitalbum met Exile. Je komt dus als je goed kan tellen op een viertal releases. Dat is natuurlijk niet al te vet. De band moet gedacht hebben, we doen eens iets geks want zowel de nieuwste plaat als de vorige releases zijn uitgebracht op tape en werden verpakt in een alleraardigste boxset. Er zijn er maar 66 van gemaakt dus als de bliksem naar de webshop van deze heren. Tenminste als je de muziek die ze produceren wel kan smaken.Lees verder ›

Zeven albums heeft dit Franse Glorior Belli al uit. De man achter dit alles is niemand minder dan Billy Bayou en nu ook weer, net als op heel wat voorgangers, neemt hij het heft resoluut in eigen handen. Album nummer acht komt via het Amerikaanse Dark Empire Records en ik stuit eigenlijk eerder toevallig op dit werkstuk door onderstaande videoclip te bekijken. Het is een hele poos stil geweest rond deze band, waarom is me niet helemaal duidelijk. Ook nu is de informatie redelijk summier en lijkt deze release wat uit de lucht te vallen. Nu, mij hoor je niet klagen.Lees verder ›

Een tijd terug las ik een topic dat als onderwerp had dat sommige bandleden (meestal zangers) verantwoordelijk kunnen zijn voor het (gedeeltelijk) om zeep helpen van de luisterbaarheid van liedjes. Ik wil niet zeggen dat dat het geval is voor Great American Ghost, maar ik had wel enige moeite om in de nieuwe plaat van deze band te komen. Dit lag vooral aan het stemgeluid van Ethan Harrisson, dat balanceert op de grens tussen irritant en nét niet irritant. Zeg maar een stukje fuet dat tussen je tanden blijft steken. Vooral zijn constante, wat hogere manier van schreeuwen maakte het mij wat lastig. Vergelijkbare bands als Knocked Loose en Vision of Disorder hanteren dit ook wel, maar daar kan ik het prima hebben. Lees verder ›

Al bijna een kwart eeuw gaat het Oekraïense Drudkh mijmerend en reflecterend door het leven. In die drieëntwintig jaar componeerden Roman Saenko en zijn kompanen een indrukwekkend landschap aan melancholische, atmosferische black metal met overvloedige pagan- en folkinvloeden bij elkaar. Het woord “landschap” heb ik hier met opzet gekozen, want de muziek van Drudkh roept vooral beelden op van het Oekraïense (platte)land, zijn natuurschoon, zijn geschiedenis en zijn folklore. Natuur, historie en (volks)cultuur ineen dus, nauw verstrengeld met nationalistische thema’s en veel sfeer.Lees verder ›

Vorig jaar nog trok de Amerikaanse brute deathcoreband Crown Magnetar samen met Aviana, Atilla en Born Of Osiris door Europa. Ik schrijf dit speciaal zodat je meteen weet in welke hoek je het muzikaal mag zoeken deze ronde én wat de huidige bandstatus zo'n beetje is. Wij bij Zware Metalen weten namelijk als geen ander dat je soms door de spreekwoordelijke bomen het bos niet meer ziet met alles wat er uitkomt. Crown Magnetar werd opgericht in 2017, heeft twee volwaardige albums op zijn naam staan en brengt nu de EP Punishment uit via Unique Leader Records.Lees verder ›

Precies drie jaar geleden verscheen Voices of the Kronian Moon van het uit San Francisco afkomstige Nite. Hoewel het muzikaal nou ook weer niet zó bijzonder was, liet het album mij destijds op een of andere manier maar niet los. De vernuftige heavy metal van de vier heren wordt begeleid door de bezwerende, raspende vocalen van Vangelis Labrakis, waardoor er een onheilspellend, evil sfeertje rondom de heavy riffs hangt. Zoals een band als Tribulation dat ook zo doeltreffend doet. En laat ik daar persoonlijk nou net van houden. Naar eigen zeggen oogstte de band live succes met wat meer puntige knallers als Acheron en Genesis, derhalve ligt de nadruk op dit nieuwe werkstuk Cult of the Serpent Sun op composities die in je brein blijven hangen. En dat is ze zeker goed gelukt!Lees verder ›

Het doet me altijd plezier om muzikaal naar het Griekse schiereiland gekatapulteerd te worden. Ik ben immers, ik schreef het al vele malen eerder, groot gebracht met melodische black metal van de hand van Rotting Christ, Septicflesh en vele anderen. Dit No Hand Path is lang geleden gevormd door leden die nog actief zijn in een andere Griekse grootmacht, namelijk Varathron. Dit Μυστικισμός της Ενηλικίωσης (Mysticism Of Coming Of Age) is de opvolger van het in 2010 verschenen An Existence Regained dat toen nog op eigen kracht werd uitgebracht.Lees verder ›

Toen Benediction in 2020 voor het eerst in meer dan twintig jaar weer een plaat met zanger en klasbak Dave Ingram uitbracht, was collega Remco gematigd enthousiast. Best begrijpelijk want Scriptures stond vol vertrouwde mid-tempo death die we wel een beetje kennen van het Britse instituut en was daarmee weinig spectaculair. Het niveau van mijn favoriete release van de band Dark Is The Season-EP en de daar omheen liggende albums werd (inderdaad) niet gehaald. Dat neemt niet weg dat de plaat door de jaren heen regelmatig zijn weg naar mijn trommelvliezen is blijven vinden.Lees verder ›

Wrath Of Logarius' Crown Of Mortis is de opvolger van de EP Necrotic Assimilation. Deze vier Amerikanen uit de brede regio rond Californië hebben toch maar mooi het grote Season Of Mist weten overtuigen van hun kwaliteiten. Je mag het gek noemen wetende dat hun bandnaam werd gehaald uit de videogame Bloodborne. Nog gekker vind ik de beschrijving van hun stijl van black metal. Het zou de zogenaamde vormeloze variant moeten zijn wat dat ook moge betekenen. Als je leest dat de Portugezen van Gaerea inspiratie geven aan deze Amerikanen zitten we misschien op het juiste spoor.Lees verder ›

Soms zijn een paar woorden genoeg om je interesse te wekken en een promo uit de wekelijkse stapel van ongeveer 120 releases te trekken. Tuurlijk “brute technische death metal” doet ook al wat, maar in dit geval was het toch het “Tsjernobyl geïnspireerde”-deel van de omschrijving dat me over de streep trok. In de laatste dagen van april 1986 werd boven Scandinavië een wolk met radioactief materiaal opgemerkt. Enige dagen later bereikte de straling ook Nederland en België. Die bleek afkomstig van de geëxplodeerde reactor 4 van de kerncentrale bij Tsjernobyl. Als kind van de jaren ’70 was dit de eerste grote crisis (denk ik) die ik meekreeg: in Nederland hield die uiteindelijk gelukkig niet veel meer in dan geen spinazie van het veld eten en een discussie over het nut van jodiumpillen. Maar toch, zeker in de eerste dagen was de onwetendheid en daarmee onzekerheid over een grotere ramp groot. Kennelijk groot genoeg om me nu, bijna 40 jaar later deze (denkbeeldige, want digitale) schijf uit onze promolijst te vissen.Lees verder ›