Een tijd terug las ik een topic dat als onderwerp had dat sommige bandleden (meestal zangers) verantwoordelijk kunnen zijn voor het (gedeeltelijk) om zeep helpen van de luisterbaarheid van liedjes. Ik wil niet zeggen dat dat het geval is voor Great American Ghost, maar ik had wel enige moeite om in de nieuwe plaat van deze band te komen. Dit lag vooral aan het stemgeluid van Ethan Harrisson, dat balanceert op de grens tussen irritant en nét niet irritant. Zeg maar een stukje fuet dat tussen je tanden blijft steken.
Vooral zijn constante, wat hogere manier van schreeuwen maakte het mij wat lastig. Vergelijkbare bands als Knocked Loose en Vision of Disorder hanteren dit ook wel, maar daar kan ik het prima hebben. Bij Great American Ghost klinkt het geschreeuw bij vlagen wat gekunsteld en alsof die wel wat hulp hebben gekregen.
Dan even over de band zelf: Tragedy Of The Commons is alweer de vierde plaat van dit gezelschap uit Boston, waarop de mannen een mix brengen van hardcore, metal en industriële geluiden, wat dit heel erg een band van nu maakt. Het is daarom niet verrassend dat deze plaat uitkomt op Sharptone Records. Met bands op dat label heb ik vaak een haat-liefde verhouding: het is of een hit (en vaak een goede) of het is een miss. Great American Ghost behoort niet direct tot die laatste categorie maar anderzijds komt Tragedy Of The Commons voor mij niet boven de middelmaat uit. Dat ligt aan een aantal factoren.
Als je al zo nodig cleane refreinen in je muziek verwerkt, moeten die ook wel echt sterk zijn. Dat zijn ze op deze plaat niet. Het is of mierzoet of het is te betekenisloos. Daarbij klinken de nummers vaak veel te doorhakkend, alsof er een hoop gebeuk tegen een muur is gegooid en er bijzonder weinig blijft hangen. De potentie is er wel, want Great American Ghost kan best vervaarlijk uit de hoek komen. De band maakt veelvuldig gebruik van machinale en industriële geluiden. Dat klinkt soms lukraak maar bij God Is A Loaded Gun laat de band dan horen hoe het wél moet. Het sirene-achtige geluid versterkt daar ook daadwerkelijk het nummer. Een ander lichtpuntje is Forsaken, waar de timing van de zang vrij goed is en de manier waarop Chaos Reigns wordt uitgesproken verdient een pluspuntje omdat ik onwillekeurig moet denken aan Lars von Triers meesterwerk The Antichrist. Dat pluspunt verliest Great American Ghost weer bij Chapel Paralysis. Wat is dit voor onzin? Hoor ik daar autotune?!
De band wil heel graag boos klinken en dat snap ik met de hopeloosheid van de huidige staat van de wereld als thema. Het is echter vooral een hele hoop geschreeuw en riffs. Het geheel is door Will Putney (Fit For An Autopsy) geproduceerd, wat doorgaans een kwaliteitskenmerk is. Toch heb ik op deze productie wel wat aan te merken. Het klinkt machinaal en agressief, en de effecten knallen werkelijk de speakers uit, maar het klinkt anderzijds ook erg gecomprimeerd, wat niet zo bevorderlijk is voor de (vermoedelijk) beoogde dynamiek. En daardoor voelen de eenenveertig minuten van de plaat wat lang aan.
Ik denk overigens dat er absoluut een plek is voor Great American Ghost, gezien de populariteit van bands als Knocked Loose en Paleface Swiss op dit moment. Fans van die bands zullen deze band waarschijnlijk omarmen en verwelkomen. Persoonlijk zou ik toch wel graag wat meer ontwikkeling, dosering en vernuft in de songs terug willen horen. Laten we erop houden dat deze band nog veel meer potentie heeft dan deze nieuweling laat blijken.
Score:
63/100
Label:
Sharptone Records, 2025
Tracklisting:
- Kerosene
- Echoes Of War
- Lost In The Outline
- Forsaken
- Ghost In Flesh
- Writhe
- Genocide
- Hymn Of Decay
- Chapel Paralysis
- RealityRelapse
- God Is A Loaded Gun
Line-up:
- Ethan Harrison – Zang
- Grayson Stewardt – Gitaar
- Anthony Laur – Basgitaar
- Niko Gasparrino – Gitaar
Links: