Knocked Loose is een rijzende ster in de hardcorescene. En ver daarbuiten, getuige de 27e plek van hun laatste plaat, You Won’t Go Before You’re Supposed To, in de ZM Jaarlijst. Die plek is terecht. De band laat daarop een modern geluid horen van stompende hardcore, industriële geluiden, veel breakdowns en swingende two-step stukken, en doet dat met een hoop kwalitatief goede songs. Dus is het niet geheel onlogisch dat de band al ver van tevoren de Main Stage (!) van 013 uitverkoopt. Friso Veltkamp doet verslag en Bram Geurts verzorgt de foto’s.
Ik wil wat ongewoon beginnen en een pluim uitdelen aan de programmeurs van 013. Keer op keer weten zij de juiste bands te programmeren en het verkoopt allemaal uit. Het maakt bijna niet uit wie er speelt; het trekt altijd een groot publiek. Zo ook vanavond. Het is uitverkocht en dat betekent drukte. Het is eigenlijk teringdruk. Dringen geblazen voor een plekje bij de bands, dringen geblazen voor de verschillend barretjes (alhoewel dat nog wel soepel verloopt). Het is mooi voor de band dat er zoveel man in de zaal wordt gepropt, maar ik vraag me af of het niet te druk is.
Bram en ik komen overigens binnen bij Harms Way. De band is gestaag aan de weg aan het timmeren met hun caveman hardcore. Harms Way windt niet veel doekjes om hun muziek: dit is lomp, lomp en lomp. Dat alles wordt vanavond ondersteund door een voor 013-begrippen matig geluid, waarin bijna alleen maar drums en bas te horen zijn. Dat geeft de muziek onbedoeld nog wel een extra lompheid mee.
De band speelt niet heel ingewikkelde muziek; het zwaartepunt ligt op loodzware grooves en breakdowns, waar heel af en toe een melodieuze lijn doorheen breekt, zoals bij Terrrorizer. Maar in de regel is Harms Way niet zo van subtiliteiten. En hoe lomp het allemaal ook is en hoe stoer de bandleden eruit zien, er kan er maar één bovenaan de apenrots staan, en dat is zanger/hulk James Pligge die zijn teksten bijna uitblaft.
Hij blijkt niet de enige die overtuigend kan schreeuwen; regelmatig doet de gitarist nog een duit in zakje. Bij dit soort muziek kan al snel wat moeheid optreden, maar dat probeert de band te vermijden door af en toe wat melodieuze riffs in de nummers te stoppen. Ook James varieert bij Infestation met zijn stem, maar de band neemt daarna in stijl van het optreden afscheid met een mokerharde breakdown.
Wat een verademing; de keuze van Knocked Loose om Basement mee te nemen op tour. In plaats van nog een lomp orkest staat er nu een band die voornamelijk tapt uit indie en emo-rock vaatjes. En nog eens een voordeel: dat doet Basement goed. De melodieuze gitaarlijnen zijn welkom na het wat eentonige gebeuk van Harms Way. Wat ook minder eentonig is, is de gekozen lichtshow, die met zes achtergrondlampen in ieder geval sfeerlozer en minder apocalpytisch oogt dan bij voorgenoemde band.
Basement is een uit Verenigd Koninkrijk afkomstige band die al zo’n vijftien jaar meedraait en vier albums op zijn naam heeft staan. Het publiek is wel enigszins bekend met de nummers en ik vind het goed om te zien dat veel mensen blijven staan kijken, omdat het merendeel uitsluitend voor Knocked Loose gekomen schijnt te zijn. En die mensen worden beloond, want er valt genoeg om van te genieten. De muziek kent vele energieke stukken, de gitaarlijnen zijn bij vlagen inventief en de zang is goed (zeker als bij For You The Moon deze gedubbeld wordt). Alleen… het euvel van Harms Way geldt ook voor Basement: Het geluid is gewoon niet goed. Ik vermoed dat de geluidsman van vanavond zijn complete vermogen in aandelen in de basindustrie heeft gestopt. Nu is weliswaar te horen hoe de baslijnen de nummers mooi voortstuwen, maar het is gewoon te veel. Nummers als Spoiled en Fading klinken daardoor niet zoals ze zouden kunnen klinken.
Wat ook niet helemaal goed gaat, is het nieuwe nummer dat gespeeld wordt. De timing van de zang klopt net niet. Dat zijn echter kleinigheden; de band speelt vanavond wel een goede set en het publiek reageert enthousiast, iets dat op vele dankbetuigingen kan rekenen van zanger Andrew. Die heeft overigens een vrij aparte manier van bewegen; hij heeft blijkbaar een bootcamp-app gedownload en daarbij was de oefening running in place een duidelijke favoriet. De band sluit uiteindelijk af met de grootse meezinger die de band bij elkaar gepend hebben: Covet. Het publiek zingt uitbundig en uit volle borst mee. Het zorgt voor een mooi moment vanavond en deze band kan rekenen op een verdiend applaus. Fijn voorprogramma.
Voorafgaand aan dit optreden hangt er een bijna tastbare opwinding in de zaal. Het publiek is er klaar voor. Iedereen die aanwezig is propt zich in de grote zaal; er is geen doorkomen meer aan. Ik positioneer mijzelf maar aan de bar, zodat ik in ieder geval de mogelijkheid heb wat drinken te halen. Maar eerlijk? Ik vind dit te druk. Er hadden gerust wat minder kaarten verkocht kunnen worden. Zeker omdat mensen op Knocked Loose niet met een kopje thee en een Bastogne koek in de hand gaan kijken; nee, mensen willen beuken en rammen. Dat zal vanavond ook gebeuren. Al bestaat de pit voornamelijk uit trek- en duwwerk.
Als de band eenmaal op is gekomen knalt het er gelijk goed op, zanger Bryan jut het publiek gelijk op, helemaal als de band Deep In The Willow spelen en het complete publiek Knocked Loose Motherfucker! meeschreeuwt. Daarbij valt ook het brute stemgeluid van Isaac op, die naast Bryan ook over een imposant geluid beschikt. Maar Knocked Loose is dus eeh loose. De band vuurt vanavond de ene na de andere clustergranaat op het publiek af. Niet alles is even raak, er worden uiteindelijk liefst achttien songs gespeeld, maar dat lijkt het publiek niet zoveel uit te maken. Die willen meeschreeuwen en beuken. Dat zorgt ervoor dat er een bijzondere synergie ontstaat tussen band en publiek. Bij God Knows krijgt de band de hele Main, inclusief een deel van het balkon aan het mee springen. Bij Don’t Reach For Me wil Bryan dat er gecrowdsurft wordt. Ook daar geeft het publiek, tot irritatie van ondergetekende, gehoor aan. Het maakt niet uit wat de band vraagt, het publiek volgt.
Op het podium gebeurt er qua aankleding en verlichting niet zoveel, maar dat is juist wel tof. De kruizen die ook de laatste plaat sieren, veranderen regelmatig van kleur, en dat is het dan ook wel. De band moet het vooral van de muziek en de energie hebben en dat zit beide wel goed. Je hoort ook dat de band met hun laatste plaat meer hun geluid gevonden hebben, zo laat Piece By Piece wel horen. De groove in combinatie met de 2-step stukken en breakdowns trekt een breed publiek aan en klinkt heel modern. Dit is duidelijk wat het mainstream hardcoreminnende publiek anno 2025 wil horen.
Een ander hoogtepunt is Take Me Home waarbij de breakdown maar doorgaat en doorgaat en de temperatuur in de zaal tot grotere hoogten stuwt. Toch moet ik helaas ook een paar mindere zaken benadrukken die niet tof zijn. Zo kan een of ander onverlaat zijn handen blijkbaar niet van een vrouw houden in de pit, en wordt er ook af en toe opzichtig ruzie gezocht door gasten die anderen uitdagen om hun voor hun bek te meppen. Dit soort zaken heeft echt niets te zoeken in de (hardcore) scene, misschien is het een teken dat deze band een groot publiek trekt waaronder helaas ook een stel idioten. Jammer.
Maar goed, dat gezegd hebbende, het merendeel van het publiek staat wel te genieten en ik zie veel lachende gezichten, die goedkeurend kijken naar hoe Knocked Loose alles tot een kookpunt brengt met Suffocate, dat uitermate bruut gebracht wordt. De band eindigt dan na ruim een uur met Sit & Mourn, waarbij Bryan de gitaar ter hand neemt en waarbij de band laat horen qua songwriting meer in hun mars te hebben. Het levert gek genoeg een bijna sfeervol eindakkoord op van een prima show. Knocked Loose bevestigt zijn status vanavond dubbel en dwars.
Datum en locatie
20 maart 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Bram Geurts
Link: