Wie het bonte gezelschap vocalisten uit de metalscene rondom frontman Tobias Sammet wou zien. moest jarenlang de festivals bij langs. Eind maart kwam de supergroep Avantasia twaalf jaar na hun laatste Nederlandse optreden met niet minder dan zeven zangers en zangeressen naar een uitverkochte 013 in Tilburg. Met een nieuwe plaat in de winkels, nieuwe gastartiesten én een bijna drie uur durend programma. moet dit wel een bijzondere aangelegenheid worden. Verslaggever Ruben en fotografe Esther ‘t Lam waren erbij voor de verslaglegging van deze memorabele avond.
Uw redacteur van dienst moet er bijna drie uur voor rijden en terwijl zich een een indrukwekkende rij vormt voor de 013 moet er nog wel een maaltijd in als we het avondvullende programma vol willen houden. Helaas doen de Tilburgers het wat eten betreft rustig aan waardoor er bijna veertig minuten op een broodje frituur gewacht moet worden. Je kan het bourgondisch noemen, maar volgens mij deden ze het expres omdat ik per ongelijk patat heb gezegd in plaats van friet.
Dit alles om te zeggen dat de eerste noten van deze Avantasia–megaproductie niet zijn waargenomen. Halverwege het openingsnummer Creepshow voeg ik mij pas toe aan de stampvolle zaal van de 013. Hetzelfde openingsnummer dat op de nieuwe plaat Here Be Dragons staat. dat sinds vorige maand in de schappen ligt. Dat album komt hier ruimschoots aan bod vanavond.
Maar we gaan ook helemaal terug naar het begin met Reach Out For the Light. De eerste gastzanger biedt zich aan en het is Adrienne Cowen, die de hele avond dienst zal doen in het achtergrondkoortje maar dus ook vol in de spotlichten mag staan. En dat is dik verdiend, want de kwaliteiten van deze vrouw zijn niet te onderschatten. Wat een bereik heeft deze dame, geen wonder dat Sammet haar al sinds 2018 meeneemt en op het nieuwe album een nummer speciaal voor haar heeft geschreven. Op het podium heeft ze een duidelijke klik met gitarist Sacha Paeth, wat logisch is want ze tourt ook met zijn Masters of Ceremony. Ze geniet zichtbaar van haar moment en zie haar eens stralen op de foto’s.
Nieuwe gastartiest voor Here Be Dragons is Tommy Karevik die we van Kamelot kennen. Afgelopen zomer deed hij al een keer mee met Avantasia op Graspop, maar hier mag hij het nummer dat voor hem geschreven is vertolken. The Witch maakt goed gebruik van zijn theatrale stemgebruik en hij kan zijn capuchon weer opzetten waar hij het afgelopen jaar zo’n fan van is geworden.
Wie ook uit het achtergrondkoor mag stappen is Herbie Langhans. Waar hij op Graspop nog ferm in zijn hoekje moest blijven staan mag hij nu het podium overnemen voor Devil in the Bellfry. De man mag eindelijk een keer los en dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Ook hij heeft een indrukwekkend bereik en dat is hier wel duidelijk als hij de vocalen van Jorn Lande overneemt. Niet de minste schoenen om te vullen, maar Langhans lijkt er zijn hand niet voor om te draaien.
Langst dienende vocalist van de avond is Ronnie Atkins van Pretty Maids. Ook voor hem is een nieuw nummer geschreven en wel Phantasmagoria. Uptempo en kracht bijgezet door de rauwe stem van Atkins is dit weer een typisch Avantasia-athem. Terug van weggeweest in de line-up is Mr. Big-zanger Eric Martin. De man mag het album The Mystery of Time vertegenwoordigen door het enige nummer van die plaat te spelen vanavond. De ballade What’s Left of Me brengt het eerste rustmoment van de avond in de set. Al is het snel gedaan met de rust wanneer Sammet zijn uithalen inzet en Paeth een strakke gitaarsolo speelt. Martin mag blijven staan om ook een steviger nummer te spelen. Voor Dying For an Angel neemt hij de taken van Klaus Meine over. Terecht dat de pyro hier weer aanwezig is, want dit nummer vlamt. Ondanks dat Martin de octaven van Meine niet haalt, is het spektakel van de uitvoering genoeg om van te genieten.
Hebben we dan iedereen gehad? Nee, want de nieuwe aanwinst voor de Avantasia-familie Kenny Lackremo stond ook nog in de coulissen te wachten. Het achtergrondkoor stapt er zelfs voor van het podium, die heeft Lackremo niet nodig. Deze vent kan projecteren als geen ander en hij ziet er maar wat blij uit dat hij mee mag doen in deze show. Je kent hem misschien van H.E.A.T., maar hier zingt hij het voor hem geschreven nummer Against the Wind. Zelden zie je zulke enthousiastelingen op het podium en hoewel hij maar op drie nummers te horen is vanavond laat hij ze alle drie gelden.
Chiara Tricarico is de enige die nog niet uit het koor is gestapt, maar de gastvocalisten rouleren al vanaf dit punt. Karevik is weer aan de beurt met de titeltrack van de nieuwe plaat Here Be Dragons. Geoff Tate nam in de studio de vocalen voor zijn rekening, maar Karevik blijkt een prima invaller. Bijna negen minuten houdt hij zich staande bij het melodramatische lied. Cowen betreedt ook opnieuw het podium voor Avalon wat evengoed op de nieuwe plaat staat en waar zij tevens in de studio de tweede stem voor heeft ingezongen. Wederom een nummer dat de hoge uithalen en het rauwe randje in haar stem laat zien. Het is bijna jammer dat we Cowen de rest van de avond alleen nog in het achtergrondkoor zullen zien.
Ze wisselt van plek met Langhans die samen met Sammet en Atkins het epische Let the Storm Descend Upon You uitvoeren. Het langste nummer van de avond heeft een drietal vocalisten nodig om er recht aan te doen. Opnieuw doet Langhans de vocalen van Lande en dat doet hij wederom uitstekend. Wel zie je dat hij zich moeilijk een houding weet te geven naast de twee andere zangers en zichzelf wat naar de achtergrond drukt als hij niet hoeft te zingen. Nergens voor nodig, want hij kan zich prima meten met Atkins. Hij heeft hetzelfde vocale bereik als de Pretty Maids-zanger en Sammet wordt natuurlijk aan alle kanten afgetroefd door zijn muzikale gasten. Je zou toch graag zien dat Langhans zich hier net zo comfortabel profileert als hij doet in Firewind.
Terwijl Atkins blijft staan maken Langhans en gek genoeg ook Sammet plaats voor Eric Martin. Dit keer is het Atkins die de vocalen van Jorn Lande op zich neemt voor The Promised Land, terwijl Martin Sammet’s teksten voor zijn rekening neemt. De energie op het podium is er zeker niet minder om: beide heren hebben er duidelijk plezier in om dit vrolijke nummer uit te voeren. Sammet wordt hier niet eens gemist.
Alsof hij het aan kon voelen neemt het meesterbrein achter dit megaproject weer zelf de spotlichten over en voert in zijn eentje The Toy Master op. Naast zijn eigen tekst dus ook die van Alice Cooper. Dat is toch een naam die je niet zomaar kan vervangen en de uitvoering die we hier zien schiet dan ook tekort. Om het gemis van Cooper te verbloemen wordt zelfs een enorme gevleugelde troon het podium opgereden waar Ozzy Osbourne nog jaloers op kan worden. De geldingsdrang is echter toch te hoog bij Sammet en hij zit er net lang genoeg in voor de vlammenwerpers en geen seconde langer. Een ware verspilling van één van de weinige theatrale stukken die we vanavond te zien krijgen.
Atkins en Martin nemen het stokje dan maar weer over om Twisted Mind te gehore te brengen. Hier is de afwezigheid van Sammet al helemaal vreemd, want op de plaat is hij prominent aanwezig in dit nummer. Maar het ervaren duo weet er prima een eigen draai aan te geven. Het was interessanter geweest om Karevik naast Martin neer te zetten, omdat diens voorganger in Kamelot, Roy Kahn, de originele gastvocalen deed. Dat zou toch poëtisch zijn?
Karevik deelt echter het podium met Lackremo, nog steeds zonder Sammet. Samen zingen ze The Wicked Symphony. Het duo Jorn Lande en Russell Allen valt moeilijk te evenaren, maar deze twee doen het uitstekend. Het enthousiasme van Lackremo vult de meer serieuze houding van Karevik goed aan en zo hoeven we Sammet opnieuw niet te missen.
Karevik en Martin zijn inmiddels ook klaar voor deze avond, maar Lackremo heeft nog wat in te halen. Herbie Langhans treedt voor de laatste keer uit het achtergrondkoor om samen met de H.E.A.T.-zanger Shelter From the Rain op te voeren. Het derde nummer op een rij zonder de Avantasia-frontman. Uit volle borst klinkt de titel van het nummer uit Lackremo’s klankgat. Wat is hij blij hier te zijn. En met een duidelijke verdeling in de stemgeluiden weet Langhans ook veel beter zijn rol te pakken op het podium. Deze drie duo-vertoningen zonder Sammet zijn een prima toevoeging aan het repertoire van deze supergroep. Uiteindelijk moet het ook gaan om de gastzangers en hun kwaliteiten.
Eindelijk maar toch mag ook de laatste vocaliste uit het achtergrondkoor stappen om het grote podium in te nemen. Chiara Tricarico neemt de vocalen van Sharon den Adel over in Farewell. Een nummer uit het Metal Opera-tijdperk waar de mezzo-soprano stem van Tricarico ook echt nodig is om recht te doen aan hoe het geschreven is. Ondanks de titel van het nummer zijn we nog niet klaar met deze bijna drie uur durende set. Ronnie Atkins mag nog één keer aantreden voor ook zijn laatste vertoning. Geen Avantasia-set is compleet zonder het nummer The Scarecrow van het gelijknamige album dat vanavond even vaak aan bod komt als de nieuwe plaat. Opnieuw valt Atkins in voor Jorn Lande en dit keer ook voor Michael Kiske van Helloween. Het epos van meer dan tien minuten wordt feilloos uitgevoerd, onderschreven door het instrumentale stuk waar de rest van de band hun kunsten ook mag vertonen.
Zelfs na dat hoogtepunt is de avond nog niet voorbij, want Sammet neemt nog een aantal nummers voor eigen rekening. Waaronder Death Is Just A Feeling dat het nu zonder Jon Oliva van Savatage moet stellen en daardoor toch wat moet inleveren. De kopstem van Sammet kan gewoon niet in de buurt komen van de rauwe vocalen van Oliva. Ook als de brandende piano het podium op word gereden voor Lucifer missen we wederom de veel krachtigere stem van Jorn Lande en dit keer mag zowel Langhans als Atkins geen bijval leveren waardoor het nummer sterk afzwakt. Als er toch nog een nummer van Ghostlights gespeeld wordt, waarom dan niet Draconian Love? Dat past beter bij het Here Be Dragons-thema en Langhans is er gewoon.
De supergroep rondt af met Lost in Space waar Tricarico wel even een moment in de schijnwerper krijgt, maar niet uit het koor mag stappen. Dit is niet bepaald het bombastische einde dat je zou verwachten van deze band. Dat wordt enigszins geremediëerd met Sign of the Cross, dat halverwege overgaat in het refrein van The Seven Angels waar alle gastvocalisten, inclusief achtergrondkoor het podium innemen en meezingen. Karevik krijgt de gitaar van Sascha Peath om zijn nek en na een luide knal van het cofettiekanon verschijnt de tekst ‘Tilburg, we houden van jullie’ achter alle twaalf bandleden.
Tilburg is getrakteerd op het grootste Avantasia-concert dat Nederland ooit heeft gekend en daarmee is de liefde van het publiek insgelijks. Hier lang op terug kijken gaan we ongetwijfeld doen, laten we hopen dat dat niet weer twaalf jaar moet zijn.
Setlist:
Avantasia
- Creepshow
- Reach Out for the Light
- The Witch
- Devil in the Belfry
- Phantasmagoria
- What’s Left of Me
- Dying for an Angel
- Against the Wind
- Here Be Dragons
- Avalon
- Let the Storm Descend Upon You
- Promised Land
- The Toy Master
- Twisted Mind
- The Wicked Symphony
- Shelter From the Rain
- Farewell
- The Scarecrow
- Death is Just a Feeling
- Lucifer
- Lost in Space
- Sign of the Cross (kort)
- The Seven Angels (alleen refrein)
Datum en locatie
26 maart 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Esther ‘t Lam (Facebook, Instagram)
Link: