Al bijna een kwart eeuw gaat het Oekraïense Drudkh mijmerend en reflecterend door het leven. In die drieëntwintig jaar componeerden Roman Saenko en zijn kompanen een indrukwekkend landschap aan melancholische, atmosferische black metal met overvloedige pagan- en folkinvloeden bij elkaar. Het woord “landschap” heb ik hier met opzet gekozen, want de muziek van Drudkh roept vooral beelden op van het Oekraïense (platte)land, zijn natuurschoon, zijn geschiedenis en zijn folklore. Natuur, historie en (volks)cultuur ineen dus, nauw verstrengeld met nationalistische thema’s en veel sfeer. Daarnaast is de muziek van Drukh vooral heel intiem en nodigt ze uit tot introspectie over verleden en toekomst, de kringloop van leven en dood en de menselijke psyche. Op het nieuwe album Гра тіней (Shadow Play) wordt de luisteraar bijvoorbeeld specifiek uitgenodigd tot een wereld van tegenstellingen (licht en donker, goed en kwaad, schoonheid en verval, lichamelijk en etherisch), voor een ontdekkingstocht langs de verschillende facetten van de menselijke emotie, voornamelijk vanuit een persoonlijke invalshoek. Licht en donker: een spel van schaduwen maar dus ook een spel van tegenstellingen…
Drudkh is een band met een missie en een heel eigen aanpak (waarmee ze hun stijlgenoten van Mgła en Wolves in the Throne Room zelfs met enkele jaren voorafgaan), en dan zou je kunnen verwachten dat ze doorheen die jaren een constante stijl zijn blijven hanteren. Dat is echter niet helemaal het geval, want sinds Відчуженість (Estrangement) uit 2007 kiest Drudkh voor een stevigere, modernere, scherpere, rauwere en af en toe ook snellere benadering, met een prominentere rol voor de vocalen, waardoor iets van de natuurlijke warmte van de muziek verdween. Op de laatste albums komt dit zelfs nog wat meer tot uiting. Toch blijft die typisch descriptieve, weemoedige stijl met lang uitgesponnen, vaak repetitieve thema’s ook de laatste jaren netjes overeind en zo is Drudkh anno 2025 nog steeds heel herkenbaar. Het klinkt dan misschien niet meer zo organisch als Кров у наших криницях (Blood in Our Wells), maar het laatste wapenfeit, Всі належать ночі (All Belong to the Night) uit 2022) wist blackmetalliefhebbers hoe dan ook opnieuw te overtuigen. En dat heeft alles te maken met het hoge niveau dat deze Oekraïense formatie album na album weer weet te bereiken, zowel inzake songschrijven en vertellen van verhalen als inzake instrumenthantering en het uitdrukken van emoties. Drudkh brengt altijd kwaliteit mét diepgang.
In de promo wordt met geen woord gerept over de oorlog in Oekraïne, die de ziel en zelfs het voortbestaan van Drudkh constant blijft bedreigen en dat is toch opvallend. Vorig jaar stierf ex-Drudkh drummer/keyboardspeler Amorth nog in de frontlinie, en dan besef je toch hoe dichtbij het allemaal komt. Desalniettemin blijven Roman Saenko en de zijnen volharden in wat ze al jaren doen: pure, compromisloze muziek maken, recht uit het hart.
Waar Всі належать ночі (All Belong to the Night) nog furieus en naar Drudkh-normen ongemeen brutaal uit de startblokken schoot, is er op Scattering the Ashes van een hardere aanpak geen enkel spoor te bekennen. Weemoed, melancholie en tristesse, dat zijn de emoties die de oorlog in Oekraïne bij ons vooral oproept. Geen heldhaftige strijd, maar het overleven van het individu te midden van dood en verderf. In tijden van ramp- en tegenspoed grijpt men dan al eens vaker terug naar manieren om de realiteit (mentaal) te ontvluchten. Die vindt men bijvoorbeeld in de natuur, in het verleden en in het alledaagse. Eigenlijk is dat precies waar Drudkh al heel zijn bestaan voor staat: escapisme; een sprankje hoop in een wereld vol duisternis, maar tegelijkertijd ook realisme; een kern van duisternis in een leven dat te vrolijk en te onbezonnen lijkt. Het volledig instrumentale Scattering the Ashes klinkt dan ook deels weemoedig en zwaarmoedig, maar op andere momenten is het dan weer hoopvol en onbezorgd. Het nummer voelt aan als één lange mijmering; de dromerige gedachtegang van iemand die klaarblijkelijk (want je hoort een sample met voetstappen) op weg is doorheen de natuur en op twee gedachten lijkt te hinken. Maar waar naartoe? In feite is Scattering the Ashes opgebouwd uit twee verschillende thema’s: een ruw, scherp en kil thema dat bestaat uit duidelijk geïsoleerde, zware akkoorden en een prachtig pastoraal, lichtvoetig akoestisch thema. Contrasterend, dat wel, maar toch naadloos samengebracht in deze lange intro. Een spel van tegenstellingen, inderdaad, maar Drudkh toont dat yin en yang samen horen. De homeostase van het leven, samengebald in één nummer. Geniaal.
Na drie nummers kan je al duidelijk merken dat Гра тіней (Shadow Play) minder modern klinkt als Всі належать ночі (All Belong to the Night). In die zin is dit zeker een stapje terug in de tijd, een terugkeer naar de roots, maar dan met jaren van nieuwe ervaringen op zak. Zelfs het stevige, rauwe, pompende Fallen Blossom (de muziek valt hier echt niet te rijmen met het onderwerp vind ik) nestelt zich volledig in het melo-atmosferische nest en niet in de post-blackregionen waar Всі належать ночі (All Belong to the Night) zich voornamelijk ophield. Fallen Blossom is behoorlijk overdonderend door de rauwe emoties die ongefilterd op de luisteraar afkomen, zowel uit de drums als uit de stembanden. De synths en gitaren zorgen hier dan wel voor een duidelijk contrast met hun sluierige atmosferen en warm-melodische riffs. De promo leverde geen teksten mee, dus ik kan niet met zekerheid vaststellen of Drudkh ook nu weer zijn teksten bij Oekraïense dichters heeft gehaald, maar dit zou een perfecte belichaming kunnen zijn van de wreedheden van de oorlog en de hoop van het Oekraïense volk. Гра тіней (Shadow Play) blijft duidelijk een spel van tegenstellingen…
Tegenstellingen, zei ik? Ja hoor, want The Eve gooit het muzikaal opnieuw over een andere boeg, weliswaar met dezelfde ingrediënten. Гра тіней (Shadow Play) golft op en neer tussen hoop en deceptie, tussen mijmering en harde realiteit. Deze elementen vind je ook terug in The Eve, het meest frisse en moderne nummer van dit album. De drums geven het nummer al van bij het begin een zekere aandrang mee, een soort optimistisch elan, maar de synths, keyboards en gitaren willen je schijnbaar toch liever meetrekken in een vaste cadans, een hypnotizerende, gestage zoektocht doorheen een mystieke droomwereld. De vocalen zorgen dan weer voor veel boosheid. Het is onduidelijk waar The Eve precies heengaat, want de contrasten en de emotionele gelaagdheid van dit nummer zorgen toch voor enige verwarring. Het bewijst nogmaals dat de muziek van Drudkh verre van eendimensionaal is…
The Thirst gaat met veel vuur en snelheid van start. Drudkh dorst duidelijk naar vergelding, ontsnapping, exploratie…? Wie zal het zeggen? Daarvoor heeft men wel maar liefst twaalf minuten de tijd. Er is een duidelijk contrast (alweer…) merkbaar tussen de eerste helft van het nummer, met een hoge intensiteit, een meedogenloze drumsound, woedende, rauwe vocalen en snel maar melodisch, snijdend tremolo enerzijds en een lang uitgesponnen, monumentaal tweede deel anderzijds. Zo eindigt Гра тіней (Shadow Play) weliswaar in schijnbare schoonheid, maar de pijn en ontgoocheling blijven tastbaar aanwezig (en daar zorgen opnieuw vooral de vocalen voor). De laatste vijf minuten van het album bouwen op vanuit een serene akoestische solo en vooral de toevoeging van een prominente laag synths en keyboards zorgt voor een mystieke, reflectieve sfeer.
En met die mijmeringen (en vragen?) eindigt het spel van schaduwen dat zeer duidelijk ook een spel van tegenstellingen is geworden. Het is me niet duidelijk of de oorlog in hun land een invloed heeft gehad op een aantal gemaakte keuzes (ik hoor toch heel veel opgekropte woede en machteloosheid in dit werk terug), maar Drudkh heeft zichzelf alleszins weer op de kaart gezet met een puur, openhartig maar ook rauw album dat bol staat van de contrasten. Soms vol vuur, soms vol desillusie, soms ingetogen en soms ongefilterd. Van arty-farty post-black is hier absoluut geen sprake: dit is atmosferische black metal met heel veel diepgang en emotie. Geen muziek voor sensatiezoekers, maar een spannend muzikaal boek dat in 55 minuten uitleest.
Score:
85/100
Label:
Season of Mist Underground Activists, 2025
Tracklisting:
- Scattering the Ashes
- April
- The Exile
- Fallen Blossom
- The Eve
- The Thirst
Line-up:
- Roman Saenko – Gitaar, basgitaar
- Thurios – Stem, keyboards, gitaar
- Krechet – Basgitaar, keyboards
- Vlad – Drums, keyboards
Links: