Toen Benediction in 2020 voor het eerst in meer dan twintig jaar weer een plaat met zanger en klasbak Dave Ingram uitbracht, was collega Remco gematigd enthousiast. Best begrijpelijk want Scriptures stond vol vertrouwde mid-tempo death die we wel een beetje kennen van het Britse instituut en was daarmee weinig spectaculair. Het niveau van mijn favoriete release van de band Dark Is The Season-EP en de daar omheen liggende albums werd (inderdaad) niet gehaald. Dat neemt niet weg dat de plaat door de jaren heen regelmatig zijn weg naar mijn trommelvliezen is blijven vinden. De tijd doet Scriptures zijn charmes allerminst verliezen, misschien wordt het album zelfs steeds iets sterker. Niet vreemd dan ook dat ik toch weer reikhalzend uitkeek naar album nummer twee in de nieuwe Ingram-era. Die ligt er nu en draagt de naam Ravage Of Empires.
Opnieuw valt onze kaak niet van verbazing op de grond van onnavolgbare, vinger brekende capriolen op de bas of drums die klinken alsof ze zijn ingespeeld door iemand met vier benen. De kracht van Ravage Of Empires is vooral gelegen in de kwaliteit van de songs. De plaat staat vol met nummers die zich – alle op hun eigen tijd – in je geheugen wormen en daar niet meer uitgaan.
Ik heb meteen een glimlach op mijn gezicht staan als Ingram direct aan het begin na een maniakale lach donker dondert: Brace for impact, go! Heerlijk, als Barney die zijn band aanjaagt door steeds “faster” te roepen. De glimlach blijft overigens de hele openingstrack intact, niet in het minst door het herhaalde Hell Awaits. Die verwijzing past bij de verbeten manier waarop A Carrion Harvest wordt gebracht en al helemaal bij de swingende (jawel!) Slayer-riff die na ongeveer tweeënhalve minuut zijn intrede doet. De lange gitaarlijn die kort volgt (had best wat langer gemogen jongens!) doet heel even aan de sfeerzetting op Dark Is The Season denken voordat we er lomp op worden gewezen dat het toch echt de hel is die ons staat te wachten. Ach ja, hadden we maar niet van die metal moeten luisteren hè?
Beyond The Veil (Of Grey Mare) heeft een galopperend ritme en valt daarmee iets minder op. Dat wil zeggen totdat wat schurend dubbel gitaarwerk toch je aandacht pakt en later een berg aan groove wordt gelegd in een opnieuw wat Slayer-iaanse riff die ook in een deathmetaljasje prima blijkt te klinken. Inmiddels begint ook weer op te vallen dat alles wat Ingram aanraakt misschien niet in goud verandert, maar wel verdomd goed klinkt. Zwaar, verstaanbaar en vertrouwd werkt hij zich door het materiaal. Het is alsof de band speciaal in het leven is geroepen om hem te laten excelleren (hetgeen natuurlijk niet het geval is, toch Barney?).
In Genesis Chamber deelt hij ons doodleuk mee dat hij de dood is geworden, zoals Oppenheimer dat eerder deed. Waar je vervolgens misschien een loodzware bom verwacht, zijn het eerst de snellere zwevende gitaarlijnen die om elkaar heen kronkelend de hoofdrol pakken. De verwachte drop komt in het refrein, waarin Ingram over een traag ritme indringend en herhaaldelijk roept – of eist?- Do I Have The Right?! Dat wordt live meezingen alsof je bij de (vrij nijdige) Toppers bent! Deviant Spine stapt vervolgens vierenhalve minuut vooral midtempo door. Hier zijn het de kruipende, geniepige gitaarlijnen die het nummer, dat in zijn hoofdthema misschien wat simpel is (maar hé, dit is death van de oude stempel), overeind houden. Dan spreekt de opnieuw swingende hoofdriff van Engines Of War toch meer tot de verbeelding, net als de commanderende zang van Ingram. Ik kan hier maar één ding aan toevoegen: Wààààrrrrr!!!
Prima deathmetalplaat van de oude stempel weer, deze Ravage Of Empires. Rechtdoorzee ook! Vooral niet moeilijk doen om het moeilijk doen, maar pakkende songs schrijven. Meer moet dat in dit geval niet zijn. Waar de verschillen met de voorganger muzikaal misschien niet al te groot zijn, is de hoes (vooral qua kleurstelling) helemaal een voortzetting van Scriptures. Goed voor de continuïteit en herkenbaarheid, maar het maakt ook wel dat het artwork je niet als nieuw tegemoet springt. Met andere woorden: voor de hoes hoef je het niet te doen (of te laten overigens), voor de muziek wel.
Ook wel lekker trouwens: weer eens een deftige deathmetalrelease van een band van naam bij Nuclear Blast Records, dat daar vroeger toch wat vaker mee leek te komen. En meer goed nieuws: Ravage Of Empires is natuurlijk een prima vehikel om weer eens lekker op tour te gaan. Misschien dat ik de band dan nu eindelijk eens een keer met Ingram kan zien, en vooral horen!
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2025
Tracklisting:
- A Carrion Harvest
- Beyond the Veil of the Grey Mare
- Genesis Chamber
- Deviant Spine
- Engines of War
- The Finality of Perpetuation
- Crawling over Corpses
- In the Dread of the Night
- Drought of Mercy
- Psychosister
- Ravage of Empires
Line-up:
- Darren Brookes – Gitaar
- Peter Rew – Gitaar
- Dave Ingram – Vocalen
- Nik Sampson – Basgitaar
- Giovanni Durst – Drums
Links: