Nordheims Nordheim is eigenlijk een heruitgave van een plaat die reeds in 2007 werd uitgebracht en nu aangevuld wordt met een extra nummer. Het ATMF label brengt op geijkte tijdstippen platen opnieuw uit. Ze noemen het zelfs hun eigen Cult Collection. Heel wat bands die ze heruitbrengen komen uit de brede regio rond Trento en Bolzano en hebben of hadden een blackmetalachtergrond. Denk dan aan bands als Beatrik, Tenebrae in Perpetuum, Chelmno, Near en Lorn. Ze klinken me niet allemaal even bekend in de oren moet ik zo zeggen.
Ik begrijp ook niet altijd goed waarom bepaalde platen worden heruitgebracht. Bij deze ben ik ook niet helemaal mee met het verhaal en het cultkarakter maar ik kan me natuurlijk keihard vergissen. In 2007 was ik 29 en had ik vermoedelijk andere plaatjes te draaien en andere katjes te geselen. Het spreekt voor zich dat de black metal uit de Dolomieten zijn eigen karakteristieken heeft.
Een rasperige gitaarmuur die wordt ondersteund door een stevige blastpartij en na enkele maten een schurende stem, openen het eerste nummer dat maar liefst meer dan tien minuten duurt. Het is black metal in zijn puurste, meest boosaardige vorm met een knipoog naar tijden dat Scandinavische blackmetalmeesters hetzelfde recept en concept hanteerden. Waar zitten dan die typische Italiaanse karakteristieken? Misschien is het wel de ijselijkheid waarmee de composities in elkaar steken? Ofwel de monotonie waarmee de partijen worden gebracht? Het zou zomaar even kunnen dat de verklaring ligt in het stierlijk eenvoudige, repetitieve karakter van de kille ideeën die Radok uitschreef voor dit eerste album van dit Nordheim. Het doet me wat aan het Noorse Forgotten Woods en consoorten denken.
Het meest interessante nummer van de drie vind ik persoonlijk het elf minuten durende Ey De Nét. De minuten durende blast- en dubbele basthema’s met daarover de bij wijlen gedubbelde ijskoude screams werken toch hypnotiserend. Het nummer dat er nog extra werd aan vastgeplakt blijkt Moos I te zijn. Vermoedelijk in de variant die ook verscheen op de split met Strof ergens in 2020, jaren later na deze primaire release dus. Daarom dat het ook heel anders klinkt. Het is een door synth- en keyboardgedragen geluidslandschap waarin gitaren, drum en vocalen wat lijken verloren te geraken. Het laat echter wel een band horen die geleerd heeft uit het verleden maar het hypnotiserende karakter in zijn riffpartijen niet heeft kwijtgespeeld.
Nordheim van het Italiaanse Nordheim wordt terug op de markt gebracht om deel uit te maken van ATMF’s cultcollectie. Of deze plaat als een cultrelease kan bestempeld worden laat ik in het midden. Het geeft in ieder geval een interessante inkijk in de Italiaanse black metal die in die periode, namelijk 2007, ook al ijselijk koud en kil klonk maar niet verrijkt werd met veel afwisseling.
Label:
ATMF, 2025
Tracklisting:
- Spina De Mùl
- Ey De Nét
- Moos I
Line-up:
- Radok – Zang, alle instrumenten
Links: