Nite – Cult of the Serpent Sun

Precies drie jaar geleden verscheen Voices of the Kronian Moon van het uit San Francisco afkomstige Nite. Hoewel het muzikaal nou ook weer niet zó bijzonder was, liet het album mij destijds op een of andere manier maar niet los. De vernuftige heavy metal van de vier heren wordt begeleid door de bezwerende, raspende vocalen van Vangelis Labrakis, waardoor er een onheilspellend, evil sfeertje rondom de heavy riffs hangt. Zoals een band als Tribulation dat ook zo doeltreffend doet. En laat ik daar persoonlijk nou net van houden. Naar eigen zeggen oogstte de band live succes met wat meer puntige knallers als Acheron en Genesis, derhalve ligt de nadruk op dit nieuwe werkstuk Cult of the Serpent Sun op composities die in je brein blijven hangen. En dat is ze zeker goed gelukt!

Neem de eerste drie tracks al. De grootse, opzwepende riffs in de openende titeltrack nestelen zich vrijwel meteen van je oren in je brein en de lekker losse, swingende drums van Patrick Crawford maken het al meteen moeilijk om stil te zitten. Het uptempo Skull knalt vervolgens als een gek met zijn felle hardrockriffs en het anthem-achtige Crow (Fear the Night) is een song om U tegen te zeggen, en doet muzikaal soms een beetje denken aan Savatage met een vleugje Ghost in zijn begindagen. Nee, het wordt nergens superorigineel natuurlijk, maar toch lijkt Nite zijn ultieme eigen sound te pakken te hebben door allerlei invloeden om te smeden tot toch wel iets verfrissends en nieuws. En dat is knap. Zelfs het trage, slepende, bijna dramatisch aangezette The Mystic past perfect in het plaatje en geeft de nekspieren even hun verdiende rust. Het brengt ook een stukje diepgang en veelzijdigheid en de uitvoering nadert opnieuw perfectie. Voor mij is dit één van de hoogtepunten van het album.

Welja, ik ga voor de verandering alle tracks eens langs. The Last Blade begint kalm, maar slaat om in een melodieus 80’s heavy metal/hardrocknummer zonder dat het ook maar ergens oubollig klinkt. Uiteraard komt dit ook weer door de grimmige vocalen, maar de grootse gitaarharmonieën geven het een totaal andere bite. Let ook op de machtige solo richting het einde. Carry On doet me tijdens de coupletten ineens denken aan Megadeth en geeft een hoopvol en relativerend geluid uit een wereld die meer en meer wordt bestuurd door oorlogszuchtige en machtswellustige figuren. They say war is the way, I say time has the answer. Carry On. Laten we ons daar dan maar aan vasthouden.

En dan moeten de laatste twee tracks nog beginnen en dat zijn zeker niet de minste. Tarmut kent een spannende opbouw, een bijna kalmerend marcherend tempo en bestaat uit meerdere lagen met cleane gitaren, creatieve basloopjes, vervormde zang en als klap op de vuurpijl prachtig Floydiaans soleerwerk. En tijdens afsluiter Winds of Sokar grijpt de band weer terug op de herkenbare catchy riffs en twin-gitaarlijnen en gaat het tempo er nog even goed op richting het einde.

Ja, Nite heeft definitief zijn eigen, distinctieve sound gevonden tussen (deels) gelijksoortige bands als Cloak, Morgul Blade en Slaegt en brengt met dit Cult of the Serpent Sun op alle vlakken zijn beste plaat tot nu toe uit. Fans van traditionele heavy metal zouden in het geval van Nite wellicht wat moeilijk voorbij de vocalen kunnen luisteren, terwijl liefhebbers van de wat meer duistere klanken juist zouden kunnen afhaken omdat het allemaal wat te catchy en oldschool is. Wellicht kan dit Cult of the Serpent Sun dat album zijn dat nét dat zetje geeft en beide kanten naar elkaar toetrekt. Verslavend album!

Score:

87/100

Label:

Season of Mist, 2025

Tracklisting:

  1. Cult of the Serpent Sun
  2. Skull
  3. Crow (Fear the Night)
  4. The Mystic
  5. The Last Blade
  6. Carry On
  7. Tarmut
  8. Winds of Sokar

Line-up:

  • Patrick Crawford – drums
  • Scott Hoffman – gitaar
  • Van Labrakis – gitaar, vocalen
  • Avinash Mittur – bas

Links: