Headlines

Het Italiaanse Thecodontion is een band met een verhaal. Letterlijk. Dit geesteskind van het duo Stilgar (Giuseppe D'Adiutorio) en Heliogabalus (Giuseppe Emanuele Frisone) brengt ons een zeer primitieve vorm van verwrongen black/death metal met een opmerkelijk primair en archaïsch geluid, voortgebracht door drie basgitaren, drums en vocalen. Geen gitaren dus, vandaar hun slagzin “No guitars, only death”. Het centrale onderwerp van de nummers bestond tot nog toe uit de bespreking van fossielen van dinosaurussen en hun voorouders. Ook dit moet je heel letterlijk nemen. Stilgar is begeesterd door fossielen en dinosaurussen, en Thecodontion is duidelijk zijn muzikale uitlaatklep. Op zich zijn fossielen uiteraard al een heel vreemd onderwerp voor een blackmetalband, al moet ik dan wel weer toegeven dat het verleden en de dood net wél populaire topics zijn in het genre. Maar tot nog toe kwam niemand op het idee om daar een letterlijke, wetenschappelijke interpretatie aan te geven. Dat doet Thecodontion hier dus wel. Voor hun creatieve proces kozen Stilgar en Heliogabalus telkens een interessant fossiel uit en formuleerden daar een bijhorende morfologische en geologische beschrijving bij. Vervolgens componeerden ze een vorm van rudimentaire war metal, met een geluid dat precies uit miljoenen jaren oude rots is gebeiteld, als muzikale beschrijving van het betreffende fossiel.Lees verder ›

Corey Taylor moet iedere morgen wel de nodige dosissen vitamine C en magnesium innemen. De man verdeelt al zijn tijd tussen twee succesvolle metalbands, zijn gezin en zijn verschillende bedrijven. Nu brengt hij nog een soloalbum uit ook. Want kennelijk bestaan Corey’s dagen uit meer dan vierentwintig uren. Taylor wilde al langer iets uitbrengen dat vooral geënt was op hard rock, country en bluesrock. Zijn muzieksmaak is vrij ruim en niet alles wat hij schrijft is bruikbaar voor hardere bands zoals Slipknot of Stone Sour. Sommige songs zouden zwaar vloeken op de platen van deze bands. Het is als een Master of Puppets op een album van Willie Nelson plaatsen. Parels voor de zwijnen.Lees verder ›

Deze band ken ik niet, maar niemand minder dan het label Season of Mist stampte deze in onze brievenbus met de omschrijving progressieve grunge rock. Nu kijk, ik ben een simpele jongen. Geef me af en toe wat alcohol en vettig eten, laat Anderlecht ieder weekend punten verliezen en presenteer mij muziek verpakt als progressieve grunge en ik ben heel, heel gelukkig. Deze plaat moet ik beluisteren. Punt.Lees verder ›

Déhà, Belgische alleskunner, iemand die in tal van bands terug te vinden is. Al dan niet nog steeds alleen of met anderen in bands als Acathexis, Cult of Erinyes, Imber Luminis (mijn favoriet), Wolvennest, Yhdarl, Nadddir, Clouds en tientallen andere creaties. Steeds bands met een neerslachtig karakter, een bedrukt gevoel weergevend, de wanhoop nabij. Déhà is een actieve baas, die ik in het verleden meermaals reviewde en die volgens mij geen dag doorkomt zonder dat hij muziek componeert. Onder zijn eigen naam alleen al bracht hij dit jaar dik tien langspelers uit. Drie daarvan zitten in de reeks A Fleur de Peau. Ik geef jullie notificatie van de derde in de reeks, die verscheen op 7 augustus - mijn verjaardag - bestaande uit vier nummers. Hij klokt af op iets minder dan 36 minuten.Lees verder ›

Er spoelde een golf van enthousiasme over de wereld toen werd aangekondigd dat leden van de legendarische band The Devil’s Blood met een nieuw project het podium van Roadburn 2019 zouden betreden. Met muzikanten van dit kaliber en de imponerende stem van Farida Lemouchi stond eigenlijk al meteen in steen gegrift dat dit een groot succes zou worden. Het project kreeg dezelfde naam als het laatste nummer van het laatste album waarop wijlen Selim Lemouchi te horen was: Molassess. Hoewel de band van tevoren duidelijk had aangegeven dat ze géén nummers van de The Devil’s Blood te horen zouden brengen, vond uw recensent het stiekem toch wel een beetje jammer dat ze dit ook écht niet deden. Maar Molassess is een geheel nieuw project, en het moet ook als zodanig gezien worden.Lees verder ›

Zozo, hier is de nieuwe EP van Throane, één van de geesteskinderen van multi-instrumentalist Dehn Sora. Hij heeft ervoor gekozen één enkel nummer op deze EP te plaatsen. Een nummer dat in zijn duurtijd net niet het kwartier haalt. De vorige langspeler Plus Une Main À Mordre dateert al weer uit 2017 en kreeg een erg hoge score van redacteur Bart, en terecht. Deze Franse band blijkt ook wat linken te hebben met het grote Amenra. De titel van deze EP, een kogel in je eigen voet schieten, is natuurlijk het uiterste voorbeeld van jezelf de das omdoen en een thematiek die perfect aansluit bij de muziek. Volgens Dehn Sora is dit Une Balle Dans Le Pied één geheel geworden, in zijn ogen niet zozeer één nummer maar een samensmelting van twee.Lees verder ›

Voordat ik begin met het recenseren van dit album, moet ik toegeven dat ik even schrok toen ik de tracklist van Vrîmuots’s debuutalbum zag. Songtitels als Palingenese en Wolffsangel liegen er namelijk niet om. Beide lijken namelijk te verwijzen naar extreemrechtse sympathieën. In een genre als neofolk, waar dit soort gedachtengoed wat meer aanwezig is dan in andere genres, zou dit geen grote shock zijn. Ik had de recensie daarom ook op een heel andere manier ingestoken. Voordat ik haastige conclusies op het internet zou plaatsen, besloot ik om contact op te nemen met T.S., het brein achter deze band. Ik vroeg hem naar de thema’s die hij in zijn muziek aanstreept en de manier hoe hij in het leven staat. Dit was gelukkig erg verhelderend. Van dubieuze ideologieën bleek totaal geen sprake.Lees verder ›

De Bay Area hardcoreband Isotope brengt een compilatiewerk uit op cassette. Het zijn negentien tracks die een aantal EP's en LP's bevatten. Het betreft het volledige album uit 2019, 2017’s Wake Up Screaming EP, 2015’s Midnight Soldier, en de debuutdemo Final Wind Of Mercy. Lees verder ›

De opvolger van het in 2015 verschenen debuutalbum, Paths, is er. Het kreeg de titel Wither mee. Ook nu proberen de heren van Lord Almighty weer een eigenzinnige mix te maken van black metal, in de stijl van DarkthroneI, met heavy metal en rock, denk aan Thin Lizzy en anderen. Klinkt wat eigenaardig, maar het hapt wel lekker weg. De vier kerels uit Boston, USA, nemen hun taak volgens mij ook niet al te serieus of net wel, het is maar hoe je de bandfoto interpreteert.Lees verder ›

Ah, thrash metal. Mijn oude jeugdliefde. Tussen al het zware geweld in mijn platenkast staan de klassiekers uit het genre en voor deze cd's mag je me 's nachts bijna wakker maken. Bijna... want dat is een slecht idee. Maar we dwalen af: het genre is al voor de zevenendertigste keer toe aan de tweede golf. Laten we gewoon ophouden met tellen en genieten van deze springerige, galopperende en hup-van-de-hak-op-de-tak en krijg-de-typhus-met-je-soepele-overgangenmuziek.Lees verder ›

Het uit Bristol (UK) afkomstige Svalbard is geen dertien-in-één-dozijn-band. Het gezelschap combineert al sinds de start genres als post hardcore, punk en shoegaze. Het brede muzikale spectrum waar dit viertal zich in bevindt, is dus ook niet bepaald de standaard. Vocaliste en zangeres Serena Cherry is één van de gezichten van Svalbard en de dame deelt in haar teksten lief, maar vooral leed met de luisteraars. Vrouwen in de punk en hardcore zijn helaas nog steeds (te) schaars. Het derde album When I Die, Will It Get Better? zou eigenlijk verschijnen via Holy Roar Records, maar dat verhaal kreeg wegens vervelende perikelen rondom de eigenaar van dat label, een onverwachte wending. Uiteindelijk is in Holy Roar Records alsnog de juiste partij gevonden en kwam de releasedatum niet in het gedrang.Lees verder ›

The Unborn uit 2004, uitgebracht door het Franse Listenable Records, bleek mijn eerste kennismaking met de Finse, melodische deathmetalmachine van Mors Principium Est. In 2006 kregen we vervolgens, via hetzelfde label, de opvolger voorgeschoteld, Liberation = Termination. Op ...and Death Said Live, maakte de Brit Andy Gillion zijn opwachting. Ook nu maakte deze heer met oudgediende Ville Viljanen een nieuwe plaat met de allesomvattende titel Seven. Zou het zo simpel zijn? Seven voor de zevende full length? Laten we ons maar niet te moe maken daarin. Misschien nog het vermelden waard dat vorige langspeler, Embers Of A Dying World, een hoge score kreeg. Doet hij dat nu ook dunnetjes of dikjes over?Lees verder ›