In deze onzekere tijden is reizen een hele uitdaging geworden en ik moet toegeven dat ik persoonlijk enorm uitkijk naar het moment dat we weer de wijde wereld kunnen intrekken. Sri Lanka staat al enkele jaren bovenaan mijn lijstje van favoriete reisbestemmingen. De reis is zelfs al volledig uitgestippeld, maar jammer genoeg gooiden de terroristische aanslag van 2019 en COVID-19 vorig jaar roet in de curry. Ik heb er mij ondertussen al bij neergelegd dat we er in 2021 ook niet zullen geraken. Maar, zo dacht ik, in tussentijd is er gelukkig nog Luciferianometh om mij al een beetje in de juiste stemming te brengen.
Black metal duikt tegenwoordig zowat overal op – zelfs op de meest onvermoede plekken – maar Sri Lanka is nu toch wel de laatste plaats waar ik het had verwacht. Nu is black metal al lang niet meer exclusief ijskoud als in de Scandinavische hoogdagen van weleer, maar Sri Lanka leek me dan weer net iets té exotisch voor dit subgenre. Toch bestaat er een handjevol moedige bands die sinds het begin van het millennium het land bestoken met het donkerste aller metalgenres. Eigenlijk verwacht je in een overwegend boeddhistisch land niet direct een zwaremetalenhanterende satanist terug te vinden. Maar die is er dus echt wel! Zijn naam is Eligor Cernounnus (Shanil Sirisena) en hij is de bezieler van dit Luciferianometh. Luciferianometh is overigens een vrij recente aanwinst voor deze beperkte scene. Oorspronkelijk (sinds 2018) heette de band Baphometh, maar vorig jaar vond Eligor Cernounnus het blijkbaar al tijd voor een naamsverandering. Thematisch brengt Luciferianometh een kruisbestuiving tussen spiritueel satanisme en boeddhistische filosofieën. Een veelbelovende cocktail als je het mij vraagt én een niche die volgens mij nog door niet al te veel bands was ingenomen.
Eligor Cernounnus is duidelijk niet iemand die lang stil blijft zitten. Sinds februari 2020 werden maar liefst vier studio-albums, een EP en een split uitgebracht. Het album dat hier besproken wordt, The Command Of Lucifer’s Heart, is overigens al niet meer zijn laatste wapenfeit, want in maart zag The Order of Satan’s Rage ook al het levenslicht. Fijn detail wel: dit album bevat dezelfde nummers als The Command Of Lucifer’s Heart, maar in een andere volgorde, waarbij het geprogrammeerde drumwerk vervangen werd door een drummer van vlees en bloed (Count Azazel). Reken daar dan nog eens de releases van Baphometh bij (één album, twee EPs en een demo) en dan ligt de productiviteit duidelijk bijzonder hoog. Een bezige bij, dat is zeker!
Enkel lovende woorden tot nog toe, maar een eerste analyse van voorgaand werk deed toch meermaals de wenkbrauwen fronsen. Sivtas (2020) bevat zeker wel wat interessante elementen, maar het lijkt vooral een jammerlijk gefaalde poging om Inquisition na te bootsen, gebracht door iemand die geen maat kan houden. Ik heb hier een behoorlijk “We doen maar iets, zolang het bruut klinkt is het wel ok”-gevoel bij. Maar ok? Nee, ok is het echt niet. Ook de EP Tablets ov Baphomet in Amenti brengt jammer genoeg niet veel beterschap. Het geluid is hier wel opeens heel anders: benepen en dof. Hoogstwaarschijnlijk is deze EP dan ook opgenomen in de repetitieruimte. De samenhang tussen de nummers lijkt hier iets beter, maar het blijft toch vooral zeer fragmentarisch. Er wordt hier wel wat geëxperimenteerd met rudimentaire synths (uit de maat, jawel) en “cleane” vocalen (absoluut niet toonvast), maar het zet allemaal weinig zoden aan de dijk.
Ik kan me voorstellen dat het niet evident is om in een land als Sri Lanka aan het juiste materiaal, de vereiste financiële middelen en de nodige know-how te geraken om een blackmetalband uit de grond te stampen. En het blijft toch van enig lef getuigen om toch een poging te wagen. Met The Command Of Lucifer’s Heart verdient Eligor Cernounnus dan ook een nieuwe kans. En terecht, want plots horen we dezelfde band in een nieuw jasje. Hoewel opnames en productie nog steeds in handen zijn van de bandoverste zelf, klinkt dit plots heel wat professioneler. Van de wankelende ritmesectie is ineens geen sprake meer en de niet-zo-geslaagde experimenten met synths en cleane zang zijn gelukkig (grotendeels) achterwege gelaten. Wat overblijft is een meer dan aanvaardbare, door Inquisition-geïnspireerde brok lompe black. Het is absoluut niet origineel, maar wel zeer onderhoudend. Wat er in die paar weken tussen Tablets ov Baphomet in Amenti en The Command Of Lucifer’s Heart is gebeurd weet ik niet precies, maar eerlijk gezegd heb ik van dit nieuwe album wel nog genoten.
Eligor Cernounnus slaagt erin om een heel overtuigende Dagon neer te zetten: een primitief, diep, obscuur, krakend en bezwerend gekras dat mooi in balans ligt met vlijmscherpe en soms scheurende riffs, af en toe doorbroken door wat half-chaotische leadmomenten. De show wordt echter gestolen door het loodzware slagwerk, waarvan met name de basdrums opmerkelijk bot en verpletterend uit de hoek komen. Ja, dit is geprogrammeerd, met in het achterhoofd de speelstijl van de vorige drummer van de band, Abzethibod, die in januari 2020 jammer genoeg overleden is. Hoe dan ook: de drummachine maakt indruk. In die mate zelfs dat ze af en toe een langdurig blastbeattapijt onder de nummers uitspreidt. Dit geeft de muziek de nodige impact en zo wordt tevens een permanent gevoel van onrust vastgehouden. Behoorlijk uitputtend allemaal, maar daar houden we als blackmetalfan wel van natuurlijk! Na het eerste nummer, Invocation of Third Eye Sphinx, ben je op die manier al helemaal sufgebeukt, maar toch heb je niet het gevoel dat de drums de andere elementen (zang, gitaren) teveel wegdrukken. De vocalen zijn heel erg nadrukkelijk aanwezig en ook de gitaren leveren met heerlijk schurende, rafelige riffs en af en toe een melodische lead een essentiële bijdrage.
Dat ik van dit album heb genoten heeft uiteraard vooral te maken met het feit dat ik een grote Inquisition-fan ben. Dat ik op Majesty ov Baphomet’s Throne (een “opgepoetste” versie van een nummer dat ook op de EP Tablets ov Baphomet in Amenti terug te vinden is) enkele riffs hoor die overduidelijk van voornoemde band zijn “gestolen”, vind ik wel triest. Je laten inspireren is één ding, maar het mag geen kopie worden natuurlijk.
Elemental Kings of Cosmos a Knight ov Amenti is het tweede nummer van Tablets ov Baphomet in Amenti dat een serieuze makeover kreeg. Het is zoveel beter dan het origineel dat het amper nog herkenbaar is. De dromerige leadmelodieën die hier gecreëerd worden, de wat occulte atmosfeer en het lagere tempo contrasteren enorm met de harde realiteit van de eerste nummers. Het toont een andere kant van de band, en die mag er ook zijn: wat minder hardvochtig (al wordt het dat toch weer naar het einde toe) maar met meer gevoel. Ook Astral Light of Templars Signed toont een iets melodischer en rustiger Luciferianometh, waarna Satanic Emperor met de nodige blastbeats en jankende gitaren de debatten sluit.
Deze band maakt momenteel een ingrijpende evolutie door, waarbij vooral de productie opmerkelijk verbeterd wordt. Wat Eligor Cernounnus nu vooral moet doen is zich losmaken van Inquisition als inspiratiebron en wat meer werk maken van de songstructuren. Te vaak zinken de nummers na enkele minuten weg in een moeras van anonimiteit. De geprogrammeerde drums klinken op zich lekker extreem, maar een band heeft eigenlijk toch vooral een échte drummer nodig. Dat probleem werd ondertussen al opgelost en het resultaat daarvan is te horen op The Order of Satan’s Rage, dat een stuk organischer en natuurlijker klinkt maar wel wat aan “strakheid” inboet. Wat er ook van zij: dit is een band waar ze in de Sri Lankaanse underground nog van zullen horen. Of Luciferianometh ooit internationale faam zal maken blijft maar de vraag, maar ik sluit het zeker niet uit.
Score:
70/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Invocation of Third Eye Sphinx
- Majesty ov Baphomet’s Throne
- The Command of Lucifer’s Heart
- My Ancient Spirit Guide I Ascended Through
- Elemental Kings of Cosmos a Knight ov Amenti
- Astral Light of Templars Signed
- Satanic Emperor
Line-up:
- Eligor Cernounnus – Alles
Links: