De opzet lijkt simpel: ergens in de Californische Mojave woestijn (de droogste woestijn van Noord-Amerika en beroemd om zijn Joshua Trees), treden zonder enig publiek vijf stonerrockbands op, uit de stal van Heavy Psych Sounds Records. Onder hen een nieuwe band: Stöner, met Brant Bjork en Nick Oliveri. Diens studiodebuut verschijnt binnenkort op hetzelfde label. Het idee voor Live in the Mojave Desert is geïnspireerd door Pink Floyd’s Live at Pompeï: een muziekdocumentaire zonder publiek. Een groot verschil zit hem in de gebruikte techniek: Live at Pompeï is opgenomen op acht sporen en Live at the Mojave Desert op vierentwintig. En dat is te horen. De kwaliteit van de woestijnopnames is buitengewoon goed. Verder is ook veel aandacht besteed aan de vormgeving. Elke albumhoes is voorzien van prachtige foto’s gemaakt tijdens de optredens. Vijf bands, een eendaags festival, in volgorde van optreden: Mountain Tamer, Stöner, Spirit Mother, Nebula en Earthless.
Het zou zonde zijn geweest om deze platen los van elkaar te recenseren, of alleen maar enkele. Reden dat redacteuren Tim X en Rocqmer de pennen kruisten om samen de reeks te recenseren.
Mountain Tamer – Live in the Mojave Desert, volume 5
Door: Rocqmer
Het uit Los Angeles afkomstige Mountain Tamer mag de aftrap geven in deze live serie. Voor wie de band nog niet kent: eerder schreef ik een recensie over hun laatste plaat Psychosis Ritual. Mountain Tamer is een band waar je: of erg aan moet wennen, of die je meteen naar de psych-hemel brengt. Dat ‘wennen’ komt met name door de vocalen van zanger Andrew Hall. Soms zingt hij, soms stoot hij kreten uit. Verwacht in ieder geval geen gezang binnen de lijntjes. Niet dat deze in zijn neus zijn beland. Ik vermoed wel wat anders. De nummers die zij live in de woestijn spelen zijn alle nummers van Psychosis Ritual (behalve het titelnummer), aangevuld met twee oudere nummers van Goldfortune/Dark Matters, de plaat daarvoor. Saillant detail is dat elke plaat van door een ander label is uitgebracht. Persoonlijk vind ik dat een gemiste kans. Met Psychosis Rituals nog vers in het geheugen.
Mountain Tamer is dus de eerste band van de vijf die optrad in deze live serie. Ergens midden op de dag in de woestijn. Ik las in een interview dat de zon erg fel was en dat het voor zanger, gitarist Andrew Hall een ‘uitdaging’ was om zijn pedalen te vinden: typische woestijn-problemen dus. “A fucking pain in the ass”, ook dat de pedalen deels bedolven waren onder het zand. Dat zal wellicht ook de reden zijn dat de eerste twee nummers, Warlock en Turoc Maximus Antonis, wat rommelig en inspiratieloos klinken. Op het moment dat de band Chained speelt is hij inmiddels behoorlijk gefrustreerd en boos. Die boosheid hoor je terug: snerend gitaargeluid vliegt je om de oren. Ook het basgeluid klinkt alsof de snaren eerst door het zand gehaald zijn. Heerlijk vuige psych en dat op klaarlichte dag. Net als Earthless (zie verder) klinkt Mountain Tamer live een stuk heviger en rauwer dan wanneer ze studio materiaal uitbrengt. Echt helemaal los gaat de band in de drie laatste nummers. Of dit komt door het botvieren van de frustraties of door iets ‘anders’: het klinkt in ieder geval moddervet!
Stöner – Live in the Mojave Desert, volume 4
Door: Tim X
Het stonergenre staat niet bepaald bekend om haar originele bandnamen. Het zal voor u daarom geen verrassing zijn dat er nu ook een band bestaat met de naam Stöner. Een naam die precies zegt wat het is, maar wel met een Motörheadiaanse umlaut. Het zijn overigens geen kleine jongens die in deze band spelen. Zo horen we de coolheid zelve Brant Bjork (Kyuss, Fu Manchu, solo) op de vocalen en gitaar en badass Nick Olivieri (Kyuss, Mondo Generator, Queens of the Stone Age) op vocalen en bas. Met een bezetting als deze, is de Mojavewoestijn de beste plek om je eerste album (live) op te nemen.
De set trapt af met Rad stays Rad. Ware woorden, zo blijkt. We horen een dikke voortstuwende baslijn, minutieus getimede drums en beide zangers keer op keer ‘shit don’t change’ scanderen. Zowel de bas als de gitaar zwemmen in een aangename waas van distortion. Een klank die we gewend zijn van leden van de palm desert scene. Je krijgt spontaan zin om in een cabrio met een bandana op je hoofd en een aviator zonnebril op je neus door de woestijn te blazen. Achter je niets dan wat kaktussen en een grote stofwolk. Nonchalante woestijnkrachpatserij wordt in Nothin’ voortgezet. De nadruk ligt wat meer op de gitaren, maar voordat je echt in de sfeer van het nummer komt, is het alweer afgelopen. De heren hebben nog meer gaafs in petto. Own Yer Blues is bijvoorbeeld een mokerhard bluesnummer die zo zou kunnen doorgaan voor een vergeten Black Sabbath B-kant. Je merkt duidelijk dat de nadruk van de nummers vooral ligt in de riffs en de baslijnen. Qua teksten vallen de heren namelijk vaak in herhaling. Dit herhaalrecept geldt trouwens voor meerdere nummers. Haast iedere track heeft namelijk dezelfde opbouw en structuur. Zowel qua riffs als qua baswerk. Dit is overigens niet iets waar we een traantje om moeten laten. Want met muzikanten als deze klinkt alles retestrak, en boven alles ongelofelijk cool. In The Older Kids, Stand Down en Evel Never Dies wordt het tempo wat verhoogd, zonder gehaast te worden. Haasten in de woestijn is immers misschien nog wel erger dan roepen in de woestijn. Zoals de naam al doet vermoeden, gaat het laatstgenoemde nummer gaat overigens over ultrawaaghals Evel Knievel. En hoewel de sterfelijkheid ook voor deze man gold, leeft hij voort in zijn daden en de muziek.
Spirit Mother – Live in the Mojave Desert, volume 3
Door: Tim X
Stoner met een viool? Met een invalshoek als deze wek je meteen mijn interesse. Spirit Mother is een viertal uit Long Beach. De heren en dame brachten in 2020 hun eerste langspeler Cadets uit en staan nu op de zanderige vlakten van de Mojave woestijn hun kunsten tentoon te spreiden.
Al vanaf het moment dat Tonic (Exodus Inc) begint, hoor je dat we hier niet met een doorsnee stoner riffmachine te maken hebben. De viool voert duidelijk de boventoon, en voorziet de klank van de band van een onheilspellend tintje. Het instrument is overigens veel prominenter in de mix opgenomen dan in het studiowerk. Een goede ontwikkeling, als je het mij vraagt. De invloeden van de componist Ennio Morricone zijn hierdoor namelijk duidelijker te horen. Het lome nummer Go Getter zou bijvoorbeeld zo de soundtrack van een spaghettiwestern kunnen zijn, of kunnen dienen als begeleidingsmuziek bij een van de lange paardritten in het spel Red Dead Redemption 2. Je voelt je revolver haast branden in je slangenleren holster.
Doordat de gitaren zijn afgestemd op die welbekende woestijnsound, past Spirit Mother perfect in het rijtje van andere bands die meedoen aan deze serie. Naarmate het album vordert, wordt het tempo wat meer opgeschroefd. Naast een wat hogere snelheid, worden steeds andere elementen naar de voorgrond gebracht. In Martyrs ligt de nadruk bijvoorbeeld wat meer op de gitaren en het stemgebruik van zanger Armand Lance. Een leuke afwisseling horen we in Dead Cells. Hierop is namelijk de zang van violiste SJ te horen. Ze klinkt een klein beetje als Brody Dalle van The Distillers waardoor het nummer een lichtelijk rauwe maar nonchalante inslag krijgt. Dat de heren en dame niet vies zijn van een staaltje psychedelica, horen we in Black Sheep. Door de galmende vioolklanken en het wat lagere tempo worden we meegevoerd naar een andere wereld. Deze vervoering wordt in albumsluiters Space Cadets en Heathens voortgezet. De viool melodieën zijn minutieus getimed met de drums, de bas en de gitaren. Wat een goede set, en wat een passende locatie.
Nebula – Live in the Mojave Desert, volume 2
Door: Tim X
Nebula en de woestijn gaan hand in hand. Je hoeft maar één blik te werpen op het legendarische debuutalbum To The Centre te werpen en je weet genoeg. De heren, die overigens al sinds de jaren ’90 actief zijn, maken deel uit van de Palm Desert Scene; een groep bands die afkomstig is uit de regio van Palm Desert in Californië. De sound wordt gekenmerkt door de op blues en heavy metal geïnspireerde, ietwat lome inslag. Een optreden in een woestijn van een band die letterlijk afkomstig is uit een woestijngebied, is dus eigenlijk gewoon een thuiswedstrijd. Dat de heren helemaal in hun element zijn, is al vanaf opener To The Centre te horen. De riff dendert als een stepperoller uit de speaker en het gitaarspel klinkt vrij en boven alles ongelofelijk cool. Het geeft precies de soort nonchalance die je verwacht van een band die gewend is aan hoge temperaturen en rotsachtige landschappen. In het daaropvolgende Man’s Best Friend wordt de sfeer wat venijniger, zonder de bluesy ondertoon te verliezen. Het album waar dit nummer van afkomstig is slaat qua naam de spijker op zijn kop: Holy Shit. De uitvoering is ongelofelijk strak, en je hoort goed dat de heren met veel plezier staan te spelen. Ook brengen de heren wat nieuw werk ten gehore. Wall of Confusion is bij mijn weten namelijk nog nooit op vinyl verschenen. Het gitaarloopje deed me erg veel denken aan de Del Shannon klassieker Runaway. Maar dat kan ook aan mij liggen.
Het feit dat dat de heren ook daadwerkelijk in een woestijn staan te spelen, wordt onderstreept door de mooie uitspraak van zanger Eddie Glass op het begin van Tomorrow Never Comes: ‘There’s a scorpion!’. Helemaal super. Tegen het einde van het optreden lijkt zijn stem wat heser te worden. Hierdoor krijgt een nummer als Let’s Get Lost een ietwat grunge- of zelf punk-achtig tintje. Door het aanhoudend strakke samenspel van bas, gitaar en drum blijft de stonervibe er echter goed in zitten. De video die van deze opname is uitgekomen geeft daar nog een mooie visuele ondersteuning bij. In albumsluiters Messiah en Perfect Rapture wordt er aan kwaliteit niets ingeboet. Wat een show!
Door: Rocqmer
Stel je voor: na een wilde nacht in Las Vegas ben je met je dronken en highe hoofd in de kofferbak van een auto gestopt en ergens in de woestijn gedropt en aan je lot overgelaten. Zweterig en met gierende dorst strompel je voort. Tot… opeens in de verte… warme klanken. Na een paar tellen herken je de melodie: de zwoele openingsklanken van Violence of the Red Sea (From the Ages, 2013) van Earthless komen langzaam tot leven in je uitgedroogde hersenpan. Alleen de band speelt. Er zijn geen toeschouwers, behalve her en der een techneut en een cameraman. De muziek dringt verder tot je door en voor je het in de gaten hebt in hebt beweeg je met je hoofd mee op de psychedelische jams.
Earthless is een trio waarvan twee leden ook ruimschoots hun sporen hebben verdiend in andere bands. Zo heeft gitarist Isiah Mitchell in Nebula gespeeld. Tegenwoordig speelt hij ook nog in The Black Crowes en Golden Void. Overigens een van mijn favoriete bands. Drummer Mario Rubalcaba komt uit Rocket from the Crypt en speelt momenteel met hardcore legende Keith Morris in OFF!.
In het tweede nummer op het album, Sonic Prayer, genoemd naar hun debuutalbum uit 2005 (in 2007 winnaar van The San Diego Hard Rock Awards) gaan de jams verder. De drums van Mario Rubalcaba geven je het gevoel midden in een sjamanistisch ritueel te zitten. Maar voordat je je dode oma gedag kan zeggen worden de fuzz pedalen keihard ingetrapt. Je dode oma verschijnt niet, maar met je ogen dicht zou het zomaar kunnen dat Hendrix aan de snaren loopt te trekken.
Het derde en laatste nummer, Lost in the Sun (van Earthless’ debuut Sonic Prayer), tikt tegen de 39 minuten en is voor deze vinylversie in twee delen gesplitst. Hier laat Earthless nog eens goed horen een echte live band te zijn. In één woord: Godskolere. De eerste helft klinkt nog redelijk kalm, maar halverwege het nummer gaan alle registers open. Een groot psychedelisch gitaargeweld wordt op je afgevuurd. Alsof de zandworm uit Tremors de bandleden op de hielen zit en deze met gierende wah wah geluiden willen wegjagen. Drummer Rubalcaba gaat helemaal los en er ontstaat een heerlijk samenspel met gitarist Mitchell. Ik kan het zweet van de heren bijna ruiken. Gelukkig vinden ze aan het einde nog even rust in de vorm van een muzikale cooldown. Dan is het concert afgelopen en de woestijn weer leeg… Nog steeds dorstig en met piepende oren zoek je met een grijns op je smoel de dichtstbijzijnde bushalte.
Label:
Heavy Psych Sounds Records, 2021
Tracklisting:
Mountain Tamer
- Warlock
- Turoc Maximus Antonis
- Chained
- Scorched Earth
- Death In The Woods
- Black Noise
- Funeral Of A Dog
- Living In Vain
Stöner
- Rad Stays Rad
- Nothin’
- Own Yer Blues
- The Older Kids
- Stand Down
- Evel Never Dies
- Tribe/Fly Girl
Spirit Mother
- Tonic (Exodus Inc.)
- Ether
- Go Getter
- My Head Is Sinking
- Martyrs
- Premonitions
- Dead Cells
- Black Sheep
- Space Cadets
- Heathens
Nebula
- To The Center
- Man’s Best Friend
- Giant
- Clear Light
- Highwire
- Wall Of Confusion
- Tomorrow Never Comes
- Let’s Get Lost
- Messiah
- Perfect Rapture
Earthless
- Violence Of The Red Sea
- Sonic Prayer
- Lost In The Cold Sun
Lost In The Cold Sun (Continued)
Line-up:
Mountain Tamer
- Andrew Hall – Zang, Gitaar
- Casey Garcia – Drums
- Dave Teget – Bas
Stöner
- Brant Bjork – Gitaar, zang
- Nick Oliveri – Bas, zang
- Ryan Gut – Drums
Spirit Mother
- Armand Lance – Zang, bas
- SJ. – Viool, zang
- Sean McCormick – Gitaar
- Landon Cisneros – Drum
Nebula
- Eddie Glass – Gitaar, zang
- Tom Davies – Bas
- Mike Amster – Drums
Earthless
- Isaiah Mitchell – Gitaar
- Mike Eginton – Bas
- Mario Rubalcaba – Drums
Links: