Headlines

U bent uitgenodigd om de voorstelling van het eerste kindje van Mordkaul bij te wonen. Let wel, Dress Code: Blood. De ouders - (ex-)partners van Diablo Blvd, Hell City, Storm Upon The Masses, Furia, Bliksem, The Seventh en nog enkele Antwerpse metalfamilies - zouden het op prijs stellen als u dus eerst een viroloog, het mag ook een andere maatschappijhatende tunnelvisionair zijn, open snijdt en die enige seconden boven het hoofd tilt alvorens het doopfeest bij te wonen. De was is nadien zelf te doen.Lees verder ›

Black metal staat als genre niet bekend om de vele supergroepen. Wel is er af en toe een band waarin één of enkele oud-leden van een andere band opduiken of gastbijdragen leveren. Meestal wordt dat in de bijgeleverde biografie breed uitgemeten om de verwachtingen te scheppen die blijkbaar nodig zijn. Het maakt me altijd wat cynisch. We zijn immers een volk van: eerst-zien-dan-geloven. Bij Xeper is dat gelukkig anders.Lees verder ›

Er zijn alweer een aantal maanden verstreken sinds het verschijnen van deel een en deel twee van The Doom Sessions. Hoog tijd voor wat nieuwe oorsmeer verwijderende herrie dus! In dit derde deel vullen de Amerikanen van -(16)- en de Italianen van Grime de muzikale gifbeker.Lees verder ›

Even jullie aandacht graag voor deze nieuwe Nederlandse band uit Tilburg, genaamd Noctambulist. Niet The Noctambulant uit Amerika dus, of het gelijknamige album van de band Spawn of Possession, wel Noctambulist. Deze slaapwandelaars zijn geen nieuwelingen: via enkele vertakkingen komen we bijvoorbeeld bij Treurwilg terecht. Slaapwandelen is sinds Celinaspookyboo weer helemaal in (zoek het even op), maar wij kijken toch vooral naar deze Nederlandse formatie. Zes nummers lang, goed voor een bijna vijftig minuten lange loutering.Lees verder ›

Een lage mist hangt over de Noordzee. In de verte doemen de zwarte silhouetten op. Als groteske, ongeziene zeewezens uit de zee glijden ze over het grijze water. Met priemende ogen tuur je naar de horizon. Plotseling zie je het: een drakenboeg, een mast en duizend mannen met messen tussen hun tanden en bloeddorst in hun ogen. Einherjer is op plundertocht.Lees verder ›

Uit de restanten van Cobolt 60 is recentelijk Valdaudr ontstaan. Dit Drapsdalen is de eerste release en wordt uitgebracht via het Nederlandse Soulseller records. Deze Noren mengen Darkthrone met oude Ulver en Primordial. De heren draaien al langer mee in het circuit. Rune Nesse, die hier sessiewerk verricht, is immers de live-drummer van Taake en de heren Død, grondlegger van de band en Valdr hebben een verleden in Blood Red Throne. De hoes van de plaat spreekt voor zich. Het logo had ik toch in een ander format gegoten maar dat is smaak natuurlijk.Lees verder ›

Uit Texas (VS) komt dit éénmansproject, Sinira. De bezieler is Knell. Hij staat in voor alles: alle muziek, alle teksten. Met andere woorden, een alleskunner. Jammer genoeg ook een drumprogrammeur, maar daarover later meer. Dit eerste album moet je zien als een eerbetoon aan de dagen van weleer. De dagen van toen de melodische black metal op zijn hoogtepunt stond: midden jaren '90. Bands als Dissection, Sacramentum en Unanimated zijn voor deze band de inspiratiebronnen. Neem daar nog The Everdawn of Vinterland bij en we zijn behoorlijk rond.Lees verder ›

Wolfheart was het allereerste metalalbum dat ik ooit kocht en daar is voor mij ook de liefde voor de extremere metalgenres begonnen. Sindsdien ben ik Moonspell op de voet blijven volgen, gewoon omdat deze Portugezen iets brengen dat je nergens anders hoort. Moonspell is uniek én herken je uit duizenden. Doorvoelde dark/gothic metal vol vuur, emotie en dramatiek.Lees verder ›

Vindsval kennen we van het machtige Blut Aus Nord dat recentelijk nog het magistrale album Hallucinogen uitbracht. Deze gekapte heer, die resideert in de donkerste steegjes van het bestaan, heeft de tijd gevonden om een plaat te maken die verwijst naar de jaren '90 black metal zonder deze te opzichtig te kopiëren. Natuurlijk is de hand van de meester direct herkenbaar in de vorm en kleur van de uitvoering.Lees verder ›

Evergrey typeert zichzelf als een progressieve metalband. Als we de discografie van de laatste jaren beluisteren - en in het specifiek deze twaalfde langspeler - moeten we toch erkennen dat de focus meer op het melodische aspect is komen te liggen. De band zelf geeft over zijn laatste geesteskind aan dat het een metalversie is geworden van voorganger The Atlantic, waarbij de nummers een meer directe aanpak hebben meegekregen.Lees verder ›

Het Nederlandse Disavowed heeft een stiefbroer genaamd Arsebreed, met inteelt om en weer. Neurotic Records bracht in 2005 het debuut Munching the Rotten uit en dat was een aardig plaatje. Album nummer twee kwam er in 2020, net als stiefbroer Disavowed trouwens, dat vorig jaar album nummer drie er uit duwde.Lees verder ›

Roemenië zal voor mij altijd het land van Negură Bunget blijven, maar tot mijn eigen  schande moet ik toegeven dat ik verder heel weinig metalbands uit dat land zou kunnen opsommen. Daar komt nu gelukkig verandering in. Hoewel Ordinul Negru (“de Zwarte Orde”) voor mij tot nog toe een nobele onbekende was, is dat niet het geval voor uw favoriete metal ezine (en mogelijks ook uzelf), want Zware Metalen heeft al driemaal een album van dit viertal gerecenseerd.Lees verder ›

Een plaat die sinds 2012 ergens in een afgelegen regio, Alhadas, in Portugal, onder het stof ligt, wordt nu uitgebracht in een gelimiteerde oplage en dan nog enkel op cassette. Ik ben benieuwd. Over deze éénmansband, Morte Sacra, vind ik maar bitter weinig terug. Wat wel is, is dat deze plaat 41 minuten compromisloze black metal zou moeten bevatten die zijn linken heeft met de ruwe, rauwe black metal die bands als bijvoorbeeld Ofermod of Watain voortbrengen. Nu en dan hoor ik toch ook wat Finse ondertonen of een verwijzing naar bands als bijvoorbeeld Dödheimsgard.Lees verder ›