Mastodon – Hushed And Grim

Geschreven door op 01-11-2021 om 19:57.

Het is alweer vier jaar geleden dat Mastodon het schitterende Emperor Of Sand uitbracht. We hebben nog nooit zo lang moeten wachten op een nieuw album. De band lijkt dit zelf te beseffen en maakt dit ruimschoots goed door ons een dubbelalbum te presenteren. Over de progressieve stonermetal van deze band uit Atlanta, Georgia is al voldoende geschreven. Ieder Mastodon-album lijkt een verwerkingsproces op zichzelf. Rauwe emoties en levenservaringen liggen maar al te vaak aan de basis. De opgebouwde druk door verdriet en verlies wordt door de bandleden op magische en unieke wijze omgezet in muziek. Waar de vorige plaat nog werd gebouwd rond het gevecht tegen kanker van Troy Sanders’ vrouw – mevrouw Sanders won overigens de strijd en stelt het tegenwoordig goed – is men deze plaat tegemoet getreden in volle rouw rond het overlijden van hun vorige manager Nick John.

Deze langste Mastodon-plaat ooit kreeg de naam Hushed And Grim mee en is één van de meest geanticipeerde platen van 2021. Ook dit album lijkt het volledige scala aan menselijke emoties te behandelen. Immense tristesse bij Skeleton Of Splendor, ingehouden woede in Savage Lands en emotionele berusting op Had It All. Laten we een duik in deze nieuwe plaat nemen en eens beluisteren of deze de anticipatie waard was.

Opener Pain With An Anchor klinkt net zoals de titel doet vermoeden. Dit is een vrij typisch, maar genietbaar Mastodon-nummer. Bill Kelliher jaagt een lekker kabbelende progriff door de versterker, drummer Dailor en bassist Sanders nemen elk om beurt de zang voor hun rekening en Brent Hinds mag zich naar het einde toe weer eens uitleven in een gitaarsolo. Het bevalt me overigens enorm dat de band bij The Crux en Pushing The Tides zijn duivels volledig ontbindt en zo wat rauwer en ruwer gaat klinken zoals in de begindagen. Die lekkere afwisseling tussen dromerige prog en zwaardere gitaarriffs is wat altijd al aantrok tot Mastodon. 

In More Than I Can Chew komt dit volledig tot zijn recht. Dit nummer spreekt mij het meeste aan, maar de kans is groot dat jij meer voelt voor een ander lied. Ook dat is Mastodon: die grote diversiteit tussen de verschillende nummers. Mensen vinden zelden dezelfde nummers even goed. Ook Gobblers Of Dregs voelt voor mij aan als een effectbal die in één beweging het stadion wordt uitgeklopt. Een diepe riff, Sanders’ hese stem erop gekwakt en Dailors hoge stem om het refrein in elkaar te haken. Dit is een knock-out in slechts een paar slagen. Wat een geniaal nummer is me dit zeg. Het op de jaren ‘80 geënte middenstuk haalt de vaart er even uit, maar past uiteindelijk mooi in het geheel. Tegen minuut zeven wandelt Brent Hinds even het podium op en steekt hij weer een lekkere gitaarsolo af. De taart wordt nu vol slagroom gespoten. 

Ik heb het altijd leuk gevonden om deze Brent Hinds als leadzanger te horen zingen. Op dit nieuwe album beperkt zich dat weer tot twee nummers, maar beide steken er wel bovenuit. The Beast klinkt alsof het Hinds’ lijflied is. Het nummer is als een ruwe bolster met een blanke pit, net zoals die hippe berserker die Brent Hinds in het gewone leven is. Peace And Tranquility, het eerste nummer van de tweede schijf, is dan weer pure prog. Alle bandleden – op goede, ouwe Bill Kelliher na – komen om beurt iets in de microfoon brullen. Hinds dus ook en hij klinkt weer als een wolf die onschuldige biggetjes hun huisjes wil omverblazen. Ik zou het niet anders willen. Zeer woest en baldadig, maar eigenlijk vooral duivels grandioos.

Wie we niet te horen krijgen op dit nieuwe album is Scott Kelly, zanger bij Neurosis. Ik heb het even moeten opzoeken, maar het is blijkbaar geleden van Remission (2002) dat we dit jeugdidool van de bandleden niet te horen kregen op één van hun platen. De langste Mastodon-plaat ooit maken en geen plaats vinden voor Kelly? Het zij zo. Dit album duurt dus ruim negentig minuten en toch staat op de hele plaat geen enkel ‘vullingsnummer’. De band presenteert ons doorlopend kwaliteitsmuziek. Eindigen doet Mastodon met het zweverige, maar strijdvaardige Gigantium. Dit is een bijna zeven minuten durende LSD-trip die je naar steeds hogere sferen lijkt te blazen. Mijn kameraad Brent Hinds komt ook nu weer eens piepen om waarschijnlijk zijn beste solo van het hele album af te vuren. Perfectie. Het bestaat nog. Zelden met zo’n goed gevoel een album afgesloten. Dank u wel Mastodon!

Dit Mastodon-album was dus de anticipatie meer dan waard. Het progmetalkwartet bij uitstek verstevigt met deze Hushed And Grim zijn plaats bij de grootste metalbands van de 21e eeuw. Mastodons muziek draait steeds minder om intensiteit en des te meer om de gevoelstoestand. Het verraadt een zekere intelligentie die achter de muziek schuilgaat. De band houdt zich namelijk op strategisch goed gekozen momenten in en slaat zijn luisteraar op deze manier aan de haak, zonder kans dat deze zich nog lostrekt. Mijn mening: dit is de beste Mastodon sinds The Hunter (2011) of misschien zelfs Crack The Skye (2009). Je hoeft mij echter niet te geloven, leg deze gerust zelf eens op en laat de band jou daar zelf van overtuigen. Een Noorse vriend van me zegt me bij iedere nieuwe Mastodon steevast: “a new Mastodon is a good Mastodon”. Bij deze moet ik hem gelijk geven want dit album is echt heel goed.

Score:

92/100

Label:

Reprise Records, 2021

Tracklisting:

1. Pain With an Anchor
2. The Crux
3. Sickle and Peace
4. More Than I Could Chew
5. The Beast
6. Skeleton of Splendor
7. Teardrinker
8. Pushing the Tides
9. Peace and Tranquility
10. Dagger
11. Had It All
12. Savage Lands
13. Gobblers of Dregs
14. Eyes of Serpents
15. Gigantium

Line-up:

  • Brann Dailor – Drums, zang
  • Brent Hinds – Gitaar, zang
  • Bill Kelliher – Gitaar
  • Troy Sanders – Basgitaar, zang

Links: