“Bring back the fucking danger in the music!” wordt ons toegeroepen in de sample die de slottrack van Bleed The Future aftrapt. Een nobel streven natuurlijk, maar daarin ligt niet de kracht van deze plaat. Bij gevaar in de muziek denken we eerder aan de naargeestige sfeer van Under The Sign Of The Black Mark (Bathory) of, als je het moderner wilt, aan het zware ontsporen van Full Of Hell. Archspire klinkt juist kraakhelder en steeds in controle. Nee, Bleed The Future is om een andere reden belangrijk en wel hierom: techdeath leek de laatste tijd wat tegen zijn grenzen aan te lopen. Die grenzen worden dan vaak verschoven door dissonanten aan het geluid toe te voegen. Archspire laat hier echter horen dat het genre ook zonder die uitweg nog heel veel mogelijkheden heeft.
Hoe men dat doet? Vooral met ‘swagger’. Veel techbands spelen je kinnebak op de grond met hun technisch vernuft. Dat kan Archspire ook, maar dat doet men niet. Veel liever neemt de groep je mee in afwisselende songs waarin je het ene moment omver wordt geblazen door een ongebreidelde energie om de volgende tel lekker bij te komen met wat vloeiende gitaarlijnen. In een half uurtje brul je zo het direct herkenbare refrein van de hit Drone Corpse Aviator, “verplaats” je de meubels even op de niet aflatende titeltrack en laat je je wegdrijven op heerlijk melodieuze leads in Drain Of Incarnation. In het stuwende Golden Mouth Of Ruin horen we ook wat djenty fratsen, maar dat soort details valt pas op als je de plaat gaat ontleden. En dat hoeft niet: het imposante totaalgeluid is veel belangrijker en daarin passen alle elementen wonderlijk goed.
Een deel van de complimenten kunnen daarbij zonder meer naar zanger Oli Aleron. Met regelmaat legt hij zijn ultralogge grunt als een verzwarende deken over de melodie, maar net zo vaak – en meer kenmerkend – spuwt hij zijn woorden uit op het ritme van de razende drums. Zo wordt hij soms bijna een extra lid van de ritmesectie. Luister naar de eerste twintig seconden van de titelsong en je weet wat ik bedoel. Naast deze menselijke subwoofer worden op gepaste plekken ook extreme screams ingezet om de hoge tonen van je speakers aan een grondig consumentenonderzoek onderwerpen. Ja, onze Oli houdt je voortdurend op het puntje van je zware zetel.
Een dergelijke razernij aan ritmes moet natuurlijk wel bij elkaar gehouden worden en daar komen de gitaristen het verhaal in. Of de riffs nu wervelen totdat je je in het oog van een alles omvattende cycloon waant of door de grond denderen maakt niet uit. Steeds grijpen ze je bij je lurven, terwijl de solo’s in de melodieuze passages soms aan een grootheid als Marty Friedman doen denken. Bij de weidse inleidende tonen van Acrid Canon komt de naam Jeff Loomis ook boven drijven. Maar vaker, zoals in het fraai opgebouwde intro van Drain Of Incarnation, klinkt de band lekker eigen. Humor hebben de bandleden (en hun moeders) trouwens ook, getuige deze video waarin de moeders reageren op de clip van Drone Corpse Aviator waarin hun zonen toch op vrij schokkende wijze het loodje leggen.
Score:
92/100
Label:
Season of Mist, 2021
Tracklisting:
- Drone Corpse Aviator
- Golden Mouth of Ruin
- Abandon the Linear
- Bleed the Future
- Drain of Incarnation
- Acrid Canon
- Reverie on the Onyx
- A.U.M.
Line-up:
- Oli Aleron – Vocalen
- Dean Lamb – Gitaar
- Tobi Morelli – Gitaar
- Jared Smith – Basgitaar
- Spencer Sprewett – Drums
Links: