Headlines

Is Eskimo Callboy de verpersoonlijking van een 'guilty pleasure'? 'Sicher, sicher' moest de Duitse metalcore/electropopformatie anno 2010 gedacht hebben. Wat begon als een parodie van crabcore - zie Attack Attack! met Stick Stickly in 2009 en later Of Mice & Men, Asking Alexandria, Black Veil Brides, We Came As Romans en meer - met extreem 'voude' synthesizers, overmatige autotune en vunzige teksten evolueerde het tot een extreem succesvol project. Eskimo Callboy won met elk opeenvolgend album - vijf ondertussen - aan populariteit en transformeerde van een parodiërende crabcoreband naar plezant 'voude' partymetal met grootse allures. Dat iedereen op Graspop 2018 met een onesie bij Eskimo Callboy te vinden was spreekt voor zich over hoe loyaal de fans zijn en hoe groot desbetreffende feestjes wel niet zijn geworden.Lees verder ›

Uit de bossen rond de duizend Finse meren komt op regelmatige basis een blackmetalplaat tot aan onze redactietafel. Vaak staan op deze platen rauwe, ongepolijste blackmetalnummers, voorzien van een Fins opschrift dat maar moeilijk te doorgronden is. Denk maar aan platen van grootmeesters als daar zijn Horna, Sargeist of ook Korgonthurus. Lord Of  Pagathorn, labelgenoten van deze laatste band, komt met Age Of Curse via Woodcut Records. Het is nog maar de derde plaat voor een band die sinds 1992 bestaat. Het zijn dus niet echt veelschrijvers, deze kerels. We moeten wel in rekening brengen dat de band een poosje heeft stilgelegen, maar toch.Lees verder ›

Het onderwerp van vandaag, het nieuwe album van een dynamisch punkrockkwintet uit North Carolina, is dan ook typisch zo’n geval dat ook door het zojuist genoemde ‘punkrock’-label eigenlijk te kort gedaan wordt. Het is goed mogelijk dat "Student Loan-core", hoe de band zichzelf graag categoriseert, de essentie van de muziek wel het beste samenvat. Dollar Signs maakt sinds hun debuut-LP in 2015, getiteld ‘Yikes’, humorvolle muziek met komedie als middel om de zware tragedie van het leven aan de kaak te stellen.Lees verder ›

Uit Genève, Zwitserland, komt dit viertal dat al ruim vijfentwintig jaar muziek maakt. Ik leerde hem kennen door middel van zijn in 2017 uitgekomen album, Radiation. Een prachtplaat volgestopt met emotioneel geladen doch stevige post-rocksongs die tevens voorzien werden van indie-, new wave-, gaze- en zelfs blackmetalthema's. Impure Wilhelmina heeft nu het zevende studioalbum ingeblikt, met als titel Antidote. Een tegengif tegen?Lees verder ›

Wat een jaar is het voor de prog-liefhebbers onder ons! Eerder kwam Soen al met een album van keizerlijke kwaliteit en bracht ook Wheel de carrosserie weer in beweging. Nu mogen we alweer getuige zijn van de derde uitspatting van Vola genaamd Witness. In de relatieve luwte bracht dit Deense gezelschap eerder al twee albums die een mix lieten horen van progrock, djenty riffs, zoetsappige pop en elektronische invloeden van diverse gadingen.Lees verder ›

Thanatomass komt uit Rusland en brengt het tweede album Black Vitriol & Iron Fire uit via het voor mij onbekende Living Temple Records, dat samenwerkt met LVX MorgenStern. Dit trio brengt een thrashy vorm van black metal, ik ben benieuwd!Lees verder ›

De opzet lijkt simpel: ergens in de Californische Mojave woestijn (de droogste woestijn van Noord-Amerika en beroemd om zijn Joshua Trees), treden zonder enig publiek vijf stonerrockbands op, uit de stal van Heavy Psych Sounds Records. Onder hen een nieuwe band: Stöner, met Brant Bjork en Nick Oliveri. Diens studiodebuut verschijnt binnenkort op hetzelfde label. Het idee voor Live in the Mojave Desert is geïnspireerd door Pink Floyd’s Live at Pompeï: een muziekdocumentaire zonder publiek. Een groot verschil zit hem in de gebruikte techniek: Live at Pompeï is opgenomen op acht sporen en Live at the Mojave Desert op vierentwintig. En dat is te horen. De kwaliteit van de woestijnopnames is buitengewoon goed. Verder is ook veel aandacht besteed aan de vormgeving. Elke albumhoes is voorzien van prachtige foto’s gemaakt tijdens de optredens. Vijf bands, een eendaags festival, in volgorde van optreden: Mountain Tamer, Stöner, Spirit Mother, Nebula en Earthless.Lees verder ›

In As, in vuur of in bloed. Je kan nog kiezen. Allen zijn platen, als je ze vertaalt naar het Duits, van het duo Abkehr. Een duo dat oldschoolblackmetal maakt die een verwijzing is naar een kopje oude Burzum-koffie met een wolkje Mayhem-melk. In Feuer was mijn eerste kennismaking met deze band en bleek meer dan aangenaam. Ik ben benieuwd of deze nieuwe plaat een even grote indruk kan nalaten.Lees verder ›

In 2017 maakte ik kennis met Cold Cell, dat toen het album Those uitbracht via het Zwitserse label Czar Of Crickets Productions. De band wist me toen zeer te overtuigen met black metal die mij erg deed denken aan hun Zwitserse landgenoten van Schammasch. Iets dat niet heel erg zal verbazen, wanneer je realiseert dat beide bands al sinds het begin dezelfde drummer hebben, de heer aW. Maar ook invloeden van het moderne werk van Behemoth of van het Zweedse Shining hoor je geregeld terug in het voorgaande materiaal van deze band. Met tekstuele creaties die zich richten op de moderne wereld en de achteruitgang van de mensheid, krijg je zelfs nog wat Mgła nihilisme als extra toevoeging in je oren uitgespuugd.Lees verder ›

Oldschooldeathmetal met een oorlogsthema. Het is al wel eens gedaan. Aschenvater echter ontleent zijn bandnaam aan het Warhammer 40k oorlogsspel. Landungsfeldmassaker schijnt in dat spel een veldslag te zijn die je moet spelen op de landingsplaats Istvaan V. Overbodige informatie zou je denken, maar aangezien de drie Duitsers hun volledige eerste EP aan het verloop van die veldslag gewijd hebben, is’t va(a)n moeten.Lees verder ›

We maken een voorzichtige buiging want bij Grief Collector verkeren we in het gezelschap van heuse doomroyalty. Het is niemand minder dan Robert Lowe die hier zijn toch wel magnifieke stembanden laat trillen. Dat deed hij tussen 1988 en 2006 ook al op de zes albums die het Texaanse Solitude Aeturnus uitbracht. In dat laatste jaar stak hij dan de oceaan over om zich bij het legendarische Candlemass te vervoegen. Dat avontuur eindigde na drie lang niet misselijke platen in 2012, waarna de Zweden - vooral na het binnenhalen van Johan Längquist - op vele festivalposters toch al gauw een paar regels omhoog schoof. Dat laatste schrijven we eerder toe aan een hang naar het verleden van fans dan aan de vocalen van Lowe. Die waren en zijn immers indrukwekkend genoeg.Lees verder ›

In 2016 krijg ik voor het eerst werk van de Indiase band Against Evil te horen als ik de EP Fatal Assault mag reviewen. De band weet mij te overtuigen en als twee jaar later de eerste langspeler All Hail The King verschijnt weet de band de verwachtingen waar te maken. Niet alleen bij mij maar ook bij onze oosterburen weet de band, mede door enkele live optredens, naam te maken. Nu is het tijd voor de tweede langspeler End of the Line. Tijd dus om te kijken of de band zich verder weet te ontwikkelen.Lees verder ›

Het post-genre is de afgelopen jaren steeds meer verzadigd geraakt met steeds meer jonge bands die zich willen bewijzen met hun meevoerende, sfeervolle, naar climaxen werkende composities. Dat levert echter helaas ook op dat te veel bands in dezelfde vijver vissen en niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. Maar gelukkig zijn de uitzonderingen er wel degelijk. Het in Berlijn gevestigde Pelagic Records heeft zich de afgelopen jaren bewezen met ijzersterke bands in het post-metal en post-rockgenre. Neem bands als Mono, pg.lost, Ancestors, Year Of No Light, LLNN of God Is An Astronaut, die telkens weer sfeervolle pareltjes en dijken van platen weten af te leveren. Maar vandaag gaan we het hebben over twee andere bands: het Vlaamse Psychonaut en het Noorse Sâver.Lees verder ›