Headlines

Uit Finland komt dit éénmansproject, Commander Agares. En zoals je kan vermoeden aan de cover is dit een heerlijke brok old school stofzuigerblackmetal. De heer die de scepter en dus ook het zwaard zwaait, maakt geen compromissen en zal zeker geen toenadering zoeken om vergiffenis te vragen. Het Litouwse Inferna Profundus Records pikte dit werk op en brengt het blijkbaar enkel digitaal en op vinyl uit. Voor dit soort releases had ik toch ook op zijn minst een tape verwacht. Nu, aan verwachtingen doe ik niet, dus vermoedelijk zit er wel ergens een logische verklaring achter deze keuze.Lees verder ›

Het Finse Gloomy Grim is een geval apart. Ik was fan van hun debuutplaat Blood, Monsters, Darkness, dat in 1998 verscheen. Een vreemde mix van stereotype humor, symfonische "black" metal en een soort van gothic horror. Hun vorige album verscheen via Satanath Records (Obscure Metamorphosis), waarin eigenlijk alles staat wat u moet weten over deze band. Na dit album ging het bergaf met de gezondheid van bandleider Agathon valt her en der te lezen, of die nu stabiel is weet ik niet. Hij bleef, samen met zijn broeder Nuklear Tormentörr (Barathrum). De twee andere bandleden zijn gebleven na de EP uit 2018 en zo kunnen we in ieder geval spreken van een iet of wat stabiele line-up.Lees verder ›

Kaonashi is een vijfkoppige band uit Philadelphia en met Dear Lemon House, You Ruined Me: Senior Year brengt het gezelschap zijn tweede album uit. Die bijzondere albumnaam borduurt voort op het concept dat het vijftal al uitrolde tijdens het debuut Why Did You Do It? uit 2018. Die plaat vertelde het verhaal van Jamie: een 'highschool' tiener die haar baan en relatie verloor, waarbij alle therapieën en gesprekken niet voor het gewenste resultaat zorgden en waarbij zij zichzelf uiteindelijk in het titelnummer van de EP van het leven berooft om haar ouders geen verdriet meer te bezorgen. Geen lichte kost en deze nieuwste telg zoomt in op de bewogen dagen die het fictief persoon meemaakt op de 'high school' genaamd Lemon House.Lees verder ›

Octohawk is de volgende band waar geen directe genre aanduiding voor is. Als ik een voorstel mag doen, dan ga ik voor progressive industrial stoner metalcore. Echter zou je zelf moeten luisteren om je er een beeld bij te vormen.Lees verder ›

Rusland, Nizhny Novgorod om precies te zijn, is de plek waar dit drietal, dat zich Passéisme noemt, vandaan komt. Eminence is de debuutplaat, nadat in 2019 reeds een demo werd uitgebracht onder de titel Austerity Parade. Het werk van deze Russen wordt door het label Antiq aangekondigd als black metal, doch met een frissere melodische kijk op de zaak. Zeven gezangen staan er op dit werk, een verwijzing naar de Middeleeuwen? Of een ander historisch tijdskader? Een werk dat in ieder geval voorzien is van toch een vrij eigenaardig hoesontwerp. Op zichzelf wel een aandachtstrekker daardoor.Lees verder ›

Red Fang heeft ondertussen geen introductie meer nodig. Praktisch elke Zware Metalenlezer zal bekend zijn met de hilarische videoclips van dit stonerviertal uit Portland, Oregon. Bier drinken tot men kotst, dingen kapot rammen met een auto of een katana, larpen in een pantser van bierblikken en zoveel lichaamshaar dat een Australopithecus er geil van zou worden zijn maar enkele dingen die voorbij komen in deze clips. Daarbij zijn deze singles meestal zo aanstekelijk gezongen en verdomme smerig gespeeld dat je niet anders kan dan blijven luisteren.Lees verder ›

Ok dan. Een split van twee Nederlandse bands. Prickrott is ondertussen een oude bekende, die we in het verleden leerden kennen als een electro/industrial blackmetalcreatie die affiniteit heeft met de EBM-wereld. Von Mollestein kende ik niet, maar na het bekijken van hun video's zal ik ze niet meer kunnen vergeten. Dat deze twee elkaar goed kunnen vinden is geen verrassing. Beats & metal, beiden richting nihilisme. Klaar voor een hels avontuur?Lees verder ›

Als je je graag vrijwillig op je gezicht laat kloppen, je nek wilt breken of je ruggenwervel naar de gallemiezen wilt helpen, dan ben je bij Sepiroth aan het juiste adres. Drie voor de prijs van één is overigens ook prima bij het Nederlandse kwintet. Althans, dat doen het promotieblad en de website van het Nederlandse label Petrichor Records je geloven. Niet dat de heren dan even een huisbezoekje komen brengen als je geïnteresseerd bent in de bovenstaande oproep, je hoeft slechts Condemned To Suffer op te zetten.Lees verder ›

De namen Fernanda Lira en Luana Dametto zeggen je wellicht iets. Beide dames waren nog niet zo gek lang geleden actief voor de thrashmetalband Nervosa. Aan die samenwerking kwam een eind, waarna dit Braziliaanse tweetal het vizier volledig kon richten op Crypta. Aangevuld met Tainá Bergamaschi (ex-Hagbard) en 'onze' Sonia Anubis (ex-Burning Witches, ex-Sepiroth) is er ineens sprake van een internationaal gezelschap dat met Echoes Of The Soul zijn debuut uitbrengt via Napalm Records.Lees verder ›

Inside The Machine was mijn eerste kennismaking met deze Zweden uit Stockholm die melodische death metal spelen in zijn puurste vorm. Toen bleken deze heren nog gestationeerd op Metalblade Records, heden ten dage, met hun nieuwste creatie Needles Of Rust, logeren ze bij de landgenoten van Black Lion Records. Dit label bracht recentelijk nog de nieuwste van Saille uit, V. Lees verder ›

Als Dimmu Borgir biker metal kan maken, dan kan Grave Digger dat ook. De Duitse bazen Chris Boltendahl en Axel Ritt besloten Hellryder op te richten om die droom waar te maken. Het was de coronacrisis die het laatste zetje gaf. De heren hadden toch niets beters te doen omdat vrijwel alle optredens werden geannuleerd. Sinds september 2020 begonnen de mannen daarom met muziek schrijven. Hellryder ligt muzikaal in het verlengde van bands als Motörhead en Chrome Division.Lees verder ›

Celtic Hills is een band uit Italië. Zanger/gitarist Jonathan Vanderbilt is een Canadees, maar hij woont in Italië. Dan weet u het even. Mystai Keltoi is het tweede album van deze drie mannen. Het doel is om een soort mix tussen thrash/speed en power metal te maken. De onderstaande clip laat zien dat de mannen niet de beste filmsterren zijn, maar de muziek mag er zijn.Lees verder ›

Grunt, één van mijn favoriete goregrind bands, is terug. De Portugezen hebben hun derde album uit en maken mij daarmee erg blij. De band met onder andere Zé Pedro (Holocausto Canibal, tevens drijvende kracht achter heel veel Portugese undergroundactiviteiten), bracht in 2015 het album Codex Bizarre uit en die landde in mijn eindlijst.Lees verder ›