Headlines

Het Canadese vasteland is voorzien van heel wat ondoordringbare, bosrijke regio's. In Montréal, Quebec heb je dat ook. In het geval van Maudiir, dat voor mij geen nobele onbekende is, stel ik me de vraag of de grondlegger, de bezieler van deze éénmansband, F., toch niet helemaal de weg kwijt is geraakt in die bossen. In 2020 bracht hij in eigen beheer Le Temps Peste uit. Grofweg een jaar later, in 2021, kwam hij met La Part Du Diable om nu dan beide platen samen te voegen tot één geheel met als enige nieuwe, een The Exploited-cover. Misschien is deze hele denkoefening maar weggelegd voor een paar gelukkigen, ik begrijp het niet helemaal.Lees verder ›

Progliefhebbers hebben er enorm lang op moeten wachten en het is een iets andere stijl geworden dan verwacht, maar geweldig om te horen dat Øyvind Hægeland (zang en gitaar) en Asgeir Mickelson (drums) samen weer muziek maken. Dan krijgen ze ook nog eens de hulp van basgrootmeester Steve DiGiorgio, aangevuld met Bollie Fredriksen op gitaar en Jon Phipps, die de orkestratie en toetsen voor zijn rekening neemt.Lees verder ›

Een CD uit Italië die bij ons binnenkomt is vaak dan wel erg slecht of verrassend goed. Ik besloot om met de voor mij onbekende band Édea een gokje te wagen en ik werd zeker verrast! Niet alleen over de kwaliteit, maar ook door de muzikale stroming waarin de band opereert.Lees verder ›

De Godfather van de sludgemetal bestaat anno 2021 nog steeds en dat is verbazingwekkend. Deze heren maakten er namelijk een sport van om zichzelf steeds in de voet te schieten en verhieven zelfdestructiviteit tot een olympische discipline. Daarin stapelden ze de gouden medailles op dat het indrukwekkend werd. Drugs, arrestaties, noem het maar op... het leven van de bandleden zou een topserie op Netflix kunnen zijn. Eyehategod zou zelfs de perfecte naam blijken! Drama zou worden aangevuld met onbedoeld komische momenten, zoals die keer dat de band op Australische tournee zou gaan en pas op de luchthaven merkte dat niemand tickets had gekocht. Weg tour. Pure Spinal Tap.Lees verder ›

Een nieuwe plaat, uitgebracht door Napalm Records die ons verkocht werd als een rock/metal crossover. Oeh goodie! Nog nooit van deze band gehoord, maar dit kan niet tegenvallen. Toch? Oh God.. ik was nog zo jong toen ik deze plaat een eerste keer oplegde. Nog zo naïef. Nauwelijks veertig minuten later besef ik dat ik een boomer ben geworden.Lees verder ›

Lang voor Lordi met Hard Rock Hallelujah Europa op zijn kop zette door het Eurovisiesongfestival te winnen met een bende trollen en monsters waarde er in Noord-Amerika al een ander soort Orks rond. De zelfverklaarde buitenaardse wezens van Gwar pesten ondertussen al bijna veertig jaar lang onschuldige Aardlingen en het einde zit er nog niet direct aan te komen. Covid-19 zette wel even een rem op hun vooruitgang, want hoewel buitenaardse wezens immuun zijn voor het virus, is hun publiek dit niet. Een jaartje noodgedwongen aan de zijlijn toekijken, zonder mogelijkheid tot touren. Vervelend. Gwar gebruikte de tijd echter verstandig want de band nam een akoestische set op, waarbij enkele van zijn bekendste nummers werden heropgenomen.Lees verder ›

Een EP die stamt uit de late herfst van 2020 bespreken in de zomer van 2021? Ja! Want dit pareltje van Nederlands/Belgische ellende is blijven liggen en verdient meer aandacht. Veel meer aandacht, want de split van Faal (Breda) en Fading Bliss (Luik) is echt van een uitzonderlijk niveau.Lees verder ›

Curimus is de zoveelste Finse band die op een koude noordenwind komt overwaaien. Brutaal hard en genadeloos, net zoals hun winters. De band speelt een soort hybride mix van melodieuze death metal en thrash metal. Plak hier vervolgens de stem van Meshuggah-zanger Jens Kidman op en je krijgt een unieke muziekvorm. Het is natuurlijk niet Jens Kidman die we horen krijsen, brullen en reutelen in de microfoon. De Finse tegenhanger van Kidman luistert naar de oer-Finse naam Marko Silvennoinen en hij is kwaad. Heel kwaad als we deze plaat mogen geloven. Het was weer veel te koud de voorbije winter. Verre van een Garden of Eden eigenlijk.Lees verder ›

Kennen we Friisk ergens van? Is dat niet dat snoepje? Nee dat niet. Friisk is een vijfkoppige Duitse formatie die zich voor zijn eerste volledige album ook nog even laat bijstaan door niemand minder dan Zingultus (Nagelfar, Endstille). Dit, …Un Torügg Bleev Blot Sand is de opvolger van de EP De Doden van’t Waterkant, en de split met de Franse blackmetallers van LOTH, Kien Kummweer/Warndt. Ook ditmaal staat Andy Roszyk, Goblin Sound Studio, in voor de productie.Lees verder ›

Voordat we overgaan naar de orde van de dag, moeten we even stilstaan bij de spectaculaire albumhoes die Interloper zijn eerste langspeler Search Party heeft meegegeven. Een cover die tegelijkertijd adembenemend mooi, maar ook intrigerend is. We zien een dame die een soort alziend oog op de rotsen krast, terwijl zij aan de rand van een afgrond bij een gigantische waterval zit. Dit alles doet denken dat het album thematisch veel verder gaat dan een groep mensen die op zoek is naar iets of iemand die verloren is (ook wel een ‘’search party’’ in het Engels).Lees verder ›

Het gaat hard voor Jinjer. Op nauwelijks enkele jaren tijd slaagde de Oekraïense band erin om uit te groeien van een zoveelste Arch Enemy-kloon tot een grote publiekstrekker. Ik heb de band een Arch Enemy-kloon genoemd. Mijn excuses Tatiana Shmailyuk! Deze band en diens frontvrouw verdienen dit niet. Muzikaal gezien verschillen beide bands trouwens enorm. De parallellen die vaak getrokken worden tussen de beide bands komen er vooral doordat frontvrouw Shmailyuk schijnbaar probleemloos schakelt tussen grunten en clean vocals. Iets waar Alissa White-Gluz van Arch Enemy ook heel sterk in is.Lees verder ›

Dat black metal vele gezichten heeft, is een feit. En dat er in het genre heel vaak binnen bepaalde grenzen en volgens bepaalde wetmatigheden wordt gewerkt ook. Maar heel af en toe kom je een werk tegen dat die grenzen doorbreekt, dat zijn nek uitsteekt en om het hoekje durft te kijken om te zien welke mogelijkheden daar in de schaduw schuilen. Fire, Magic & Venom is zo'n album.Lees verder ›

Is dat iets? Tech hardcore? Bands als Converge doen in elk geval een gooi naar die omschrijving. Zo ook het Amerikaanse Wanderer. Met Liberation From a Brutalist Existence wordt een debuut uitgebracht. De heren hebben zelf een hele rits genres uit de kast getrokken, van false-grind tot thunder punk en chaotic hardcore.Lees verder ›

De kosmische Duitsers van Yagow brengen met The Mess hun debuut. Als je bij kosmische Duitsers nu het beeld hebt van bratwursten en oktoberfestdecolletés die voorbij waaien vrij van tijd en ruimte door het eindeloze heelal, dan is dat exact het goede beeld. Deze drie stoners brengen kosmische krautrock/spacerock. Ik kon na een paar keer luisteren niet meer bij de promo omdat ik 'te vaak had ingelogd'. Lijkt mij een goed teken toch?Lees verder ›