De Godfather van de sludgemetal bestaat anno 2021 nog steeds en dat is verbazingwekkend. Deze heren maakten er namelijk een sport van om zichzelf steeds in de voet te schieten en verhieven zelfdestructiviteit tot een olympische discipline. Daarin stapelden ze de gouden medailles op dat het indrukwekkend werd. Drugs, arrestaties, noem het maar op… het leven van de bandleden zou een topserie op Netflix kunnen zijn. Eyehategod zou zelfs de perfecte naam blijken! Drama zou worden aangevuld met onbedoeld komische momenten, zoals die keer dat de band op Australische tournee zou gaan en pas op de luchthaven merkte dat niemand tickets had gekocht. Weg tour. Pure Spinal Tap.
Maar kijk, zelfs corona kreeg de heren niet kapot. Ik denk dat het coronavirus zou kapotgaan aan deze band, dus bleef het wijselijk ver uit de buurt. Aldus kreeg de band de tijd en ruimte om een nieuw album te maken. Dit was alweer geleden van 2014. De nieuwe plaat heet A History of Nomadic Behavior en toont een verrassend scherpe band. Zanger Mike Williams is zelfs goed verstaanbaar! Ik begrijp het zelf ook niet! Op dit album wel geen Joey LaCaze (drum) of Brian Patton (gitaar) meer. De eerste overleed op amper 42-jarige leeftijd aan ernstige ademhalingsproblemen en de tweede verliet de band in 2018 definitief om meer tijd door te brengen met zijn gezin. De andere drie leden zijn wel nog steeds aanwezig en kregen sinds de vorige plaat de hulp van een nieuwe drummer: Aaron Hill. Dit is een lokale jongen want hij komt ook uit New Orleans en moet niet onderdoen voor de rest van band. Laten we zeggen dat hij direct meedraaide en dus goed past in het geheel. Vul dit in zoals je zelf wilt.
Wat al snel opvalt is dat de sound van de band ietsje anders klinkt dan ik gewoon ben. De heren doen het sinds het vertrek van Patton met een gitarist minder en zoiets beïnvloedt het geluid natuurlijk. Maar, zoals eerder gezegd, ook zanger Mike Williams klinkt helderder, meer lucide en beduidend beter verstaanbaar dan op bepaalde vroegere platen. Ik kan me niet van het gevoel onttrekken dat de bands hervonden rechte levenswandel doorsijpelt in de muziek. Het klinkt allemaal veel properder, veel doelgerichter en een stuk helderder.
Ik kan het alleen maar toejuichen dat de heren hun levensweg wat opklaarden en het er allemaal iets minder zelfdestructief aan toe gaat tegenwoordig. Op deze manier kunnen ze nog vele jaren meegaan. Muzikaal is deze plaat geen gamechanger. Qua riffs hoor je veel van hetzelfde als in het vroegere werk en zanger Williams is nog steeds malcontent over het eentonige leven. De laatste track van het album, Every Thing, Every Day, vat het allemaal goed samen.. “kill your boss, kill your boss. Go to work every day, every day, every day”.. lijkt me inderdaad iets wat ik zou opleggen in de wagen wanneer ik op zaterdag mijn wekelijkse inkopen ga doen in de supermarkt. Om daarna weer braafjes naar huis te gaan en groentjes te snijden. “Wrong world, Bitter point, Wrecked world, Damage done”. Hear Hear brother. Ik voel je pijn.
Eyehategod is anno 2021 nog steeds een ideale uitlaatklep om energie en woede in te kanaliseren. Verwacht geen hoogstaande muziek wanneer je dit album oplegt, maar daarvoor heb je mij niet nodig om dit te weten natuurlijk. Dit is Eyehategod. What you see is what you hear. Dat is gelukkig niet veranderd. De betere moerasmuziek en meer willen we ook niet. Toch?
Score:
79/100
Label:
Century Media Records, 2021
Tracklisting:
- Built Beneath The Lies
- The Outer Banks
- Fake What’s Yours
- Three Black Eyes
- Current Situation
- High Risk Trigger
- Anemic Robotic
- The Day Felt Wrong
- The Trial Of Johnny Cancer
- Smoker’s Place
- Circle Of Nerves
- Every Thing, Every Day
Line-up:
- Mike Williams – Zang
- Jimmy Bower – Gitaar
- Gary Mader – Basgitaar
- Aaron Hill – Drum
Links: