Wat is dat toch met Finnen en metalmuziek? Wat zit er daar in het water van al die meren dat men er zo verzot is op zwaar-metalige muziek? Ze zeggen dat iedere Braziliaan geboren wordt met een voetbal en iedere Belg met een baksteen in de maag. Wel, ik denk dat iedere Fin geboren wordt met een elektrische gitaar en een natuurlijke aanleg tot headbangen.
Curimus is de zoveelste Finse band die op een koude noordenwind komt overwaaien. Brutaal hard en genadeloos, net zoals hun winters. De band speelt een soort hybride mix van melodieuze death metal en thrash metal. Plak hier vervolgens de stem van Meshuggah-zanger Jens Kidman op en je krijgt een unieke muziekvorm. Het is natuurlijk niet Jens Kidman die we horen krijsen, brullen en reutelen in de microfoon. De Finse tegenhanger van Kidman luistert naar de oer-Finse naam Marko Silvennoinen en hij is kwaad. Heel kwaad als we deze plaat mogen geloven. Het was weer veel te koud de voorbije winter. Verre van een Garden of Eden eigenlijk.
Ik kan deze muziek echt wel pruimen. Als liefhebber van zowel thrash metal, death metal én Meshuggah voelt deze explosieve cocktail van muziekstijlen heel vertrouwd aan. Het venijn en de energie spatten ervan af. De band houdt doorheen het album een dusdanig strakke groove aan dat je niet anders kan dan erop mee te headbangen. De eerste vier, vijf nummers van het album bevielen mij enorm, maar ik was niet helemaal zeker waaraan dit eigenlijk lag. Was het het strakke drumwerk van Jari Nieminen – heerlijke naam toch? Ik zie deze precies in een shirt van Ajax rondlopen – of was het die krachtige windmolenstem van zanger Silvennoinen? De gitaarriffs van Juha-Matti Helmi misschien? Die zitten zo strak als een Braziliaanse reetveter jongen! Dit moest het wel zijn! Toch? Pas halverwege het album overvalt het me dat ik al de hele tijd mijn hoofd op en neer zit te gooien. Het ritme dat zowel de basgitarist als de drummer doorheen het album aanhouden plakt je tegen de muur en laat je eigenlijk niet meer los. Hetzelfde vind ik zo geweldig aan een band als Lamb Of God. Ja, laten we deze ook maar in die cocktail gooien. Finnen houden van sterke drank, dus die cocktail kan niet zwaar genoeg zijn. Er drijven ondertussen al stukjes Meshuggah, Lamb Of God, Testament en Hypocrisy in. Als deze cocktail nog zwaarder wordt zou zelfs Ozzy er niet meer van drinken of snuiven.
Beetje moeilijk om er één nummer uit te pikken als luistertip. Op de melodieuze ouverture na is het volledige album één grote kerncentrale die zijn luisteraar van stroom blijft voorzien. Vanaf de tweede track – die heel toepasselijk Ignite heet – is er geen stoppen meer aan. En die gitaarsolo naar het einde toe… Man! Onverwacht, retestrak en oh zo leuk. De song die er echter naar mijn gevoel het meeste uitspringt kreeg de poezelige naam God Eater mee en start met een lucifer die aangestoken wordt. Alsof men ergens de lont wil aansteken. Naar het einde toe blijft Silvennoinen herhaaldelijk ‘burned’ roepen, maar de eerste keren dat ik het nummer hoorde dacht ik dat hij kwaad was op ‘birds’. Hey, ze komen uit Finland. Ik stelde mij daar eigenlijk geen vragen bij.
Nee, wie graag eens een plaat van Lamb Of God of Meshuggah oplegt moet zeker eens deze plaat proberen. Verwacht zeker geen kopie of ripp-off van deze bands, want Curimus maakt een ander soort muziek, maar de groove en power van de voornoemde bands baadt weelderig in de muziek van mijn nieuwe Finse vrienden. Dit is een band die ik ga blijven volgen. Curimus met Garden Of Eden. Voor als het de komende winter echt koud wordt
Score:
88/100
Label:
Inverse Records, 2020
Tracklisting:
1. Eden Unveiled
2. Ignite
3. 72
4. God Eater
5. Eradication Manifest
6. Victims
7. Catalyst
8. Hate the Progress
9. Eisegesis
10. Absence
Line-up:
- Juho Manninen – Basgitaar
- Jari Nieminen – Drum
- Marko Silvennoien – Zang
- Juha-Matti Helmi – Gitaar
Links: