Progliefhebbers hebben er enorm lang op moeten wachten en het is een iets andere stijl geworden dan verwacht, maar geweldig om te horen dat Øyvind Hægeland (zang en gitaar) en Asgeir Mickelson (drums) samen weer muziek maken. Dan krijgen ze ook nog eens de hulp van basgrootmeester Steve DiGiorgio, aangevuld met Bollie Fredriksen op gitaar en Jon Phipps, die de orkestratie en toetsen voor zijn rekening neemt.
Voor diegenen die geen idee hebben waar ik het over heb: Øyvind Hægeland en Asgeir Mickelson maakten deel uit van de immens populaire progressieve metalband Spiral Architect, welke in 2000 hun enige album A Sceptic’s Universe uitbracht. Officieel is het project nooit ontbonden en fans wachten al twee decennia op een opvolger. Nu hebben deze twee heren dus een nieuw project opgezet, onder de naam Terra Odium.
Mensen die mijn recensies lezen, weten waarschijnlijk wel dat ik het moeten hebben van de vergelijkingen met de gevestigde orde omdat ik niet goed ben om, zoals een aantal van mijn mederedacteuren, in kleurrijke metaforen de muziek te omschrijven. Daarom hier even de raakvlakken waarin Terra Odium zijn fans zou kunnen vinden. In het begeleidend schrijven van deze promo worden bands als Death, Atheist, Cynic en Watchtower genoemd maar persoonlijk hoor ik meer invloeden van Fates Warning, Psychotic Waltz, Queensrÿche en Agent Steel. De laatste eigenlijk hoofdzakelijk vanwege het stemgeluid van Øyvind. Uiteraard zijn ook de fanaten van Spiral Architect mogelijk geïnteresseerd in deze nieuwe formatie. Echter houdt de vergelijking met voorgenoemde op bij het feit dat Øyvind en Asgeir deel uitmaken van deze groep.
Terra Odium is muzikaal een stuk minder progressief dan Spiral Architect. Toch valt er nog genoeg te beleven met deze collectie van uitstekende artiesten. Jon heeft op fantastische wijze orkestraties weggezet in de muziek, Bollie (zijn echte naam is Ole) en Øyvind zijn een uitstekend gitaarduo en Asgeir heeft zijn kwaliteiten ook al bewezen in bands als Borknagar, Veil Of Secrets en Ihsahn. Over Steve DiGiorgio hoef ik natuurlijk niets te zeggen; deze heeft zijn naam al aan menig band verbonden en bewezen een geniaal en progressief bassist te zijn.
Het album opent met Crawling. Het korte intro doet je denken dat de Marsianen uit de film ‘War of the Worlds’ geland zijn, gevolgd door het geluid van een Mongoolse keelzanger. Dan trappen de drums af en klinkt het enigszins als mijn persoonlijke helden, Mekong Delta. Als Øyvind het eerste couplet reciteert, wordt meteen duidelijk waarom ik Psychotic Waltz heb aangehaald. Het refrein daarentegen heeft duidelijk wat weg van Queensrÿche. Lekkere strakke progressieve klanken met hier en daar de orkestraties er tussen door. Een hele goede keus om deze track te laten openen.
Verder wisselen de nummers elkaar goed af. De ene keer rustig, de andere keer uptempo en zo nu en dan wat freaky gitaar- of basspel. Alles vind je terug in dit album. De voorlaatste song It Was Not Death is een ballad in de metalstijl. Een mooi rustpunt om uiteindelijk het album knallend te laten eindigen.
De laatste track, The Clouded Morning, is gekozen om als eerste single en video te fungeren. Het is tevens het meest progressieve nummer van Ne Plus Ultra. Hier zijn duidelijk de overeenkomsten met Spiral Architect te horen. Hakkende ritmes, gecompliceerde baspartijen en de hoge en onnavolgbare zang van Øyvind. De video is ingekort tot iets meer dan vijf minuten maar op het album duurt het nummer bijna acht minuten.
Score:
94/100
Label:
Frontiers Music, 2021
Tracklisting:
- Crawling
- The Road Not Taken
- Winter
- The Shadow Lung
- The Thorn
- It Was Not Death
- The Clouded Morning
Line-up:
- Øyvind Hægeland – Zang, gitaar
- Bollie Fredriksen – Gitaar
- Asgeir Mickelson – Drums
- Steve DiGiorgio – Basgitaar
- Jon Phipps – Keyboards, orkestraties
Links: