Headlines

De Franse blackmetalscene bouwt verder op een stevig fundament. Eén van die fundamenten komt uit Montpellier en noemt zich Hegemon. Dit viertal is reeds aanwezig sinds 1996 en dit Sidereus Nuncius is plaat nummer vijf. Tenminste als je een paar demo's, een EP en een split met Nature Mort, niet meetelt. Les Acteurs De L'Ombre is het label dat dit album uitbrengt, niet geheel onverwacht. Dit Franse label heeft de afgelopen tijd toch behoorlijk wat fantastische platen van een dito rits aan bands, uitgestuurd. Een greep uit de niet exhaustieve lijst: Wesenwille bracht II, A Material God, Hyrgal bracht Fin de Règne, Aorlhac dan weer Pierre Brûlées, Pensées Nocturnes leverde Grand Guignol Orchestra. En dan vergeet ik er nog een heleboel.Lees verder ›

Thymele is een nieuwe band. Het is een Nederlands - Portugees duo dat melodische death metal brengt met een symfonische boventoon. Dit Echoes Of Tragedy is het eerste wat we van dit duo te horen krijgen. Het is een EP geworden met vier nummers en wordt in eigen beheer uitgebracht. Het spreekt voor zich dat in deze niche van de extreme metal al heel wat bands gepasseerd zijn. Bands die brute passages afwisselen met eerder dromerige door synth en keyboard - gedragen thema's om het vervolgens af te kruiden met flitsend soleerwerk en cleane zangpartijen. Thymele zit voor mij in het straatje van Soilwork en zijn afkooksels. Niet dat dit Thymele zo maar een slap afkooksel is geworden, daarvoor zit er net te veel eigen kruiding in.Lees verder ›

Livløst's vorige album voorzag ik in 2019 al van een recensie. Ik vond het een vies, vuil, ranzig en goor plaatje, ondanks dit, raadde ik het werk in kwestie toch aan iedereen aan. Muzikaal zat het allemaal wat in het Lifelover - straatje. Het Italiaanse Dusktone label brengt nu het vervolg uit, Symphony Of Flies. Je kan je, nog voor de plaat op de draaitafel gaat, de vraag stellen, of het niet nog wat viezer, vuiler, ranziger en goorder kan allemaal. Ik ben in ieder geval geprikkeld. Deze Noren, afkomstig uit Telemark, hadden reeds in april 2020 een nieuwe video clip online gezet. Dit om ons al reikhalzend te doen uitkijken naar de opvolger van Cold Skin.Lees verder ›

Zet je verwarming maar weer wat hoger, want de herfst is hier! Het weer begint slechter te worden, bladeren vallen van de bomen en dit zorgt voor menig weemoed. Bij dit sfeertje is het vanzelfsprekend om jezelf heerlijk onder te dompelen in een warm bad voor de bloedcirculatie. Laat Ghost Bath nou precies een nieuw album hebben voor bij dit seizoen.Lees verder ›

De spoeling op het gebied van hardcorebands is behoorlijk dun in de lage landen. Als liefhebber van het genre duik ik in bijna alle gevallen als een hongerige leeuw op binnenkomende releases van eigen bodem. Ctr Alt Del is een beginnende Nederlandse band die je afgaand op de bandnaam, niet snel onder de noemer van hardcore zou plaatsen. Een bezoekje aan de Facebook-pagina levert ook weinig soeps op, hoewel de Mushroomhead-achtige bandfoto hele andere referenties oproept.Lees verder ›

Zware Metalen, uw favoriete Nederlandstalige website als het gaat over zwaardere muziek. Van tijd tot tijd botsen we echter op muziek die zo ‘onzwaar’ en zo ‘onmetaal’ is, dat deze bij ons niet in aanmerking zou mogen komen voor een recensie. Toch doen we het af en toe eens. Denk maar aan King Dude, Chelsea Wolfe of Me And That Man. Kwetsbare muziek die zo donker en mistroostig is van aard, dat deze menig metalband als een carnavalgezelschap laat klinken. In dit rijtje hoort Emma Ruth Rundle thuis.Lees verder ›

Lovercall, Full Of Regret, Baby Hates Me, Sticky Situation, King of Magazines, First Date en persoonlijke favorieten Sugar Chocolate en Sugar High, slechts een kleine greep uit de evergreens van Danko Jones. Horen deze Canadezen dan nog geïntroduceerd te worden? Neen. Daarbuiten zijn er maar weinig zekerheden in het leven. Eén daarvan is dat Danko Jones met simpele, krachtige riffs stevig stampende rocknummers zal blijven maken over stoere attitudes, daten met knappe vrouwen, snelle auto's en zoetigheid.Lees verder ›

Ik was niet echt te spreken over het meest recente album Louisiana Voodoo van I Shalt Become, uit 2013. Zeker na het zeer gewaagde en geslaagde Poison uit 2010 was dat een tegenvaller. Poison liet een mix horen van suicidal black, funeral doom en symfonische strijkarrangementen, een mix die ik nog steeds heel erg kan smaken. De heruitgave van I Shalt Become's Wanderings haal ik in feite zelfs boven om te verwijzen naar dat Poison- album. En om te vertellen dat Wanderings heruitgegeven werd door Moribund Records.Lees verder ›

We beginnen deze recensie maar even heel oneerbiedig: Darkwoods My Betrothed is toch vooral 'die band waar Tuomas Holopainen van Nightwish keyboards voor speelde'. Op de eerste drie albums uit de jaren negentig van de vorige eeuw was de band een kleine rimpel in een groot meer van blackmetalbands, die een trouwe groep volgers had, maar nooit echt doorbrak. Heirs of the Northstar was het debuut en ligt qua sound dicht bij andere Finse blackmetalbands als Horna en Tjuder. Opvolger Autumn Roars Thunder trok meer richting bands als Arcturus en ...And Oceans.Lees verder ›

Even tellen: na precies twee demo’s, zeventien splits, vijf live-albums, twee EP's, vijf compilaties en zeven studioalbums is hier dan langspeler nummer acht van het Tsjechische Inferno: Paradeigma (Phosphenes of Aphotic Eternity). Deze productieve band bestaat al sinds 1996, maar eigenlijk heb ik ze pas echt leren kennen toen ze in 2018 samen met The Stone en IXXI op de planken stonden in zaal Kavka in Antwerpen. Toen brachten ze vooral werk van hun voorgaande album, het machtige Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution).Lees verder ›

Bullet For My Valentine stapte het derde decennium van de eeuw binnen met een stevige, snoeiharde nieuwe plaat. Ja echt waar! Ik begrijp het volkomen als je me niet direct gelooft. De vorige plaat (Gravity, 2018) kreeg van ons nog een (verrassend) hoge score, maar ik was er absoluut geen fan van. Weg was de thrashachtige metalcore waar de band zo groot mee was geworden. In plaats daarvan kwam een Bullet For My Valentine die me wel heel nu-metal in de oren klonk.Lees verder ›

Begin vorige maand bracht Trivium een nieuwe plaat uit. Met een beetje vertraging volgt hier de recensie. Het zegt tegelijk veel over deze band. Vijftien jaar geleden zou het geen maand geduurd hebben vooraleer iemand van onze redactie het nieuwe Trivium-album zou bespreken. Trivium schoot midden de jaren ‘00 namelijk furieus uit de startblokken. Even leek het of een nieuwe metalgrootheid was opgestaan, maar hoewel de band een hele schare fans rond zich verzamelde is die belofte nooit helemaal waargemaakt.Lees verder ›

De drie Zweden van Fornhem brachten in 2017 hun debuutplaat, Ett Fjärann Kall, uit via Trollmusic. Ook hun nieuwste telg, Stämman Från Berget, vrij vertaald "De stem van de Berg", wordt uitgebracht door hetzelfde label. Van deze platenboer kregen we recent nog het machtige Zeitlang van Gràb te horen. Ook Fornhem neemt zijn tijd. Drie van de vijf nummers gaan immers vlotjes over de tien minuten. De black metal die de heren brengen bestaat veelal uit repetitieve riffs en bezwerende thema's. De drum lijmt dit alles op een eerder dreunende, monotone wijze aan elkaar vast. De productie is eerder typisch wat bestoft, krasserig en met een drum die lekker authentiek klinkt.Lees verder ›

Sinds 2 november is Funeral Cult Of Personality van de Italiaanse horror-doomers van Abysmal Grief verkrijgbaar, hun zesde worp op pakweg een kwarteeuw tijd. Kleine bekentenis: ik trok de promo naar mij toe omdat ik de band verward had met het al even cult zijnde Abyssmal Sorrow (dat in depressieve black/doom uitblinkt en al enige tijd dood en begraven is). Het was dus even schrikken toen Funeral Cult Of Personality begon te spelen en me qua geluid en sfeerschepping naar occulte rockbands als (oudere) Ghost, The Devil’s Blood of ook een Luciferian Light Orchestra verwees. Lees verder ›

Met Harcom laat het Hongaarse Vrag zijn derde geesteskind op ons los. Vrag brengt ons midtempo misantropische black metal uit de oude doos en is dus niet te verwarren met de feestneuzen van Varg, die in tegenstelling tot Vrag meer huppelend in het leven staan. Vrag, tevens het enige bandlid, voelt verbondenheid met de natuur maar staat minder positief tegenover de verduivelde mensheid.Lees verder ›