Het is niet ongewoon voor een post- of black metalband om lange nummers te schrijven. De bands hebben vaak een aanloop nodig om hun muziek uit te rollen en om een verhaal te vertellen. Dat kost tijd. Icare maak het echter wel heel bont. Zij brengen nu een album uit met maar 1 nummer Charogne klokt af op 40 minuten. En eigenlijk zijn zij niet eens een post- of black metal band. De vorige releases stonden vol razende grindcore. In dat opzicht is het best bijzonder dat de band het tempo heeft verlaagd en tot een nummer zijn gekomen dat in de basis nog altijd heftig is, maar ook trager dan het overige werk.
Het nummer is een ode aan Charles Baudelaire’s gedicht Une Charogne. De band ziet het als een muzikale adaptatie van dat gedicht. En eigenlijk is dat niet eens zo’n heel gekke combinatie. Het gedicht handelt over het vinden van een rottend, vrouwelijk lichaam. Het is een weelderig, beeldend beschreven gedicht. Maar ook aanstootgevend, romantisch en bruut waarmee het uitermate geschikt is om als leidraad te dienen voor een black metal album. Het is overigens niet de eerste keer dat een gedicht van monsieur Baudelaire wordt gebruikt in de metalwereld. De franse screamo band Sed Non Satiata bijvoorbeeld, ontleent de bandnaam aan een ander gedicht.
Het nummer zelf dan. Ik kan er kort over zijn; dat is indrukwekkend. Ik zal me er iets minder makkelijk van afmaken en uiteenzetten waarom dit zo’n urgent indrukwekkend nummer is. Het begint met weemoedige black metalriffs waar na vijf minuten wanhopige schreeuwen – denk hierbij aan het zanggeluid van bijvoorbeeld Regardes Les Hommes Tomber of een wat krachtigere versie van Colin van AmenRa – overheen gaan. Die combinatie zorgt ervoor dat je al vrij snel de wereld van Icare ingesleurd wordt. Het is een wereld vol weemoedigheid, wanhoop en melancholie, wat uitstekend aansluit bij het gedicht waar het over gaat. Ik heb het gedicht er zelf bijgepakt. Het gevoel wat daarin verpakt zich sluit perfect aan op de muziek van deze Fransozen. Het epos snijdt diverse genres aan. Na het razende begin zijn na een minuut of negen ook de eerste post invloeden waarneembaar. De manier waarop de black metal met deze post invloeden vermengd worden doet mij wel wat denken aan Abigail Williams. Het is echter niet alleen maar vol gas geven. Rustpunten zijn er ook. Ongeveer halverwege het nummer valt alles een eerste keer kort stil, wat even ademruimte biedt. Datzelfde doen ze na een minuut of 30 weer, waar op een drum na alle instrumenten wegvallen. De band neemt de tijd om zich voor te bereiden op de grote finale. Het malende basgeluid wordt versterkt door repetitieve gitaarriffs en doffe drums, die duidelijk dienend aan het nummer zijn. De muziek wordt uitgevouwen tot een laatste episch slotakkoord. Waarna je even verwonderd om je heen kijkt en erachter komt dat je de afgelopen 45 minuten volledig opgezogen bent geweest door de muziek van Icare.
Het artwork mag er trouwens ook zijn. Het is samengesteld uit twee foto’s die genomen zijn in een oude salon uit de 19e eeuw, huis Spillmann. De art nouveau stijl past wonderwel in het hele concept. Het draagt een bepaalde weemoedigheid uit die je ook terugvindt in het gedicht. Eigenlijk klopt alles aan dit album. Van de stemming van de gitaren tot de weemoedige, overtuigende zang. Van het artwork tot de keuze van het gedicht. Dit is een van de beste black metal releases van 2022. En dat wil wat zeggen, want het is een sterk jaar voor zwartgeblakerd metaal. En dat met maar één nummer. Essentieel.
Score:
82/100
Label:
Hummus Records, 2022
Tracklisting:
- Charogne
Line-up:
- Cédric Prétat – Gitaar, zang
- Léopold Henchoz – Gitaar, zang
- Axel Vuille – Drums
- Arnaud Maule – Basgitaar
Links: