Een van de meer controversiële theorieën binnen de sociologie is Max Webers moderniseringstheorie. Deze veronderstelt dat het afbreken van culturele tradities een natuurlijk proces is en de weg die elke samenleving zal bewandelen richting een ‘moderne samenleving’. De theorie definieert hierbij ook verschillende reacties op dit proces, waarvan de twee uiterste ook meteen de interessantste zijn. Eén reactie is orthodoxie, het teruggrijpen op tradities en de oude manier van leven. Een tweede reactie is het volledig omarmen van veranderingen en zelfs progressiviteit najagen. Volledig tegenovergestelde reacties, maar beide het product van modernisering.
Het zal inmiddels misschien niemand meer verbazen, maar soms zitten moderniseringsprocessen wel op hele onverwachte plekken. Ook de black metal, traditioneel toch een van de meer rigide, genrevaste, zelfs rechtlijnige metalsoorten, heeft namelijk een moderniseringsproces doorgemaakt. Je bandje True Norwegian Black Metal noemen is niet langer zo cartoonesk als in de jaren ‘90, omdat het nu in het jaar 30 Anno Mayhem ook microgenres heeft om zich tegen af te zetten. De talloze varianten omvatten black-noise, symfonische, atmosferische, zelfs suïcidale black metal, post-black en melodieuze black metal. Tot de laatste afgebakende categorie zou ik persoonlijk ook het onderwerp van vandaag, Inexorum, rekenen.
Het album gaat van start met een riff die het gehele pallet opent. Hij kan zowel een Midnight als een Rise Against nummer inleiden. Dit duurt echter niet lang, want na 23 seconden kent Creation Myth al de eerste blastbeat en is het blackmetalschap niet meer te ontkennen. Wat direct opvalt zijn de wonderschone melodieën in de tremolo gitaarpartijen. En wat een stem heeft Carl, een netjes gebalanceerde schreeuw waar hoge en lage tonen gelijktijdig aan bod komen. Dit belooft wat voor de rest van het album. Het nummer dat de albumtitel mag voeren, Equinox Vigil, gaat van start met een rustige maar betoverende opbouw, die de sfeer in het album enigszins bedrukt. Prachtige melodieuze gitaarsolo’s en beklemmende vocalen wisselen elkaar in hoog tempo af. Uiteindelijk bouwt het ritmisch weer af om het juist melodisch op te bouwen met, schrik niet, zuivere zang. Deze passage brengt visioenen van Borknagar en misschien zelfs, ergens vloeken in de affakkelende kerk, Emperor.
Met Carl Skildum’s “final breath” wordt het volgende nummer Until There’s Nothing Left ingeleid. Het nummer draait rond een harde, oplopende riff en relatief snel drumwerk. De zangerigheid van de gitaarpartijen speelt even een kleinere rol, al wordt dit op Dark Sky Sanctuary dubbel en dwars ingehaald. Het melodieuze gitaarwerk stijgt in dit nummer tot een folkmetalniveau. De naar punkrock hintende riffs van de opener keren terug in het midden van het album. Het is dat het niet gedomineerd wordt door zuivere vocalen, anders had het zo op een Good Charlotte album kunnen staan. En toch, op de een of andere gekke manier, werkt het. Wat mij betreft werkt Equinox Virgil in het geheel, en de melodieuze black metal van Inexorum in het algemeen, het beste op Memoriae Sacrum, waar het enige compromis tussen traditie en moderniteit de melodieuze gitaarpartijen zijn. Verder schreeuwt Skildum net zo genadeloos op de rest van het album en tikt Kirkwold achtereenvolgend verpletterende blastbeats weg.
Het een na laatste nummer On The Last Day doet mij, vanwege de solerende gitaren en zelfs een synthesizersolootje, eerlijk gezegd, ik durf het bijna niet te zeggen, ergens denken aan In Flames ten tijde van Bullet Ride. Wat overigens totaal niet betekent dat het een slecht nummer is. Voornamelijk de invloeden uit de death metal, waar al veel langer een ‘melodic’ traditie is ontwikkeld, kunnen hier rijkelijk gelden. Alsof het niets is, drukt Carl op zijn drumcomputer en luidt hiermee het laatste nummer van het album Such Impossible Sights in. Hierbij worden de crusters onder ons zelfs eventjes verwend met een D-Beat. Heel kort hoor, wanneer Skildum van zich laat horen, is het alweer klaar. Met zes minuten en acht seconden is het laatste ook tevens het langste nummer op het album en dat mag duidelijk zijn. Het kent snelle en langzame passages, een uitgebreide gitaarsolo en vormt het album om tot een rond geheel.
Mijn persoonlijke smaak echter daargelaten is het gewoon een album dat onwijs sterk in elkaar zit. Een album dat wil vernieuwen, dat een creatief proces tentoonstelt en een eigen herkenbaar geluid met zich meebrengt. Wanneer het puntje dan bij het paaltje komt, zijn deze objectieve kwaliteiten toch belangrijker dan mijn persoonlijke ongezouten mening. Voor metalheads die zich niet vastklampen aan de kaders van ‘True Norwegian Black Metal’, die niet vies zijn van de onophoudelijk zingende gitaren in melodieuze death metal en die een blastbeat op zijn tijd wel kunnen waarderen, is Equinox Virgil van Inexorum een album dat zeker zal smaken.
Score:
73/100
Label:
Gilead Media, 2022
Tracklisting:
- Creation Myth
- Equinox Vigil
- Until There’s Nothing Left
- Dark Sky Sanctuary
- Secret Language
- Memoriae Sacrum
- On The Last Day
- Such Impossible Sights
Line-up:
- Matthew Kirkwold – Basgitaar, zang, keyboard
- Carl Skildum – Gitaar, zang, keyboard, programmering
Links: