Headlines

Deze vier Amerikanen komen met Transcendental Violence als opvolger voor het al erg sterke Triumphant Masters Of Fates. Vimur is een vierkoppige formatie die ook nu weer haar zwartgeblakerde muziek laat uitbrengen door Boris Records. De vorige plaat kwam uit in 2019 en nu lees ik in de meegegeven info dat alle zeven nummers van de plaat die nu voor me ligt in juli 2018 werden opgenomen. Tja, dan kan je het moeilijk een nieuwe plaat noemen.Lees verder ›

Er zijn weinig genres in de metal die net zo snel opkwamen als ondergingen als de nu-metal stroming. Begin jaren negentig schoten bands in dit genre als paddenstoelen uit de grond. Werkelijk uit alle windhoeken waren er wel bands met laag gestemde gitaren, (al dan niet quasi-)getormenteerde zang en gebruik van dj’s.  Uiteindelijk hebben slechts een handvol bands zich staande weten te houden.  Het heeft er echter alle schijn van dat nu-metal aan een soort opleving bezig is. Het Italiaanse Niamh probeert met album nummer drie de Europese nu-metal ook weer van een kwaliteitsimpuls te voorzien.Lees verder ›

Als een band zegt dat het nieuwe album heel anders klinkt dan voorgaande albums wordt het altijd spannend. Zeker bij Falls of Rauros waar het vorige album Patterns in Mythology bijzonder goed in de smaak viel. Niet bij mijn collega Joost Aarts overigens die het album maar moeilijk te plaatsen vond. Was het een bijzonder goed album? Niet echt. Speel ik nog maandelijks nummers van dit album af? Dat wel.Lees verder ›

Morbid Extinction is een plaatje van Indonesische komaf. Een EP met een bloeddorstige natuur aldus het promopraatje. Het genre waar het over gaat is death/crust. Verder ingezoomd betreft het death metal van de oude school vermengd met crust punk. De EP bevat vijf tracks en dan nog een keer de vijf nummers die ook al op de debuut-EP stonden. Als u goed heeft geteld is dit inderdaad het tweede werk van deze Jakartanen.Lees verder ›

Voorwaar, een nieuwe ster schittert in het metalfirmament van onze Lage Landen! Hij heet Vanaheim en brengt ons Een Verloren Verhaal, bijna vijf jaar na de EP The House Spirit. Geheel in het Nederlands knallen de heren er lekkere, mag ik zeggen heerlijke, epische folk/pagan metal door. Lees verder ›

Deze twee Duitse blackmetalbands slaan de handen in elkaar voor een split. Skognatt, de band van Danijel Zambo (DZ), kreeg eerder al een plaatsje in onze reviewlijst. De EP, Rain Eternal, nam ik nog zelf onder de loep doch ik werd er niet geheel vrolijk van. Wehmut is me dan weer onbekend. Misschien niet moeilijk, want de band rond Johannes Reiss heeft nog maar één album uit, Catharsis, genaamd. Waar Skognatt de wat atmosferische blackmetaltoer op gaat, kiest Wehmut, hoe kan het ook anders, voor een minder vrolijke, eerder depressieve ondertoon.Lees verder ›

De meesten onder jullie zijn ooit ergens gestart met luisteren naar extremere muziek. Ikzelf heb ons geliefde genre leren appreciëren met de allereerste platen van de Griekse Goden. We kennen ze allemaal, Rotting Christ, Septicflesh, etc... Vandaar dat alles wat maar enigszins een link of band heeft met het zonnige Griekenland, mijn aandacht trekt. Zo ook dit eerste volwaardige album van het soloproject Svet. Svet betekent in het Russisch licht. Tja, wat een betekenis dezer dagen. Zoals we het gewoon zijn van het Duitse Northern Silence label, brengt ook Athanasios Papangelis, de man achter Svet, atmosferische black metal. Hier en daar wat opgeleukt met extra melancholie, dan weer met wat depressieve ondertonen. De reden waarom ik zo bevangen werd door de Griekse Goden is die typische melodielijnen maar ook die typische manier van spelen. Ik ben toch benieuwd of dit Svet diezelfde invloed en impact op mee heeft. Kent de heer Papangelis dus zijn klassiekers? Of zit hij op een andere schoolbank?Lees verder ›

The Defaced zeg. Nooit gedacht die nog eens tegen te komen. Deze Zweedse band is bezig aan zijn derde leven en combineert grooves, melodeath en thrash. Behalve een nieuwe drummer zit de line-up een tijdje stabiel, met mensen die hun sporen verdiend hebben bij soortgelijke bands als The Defaced. Ik zie namen terugkeren als Darkane, Terror 2000, Construcdead en My Regime. Nog bands nodig die er op lijken? Carnal Forge, Dimension Zero,  The Forsamen, ... we kunnen nog even doorgaan. Ik hield wel van het tweede album van de heren van The Defaced, dat verscheen in 2003 en de titel Karma in Black droeg. Een soort van Channel Zero met typisch Zweedse melodeathtrekjes. Prima nummers leverde het op. Anomaly (album nummer drie) was geen topper, integendeel, dus mijn interesse verdween. Nu is er na veertien jaar een nieuw album, het vierde voor de Zweden, via ViciSolum Records.Lees verder ›

Het debuut van de mysterieuze Noord-Italiaanse éénmansformatie Iscuron heb ik nog maar net verteerd, en hier is album nummer twee al: The Pursuit Of Unhappiness. Tussen beide releases is er nog niet eens een jaar voorbijgegaan (januari 2021 - december 2021), wat er op wijst dat de symfonische doodsmachine van Iscuron duidelijk niet is stilgevallen vorig jaar. De titel ligt gevoelsmatig perfect in het verlengde van de melodische, emotionele, catchy zwartgalligheid die de essentie vormde van The Nothing Has Defeated Atreyu, het toch wel indrukwekkende debuut.Lees verder ›

EP The Last Axeman is een leuk, heel degelijk tussendoortje van Crystal Viper zodat ze in de aandacht blijven. Liefhebbers van nieuw werk blijven wat op hun honger zitten omdat maar 1 van de 8 nummers effectief nieuw is.Lees verder ›

Als je kijkt naar de albumhoes, dan zou je zo kunnen denken dat we hier te maken hebben met een cultureel geëngageerde Franse chanson artiest. Zo eentje die constant loopt te jengelen over de lusten en onlusten van het leven. Vanaf het moment dat Lahbryce aftrapt verdwijnen al deze veronderstellingen gelukkig in de prullenbak, want dit nieuwe werkstuk van Sum of R slaat in als een dubbelgedruppelde zegel. Met hun psychedelische combinatie van drone, shoegaze krautrock en doom blazen ze iedereen van hun sokjes.Lees verder ›

De Belgische speedmetaltrots is terug van weggeweest. Ik heb het natuurlijk over Evil Invaders. Na vijf jaar krijgt Feed Me Violence immers de opvolger die hij verdient. De plaat kwam begin april uit, maar deze recensent had het razend druk in zijn privéleven. Ja, soms is er geen tijd voor metal. Het is zeldzaam, maar kan dus echt gebeuren. Tijd om me te herpakken dus krijgt dit album nu alle aandacht en liefde die het verdient. Lees verder ›

De Teutoonse grote vier blijven tot de verbeelding spreken. Ieder nieuw album van één van deze bands trekt gelijk de aandacht. Dit reeds veertig jaar lang. Sodom (2020) en Kreator (2022) brachten recent nog een nieuwe plaat uit en dus kon Destruction niet achterblijven natuurlijk. Het vijftiende lid van de familie kreeg de snoezige naam Diabolical mee en draagt onmiskenbaar het brandmerk van de band.Lees verder ›

Het New Yorkse Age of Apocalypse bestaat al een paar jaar maar toch is de band bij het grote publiek nog redelijk onbekend. In 2020 bracht Age of Apocalypse het eerste album The Way uit waarna vorig jaar een split-EP met Pain of Truth verscheen. Hardcorefans hebben mede door deze twee releases met smart gewacht op het nieuwe album van de Amerikanen. Het geduld van de wachtenden is beloond, want op Grim Wisdom gaat de band verder waar Age of Apocalypse goed in is; hardcore maken die uit duizenden te herkennen is.Lees verder ›

Crisix was zeker niet de grootste band van Graspop Metal Meeting 2019, maar wel de groep wiens optreden nog het meest vooraan in mijn geheugen ligt. Tegen het middaguur traden de heren aan in een Metal Dome die toen al bijna bezweek onder de tropische temperaturen van die dag. Dat liet de band alvast niet aan zich komen want die ging tekeer alsof er een wereldkampioenschap te verdienen was, met als hoogtepunt de gitarist die op de rug van een fan de pit doorging zonder een noot te missen van zijn woeste thrashsolo.Lees verder ›

Waar het vorig jaar Kaonashi en Pupil Slicer waren die mij in dit genre positief wisten te verrassen, is dat dit jaar vooralsnog Anna Sage met zijn gelijknamig debuut. De gretige mix van metal, post- en mathcore zit verfijnd in elkaar en weet over de gehele lengte van het album te boeien. Het Franse kwartet mag de vergelijkingen met Converge, Botch en The Chariot dan ook met de borst vooruit met zich meedragen, maar namen als The Dillinger Escape Plan en Every Time I Die kijken ook om de hoek mee.Lees verder ›