Headlines

March to the beat of one’s own drum zegt een Engels spreekwoord. Het betekent zoveel als: iets doen, of je gedragen op een manier die niet in overeenstemming is met de standaard of populaire maatschappelijke norm. Het zou zomaar de lijfspreuk van de twee bandleden van het Italiaanse Order ov Riven Cathedrals kunnen zijn. Het tweetal trekt geheel zijn eigen pad, is wars van (de meeste) sociale media, blijft graag trouw aan wat zij beschouwen als de ware geest van extreme muziek en trekt zich niets aan van wat anderen daarvan vinden.Lees verder ›

‘Het moest er maar eens van komen’, vonden de heren van Stoflik Omskot zelf. Na er jaren over te hebben geluld eindelijk maar eens serieuze stappen maken met de band. En daarom ligt er een paar maanden na de eerste kennismaking tussen de Friezen en de wereld een debuutalbum. Of nou ja liggen… vooralsnog is het album alleen digitaal (gratis!) via Bandcamp te verkrijgen. En met zes nummers met een intro en een outro is het eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen EP. Maar is dat allemaal erg? Neen, neen, neen! Driewerf neen!Lees verder ›

Reeds eerder maakten de Grieken van Lunar Spells toch wel wat indruk met hun vorige langspeler, Where Silence Whispers. Vooral de zurige melodieën en de keelgeluiden van Atxak waren van een goed niveau. Ik lees nu dat dit Lunar Spells opnieuw herleid is tot een drietal. Jammer want net Atxak heeft de band alweer verlaten. Een reden hiertoe wordt, zoals zo vaak, niet gegeven. Tja, boeit ons natuurlijk ook niks, als de muziek maar goed zit. Het is opnieuw het Duitse Northern Silence Productions dat dit hebbedingetje uitbrengt. Het hoesontwerp kan me in vergelijking met de vorige keer maar matig bekoren en als je dan de eerste tonen van de productie analyseert - de gitaren hebben een te krassig geluid meegekregen - zou je van deze plaat misschien van in het begin niet al te vrolijk worden. Maar kom! Niet zo negatief! De muziek van dit infernale Griekse trio heeft in ieder geval niks aan kwaliteit moeten inleveren.Lees verder ›

Eternal Flame werd in 2021 door het Portugese Signal Rex uitgebracht. De band die het album volledig in elkaar draaide, heet Armnatt. Dit drietal is ook afkomstig van het Iberische schiereiland. Portugal om precies te zijn. Immortal Nature heet de opvolger. En verwacht je maar gewoon aan rauwe, lo-fi black metal zonder al te veel scrupules, zonder al te veel franjes en zonder al te veel moderne insteken. Black metal moet natuurlijk niet altijd voorzien zijn van de nieuwste trends of dergelijke, het kan in zijn basaliteit ook gewoon smerig en oerdegelijk blijven. Toch benieuwd of deze drie Portugezen daar in geslaagd zijn want mederedacteur Maarten was over de vorige plaat toch niet al te lyrisch.Lees verder ›

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik hier al over het feit dat men in huize Cavalera nooit lijkt te slapen. Ook bij de zoon van Max is het virus overgeslagen en zodoende klopt zijn Zyon dit Totem ook weer gewoon in, zijn vierde plaat voor de band en Soulfly's twaalfde in totaal. Er is deze keer wat meer tijd genomen om het geheel vast te leggen, daar waar het traditiegetrouw om de twee jaar ongeveer nieuw werk in de schappen lag. Arthur Rizk nam samen met alleskunner Max de productie voor zijn rekening en het mag gezegd worden, het eindresultaat mag er op productioneel gebied absoluut zijn! Rizk deed dat overigens eerder bij onder andere Code Orange, Power Trip en Cavelera Conspiracy. Diezelfde man speelde ook nog even mede de gitaarpartijen in voor Totem aangezien Marc Rizzo inmiddels vertrokken is. Daarmee doet Rizk feitelijk ook even een 'Cavalera'tje'.Lees verder ›

Werk van dit Wampyric Rites passeerde al eerder de revue. Denk daarbij aan The Eternal Melancholy Of The Wampyre of de split met Nansarunai. Al dit lekkers kreeg je aangeboden door het Litouwse Inferna Profundus label. De Ecuadorianen van Wampyric Rites kozen nu echter voor het Portugese Signal Rex om hun nieuwste kindje voor te stellen. En dit drietal heeft toch al behoorlijk wat kindjes gemaakt. Veelal gaat het dan om demo's en splitalbums. De heren maken ook nog altijd deel uit van de Pure Raw Underground Black Metal Plague net als bijvoorbeeld Winterstorm of Ründgard.Lees verder ›

Mijn vriendin noemde me laatst een zuurpruim, toen ik een keer verzuchtte dat veel zaken vroeger beter waren. Ze wist eraan toe te voegen dat ik ook mijn ogen en oren open moet doen wat er op dit moment gaande is. Sorry, ik kan het niet laten, want ik ga het toch weer doen: sommige muziek werkte vroeger gewoon beter. Er zijn diverse stromingen die de tand des tijds lastig hebben doorstaan. Of dat aan mij of aan het het gebodene ligt, laat ik even in het midden. Ik neem als voorbeeld de groove metal in de jaren '90, waar Pantera een patent op had. Uit het kielzog van de Texaanse grootheid kwamen veel bands voort die hetzelfde niveau probeerden te halen, maar daar (soms hopeloos) niet in slaagden. Ik heb honderden bands en platen gehoord waarbij het goedkeurend meeknikken was, maar nadat de nummers afgelopen waren kon ik geen een noot, riff of melodie meer voor de geest halen. Een goed voorbeeld was de band Pissing Razors. Die deden veel goed, aangename stem, goede groove, maar het bleef niet hangen.Lees verder ›

Appel, Corneille, Dotremont, Jorn, Nieuwenhuys en Noiret, de oprichters van avant-gardistische abstracte kunst beweging Cobra, waren stuk voor stuk meesters in het creëren van abstracte kunst. Door uit te gaan van spontaniteit, puurheid en fantasie en door gebruik te maken van sterke, bonte kleuren werd een haast kinderlijk en vrolijk effect bereikt. Geknoei en geklieder volgens de eerste kritieken. Ondanks de problematische ontvangst in de beginjaren is de beweging uitgegroeid tot één van de meest gewaardeerde naoorlogse kunstbewegingen.Lees verder ›

Oké, ik hoor onze lezers al denken; "wat doet een recensie van Alan Parsons op Zware Metalen" en dan nota bene ook nog een live album. Aan alle puristen op het gebied van black, death, grind en ander zwaar metaalgeschut, jullie mogen nu zondermeer afhaken en door naar de volgende recensie. Dit is leesvoer voor de meer ruimdenkende metalfan, ofwel de progfanaat die enige vorm van symfonie kan waarderen.Lees verder ›

Dames en heren, kom binnen, kom binnen! Laat de kinderen maar even doorlopen naar voren zodat zij alles goed kunnen zien en niks missen. Welkom in de Gallery Of Evil waar sommige van 's werelds meest zieke geesten in de schijnwerpers worden gezet! Zo ziet u hier recht voor u Maria van Swanenburgh, beter bekend als Goeie Mie en de Leidse Gifmengster! Verdacht van meer dan honderd vergiftigingen maar veroordeelt voor vijfenzestig van dergelijke feiten van wie er drieëntwintig overleden. Zowaar een wereldrecord als grootste gifmenger alle tijden!Lees verder ›

Skade is een éénmansband uit Bergen, Noorwegen die in eigen beheer het album Gudinnen uitbrengt. Hij krijgt enkel hulp van de promojongens van Metal Devastation Promotion Radio als ik het allemaal goed construeer. Veel meer kan ik jullie op voorhand ook niet vertellen. Maar liefst twaalf nummers staan er op deze debuutplaat en dan word ik al een beetje ongemakkelijk. Meer dan veertig minuten muziek, tja. Waarom zo ongemakkelijk? Me meer dan 45 minuten focussen, dat lukt me toch vaak niet. Daarom duurt een speelhelft bij voetballen ook in principe maar 45 minuten, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. En wat schotelt Skade ons voor? Black metal in zijn onzuiverste, meest kille soort? Of is er toch nog enig ander element te vinden? Het kan natuurlijk ook weer het zoveelste afgetrokken sapje zonder vruchtvlees of pit zijn? Ik ga direct voor duidelijkheid, het is dit laatste geworden.Lees verder ›

Een heilige draak uit Kazachstan kom je niet elke dag tegen. Veel mensen denken bij Kazachstan wellicht aan Lada's die rustig voorttuffen tussen de grijze Sovjetflats en onze vriend Borat die het land nogal in een slecht daglicht stelde. Toch kan ik uit ervaring zeggen dat Kazachstan een stuk meer te bieden heeft. Niet dat er geen Lada's rijden, wat ook zijn charme heeft, maar het is een modern land met een prachtige natuur. Eens zien of Holy Dragons Kazachstan in een positief of kwaad daglicht stelt met Jörmungandr - The Serpent Of The World.Lees verder ›

Wanneer een band van formaat met een wijziging in de line-up krijgt te maken, leidt dat bijna altijd automatisch tot kritiekgeluiden vanuit de achterban. Het Zweedse Arch Enemy weet in dat opzicht van de hoed en de rand. Zo leverde de melodeathband drie dijkers van platen af met respectievelijk Black Earth, Stigmata en Burning Bridges. Toen zanger John Liiva het gezelschap verliet en er ineens een vrouwelijk beest achter de microfoon plaatsnam, was het niet meteen hosanna voor iedere fan.Lees verder ›

Dungeon synth uit Jakarta vandaag. Entering The Journey Of Unknown is het eerste muzikale werk van Marma, een eenman. Hij bracht in december 2021 een eerste EP uit, dus het project zelf is nog jong. Het is volgens de maker een idee van tonen, en een manifestatie van alle menselijke gevoelens.Lees verder ›