De terugkeer van Celestial Season was me eerlijk gezegd helemaal ontgaan. Na een van dé Lagelandse namen van het doom-deathgenre te zijn geweest in de jaren ’90 met zijn eerste albums, wijzigde de band van koers en koos voor een ander geluid waardoor hij indertijd van mijn radar verdween. Ik trok dan ook nogal ogen toen ik zag dat het hier al om het tweede deel van de Mysterium-trilogie gaat, en het eerste deel het levenslicht zag in april van dit jaar (welk deel door zware collega Pjotr gelukkig wel opgemerkt en zelfs erg gesmaakt werd).
Celestial Season verkondigt dat de band met zijn wederopstanding een nieuwe Doom Era is ingegaan. In 2020 verscheen al The Secret Teachings, dat inderdaad een terugkeer naar het geluid van weleer bleek te zijn. Denk oude school My Dying Bride, maar dan meer progressief evoluerend. De sfeer van de klassieke doom van de jaren ’90 ademt in elk geval heerlijk doorheen de muziek.
De band brengt zoals in zijn beginjaren droevige muziek, gedragen door bas- en (lead)gitaar, met wondermooie viool- en cellopartijen en slaagt erin deze te combineren met passages die bijna opbeurend klinken, zonder evenwel die treurige toets te verliezen. Wanneer de viool en cello met de doom verweven worden tot een klassiek aanvoelend klanktapijt, voelt de muziek werkelijk tijdloos aan. Dat alles wordt regelmatig afgewisseld met lekker pompende doom.
Zo roept opener The Divine Duty Of Servants al snel een dreigende sfeer op met dwingende leads en de volle grunt van Stefan. De jazzy blazer die onverwacht opduikt, klinkt zowel melancholisch als oriëntaals en transporteert je naar duistere rituelen in een heidense tempel. Die occulte sfeer komt op verschillende manieren terug in The Sun The Moon And The Truth: de keyboards die de korrelige leads vergezellen, voelen aan als de hoorbare aanwezigheid van een bovenmenselijke entiteit. De begrijpelijke tussenvorm van grunten en fluisteren die Stefan hier hanteert, complementeert de muziek perfect en drukt een diep verlangen uit. Net voor het midden van het nummer wordt dat religieuze aspect – want het occulte is steeds met het religieuze verbonden – versterkt door een kort klassiek intermezzo, waarna de doom het overneemt. Machtig. Wanneer het intermezzo later terugkomt, begeleid door traag groovende doom… Hoe is dat in woorden te vatten? Ik vind het prachtig, zowel groots als intiem.
Afsluiter Pictures Of Endless Beauty – Copper Sunset brengt alles wat Celestial Season Goes Doom (Again) zo geweldig maakt, nog eens mooi samen. Viool en cello krijgen zowel de mogelijkheid om eenzaam te schitteren als om één te worden met het metalinstrumentarium. Het nummer eindigt met een mooie, slepende melodie, die me steeds opnieuw verbaasd doet opkijken dat het album alweer voorbij is.
Wat kan weemoed mooi zijn. Mysterium II spreekt het gevoel en de ziel aan. Het is een prachtige doomplaat die opvalt door de combinatie van weemoed, het occulte, en het gebruik van zowel een cello en viool die integraal deel uitmaken van de composities en de muziek zelf. Gaat dat horen!
Score:
93/100
Label:
Burning World Records, 2022
Tracklisting:
- The Divine Duty Of Servants
- Tomorrow Mourning
- Our Nocturnal Love
- In April Darkness
- The Sun The Moon And The Truth
- Pictures Of Endless Beauty – Copper Sunset
Line-up:
- Stefan Ruiters – Vocalen
- Olly Smit – Gitaar
- Pim van Zanen – Gitaar
- Lucas van Slegtenhorst – Bas
- Jiska Ter Bals – Viool
- Elianne Anemaat – Cello
- Jason Köhnen – Drums
Links: