Headlines

Geen idee waarom ik nu al voor de tweede keer koos voor deze Finse band waar zo goed als niemand ooit van hoorde. Om de ene of andere reden ligt deze band me, ondanks het feit dat er niet zo waanzinnig veel mee aan de hand is. De Finnen, die gek zijn op Roemeense horrorverhalen, maken een soort van dark of black metal, die je best kan vergelijken met een mix van Gloomy Grim, Cradle of Filth, Rotting Christ, Dark Fortress en Ajattara. Ze brengen variaties op gothicthema's, ze spelen met doom en black metal. Ik noem het voor het gemak maar even dark metal dus. Dark horror metal, ook al zou je ze dat niet aangeven als je de bandfoto bekijkt.Lees verder ›

Na vijf jaar stilte bulldozert Northless met zijn vierde album, A Path Beyond Grief, alle blijdschap uit de wereld. Een kolkende cocktail van sludge, doom, death en post-metal brengt een loodzwaar en gitzwart testament van monumentale proporties, vol woede en droefheid. Album- en songtitels zijn een uitstekende indicatie voor wat komen gaat. Onderga, leef mee en wees gelouterd. Lees verder ›

Hop, met een soepele beweging van het hoverboard in de DeLorean. We gaan terug naar het midden van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Type O Negative heeft een paar jaar eerder met Bloody Kisses de ietwat onverwachte, maar geïnspireerde zet gedaan om warme, broeierige gotiek aan het stoere geluid toe te voegen. Rondom de groep verzamelen zich wat bands uit Brooklyn die ook ruimte zien om andere gevoelens dan woede en haat vast te leggen in harde muziek: Type O Negative-toetsenist Josh Silver produceert de nog steeds indrukwekkende eerste van Life Of Agony en een paar jaar later geeft hij het debuut van Pist.On het van zijn eigen band herkenbare, ietwat (stof)zuigende geluid. Zonder de hardcore-uitspattingen en het harde sarcasme van Peter Steele ("We hate everyone!") is dat Number One wel een beetje een lightversie van Type O Negative, maar – zo gokt major label Atlantic Records – misschien is dat wel precies wat het grote publiek past.Lees verder ›

Discrimen symphonicum et paganum: quando tympanum ligatur cum caprino et violino cum duobus scrotumis elongatis porco... (scrota...?) et tibia pedis bovis concavi, et hi ludunt, a viris et mulieribus cum longis crinibus et barbis et multis cum cornu melicrato in manu, tunc est paganus. Oftewel: Het verschil tussen symfonisch en pagan: wanneer de trommel is bespannen met een lap bokkenleer en een viool met twee uitgerekte varkens scrotums... (scrota...?) en een fluit gemaakt van een uitgeholde ossenpoot, en deze worden bespeeld door mannen en vrouwen met lange vlechten en baarden en veel al met een hoorn mede in de hand, dan is het pagan.Lees verder ›

Dead End... ah, de naam alleen al roept al zoveel herinneringen op. Als broekie van veertien, vijftien jaar, voor het eerst op pad in kleine zweterige zaaltjes en jongerencentra, het eerste biertje, het eerste vriendinnetje, muziek luisteren en over ouwehoeren, en vrienden maken, want sommige dingen zijn wél "eternal"...Lees verder ›

Eén van de moderne blackmetalbands die het goed doet tot buiten het blackmetalgenre is het kunstzinnige Imperial Triumphant. Deze Amerikanen flirten met de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, hebben een OS (objectum-seksuele) relatie met het Chrysler-gebouw in New York – dat er trouwens ook echt wel mag zijn – en zorgen voor een hogere verkoop van allerhande blaasinstrumenten (klarinet, saxofoon, trombones) onder de extreme metalfans.Lees verder ›

Civil War, door sommigen gekscherend 'Sabaton of Fire' genoemd, is een Zweeds power orakel. Een vette band die bij oprichting bestond uit vier ex-Sabatonleden. De specialiteit van deze Zweden bestaat uit Amerikaanse geschiedenis bezingen. Ik kocht ooit een dik boek over 'Indianen in Noord-Amerika'. Erg interessant als je een interesse hebt in antropologie. Dit album heeft een kitscherige voorkant met een heroïsch opperhoofd inclusief verentooi in de kleuren van de Amerikaanse vlag die appelleert aan nationalisme en trots.Lees verder ›

Als we het promomateriaal er op nahouden, valt te lezen dat dit Psycroptic afkomstig is uit Australië. Nu klopt dit feitelijk wel, maar nog specifieker komt dit technische gezelschap van het eiland Tasmanië. Dat klinkt toch een stuk gaver, vind je niet? Wellicht dat de band de aandacht hier wat van wil weghouden en zich wil focussen op de muziek. Anders krijg je weer van die irritante recensenten, die daar dan weer quasi grappige stukjes over gaan schrijven. Laat ik daar nu net helemaal niet van houden.Lees verder ›

Geen volwaardig album dit, maar een single. Of eerder een teaser eigenlijk, dit Demoncore. Twee minuten en vier seconden aan muziek. Sam Astaroth, mastermind van het ter ziele gegane Astaroth Incarnate, kon zijn ei niet meer kwijt in het keurslijf van één genre, ook al was dat op zich al een avontuurlijke blackmetalband. Sam incarneerde dan maar tot zichzelf en gaat solo verder. En het ziet ernaar uit dat dit een interessant avontuur wordt!Lees verder ›

In 2020 schreef ik mijn buitengewoon enthousiaste recensie over Oceans of Slumber. Het album dat de naam van de band draagt, laat eens te meer horen waartoe hij in staat is. Een onoplosbare identiteitscrisis die mij en vele luisteraars met smart vervulden. Het was dan ook even schrikken toen ik las dat het nieuwe album Starlight and Ash zich volledig op een stijl toelegt, die door de band gedefinieerd wordt als New Southern Gothic. Komt hiermee een einde aan de wilde mengeling van stijlen, waarbij de heren en dame zo goed gedijen? Enigszins sceptisch begin ik aan mijn eerste luisterbeurten.Lees verder ›

Het Portugese Signal Rexlabel brengt al sinds 2007 ultrabrutale en putsmerige blackmetalwerkjes uit. Deze debuutplaat, Magtens Evangelium, van het Deense Grigorien, is daar één van. In 2007 kwam Grigorien al wel met zijn eerste demo, maar het duurde dus een hele poos eer de drie heren afdoende geschikt materiaal hadden geschreven voor dat eerste album. Misschien speelt het ook wel een rol dat de bandleden actief zijn in ander ondergronds geweld zoals daar bijvoorbeeld zijn: Ligfaerd en Witchcult.Lees verder ›