Headlines

De band Black Anvil is een oude bekende op de burelen van Zware Metalen. Over haast alle uitgaves schreven diverse redacteurs recensies over deze blackmetalband uit New York. De laatste recensie schreef ik zelf in maart 2019 over de toen verschenen EP Miles, waarbij zondermeer de kritiek bestond uit een al te veelzijdig gezicht, met als gevolg dat we als luisteraars continu op het verkeerde been werden gezet. Nu komt de band met een nieuw volledig album, getiteld Regenesis, en ik ben zeer benieuwd welke stijl en vorm de Amerikanen deze keer hebben gekozen.Lees verder ›

Het Amerikaanse duoproject Shuriken Cadavric Entwinement doet het rustig aan. Constructing The Cataclysm verschijnt negen jaar na het tweede album van de kadaversplijtende ninjaster. Rustig aan is weliswaar de slechtst mogelijke omschrijving voor de death metal die beide heren met een omvangrijk doch weinig tot de verbeelding sprekend palmares achter de naam geconstrueerd hebben.Lees verder ›

Onze Oosterburen van Iron Savior bestaan alweer een kwart eeuw. In 2017 kwam men er achter dat de eerste vijf albums niet meer verkrijgbaar waren. Vanwege het feit dat de rechten op de muziek niet bij de band lagen, werd besloten een aantal nummers opnieuw op te nemen en uit te brengen. Vijf jaar later wordt deze truc opnieuw uitgehaald en uitgebracht als Ironbound. Hierop staan 24 nummers, verdeeld over twee cd's. In de vorm van een cover van The Eurythmics (Sweet Dreams) en een nummer dat tot nu toe alleen in Japan verkrijgbaar was (Living On A Fault Line) staan er ook echt exclusieve nummers op dit album.Lees verder ›

Funeraldoomfanaten ontwaak nog éénmaal, alvorens in winterslaap te gaan! Stigmatheist brengt ons met zijn Ego Depths uiterst hypnotiserend materiaal. Niet vanuit zijn platgebombardeerde thuisland Oekraïne, neen zijn standplaats is tegenwoordig Montreal, Canada. Ironisch genoeg zou deze nieuwe telg in de al niet misselijke discografie van Ego Depths, Elläkkairavertta is het vijfde album, juist een horroreske soundtrack kunnen zijn van hetgeen zich in zijn thuisland afspeelt.Lees verder ›

We moeten terug in het archief van 2015 om de laatste Borealis review op te sporen hier bij Zware Metalen. Het laatste album The Offering uit 2018 is niet opgepakt en als je het mij vraagt, toch wel een gemis. Hoewel ik normaliter ver weg blijf van power metal, wisten deze Canadezen mij bijzonder te verrassen met de plaat die vier jaar geleden verscheen. Met Illusions maken we opnieuw kennis en gaan we een balans opmaken of er wederom progressie geboekt is.Lees verder ›

Deze Poolse blackmetalvrienden van Voidfire kwamen we al eerder tegen. Het bleek toen maart 2020 en de debuutplaat, Ogień Pustki, lag toen op onze draaitafel. Nu, iets meer dan twee jaar later, laten deze Polen opnieuw van zich horen. W Cienie is het vervolg. En driewerf hoera, de heren hebben een platenboer gevonden. Ten tijde van hun debuut bleek net dat niet direct sinecure te zijn.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette, ietwat grauwe, nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Astral Fortress van Darkthrone. Cor (favoriete genre: zwaar, duister en boos) en Marko (favoriete genre: black) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

De berichten die ons vorig jaar over Mike Patton bereikten waren weinig rooskleurig. De lang geplande tour van Faith No More werd afgelast om de zanger met de soms zijdezachte stem (vraag het Sacred Reich) de ruimte te geven die zijn gebrekkige mentale gezondheid opeiste. In een recent interview met The Guardian lichtte hij een tipje van de donkere sluier op en vertelde hij dat hij naarmate de coronapandemie voortduurde steeds depressiever raakte en meer naar de fles greep. Hoever hij nu is op de weg terug werd niet helemaal duidelijk. Duidelijk is wel dat hij met zijn maten van Dead Cross tijd en zin heeft gevonden om met nieuw werk te komen. Met splinterbommetje twee om precies te zijn, maar dat gaf de titel van de plaat al weg.Lees verder ›

Na een pauze van twee jaar, waarin bandleden Myles Kennedy en Mark Tremonti ieder hun eigen album uitbrachten – respectievelijk The Ides of March en Marching in Time – is Alter Bridge terug met een nieuw album: Pawns and Kings. Met alweer zeven albums op de teller en talloze, fantastische liveoptredens heeft Alter Bridge zich keer op keer bewezen. Inmiddels staat de naam voor velen vrijwel gelijk aan kwalitatieve hardrock. In Pawns and Kings wordt echter meer de metalkant opgezocht dan ooit tevoren.Lees verder ›

Terwijl ik voor het eerst de gaten in mijn eigen broek dichtnaai besluit ik om nieuwste plaat van Satyr een kans te geven. In 2020 had ik het genoegen om kennis te maken met de band via het debuut Locus. Deze progressieve post-hardcore uit Atlanta, Georgia, VSA had veel te doen met het hectische en virtuose werk van The Fall of Troy of Dance Gavin Dance, maar wist tegelijk ook meer melodische passages voor te schotelen en een aantal smerig verzopen breakdowns. Het werd vingers likken hier op de redactie. Echter, op dit moment is het eerder vingers prikken. Wat een rustgevende bezigheid toch, als die verdomde draad door dat minigaatje wil gaan, gudverark... Ik bedoel, aangezien heavy metalbreien een ding is en mannen nu eenmaal hun eigen boontjes moeten doppen kon ik niet langer deze trend niet uitproberen. Of ben ik gewoon oud geworden? Existentiële crisis? Ik? Nee hoor. Alles is prima. Prima!Lees verder ›

Deze zomer kondigde Italiaanse gothmetal band Lacuna Coil aan hun album Comalies opnieuw uit te brengen in een nieuw jasje. Voor een deel van de fanbase zal dit even schrikken zijn geweest; deze heruitgave markeert namelijk alweer het 20-jarig jubileum van dit populaire album, waardoor veel van hen kennis maakten met Lacuna Coil. Het was het album waardoor de band wereldwijd bekendheid verwierf. Het nummer Swamped werd gebruikt in meerdere video games, en Heaven’s a Lie was zo’n grote internationale hit, dat de Comalies-tour hun eerste headlinetour werd in de VS, waarop er nog veel meer zouden volgen.Lees verder ›

Na de demo Zmora uit 2018 kwamen deze vier Polen in 2020 met hun debuutalbum Przeddzien. Ze brachten dit hebbeding uit via het Britse Cult Of Parthenope label dat het album voorzag van een speciale editie, de moeite waard. Het verbaast me dan ook om te lezen dat Odium Humani Generis, want over deze band gaat het, voor hun EP, Zarzewie, zijn overgestapt naar Folter records. Nu, Folter records is een label met een gerenommeerde naam, dus helemaal fout kunnen onze Poolse vrienden niet vallen. Intussen lees ik dat ook voormalig labelgenoten en ook Polen, de heren van Königreichssaal, ook van het bovenstaande label afgestapt zijn en eigenhandig een nieuwe EP in elkaar gedraaid hebben, Loewen genaamd.Lees verder ›

In 2001 kwam het baanbrekende Puritanical Euphoric Misanthropia, ook wel liefkozend PEM genoemd, uit. Baanbrekend, omdat de band rigoureus brak met de kenmerkende symfonische black en dit inruilde voor een variant met forse industriële invloeden. Geen idee waarom, maar de Noorse blackmetalveteranen van Dimmu Borgir besluiten eenentwintig jaar na dato om een hernieuwde versie van het album uit te brengen. Precies een jaar te laat om een twintigjarig jubileum te vieren. Beter laat dan nooit dan maar? Met moderne technieken wordt op deze wijze een geheel nieuwe luisterervaring gecreëerd, zo geeft broodheer Nuclear Blast aan. Het zal me eigenlijk allemaal een worst wezen, maar dit geeft me wel de uitgelezen mogelijkheid om wat woorden te wijden aan één van mijn favoriete albums aller tijden.Lees verder ›