Funeraldoomfanaten ontwaak nog éénmaal, alvorens in winterslaap te gaan! Stigmatheist brengt ons met zijn Ego Depths uiterst hypnotiserend materiaal. Niet vanuit zijn platgebombardeerde thuisland Oekraïne, neen zijn standplaats is tegenwoordig Montreal, Canada. Ironisch genoeg zou deze nieuwe telg in de al niet misselijke discografie van Ego Depths, Elläkkairavertta is het vijfde album, juist een horroreske soundtrack kunnen zijn van hetgeen zich in zijn thuisland afspeelt.
We kunnen ons auditief vergapen aan zeer hypnotiserende toestanden, drones, ambient en een bijzonder dikke, dreunende muur van gitaarwerk. De funeralelementen liggen er duimendik bovenop. Slechts sporadisch trapt Ego Depths het gaspedaal in, al is het dan wel direct plankgas. Het druipende, walgelijke en zware stemgeluid van de heer Stigmatheist is niet voor éénieder en bovendien zeer kwaadaardig van aard. Dit is vooral terug te horen als hij even uit het lage stemgebruik gaat om zo hijgend, vervormd, kreunend en schreeuwend uit de hoek te komen. Veelal is het stemgebruik monotoon van aard, maar vergis je niet in dit heerschap, want zo af en toe komt hij tot mijn grote verrassing ook enigszins verstaanbaar voor de dag. Onder andere gedurende het tweede nummer Mahakala, waar hij nog het meest doet denken aan Greg Chandler (Esoteric) en dat is zeker een groot compliment!
Verder is de muziek en de totale opbouw van de nummers heel ritualistisch van aard. Dit horen we wel vaker terug binnen het genre, maar de manier waarop het hier wordt vormgegeven is complex, synergetisch en tegelijkertijd ontzettend mooi. Vanuit de trukendoos is één en ander, naar ik verwacht, in elkaar geknutseld waarbij de bijzondere invloeden van een dan moi (Vietnamese harp) en een Azteekse doodsfluit terugkerende elementen zijn. Het derde nummer Bya Gtor is na elf minuten zo hallucinerend van aard, dat we onszelf oprecht de vraag stellen wanneer het laatste middelengebruik heeft plaatsgevonden. Een bizarre auditieve draaikolk, die tegelijkertijd angstaanjagend, prettig en vreemd aanvoelt. De exacte plaatsing van de hoofdvocalen is indrukwekkend, beklemmend en spannend op hetzelfde moment, waarbij het lijkt alsof we naar zeker meer dan dertig stemmen door elkaar heen luisteren. Ik ben op dit moment niet zeker of ik dit werk wel zou kunnen aanbevelen aan personen die stemmen in hun hoofd horen. Ik denk van niet.
Het afsluitende Chod gaat weer uit de startblokken met oosterse belrituelen, pauken, vervormde drones, ontluisterende horrorambient en metronomische zenuwentikkers. Gestoord en geniaal op éénzelfde moment. Vervolgens esoterische (ja de verwijzing naar die andere grootheid is er wel degelijk) en bezwerende blaasescapades op een fluit des doods. Het bulderende stemgeluid van Stigmatheist doet pas na tien minuten zijn intrede en laat gelijk een dik vlekkend rochelspoor achter, op het eerder wonderschone witte laken dat gedurende de eerste fase over de eikenhouten tafel is gedrapeerd. Buiten lijkt de wind steeds harder te gaan waaien en worden enkele demonen aangeroepen om het zwartgallige feest te completeren. Zonder verder al teveel te verklappen, komt het nummer vanuit een haast meditatieve toestand uiteindelijk tot stilstand.
We hebben dan ruim zesenzestig minuten waanzinnige funeral doom van Ego Depths achter de rug, die zich niet makkelijk laat vergelijken qua smoelwerk en niveau met zijn genregenoten. De parallel met Esoteric is evident, doch is het album Elläkkairavertta (vrij vertaald; bloed der gepensioneerden) uniek in zijn soort. Het is een album dat ondanks zijn lange speelduur naar meer blijft smaken, maar evengoed blijven we niet met een hongergevoel achter. Grote klasse!
Score:
95/100
Label:
Dusktone, 2022
Tracklisting:
1. Anatta
2. Mahakala
3. Bya Gtor
4. Chod
Line-up:
- Stigmatheist – alle instrumenten, zang
Links: