De band Black Anvil is een oude bekende op de burelen van Zware Metalen. Over haast alle uitgaves schreven diverse redacteurs recensies over deze blackmetalband uit New York. De laatste recensie schreef ik zelf in maart 2019 over de toen verschenen EP Miles, waarbij zondermeer de kritiek bestond uit een al te veelzijdig gezicht, met als gevolg dat we als luisteraars continu op het verkeerde been werden gezet.
Nu komt de band met een nieuw volledig album, getiteld Regenesis, en ik ben zeer benieuwd welke stijl en vorm de Amerikanen deze keer hebben gekozen. Horen we een balans tussen rustige nummers en de gekende black/thrash metal van het drietal of gaan we weer meer op de experimentele tour? Buiten kijf staat dat Black Anvil wel weet hoe hij goede nummers met kop en staart schrijft. Hoe dat klinkt op het nieuwe album bespreek ik hieronder.
Na het kortdurende intro The Gates Of Brass klapt Black Anvil er vol op. Bezeten en overtuigend horen we de zanger de teksten door de speakers heen spuwen. Zo zijn de eerste nummers In Two en The Bet haast voorzien van een Watain-achtige allure. Het drumtempo is moordend en neemt vaak maar voor korte duur in snelheid af. De toegevoegde zuivere zang is een opvallend stilistische keuze, die zeker past en nergens afbreuk doet aan het geheel. De gitaarriffs zijn bijzonder melodieus, inventief en blijven lekker hangen. En ook met 8-bit Terror komt er geen einde aan dit zeer smaakvol gebrachte recept. Sterker nog, de sublieme en gelijktijdige combinatie tussen de grunt en de zuivere zang zorgen voor een naargeestige en melancholische sfeer. Ik durf gerust te stellen dat Black Anvil zichzelf hier weet te overstijgen.
En ook gedurende 29 weigert de band gas terug te nemen. Het is wel erg fijn en vernuftig dat er her en der wat effecten zijn toegevoegd aan het stemgeluid, anders zou het wellicht wat teveel van hetzelfde zijn. Silver & Steel vangt aanvankelijk slepend aan en bijna krijg ik de gedachte dat dit dan het kantelpunt moet zijn tussen het ruigere en rustige werk waar we Black Anvil ook van kennen. Dit vermoeden blijkt juist, maar naast de meeslepende melodieën en haast esoterische gezangen blijft de pit door de ruwe grunt wel behouden. Door het bruggedeelte en de toch wel heel lekkere gitaarsolo krijgen we wel kortstondig het gevoel naar een klassieke rockband te luisteren, maar ja dit is de bewuste stijlwisseling waar ik al eerder over sprak. Het geheel is wel erg lekker en overtuigend gebracht hoor! Maar even schakelen is wel degelijk nodig.
Met Castrum Doloris mogen we weer direct opschakelen, want het eerdere moordende tempo en de daarbij behorende Watain-eske fratsen worden direct weer van stal gehaald. Toch is het te makkelijk om de band plagiaat te verwijten, want met een fraai gesproken middengedeelte is dit nummer voorzien van een eigen twist. De daaropvolgende razernij tijdens Echoes & Tapestry laat bar weinig aan de verbeelding over. Deze band is gekomen om je speakers systematisch te ontwrichten, om je hout te laten hakken totdat je niet meer kunt, om je te voorzien van een bak stevige, doch zeer melodische en bezeten metal!
Het korte, bijna twee minuten durende intermezzo VV voelt aan alsof we een nieuw duistere pad gaan betreden op Regenesis. Een pad wat aanvangt met de bijpassende titel NYC Nightmares. Het andere gezicht van Black Anvil komt naar voren, traag, gortdroog en met een wat meer prominentere plaats voor de zuivere zang. Maar wees niet bevreesd, de doodsschreeuw is evengoed aanwezig en een tempowisseling is er zondermeer.
Grant Us His Love, ik heb er niet veel woorden voor… Dikke groove en de versnellingsbak in de hoogste versnelling, razend, voortstuwend en voorzien van een heerlijke deathmetalvibe laat Black Anvil weer iets totaal unieks horen. Dat blijkt ook als we tegen het einde blazers horen, pauken (?), zuivere gezangen, bijna epische taferelen… Om daarna abrupt te stoppen.
Met het titelnummer Regenesis krijgen we nog éénmaal de totale waanzin over ons heen. En ook nu horen we eens te meer hoe sterk de zangvormen op elkaar zijn afgestemd. Nergens schieten de heren tekort, al zal het een kwestie van smaak zijn of de luisteraar tegen de typerende overgang(en) van stijlen kan. Wees gewaarschuwd voor een verrassing, zoals ik hierboven heb getracht te beschrijven. Het moge duidelijk zijn dat uw redacteur van dienst deze plaat kan waarderen.
Score:
88/100
Label:
Season of Mist, 2022
Tracklisting:
1. The Gates Of Brass
2. In Two
3. The Bet
4. 8-bit Terror
5. 29
6. Silver & Steele
7. Castrum Doloris
8. Echoes & Tapestry
9. VV
10. NYC Nightmares
11. Grant Us His Love
12. Regenesis
Line-up:
- R – Drums
- P – Basgitaar, zang
- J – Gitaar
Links: