Twee bands afkomstig uit SharpTone Records’ stal bundelen hun krachten voor een tour. Het gaat daarbij om het Engelse Holding Absence en het Australische Thornhill. Daarbij doen de bands ook Nederland aan. Op de concertagenda van Dynamo prijkt al maanden uitverkocht achter het affiche. Iets wat misschien toch wat verwondert. Blijkbaar heeft de populariteit van Holding Absence hoge vormen aangenomen. Redacteur Friso neemt een kijkje of de hype terecht is.
Ik had ietwat verwacht om dan een stel jonge bakvissen aan te treffen die vooral voor de looks van de jonge bandleden zouden afkomen. Niets is minder waar. Het publiek is een gemêleerd gezelschap van dertigers en veertigers, metalheads en rockliefhebbers. En dat mengt heel goed met elkaar. De sfeer is de hele avond enorm positief. De mensen hebben er duidelijk veel zin in.
Thornhill uit Australie heeft inmiddels twee albums op zak. De band debuteerde in 2019 met het album The Dead Pool, een mooie plaat die zich ergens begeeft op het snijvlak van nu-metal en metalcore. Bij vlagen deed het me wel denken aan Ultraspank. Het was ook een plaat waar zanger Jacob Charlton opviel met zijn geëmotioneerde zanglijnen. Daarna bracht de band het wat mindere, experimentele Heroine uit, dat het debuut niet kon evenaren. Dat blijkt ook vanavond uit de reacties op de nummers die gespeeld worden.
Bij opkomst lijkt zanger Jacob weggelopen te zijn uit een jaren zestig politiefilm. Het leren jasje, een wat gedateerd kapsel en de schietbewegingen die hij maakt lijken bijna een soort eerbetoon te zijn aan die tijd. Een ander opvallend aspect is dat de geluidsman een enorme fan lijkt te zijn van drums, of hij heeft iets goed te maken met de drummer van dienst. In de eerste nummers hoor ik eigenlijk alleen maar…drums. Wat een on-ge-loof-lijk kutgeluid hebben de eerste vier nummers. Gitaren zijn nauwelijks hoorbaar en de zang komt er net niet bovenuit. Alles wordt overstemd door doffe drumkicks. Hierdoor komen nummers als The Hellfire Club, Arkangel en Viper Room niet goed uit de verf. Dat is vooral jammer bij die laatste song, die wordt gekenmerkt door rockende ritmes. Pas bij Hollywood is er dan voor het eerst iets van gitaar te horen, maar dan zijn we al aanbeland bij het vierde nummer.
Gelukkig wordt het geluid gedurende de show geleidelijk beter en kunnen we horen wat deze Australiërs in hun mars hebben. Dan horen we ook hoe de troefkaart van de band, zanger Jacob, live zingt. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Hij zingt meer dan dat hij schreeuwt en dat doet hij vrij goed. Hij haalt de tonen en zingt zuiver in nummers als Lily & The Moon en Where We Go When We Die. Overigens lijken de nieuwe nummers qua zanglijnen steeds meer invloeden van Deftones te tonen. Dat is niet de enige referentie die bij me opkomt. Als hij schreeuwt, vertoont hij zowel in houding als geluid enige gelijkenis Jelle van Face Tomorrow. Hij weet de aandacht goed te trekken met zijn heupwiegende bewegingen en maniertjes. Dit komt soms wat potsierlijk over, zoals bij Lily And The Moon, met enkele wat gedateerde rapachtige stukken. Aan de andere kant is het ook wel prettig om te zien dat er iets van enthousiasme is.
De gitarist en bassist staan de hele show er namelijk vrij statisch bij, zelfs wanneer er een pit wordt gevormd tijdens Where We Go When We Die. Er straalt weinig energie van uit de band af en dit is nog maar het begin van de Europese tour. Slapen en opnieuw proberen dus. De band sluit het optreden af met wat jumpdafuckup riffs op Casanova. Degelijk optreden. Ik had wat meer verwacht.
Het Engelse Holding Absence is bezig met een snelle opmars. Dat blijkt niet alleen uit de uitverkochte show en het feit dat het merendeel van het publiek speciaal voor hen is gekomen, maar ook uit het grote aantal bandshirts in de zaal. De band heeft een nieuwe plaat te promoten, die onlangs is uitgebracht SharpTone Records.
Bij opkomst is de chemie direct voelbaar en met de eerste klanken wordt meteen de toon gezet. Hier staat een band te spelen. De bandleden stralen enthousiasme uit en in zanger Lucas heeft deze Britse band een ongelooflijk charismatische frontman in de gelederen. Het duurt ongeveer een minuut in Head Prison Blues voordat hij het publiek meeneemt en tot het einde van de show niet meer loslaat.
Het geluid bij Holding Absence is wel gelijk goed. Gelukkig, want de drummer speelt nogal intensief op zijn hi-hat en bekkens, maar het geluid klinkt nergens te schel. Zo kan het dus ook.
De setlist van vanavond is buitengewoon gebalanceerd. De band weet de agressieve en uptempo stukken goed te verbinden met publiekslievelingen en rustmomenten om vervolgens af te sluiten met een krachtig slotakkoord. De heren beginnen de avond met The Hellfire Club, wat een prima uptempo nummer is, en gaan direct door met Arkangel dat de energie vrij hoog houdt. Dat komt mede door de presentatie van Lucas. Hij zingt zuiver en beweegt voortdurend op de muziek, waarbij hij een buitengewoon gevoel voor timing etaleert. Werkelijk elke beweging, elk gebaar en elke handeling is in het ritme van de muziek.
En die muziek zelf is uitstekend. De band speelt voornamelijk nummers van zijn laatste twee langspelers, The Greatest Mistake of My Life en de nieuwe toevoeging The Noble Art Of Self Destruction. Ondanks de zware thematiek van deze albums, brengt de band het materiaal met enthousiasme. Bassist James heeft een soort signature move, waarbij hij zijn hoofd als een soort marionet op en neer laat gaan, terwijl gitarist/wiskundeleraar Scott opgaat in de muziek en bij vlagen ook laat horen over een goede brul te bezitten. Dit alles komt goed tot zijn recht in de muziek van Holding Abscence, De post-hardcore/emo is doorspekt met meezingbare stukken, groovende riffs en een sterke dynamiek. De nummers zijn gewoon goed. Dat gold al voor die van de plaat The Greatest Mistake Of My Life, maar de nieuwe nummers doen het minstens zo goed, getuige puike en krachtige uitwerkingen van False Dawn en Sciccors.
Het is de eerste dag van de Europese tour en dat zorgt ervoor dat de mannen fris en enthousiast zijn. Voor deze tour heeft de band ook nieuwe ideeën toegevoegd. Zo wordt Like A Shadow akoestisch gespeeld met een publiek dat het refrein enthousiast en gretig meezingt. En dan heb ik het niet alleen over de mensen die vooraan staan, nee, de he-le zaal zingt het nummer mee, van voor tot achter aan de bar, van jonge pubers tot een man op leeftijd links van mij die het nummer ook compleet kent. Het levert een bijzonder moment op. Bij het daaropvolgende Honey Moon speelt Lucas ook de akoestische gitaar, al valt deze wat weg in het geluid. Dit mag de pret echter niet drukken: de zaal verkeert inmiddels in een uitgelaten stemming en ik zie links en rechts alleen nog maar vrolijke gezichten.
Zijn er nog andere zaken die opvallen? Ja, de kleding van de bandleden, die op elkaar is afgestemd in blauwe en witte tinten. Door de opstelling van de bandleden lijkt het haast wel alsof er een windhoos het podium is geraasd. In dat opzicht is het visueel gezien jammer dat de enorme backdrop, de hoes van de laatste plaat, een beetje wegvalt in de flauwe verlichting op het podium.
Zijn er nog andere minpunten? Ja, kap toch eens een keer met dat gezeik om circle pits en wall of deaths. Het pas niet echt bij de muziek en is onderhand wel een keer klaar zo. Daarnaast heb ik een bloedhekel aan toegiften, maar dat ligt vooral aan mij. Bovendien lijkt het bij een show als vanavond wel weer te passen. Maar alles bij elkaar genomen, zijn de aanwezigen getuige van een fantastische show. Dynamo is deze keer uitverkocht, maar ik vermoed dat de volgende keer dat we Holding Absence zien, dit wellicht in grotere zaal zal zijn. Dit is een band voor de toekomst. De aanwezigen van vanavond kunnen zeggen dat ze erbij waren.
Datum en locatie
3 november 2023, Dynamo, Eindhoven
Link: