Metalfans met heimwee naar het festivalseizoen kunnen hun hart ophalen: in het weekend van 3 tot 5 november was daar namelijk The Rockcircus in Den Bosch. Met de eerste editie van dit winterfestival is ons koude kikkerlandje weer een metalfestijn rijker, en uiteraard was Zware Metalen erbij om verslag te doen van dit toffe evenement!
The Rock Circus vindt plaats in de Brabanthallen in Den Bosch, en bij aankomst zit de sfeer er al direct in: voor de ingang staan de muzikanten van Heavy Hoempa ons op te wachten met een aantal swingende covers van herkenbare ‘gouwe ouwe’. Klassiekers van onder andere Metallica, Guns N’ Roses en AC/DC passeren de revue en worden door de in de regen wachtende bezoekers duidelijk gewaardeerd! Niet alleen Heavy Hoempa, maar ook een aantal circusartiesten is bij de ingang te vinden voor een warm onthaal met hun vlammende acts. Zo wordt er gejongleerd met vuur, op stelten gelopen en worden in een hoepel allerlei bijzondere capriolen uitgehaald. Zelfs in de outfits is het circusthema terug te vinden, en dit is dan ook zeker een toffe extra die het thema echt tot leven brengt! Aangezien sfeer en aankleding een groot onderdeel zijn van The Rock Circus, besteden we hier dan ook graag voldoende aandacht aan voordat we overgaan naar de muzikale invulling.
Bij het binnenkomen belanden we in de eerste zaal, “The Fair”, waar we onder andere The Buzz Stage vinden. Hier kunnen we heel het weekend lang genieten van nieuw talent van eigen bodem. Deze zijn gekozen door middel van provinciale wedstrijden, twaalf in totaal: uit iedere provincie één! Voor deze muzikanten natuurlijk heel leuk om op zo’n groot evenement hun muziek ten gehore te kunnen brengen en voor ons de kans om nieuwe muziek te ontdekken. Naast The Buzz Stage is in de eerste zaal ook nog ander vermaak te vinden in de vorm van de Spinal Tap bar, de Metalmarkt en de Festivalfair. Hier vinden we zowel kleding, cd en vinyl als verschillende onafhankelijke stands die zelf ontworpen/-gemaakte producten verkopen. Zo kun je flink wat tijd kwijt zijn aan het bewonderen van de originele ontwerpen van Fuuki. Metalfans die op de metalmarkt op Graspop zijn geweest hebben dit merk vast al vaker voorbij zien komen, en dit wordt allemaal door oprichter Willem Scholten zelf ontworpen. Deze toffe ontwerpen met konijntjes in allerlei leuke, veelal nerdy thema’s, doen het zo te zien in ieder geval goed bij de metalfans.
Om de Spinal Tap bar zijn wat hekken geplaatst om het als een meer afgesloten ‘bar’ aan te laten voelen. Dit had wellicht wat beter gekund omdat de gezelligheid van een bar in zo’n grote, felverlichte zaal niet helemaal gevangen wordt. Desondanks kunnen bezoekers hier onder het genot van een lekker biertje luisteren naar Heavy Metal Barpiano, waar George Heinle met zijn piano covers van heavymetalnummers ten gehore brengt. Deze artiest uit Duitsland heeft ook al op Wacken Open Air, Rock Hard Festival en de Nordic Metal Cruise gespeeld, en heeft bovendien ook een eigen Youtube-kanaal waarop zijn covers terug te vinden zijn. De covers zijn goed gespeeld en de beste man zelf heeft er ook erg veel zin in. Zo komen bijvoorbeeld Demons are a Girl’s Best Friend van Powerwolf, maar ook een nummer van System Of A Down voorbij. Mocht je hem ooit op een festivalaffiche terugvinden, ga hem dan zeker even checken!
In de tweede hal vinden de signeersessies plaats en kan er merchandise van de acts op het hoofdpodium gekocht worden. Ook zijn er hier tussendoor extra optredens te zien van Heavy Hoempa, Blaas Of Glory, Metallikoor en de circusartiesten. Deze optredens waren een enorm toffe afwisseling! Een minpuntje was dat het niet altijd duidelijk was waar het optreden plaats zou vinden. De Brabanthallen zijn gelukkig niet enorm, maar als je ze graag op een specifieke tijd wilde zien, was het even zoeken waar ze zich op dat moment bevonden.
Ten slotte vinden we in de laatste hal de twee hoofdpodia onder de naam The Arena, met daaromheen verschillende eetkraampjes. Vanaf het midden van het plafond zijn er lange witte en rode linten gespannen waardoor het aanvoelt alsof je je in een circustent bevindt. Het geluid bij de podia is erg goed, onafhankelijk van waar in de zaal je je bevindt. Dat is natuurlijk het grote voordeel aan een binnenfestival. Qua eten is er vrij veel keuze en bovendien niet te prijzig. Mogelijk hadden de eettentjes beter op één plek kunnen staan in plaats van verspreid over de ruimtes. Sommige kraampjes hadden namelijk een vrij penetrante geur, niet heel fijn om daar in te moeten staan tijdens een concert. Wat dan weer wel erg fijn was: geen tokens! Dit scheelt weer een portie hersengymnastiek wanneer je met tien bier achter je kiezen gewoon lekker een broodje hamburger wilt halen.
Nephylim 12:30 – 13:00 (The Buzz Stage, MrJingles)
Het is een druilerige dag, maar toch staat er een flinke rij metalheads te wachten tot het circus haar deuren opent. Het is waterkoud, maar de organisatie besluit om onduidelijke redenen om een krap kwartier te laat de boel open te gooien. Jammer van die koude botten, maar vooral jammer voor Nephylim. Zij hebben de twijfelachtige eer om het festival te mogen aftrappen. Aan de ene kant heel tof, maar toch ook enigszins oneerbiedig. Helemaal nu bij de aanvang de rij met wachtende headbangers nog niet volledig is binnengeraakt.
De spreekstalmeester moet er zelf ook nog even in komen, zo blijkt uit een wat laffe poging om het publiek te enthousiasmeren. Gelukkig komt Nephylim zelf beter voor de dag en met het aanzwellende geluid komen er steeds meer nieuwsgierigen naar The Buzz Stage. Dat wordt verder doorgezet door de enthousiaste frontman, die er overduidelijk wél zin in heeft. Hij gromt en briest de teksten door de microfoon terwijl hij tussendoor elke centimeter van het podium weet warm te draaien. Na wat korte afstemming door de geluidsman kan het genieten beginnen. Deze Bossche formatie (een heuse thuiswedstrijd dus) levert een knetterstrakke set af vol melodeath van topkwaliteit. De laatste single Withered is hiervan het meest smakelijke voorbeeld. Nephylim vervult zijn rol als opener hiermee met verve. Tussendoor roept de frontman op tot een moshpit, handen in de lucht en een wall of death. Wellicht iets teveel van het goede, maar de muziek rechtvaardigt dit volledig.
Na het weerklinken van de laatste noten neemt Nephylim het compleet verdiende applaus in ontvangst. Het gevoel bekruipt me dan ook dat het zonde is dat deze jonge honden geen kans hebben gekregen op het grotere podium van The Arena. Dat blijkt een vooruitziende blik wanneer de volgende dag bekend wordt dat Nephylim de talentenwedstrijd van The Rock Circus heeft gewonnen en zijn kunsten volgend jaar op het grote podium mag vertonen. Volledig terecht en daar kijk ik nu al naar uit!
Ankor 13:00 – 13:30 (The Arena, MrJingles)
Terwijl ik The Arena binnenloop, valt direct op dat er al een redelijk grote groep fans staat te wachten voor Ankor. Bij opkomst worden de muzikanten dan ook direct getrakteerd op een flink applaus. Ook hier zijn er wat problemen met het geluid en komen de eerste twee nummers totaal niet uit de verf: de gitaren staan te flets en de basgitaar lijkt volledig afwezig te zijn en hierdoor ook het enthousiasme bij het publiek. Gelukkig verbetert de afstelling zich vrij snel, waardoor de muziek de grote arena goed weet te vullen met het recent uitgebrachte Stereo.
Ankor brengt een vrij generieke mix aan metalcore met elektronische toevoegingen. Vooral in de stevige secties komt de Spaanse formatie goed voor de dag. Stevige breaks en djenty passages worden samengesmeed met de sporadische grunts van gitarist Fito Martinez. Het is echter vooral frontvrouw Jessie Williams die de show maakt. Ze is wat onwennig als frontvrouw op het grote podium maar levert een knappe prestatie af door de heldere zang met venijnige screams af te wisselen. Die eerstgenoemde zijn helaas af en toe niet helemaal zuiver. De drumsolo richting het einde van het optreden wordt gewaardeerd door het publiek, wat te zien is aan talloze oplichtende mobiele telefoons. Het volgende Prisoner is zonder meer het hoogtepunt van de set. Hier komen de venijnige hardcore, dreunende breaks en melodische passages tot een perfecte symbiose. Wat volgt is een terecht applaus en zo verlaat Ankor The Arena toch als overwinnaar. Laten we de schoonheidsfoutjes maar aan de valse start toeschrijven.
The Apologist 13:30 – 14:00 (The Buzz Stage, MrJingles)
Het begint zo langzaamaan wat drukker te worden in de Brabanthallen. Vanuit The Arena loop ik door de hal met merchandising (die straks ongetwijfeld volledig naar de churros ruikt) weer terug naar The Buzz Stage voor The Apologist. Het contrast is vrij groot met de vorige band, maar zoals tijdens het hele festival hebben we ook hier weer met talent van eigen bodem van doen. Ditmaal krijgen we grungy post-hardcore te horen uit Amersfoort. Wellicht is de band niet bij iedereen bekend, maar de kersverse nieuwe drummer zou je zomaar kunnen kennen als gitarist bij Autumn. Goed we hebben het vandaag niet over die symfonische band maar over dit schurende en brutale kleine broertje van Radiohead (daar deed het me gek genoeg toch af en toe aan denken).
Ondanks de toegenomen drukte blijft het relatief leeg voor The Buzz Stage. Nu wordt deze locatie ook grotendeels gebruikt als doorloopplek, maar daarenboven valt The Apologist met zijn muzikale invulling net wat buiten de rest van het programma. Aan de band zelf zal het echter niet liggen. De muzikanten gaan lekker hun eigen gang en brengen met de bezwerende stonerriffs de aanwezige liefhebbers tijdelijk in vervoering. De samenzang tussen de zanger en gitarist werkt geslaagd. Het nieuwe materiaal voegt extra venijn en een flinke dosis bluesy gitaren toe aan het optreden. Dit krijgt direct bijval van het publiek, net als de oproep om vandaag vooral op The Buzz Stage de lokale bands te blijven bezoeken. Een luchtige melodie schept de mogelijkheid om de heupen even los te gooien, iets waar de frontman het voortouw in neemt. Links en rechts komen wat progressieve gitaarladdertjes voorbij wat het geheel interessant houdt. Ik besluit om naar de zanger te luisteren en vandaag vooral rond The Buzz Stage te blijven hangen.
Enemy Inside 13:45 – 14:15 (The Arena, Lara)
Na lekker rondgekeken te hebben begint voor mij het eerste optreden van de dag: Enemy Inside. Deze Duitse band, die zich ergens tussen donkere rock en moderne metal situeert, is nog vrij nieuw: pas opgericht in 2017 en sindsdien twee studioalbums uitgebracht. Ze komen gehuld in volledig witte outfits het podium op, wat na een kort kijkje op hun Instagram hun trademark blijkt te zijn. Hiermee onderscheiden ze zich in ieder geval van de gemiddelde metalband, waar alle niet-zwarte kleding vaak ritueel verbrand lijkt te moeten worden. Wanneer vervolgens de rode spotlight op de band komt te staan, geeft dit bovendien een enorm leuk effect, aangezien de kleding op deze manier meekleurt met de verlichting op het podium.
De set zelf gaat van start met Crystallize, gevolgd door Alien, allebei nummers van hun debuut. Er lijken een paar fans tussen het publiek te staan maar verder lijkt het voor velen de eerste keer dat ze de muziek horen. Dat mag de pret echter niet drukken; de gitaristen draaien en dansen energiek rond over het podium, terwijl zangeres Nastassja Giulia regelmatig interactie zoekt met het publiek. Zo wordt er enthousiast meegedaan wanneer gevraagd wordt om mee te klappen, te zwaaien en te headbangen. Ze vertelt dat ze maar kort op het podium staan vandaag en dat ze daarom niet teveel wil praten tussendoor, maar de tijd vol wil knallen met hun lekkere nummers!
Op zowel de zang als de muziek is niets aan te merken. De nummers vallen goed in de smaak, de bandleden spelen top en hebben er duidelijk zin in. Er komen nummers voorbij van beide albums waardoor we een goed beeld krijgen van wat de band allemaal in zijn mars heeft. Hoogtepunt voor het publiek lijkt het nummer Phoenix te zijn, de afsluiter van de set. Deze bevat een lekkere gitaarsolo, altijd een pluspuntje, en wanneer Giulia vervolgens schreeuwt: “Rock Cirucs, are you ready to jump with us?” wordt dit enthousiast bevestigd door het publiek. Mocht dit je genre zijn, dan is dit zeker een band om eens live te gaan zien, want zelfs wanneer je hun nummers nog niet eerder gehoord hebt, zijn ze een feestje om live te bekijken!
Blind Channel 14:30 – 15:15 (The Arena, Lara)
Hierna is het de beurt aan Blind Channel, een naam die je wellicht bekend in de oren klinkt wanneer je een trouwe kijker bent van het Songfestival. In 2021 vertegenwoordigden ze namelijk Finland tijdens de songfestivalfinale in Rotterdam waar ze uiteindelijk zesde werden met hun nummer Dark Side. Dat dit hun populariteit een zetje heeft gegeven blijkt wel aan de hordes fans die al ruim voor het begin van de show voor het podium staat te trappelen om de band van zo dichtbij mogelijk te kunnen bewonderen.
Het optreden gaat van start met een bijzonder intro: we horen het nummer Happy Birthday waarin de tekst aangepast werd naar Happy Doomsday. Dit is dan ook het eerste nummer dat ze spelen en bovendien eentje van hun meest recente releases. Aan de fans is niet te merken dat het nummer pas net uit is; het wordt net zo hard meegezongen als de rest van de set. Het podium staat, met zes bandleden, vrij vol, maar desondanks wordt er door de muzikanten goed gebruik gemaakt van alle ruimte. Ze springen heel het podium over en wisselen regelmatig van plek, zodat iedereen alle bandleden even van dichtbij kan bekijken.
Niet alleen de energie van de bandleden is fijn om naar te kijken, maar ook aan de show is duidelijk aandacht besteed. Dit zien we terug in het nummer Flatline, dat wordt ingeleid door een hartslag die visueel over de achtergrond van het podium meebeweegt en waarbij de bandleden het ritme volgen. Na Flatline wordt het publiek aangespoord om mee te zingen met klassiekers als Livin’ On A Prayer en Last Resort, en dan blijkt dat er ook aan interactie met het publiek geen gebrek is! Dit wordt door het publiek luidkeels, en helaas voor de mensen die zich middenin het metalgeweld bevinden, niet altijd even zuiver gedaan. Daarna wordt aan iedereen gevraagd om naar de grond te zakken en mee te springen zodra de muziek van start gaat, waarbij het publiek massaal in beweging komt tijdens de eerste noten van Left Outside Alone, een cover van Anastacia die ze een paar jaar geleden hebben uitgebracht.
Hoewel ze vertellen dat ze in Finland gekscherend de Backstreet Boys van de metalscene genoemd worden, is de setlist toch een stuk harder dan hun songfestivalnummer. Ze hebben mij in ieder geval aangenaam verrast, met goede muziek, een toffe show en ondanks de jetlag, bomvol energie! Onder luid applaus en het nummer Everybody van de Backstreet Boys lopen ze na drie kwartier het podium af. Ze hadden duidelijk van het publiek nog wel wat langer mogen spelen; voor de echte fans was er gelukkig nog een signeersessie om wat langer van de band te kunnen genieten.
Release The River 15:15 – 15:45 (The Buzz Stage, MrJingles)
Ik pak nog net even de laatste noten mee van de songfestivalkraker van Blind Channel. Hierna ben ik wel toe aan een forse pot blackened death metal. Ik haast me dan ook snel terug naar de vertrouwde The Buzz Stage voor Release The River. De opkomst is lekker duister en zet de toon voor een uiterst vuige show, die bol staat van de snijdende gitaren en striemende blastbeats. Waar de vorige twee shows zich kenmerkten door zeer actieve frontmannen, wordt hier de microfoon en gitaar tezamen gehanteerd. Dit resulteert in een meer statische podiumpresentatie, maar dat maakt de muziek met zwartgeblakerde intensiteit meer dan goed. Dit is bruut, snel en slopend hard. Ditmaal hoeft de zanger niet te vragen om participatie in het publiek maar komt de massa vanzelf in beweging.
Het nummer From The Depths wordt aangekondigd door de toehoorders een reis naar de diepste krochten van de aarde te beloven. Ijskoude tremolo’s en symfonische dreigementen ondersteunen deze belofte. Wat een geweld! De rustige intersectie geeft de moshpitters een rustpauze, tot de razernij wederkeert en met brute riffs richting het einde gaat. Er wordt nog wat nieuw werk gespeeld waarvan de titel niet goed te verstaan is (later blijkt dat In Crimson Rays te zijn), maar dat doet er allemaal niet toe. Release The River is namelijk op een slooptocht. Ik hoop dat ze in Leiden goed verzekerd zijn!
Beyond The Black 15:30 – 16:15 (The Arena, Lara)
We verplaatsen ons opnieuw naar het andere hoofdpodium voor het begin van de show van Beyond The Black. Deze symfonische metalband uit Duitsland gaat inmiddels al even mee en bracht begin dit jaar hun gelijknamige album Beyond The Black uit. Dit is voor mij de derde keer dat ik ze live mag zien, en opnieuw bewijzen ze dat ze een van de betere symfonische metalbands zijn met een fantastische liveshow!
De band gaat van start met Is There Anybody Out There, een nummer van het meest recente album. Jennifer Haben komt als laatste het podium op met een soort wit lichtzwaard, wat een heel gaaf effect geeft met alle rode podiumverlichting. Wat verder opvalt, is dat de band aan veel van de nummers extra lange gitaarsolo’s lijkt te hebben toegevoegd. Persoonlijk vind ik het echt top wanneer de muzikanten ook even hun momentje kunnen pakken tijdens het optreden; een fijne bonus dus!
De rest van de set bestaat uit een perfecte mix tussen de inmiddels bekende klassiekers en de populairste nummers van het nieuwe album. Zo komt ook Songs Of Love And Death voorbij, ingeleid door een pianotrack. Het is uiteraard begrijpelijk dat er gebruik wordt gemaakt van een track wanneer er geen piano beschikbaar is, maar persoonlijk had ik liever gezien dat dit akoestisch begeleid werd door een van de gitaristen. Wel erg leuk om te zien, is dat de band gebruik heeft gemaakt van het nummer Reincarnation om hun nieuwe logo aan te kondigen. Aan de start van het nummer hangt er nog een doek met het oude logo op de achtergrond van de show, maar zodra de band het refrein inzet valt die naar beneden. In plaats daarvan zien we nu een nieuw doek, met het vernieuwde logo van Beyond The Black.
Er wordt afgesloten met In The Shadows, gevolgd door Hallelujah. Dit is geen cover van het bekende nummer van Leonard Cohen, maar een eigen nummer dat de band in 2019 uitbracht. Het publiek gaat helemaal los op deze knallende afsluiter, gevuld met snerpende stukken gitaar, energieke drums en zelfs enkele screams van gitarist Chris Hermsdörfer. Mocht symfonische metal nou helemaal je ding zijn, dan is Beyond The Black een band die je echt eens live gezien moet hebben!
Below The Surface 15:15 – 16:45 (The Buzz Stage, Lara)
Het duurt helaas even om uit de drukte te geraken bij Beyond The Black, maar het lukt me gelukkig toch om een stukje bij te wonen van Below The Surface. Deze band vertegenwoordigt de provincie Flevoland met hun alternatieve stoner rock/metal uit Urk. Het is eigenlijk jammer om te zien dat de grootste drukte zich nog altijd bij het hoofdpodium bevindt, want Below The Surface blijkt al snel een hele toffe liveband.
De band begint met The Comfortionist, hun meest recent uitgebrachte nummer, dat sinds eind oktober te beluisteren is op alle streamingplatformen. Ze lijken er heel even in te moeten komen maar staan wel vanaf het eerste moment vol energie op het podium en er wordt duidelijk genoten van het optreden. Niet alleen door de band zelf worden de haren flink losgeschudt; ook het publiek headbangt enthousiast mee.
Vrijwel direct gaan ze over in het volgende nummer, waar we verrassend weinig vocalen in terughoren. Dit maakt de muziek er beslist niet minder op, de scheurende gitaren worden in dit nummer afgewisseld met een tragere breakdown waarin we naar een fijn staaltje gitaarwerk kunnen luisteren. Hierna horen we Cthulhu Rises, een songtitel waar mijn Dungeons & Dragons-hartje sneller van gaat kloppen. Het nummer begint vrij rustig, maar gaat al snel over in krachtige drums, met een knallend gitaarintermezzo halverwege het nummer. De band speelt alleen maar beter naarmate het optreden vordert en bewijzen de terechte winnaar van hun provincievoorronde te zijn. Op dit moment zijn pas twee van hun nummers online te streamen, maar hopelijk volgt de rest van de muziek die we vandaag hebben kunnen horen, ook snel!
Cradle Of Filth 16:30 – 17:15 (The Arena, MrJingles)
Eindelijk is het moment daar! Hier heb ik stiekem de hele dag al op gewacht. Cradle Of Filth speelt uiteraard in The Arena en daar wil ik een goede plek voor bemachtigen. Het is opvallend hoeveel jonge metalfans er vooraan staan met hetzelfde idee. De band bestaat immers al ruim dertig jaar en heeft niet minder dan vijftien langspelers achter zijn naam staan. Mooi om te zien dat de legendes ook vandaag de dag nog geëerd worden, met Dani Filth als absolute prins der duisternis. Voordat het symfonische blackmetalfestijn losbarst, kan er nog even genoten worden van de laatste nummers van Beyond The Black dat op het andere podium in The Arena aan het spelen is. Op zich een slimme zet om de twee hoofdpodia zo naast elkaar te zetten, maar het voelt toch ook wat vreemd om van de zijkant naar een ander optreden te kijken.
De duistere tonen uit de boxen kondigen de komst van Dani Filth en zijn kornuiten aan. Buiten een gigantische backdrop is er geen podiumaankleding te bespeuren. Het zal mogelijk het vroege tijdstip op de dag zijn maar ook de muzikanten maken een vrij gelaten indruk. Heerschap Filth is daar de uitzondering op. Als een druk baasje loopt hij heen en weer over het podium en weet het publiek met gemak rond zijn vinger te draaien. En ja, hij doet het hoor. Hij briest, gromt en krijst als een bezetene door de microfoon. Alleen dat is al genoeg voor de eerste fatsoenlijke moshpit van de dag.
Het is vooraf altijd even spannend wat een grote band als deze gaat doen. Wordt er meer van het recente werk gespeeld of wordt er teruggegrepen naar het oude (en meer populaire) werk? Gelukkig is hier het laatste aan de orde. Gestart wordt overigens met Existential Terror van het recente album Existence Is Futile. Een fantastisch nummer om mee te starten! Nog beter is de opvolger in de vorm van Gilded Cunt. Dit blijft een ingenieus nummer met snelle riffs en ingewikkelde zanglijnen. Knap om te zien hoe Dani zich hier probleemloos doorheen weet te werken. De set wordt vervolgd met She Is A Fire, dat begin dit jaar werd uitgebracht. Het ultieme bewijs dat ook na dertig jaar het vuur nog lang niet gedoofd hoeft te zijn. De resterende vijf nummers stammen vervolgens echter allemaal uit 2004 of eerder (net als Gilded Cunt).
Het is mooi om te zien hoe het oudere werk de tand des tijds heeft doorstaan en ook live met gemak overeind blijft. The Principle Of Evil Made Flesh (uit 1994!) van het gelijknamige debuutalbum is fantastisch, waarna bij Nymphetamine (Fix) massaal de telefoons de lucht in gaan om het schouwspel op beeld te zetten. Vervolgens krijgen we nog twee oudjes in de vorm van Cruelty Brought Thee Orchids en Born In A Burial Gown, waarbij het laatstgenoemde grote indruk maakt. Het ontegenzeggelijke bewijs hiervoor is de stroom aan crowdsurfers die het podium pogen te bereiken. Als afsluiter mag het wonderschone Her Ghost In The Fog uiteraard niet ontbreken. Ook hier weet frontman Filth alle noten met gemak te raken. Dit biedt tevens de kans aan achtergrondzangers Zoe Marie Federoff om zich te onderscheiden. Een passend einde van een sterk optreden. Toch blijft een kleine bittere nasmaak hangen als een blik op klok doet realiseren dat er nog tien minuten aan speeltijd over zijn. Met het gemis van krakers als From The Cradle To Enslave of Dusk And Her Embrace is dat toch zonde.
Hallowed Fire 17:15 – 17:45 (The Buzz Stage, MrJingles)
Wegens een noodzakelijke aanvulling van energie en lozing van afvalwater arriveer ik ruim te laat bij The Buzz voor Hallowed Fire. De band speelt een lekker agressieve vorm van thrash metal. Het is een prettig weerzien met het kleine podium. Hetzelfde beeld laat zich zien: het blijft de hele dag wat rustig voor het talentenpodium. Het kleine aandeel publiek dat er echter wel is, laat een moshpit in volle overgave zien. De watervlugge thrash van de heren op de planken knalt de dansvloer namelijk volledig aan gort. Het is maar goed dat deze uit betonnen platen bestaat want de energie spat er vanaf. Het laatste nummer gooit het tempo zo mogelijk nog verder omhoog. De hoge screams van de zanger zitten vol venijn en ondersteunen de bijtende gitaren. Alsof er een muzikaal blik energiedrank wordt opengetrokken. De breakdowns naar het einde slopen de circustent. Lekker hoor!
Beast In Black 17:30 – 18:30 (The Arena, Lara)
Na dit fijne optreden op The Buzz, is het tijd voor een flink staaltje power metal! Het is namelijk de beurt aan Beast In Black om het hoofdpodium onveilig te maken. De Finnen hebben inmiddels al drie albums uitgebracht, en singles als Sweet True Lies en One Night In Tokyo heb ik inmiddels al in genoeg metalplaylists voorbij zien komen om te weten dat de band flink aan populariteit gewonnen heeft sinds hun eerste album in 2017 uitkwam. Hun muziek zorgt bij mij altijd voor 80’s vibes en zit bomvol energie. Tijd dus om te checken of dit live net zo’n feestje is!
Het wordt naarmate de dag vordert steeds drukker bij de hoofdpodia en Beast In Black is hierop geen uitzondering. Ze kunnen rekenen op luid gejuich van de fans, die veelal al een dik uur staan te wachten, wanneer ze dan eindelijk het podium op komen rennen en van start gaan met Blade Runner. Aan de aankleding is in ieder geval voldoende aandacht besteed; de drummer zit op een verhoging met daarop ‘biohazard’ symbolen en aan weerszijden van het podium zien we doeken met robots afgebeeld in glazen buizen. De gitaristen hebben bovendien ieder een hele gave gitaar vast, waarvan een oplicht in het donker wanneer de lichten voor korte momenten even gedimd zijn.
Aan energie geen gebrek tijdens deze show: alle hits komen voorbij en er wordt meegezongen, geklapt en zelfs gedanst door de vele metalfans die wel speciaal voor Beast In Black naar Den Bosch afgereisd lijken te zijn! De bandleden zijn duidelijk doorgewinterde artiesten die al enorm vaak op het podium hebben gestaan. Echter blijkt de scherpe, krachtige zang van Papadopoulos voor mij toch ‘too much’ wanneer ik er langer dan twee nummers naar moet luisteren. Gelukkig lijk ik een van de weinigen te zijn met die mening want voor de blije metalkoppies om me heen blijkt het overduidelijk een knalfeest!
Mayleaf 19:15 – 19:45 (The Buzz Stage, MrJingles)
Het leven bestaat uit het maken van keuzes en die zijn helaas niet altijd makkelijk. En in dit geval hoop ik niet te hoeven kiezen. Als de rij voor de signeersessie met Cradle Of Filth lijkt mee te vallen wil ik dat toch wel heel graag meemaken. Met een gesigneerde patch (mede dank aan de medestander in de rij voor dit lumineuze idee) en een foto met de grootheid zelve keer ik voor de laatste keer deze dag met een grote glimlach terug naar mijn geliefde The Buzz Stage. Met de korte speelduur die de bands hier gegund wordt, kun je dit soort uitstapjes eigenlijk niet maken. Toch pak ik nog net de laatste nummers mee van Mayleaf.
De klanken van Mayleaf vullen de ruimte met fuzzy garage rock en vrolijke skate punk. Er gaat een prettige energie uit van de band, waarbij de zangeres me qua stemgeluid gek genoeg een beetje aan een jonge Anouk doet denken. De muziek zelf is lekker vrolijk maar herbergt ook een ruw randje. Er is een mooi samenspel te horen: de ronkende basgitaar vormt het leidende motief en de leadgitaren volgen. Hopelijk komt dit niet oneerbiedig over, maar dit is de perfecte muziek om tijdens een buitenfestival lekker in het zonnetje te genieten met een biertje in je hand. Ook op The Buzz Stage wordt er echter een meer dan prima show gegeven!
Halestorm 20:00 – 21:30 (The Arena, Lara)
Het is uiteindelijk de beurt aan de eerste van twee hoofdacts van vandaag: Halestorm. Bassist Josh Smith hebben we een paar weken terug mogen interviewen. We hadden het ook kort over deze festivalshow en de Europese tour waar de band nu aan bezig is. Hij vertelde dat we een setlist konden verwachten met daarin nummers van alle albums. Daarnaast zouden ze zoveel mogelijk ‘momentjes’ proberen te creëren; hij legde uit dat we nog steeds bekende nummers als I Get Off te horen zouden krijgen maar dat de band deze iets specialer gemaakt heeft. Zo hebben ze onder andere geprobeerd wat solosecties toe te voegen waarin de band lekker wat kan jammen. Wat nog zo al aan bod kwam tijdens dat interview kan je hier lezen.
Halestorm heb ik voorheen al vaker gezien, en ik was van mening dat wanneer je één show van de band gezien hebt, je ze allemaal wel gezien hebt. De vorige shows waren allemaal vrij gelijkaardig en daarom ben ik heel benieuwd of Halestorm mij van mening kan doen veranderen en de belofte van Josh waar gaat maken, met een volledig vernieuwde show.
Lzzy begint de show uiteraard met een hoop krachtige uithalen, waarna de band I Miss The Misery inzet, één van hun meer populaire nummers. Inmiddels zijn de optredens op The Buzz afgelopen en staat de zaal nu aardig vol. We lijken geluk te hebben dat het evenement niet is uitverkocht, want zonder schermen naast het hoofdpodium is de show achteraan vrij lastig te volgen. De band gaat hierna gelijk door met hun volgende hit: Love Bites (So Do I). Deze sluit af met een langzaam stukje drums aan het einde, dat de overgang vormt naar I Get Off. Dit is het eerste nummer waarin we echt goed te horen krijgen waar Josh op doelde in het interview. Zo wordt Lzzy begeleid door Smith tijdens een akoestisch stuk, waarin Smith zijn basgitaar tijdelijk aan de kant schuift en achter de piano kruipt. Hierin wordt I Get Off gecombineerd met Crazy On You van Heart, een combinatie die verrassend goed blijkt te werken! Een soortgelijke versie van dit nummer hebben we nog niet eerder gehoord, en mag wat mij betreft zeker ook een eigen albumversie krijgen. Echter is en blijft Halestorm nog altijd een rockband, dus het trage, rustige intermezzo gaat al snel over in het stevigere Wicked Ways, en blijft het tempo er tijdens het optreden lekker in zitten.
Ook Amen, van hun album Into The Wild Life uit 2015, komt voorbij. Deze bevat een extra lange gitaarsolo die het nummer zeker naar een hoger niveau tilt! Mocht je tijdens de show nog niet gemerkt hebben dat Joe Hottinger een fantastische gitarist is, dan kun je er nu in ieder geval niet meer omheen. Persoonlijk vond ik dit stukje gitaar, gevolgd door een soort gitaarduel tussen Joe en Lzzy, net wat te lang duren. In plaats daarvan had ik hier ook graag een momentje gezien voor een lekkere solo van de drummer en bassist, waarin ook zij het beste van zichzelf hadden kunnen laten zien.
Voor de fans van het eerste uur is het nummer Takes My Life aan de setlist toegevoegd, een nummer dat we de afgelopen tien jaar niet veel meer op de setlist hebben zien verschijnen. Waar ik had gehoopt op iets minder geschreeuw van Lzzy tijdens deze show, voert haar vrij heftige zang in dit nummer helaas de boventoon. Hierna krijgt Arejay Hale dan eindelijk zijn zuurverdiende drumsolo, een fijne afwisseling met de scheurende gitaarsolo’s die we tot nu gehoord hebben. De set wordt afgesloten met Apocalyptic, persoonlijk een van mijn favoriete Halestorm nummers, die de afgelopen jaren helaas ook niet meer zo vaak in de setlist verscheen, gevolgd door The Steeple, een van de betere nummers van Back From The Dead.
Deze show was zeker anders dan wat we de afgelopen jaren van de band gehoord hebben. Zowel klassiekers als minder bekende, oudere nummers zijn in een nieuw jasje gestoken. Gecombineerd met de beste nummers van hun laatste album is dit een zeer geslaagde setlist geworden, waarin Halestorm zich van zijn beste kant heeft laten zien!
Powerwolf 21:45 – 23:15 (The Arena, Lara)
Na de knallende show van Halestorm kunnen we eindelijk gaan genieten van de vurige show en stevige power metal die Powerwolf voor ons in petto heeft! Zoals we van ze gewend zijn, komende de bandleden in schmink en lange zwarte gewaden het podium op. Ze hebben ieder een vlammende toorts in de hand en de backdrop bevat een boog die de ingang van een kerk moet voorstellen. Deze toegangspoort valt vervolgens dicht, waarna de toortsen gedoofd worden en Fasther Than The Flame ingezet wordt. We hoeven de vlammen echter niet lang te missen, want deze komen al snel uit het podium gevlogen, tussen de bandleden door. Met een knallende confettiwolk wordt het nummer onder luid gejuich afgesloten. Een beter begin hadden de fans zich niet kunnen indenken, en het belooft nu al een spectaculaire show te worden!
Attila besluit vervolgens het festival te zegenen, omdat het de eerste keer is dat The Rock Circus plaatsvindt. Wanneer er vervolgens gevraagd wordt wat we nodig hebben voor zo’n zegening, lijken de fans het antwoord wel te weten: Incense And Iron natuurlijk! Meteen wordt er door de menigte meegesprongen en geklapt; wat terug te zien is op de backdrop, waar de poort nu heeft plaatsgemaakt voor livebeelden vanuit het publiek. Waar ik bij sommige optredens eerder vandaag dacht dat het publiek niet nog enthousiaster kon, blijkt Powerwolf nu dan toch de band te zijn waar de meesten vandaag voor naar de Brabanthallen afgereisd zijn. Op het einde van van het nummer wordt er luidkeels ‘Powerwolf, Powerwolf’ gedreund, waarna Attila de fans lachend bedankt en zegt dat hij gewoon sprakeloos is van de liefde die ze hier van hun fans vandaag ontvangen.
De energie van het begin van de show weten ze gedurende het hele anderhalf uur vast te houden. Wanneer Attila vraagt of iemand zin heeft om te dansen blijft het aardig stil, waarna hij lachend besluit dat iedereen dan vooral in beweging moet komen, voor Dancing With The Dead. Een enkeling die op dit moment nog stilstond, kan nu niet anders dan in beweging komen en de massa volgt de instructies van Attila dan ook trouw en enthousiast op. Als afsluiters horen we misschien wel de bekendste nummers, Sanctified With Dynamite en We Drink Your Blood. De vlammende show eindigt hiermee op zijn hoogtepunt en de powermetalfans lijken met deze fantastische afsluiter van de zaterdag voorlopig weer even door te kunnen tot de volgende festivalzomer!
Datum en locatie
4 november 2023, Brabanthallen, Den Bosch
Foto's:
Niek van de Vondervoort (niekvandevondervoort.com)
Links: