Headlines

Despite The Rise Of The Sun is de tweede plaat van het Amerikaanse, uit New York City afkomstige, jeugdige combo dat zich Solemn Vision noemt en perfect op stal zit bij het Zweedse Black Lion Records daar het melodische death metal speelt. Als je kijkt op de webstek van deze band alwaar het per bandlid weergeeft welke bands en welke muzikanten een invloed op hen hadden, dan mag je gerust stellen dat de groten der Aarde worden vermeldt. De vraag is wat hoor je hiervan terug in de muziek? Ik ben dan altijd streng, want klakkeloos kopiëren, overschrijven, overtekenen dat kunnen we natuurlijk allemaal. Het is dan de kunst om er toch een eigen kleurtje, randje of kantje aan te geven.Lees verder ›

Ergens ten noordoosten van de hoofdstad Ljubljana, en dan zitten we in Slovenië, liggen in een brede perimeter Domžale, Šoštanj en Celje. Uit deze brede regio in het prachtige Sloveense land, komt de blackmetalband Cvinger. Ruim zeven jaar na Embodied in Incense komt hij met Doctrines By The Figures Of Črnobog. De vorige plaat waarvan sprake bereikte onze schrijftafel niet maar de plaat daarvoor The Enthronement ov Diabolical Souls wél. Collega Yves vond het een zielloos, te herkenbaar klinkend schijfje. Je kan dan ook terecht de vraag stellen wat jaren van contemplatie met de band en de muziek gedaan heeft. In ieder geval gaan we het zo weten. Het Poolse Via Nocturna-label was wel eventjes vergeten ons een digitaalpromootje te sturen, vandaar dat het toch even duurde alvorens de plaat die al in augustus van dit jaar uitkwam, van een zinnig tekstje kon voorzien worden.Lees verder ›

Als de hitte het land weer verlaat en de blaadjes weer van de bomen dreigen te vallen dan is de tijd weer aangebroken om wat meer van neerslachtige muziek te genieten. Dat lukt immers bij achtendertig graden in de schaduw toch wat minder goed. Ik begin dan altijd met het zoeken naar nieuw creatief talent op het gebied van muziek met een melancholische of/en depressieve insteek. Heerlijk om in te zwelgen wanneer u over genoeg zelfmedelijden beschikt. Iets in de trant van "het leven is kut en daarna gaat u dood". Er zijn nog voldoende bands over die dit soort "mooie" muziek maken. Zo tref ik tijdens mijn zoektocht het Italiaanse Notturno. Aangezien het Italiaans een eenvoudig taal is, heeft u vast begrepen dat de Nederlandse vertaling "nachtelijk" is. Het tweede album Inside is het hier te bespreken werk. Het debuut Obsessions bleef op Zware Metalen onbesproken en ik maak nu ook voor het eerst kennis.Lees verder ›

Pénitence Onirique uit Frankrijk neemt ons met zijn derde album Nature Morte mee naar de krochten van de menselijke ziel, naar die plaatsen waar bij de man "het verlangen tot" ontstaat. Elk album maakt deze band er een soort themaplaat van ook nu dus weer. De vorige twee platen zijn me toch gedeeltelijk ontgaan. De heer Bart pikte in 2016 nog wel V.I.T.R.I.O.L op maar Vestige uit 2019 bleef onaangeroerd. Melodische black metal uit de Franse school kan je natuurlijk moeilijk laten liggen, ook als je weet dat het Les Acteurs De L'Ombre label achter de band staat, is dit een extra reden om deze nieuwe plaat te beluisteren.Lees verder ›

De schemering is het moment waarop het licht overgaat in de donkerte (of andersom). Dag wordt nacht en nacht wordt weer dag. Vaak kleurt de hemel tijdens de schemering naar de meest intense, fraaie tinten, om uiteindelijk helemaal over te gaan in pikkedonker. We spreken immers niet voor niets over zo zwart als de nacht. Nu we de kortere dagen ingaan, komt de schemering steeds vroeger. De schemering blijkt voor veel mensen ook een moment te zijn waarop mijmeren de overhand neemt, een moment waarop de gedachten ontspannen gaan dwalen en ingevingen plotsklaps binnenkomen. Maar is het fijne daar niet van is dat je er helemaal niets mee moet; het is immers maar mijmeren, toch? De nieuwe EP Songs Of The Dusk van de Finse grootmeester van de melancholische, melodieuze death Insomnium heeft eenzelfde effect op me.Lees verder ›

We moeten diep in de archieven van Zware Metalen om de allereerste recensie van het Oostenrijkse Serenity terug te halen. Het debuut Words Untold & Dreams Unlived werd in 2007 beschreven. Het was de start van een band die eigenlijk nooit volledig bij het grote publiek is doorgebroken. Het kritisch besproken Fallen Sanctuary uit 2008 was de opvolger. Hierop neemt de band deels afscheid van zijn avontuurlijke inborst, om zo in de grijze massa op te gaan, volgens de toenmalige redacteur.Lees verder ›

De kleur van regen is natuurlijk paars. Dat weten we al sinds Prince daar in 1984 een liedje mee vol kermde. Maar Prince is dood en de Nederlandse extreme metalscene leeft. Muzikanten duikelen over elkaar heen om van het ene bandje naar het andere project te hoppen en The Color of Rain is daar het nieuwste voorbeeld van. Dit gezelschap komt voort uit Zwotte Kring: een klein collectief aan ondergrondse muzikanten die elkaar gevonden hebben in een voorliefde voor doorgaans zwartgeblakerd (post-) metaal. Daarom treffen we nu aan: Floris Velthuis (bas, drums en toetsen) van Asgrauw, Schavot, Meslamtaea en Sagenland en zanger Devi Hisgen (Cthuluminati, Teitan). Geestelijk vader van The Color of Rain is evenwel Gerhans Meulenbeld (Sad State of Decay, ex-Incission, ex-As Empires Fall), die als gitarist verantwoordelijk is voor de muziek en teksten.Lees verder ›

Het theater opent haar deuren. Terwijl de rode gordijnen langzaam opengaan worden de donkere gestaltes zichtbaar die uit de zee lijken te zijn opgestaan. Deze geesten uit de verloren, gezonken stad brengen een ervaring van grootse allure. Een heuse metalopera, zo zou je het kunnen stellen. Verhalend, bombastisch en meeslepend. Voorganger 3.6.4.2 toonde al de grote potentie van dit vijftal uit Suffolk, Engeland. Na dit kunststukje werd de oude broodheer Black Lion Records (overigens een zeer bekwaam label in het vinden van ruw talent) ingewisseld voor het grotere Hammerheart Records. Terecht of niet, dat is hier de vraag. Hier behandelen we in ieder geval geen raadsels, maar bedrijven we keiharde muzikale journalistiek. Dit is Riddles Of The Sycophants.Lees verder ›

De heren P. en J. kennen elkaar uit de lokale scene en vonden elkaar in Shagor en Weerzin. Er was blijkbaar nog wat tijd en inspiratie over en daarom werd Suol in het leven geroepen. De bandnaam verraadt waar de heren vandaan komen want dit is de ouderwetse schrijfvorm van wat tegenwoordig Zwolle heet. Inspiratie werd gevonden in oude, lokale mythen en sagen. En om het lokale karakter verder te benadrukken werden gastmuzikanten die uit de buurt komen aangetrokken. Op drums is dat Elshschappij Tovenaere (Terdor) en de dames H&S die eerder ook achtergrondvocalen deden bij (of all people!) Ellie en Rikkert.Lees verder ›

Three Eyes Of The Void is een Oekraïense band die nu vanuit Polen opereert. Met The Atheist brengen ze voor het eerst een volwaardige plaat uit. Nochtans bestaat dit viertal onder deze naam, Three Eyes Of The Void, al sinds 2017. Naast een EP, The Moment Of Storm, in 2017 uitgebracht, vind ik alleen maar een trits singles terug. Veelschrijvers zijn deze vier vrienden dus niet. De heren werkten samen met Oleg Olgerd Rubanov, die we kennen van zijn werk in Kroda en al behoorlijk wat knoppenwerk heeft gedaan voor 1914. Maar voor deze plaat werden de opnames en de mixing gedaan door David Deutsch van 1408-Productions.Lees verder ›

Het Zwitserse Impalement komt met zijn tweede schijf. In de metalen archieven vinden we maar liefst negen bands met dezelfde naam terug. Dit is de band die draait om heerschap Beliath en op drums (sessie) bijstand krijgt van Torturer. Verder is er een line-up actief die de live optredens voor zijn rekening neemt. Collega Joris schreef eerder een recensie over het debuut The Impalement en wist zijn enthousiasme nauwelijks te verbergen. Is dit The Dawn Of Blackened Death een waardige opvolger?Lees verder ›

Finse melodische black metal met een zanger afkomstig uit Nederland, genaamd Lafawijn. De band? Iku-Turso. Dit Ikuinen Kirous, dat als een EP staat aangekondigd, is de eerste release op het Duitse Purity Through Fire label. Ruim 35 minuten muziek: dat kan je natuurlijk moeilijk een EP noemen, maar kom. In ieder geval kon deze band één van mijn collega's met hun vorige plaat Into Dawnless Realms, niet helemaal overtuigen. Nochtans kan het toch niet slecht zijn, zo een potje melodische Finse black metal? Of vergissen we ons?Lees verder ›

Een EP van het Finse Kalmo die in eigen beheer wordt uitgebracht. De eenmansband bestaat sinds 2017 en dit Dominus Meus volgt het debuutalbum Gehinnom uit 2021 op. Dit is tevens het eerste werk dat we bij Zware Metalen bespreken. Een mengeling van doom, black en heavy volgens de promo, waarbij de menselijke psyche het hoofdthema is. Verder lezen we dat de band koud en meedogenloos is en zijn inspiratie uit het werk van bands als Slayer, Celtic Frost en Black Sabbath haalt. Goddomme, deze elf minuten aan muziek kunnen zowaar een feest voor de oren worden!Lees verder ›

Een Poolse blackmetalband die het op zijn Duits doet, maar zich niet enkel tot die taal beperkt. Pakt mit dem Teufel is zogenaamde true underground black metal, en tevens een aanklacht jegens (te) moderne black. Hiervoor haalt de band, waarvan de entiteiten anoniem blijven -want dat is obscuur- ,de oude Poolse esthetische grondbeginselen van stal. Joost mag weten wat dat allemaal behelst, voor een pact met de duivel zijn we altijd wel te porren. Het debuut Ordre du Diable werd (uiteraard) door collega Joris in 2022 opgepikt. En de split met Minnesjord in 2021 door collega Tafkads. Positief zoals beiden redacteuren waren, ben ik nu ook verheugd om dit tweede volwaardige gebroed van Duivelse makelij te beoordelen. Tja het is en blijft natuurlijk Signal Rex-materiaal.Lees verder ›

Ach soms moeten we ook niet te moeilijk doen hè, beetje moshen, biertje erbij en leuk omgaan met vrienden in de metalscene... O ja, een goede bak ouderwetse death metal moet er ook bij natuurlijk. Dat is ook de gedachte van het viertal Zweden die hier met Farsoth de tweede langspeler laten horen. Het debuut The Plague stamt uit 2022 en dus kunnen we al snel concluderen dat de band productief genoeg is. Morbid Symphonies is hopelijk morbide genoeg om te overtuigen. Farsoth trekt er vierenveertig minuten voor uit om de luisteraars omver te blazen.Lees verder ›