Headlines

Echt productief kan je het Zwitserse Wyrgher niet noemen. De band is opgericht in 2014, bracht het jaar daarna al zijn eerste album én een EP uit, maar aan die snelle start werd geen gevolg meer gebreid. In de acht jaar die volgden op het bizar getitelde Üüberirdh (Lugubria) was het helemaal windstil rond Wyrgher: geen albums, zelfs geen demo, EP of split. Niets. Tot nu, want eindelijk is de band terug met een nieuw studio-album: Panspermic Warlords.Lees verder ›

Hoewel de start van Wicked Maraya in de jaren '80 van de vorige eeuw geplaagd werd door tegenslagen, met als dieptepunt het op de plank blijven liggen van het eigenlijke debuutalbum door het faillissement van de toenmalige platenmaatschappij, heeft de band in 1994 een enorme impact gehad met zijn debuut Cycles. Progressieve heavy metal die zich met gemak kon meten aan bands als Queensrÿche, Crimson Glory en W.A.S.P.Lees verder ›

Wanneer een band zijn debuut dertien jaar geleden uitbracht en nu met het tweede volwaardige album aan komt zetten, ben ik altijd een tikkeltje sceptisch. In 2014 bracht dit Canadese Mêlée des Aurores nog wel een split uit met de andere band van drummer Cadavre, Chasse-Galerie. Wat is er in die tussenliggende periode allemaal voorgevallen? Waarom deze relatief lange radiostilte? Hiervoor geeft deze band die bestaat uit het tweetal Cadavre en Blanc Feu niet direct een verklaring. Wel lezen we terug dat Mêlée des Aurores een "side-project" is en dat het eerder genoemde Chasse-Galerie en Cantique Lépreux de meeste aandacht lijkt op te eisen van deze kwelgeesten.Lees verder ›

Koud, kouder, koudst zo zou je de EP van dit Franse gezelschap RüYYn gerust mogen omschrijven. Nu komt Romain Paulet met een vervolg, een tweede hoofdstuk. Na de zelfgtitelde EP lijkt er iets meer variatie geboden te worden op Chapter II - The Flames, The Fallen, The Fury. Niks is echter minder waar, want als je kijkt naar de zes songtitels zit de variatie vermoedelijk in het artwork, de teksten en natuurlijk de muziek. Intussen weten we ook dat deze in oorsprong éénmansband al menig podium onveilig heeft gemaakt veelal in het thuisland. De heer Paulet laat zich dan bijstaan door onder andere de drummer van label- en landgenoten Lunar Tombfields, Äaerzerath.Lees verder ›

Barbarian Swords is terug met een nieuw album, genaamd Anti-Dogma Megaforce. Het is de opvolger van Totemic Anal Turbofucker (lol) uit 2020. Dat album werd in redelijke mate met enthousiasme ontvangen. De ontvangst van dat album kan je vergelijken met je reactie bij het kopen van een avocado, en dat hij dan niet keihard is, maar ook nog niet rijp. Een avocado waarvan je denkt: ok, hier kan ik net niks mee, maar het blijft een avocado. En avocado's zijn lekker. En zo is Barbarian Swords ook een lekkere blackmetalband.Lees verder ›

De Finnen van Convocation zijn klaar om u opnieuw te straffen! Wanneer de eclatante mix van funeral en death metal klinkt wordt het schier onmogelijk voor het zonlicht om naar binnen te schijnen. Angstaanjagende, duistere muziek, waarbij de component horror een wezenlijk onderdeel vormt binnen het muzikale spectrum, dient als handelsmerk. De vuillakken laten daarnaast wanhopige, melancholische invloeden toe in de toch al vrij ongemakkelijke geluidsmanifestatie.Lees verder ›

Nog niet eens zo lang geleden deed ik een poging een review te schrijven over een splitalbum waarop werk van Ancestors Blood en het Duits/Nederlandse Heimdalls Wacht verzameld stond. Het bleek na heel wat jaren afwezigheid voor deze laatste band opnieuw een aanval om op het voorfront van de blackmetalscene terecht te komen. Nu komt dit obscure collectief met een nieuw album via het Trollzorn label. Er spelen heel wat thema's gaande van filosofische concepten uitgewerkt door Ludwig Tieck. Ook boren ze het literaire nihilisme aan dat je kan terug vinden in het werk van Klingemann. Alzo staat Heimdalls Wacht voor een verpersoonlijking van individualisme, verwerpen ze enige vorm van politieke invloed op de persoonlijke ontwikkeling en ijveren ze er voor om kunst in al zijn facetten als die manier te zien van de meest authentieke persoonlijke expressie.Lees verder ›

Bewitcher is jarig en trakteert, maar waar op? Een verzameling van drie demo's en vijftien nummers waarvan vier nu voor het eerst verschijnen. Eén Mötley Crüe cover (Bastard) en twee gloednieuwe nummers. Bewitcher maakt een vorm van stoere rock 'n' roll à la Motörhead/Venom met een iets hogere en rasperigere stem. Alsof je een single van Chuck Berry op 78 toeren afdraait met alle lage tonen eruit gedraaid en dan met een stuk vuigere teksten die tegen het occulte aan schuren. Deep Cuts & Shallow Graves opent met twee nieuwe nummers waarvan Manifesting Darkness het best bevalt. Deze duurt ruim een minuut langer dan het andere nieuwe nummer (Our Lady Of Speed) maar klinkt om de een of andere reden toch compacter. Het solowerk in laatstgenoemd nummer is dan wel weer beter.Lees verder ›

Tradities, ze bestaan nog. Het Belgische instituut Face Your Underground blijft doorzetten en brengt met zijn compilatiealbums Belgische en nu ook Nederlandse bands de belangstelling die ze verdienen. We dragen graag ons steentje bij en laten jullie (opnieuw) kennismaken met zestien bands uit de vaderlandse ondergrond, Zowel Nederlands als Belgisch. FYU 27, we zijn vertrokken. Bijna alle nummers zijn exclusief en werden nooit eerder uitgebracht. Zeker een meerwaarde om deze in huis te halen dus.Lees verder ›

Wij redacteuren bespreken vele albums op jaarbasis, waardoor het écht enthousiast zijn voor de release van een nieuwe plaat - in ieder geval toch bij mij - nog slechts sporadisch ontstaat. Symptoms Of Survival van Dying Wish mag ik desondanks tot die categorie rekenen. Het type metalcore dat het vijftal uit Portland ten gehore brengt heeft namelijk erg veel raakvlakken met bands die furore maakten met metalcore uit de jaren 2000 zoals Killswitch Engage, As I Lay Dying en Trivium. Die heerlijke samensmelting sijpelde al goed door op het debuut Fragments Of A Bitter Memory, maar de voorproefjes op dit nieuwe album waren al helemaal te versmaden. Omdat de eerste luisterronde bij mij al de uitwerking had van een rode lap op een stier, hieronder de drie belangrijkste redenen waarom dit Symptoms Of Survival zo akelig vet in elkaar steekt.Lees verder ›

En daar is hij dan eindelijk! Album nummer vijf van de Noorse blackmetalveteranen van Troll. Dertien jaar na Neo-Satanic Supremacy laten Nagash en de zijnen eindelijk nog eens een volledig album op de wereld los. In mijn recensie van de EP Tilbake til Trollberg uit 2020 noemde ik die release, die slechts één nieuw nummer bevatte (The Beast), een zoethoudertje voor de fans, in afwachting van dat nieuwe album. En nu is het er, via het Noorse Polypus Records. Eindelijk.Lees verder ›

'Progressive blackened deathmetal' staat er als aanduiding te lezen in de promo van de Zwitserse band Dyssebeia. Het debuutalbum Garden Of Stillborn Idols laat een energieke band horen die moeiteloos rustige melodieën weet af te wisselen met gevarieerde zang en drumpatronen. De muziek zou met name geschikt zijn voor de fans van Eternal Storm, Be'lakor, Majesties, At The Gates, Dark Tranquillity, Eucharist en In Mourning en de band zou zijn uiterste best gedaan hebben om iets van dit debuut te maken. Nou dat mag ik toch hopen, want anders dan zit ik hier minimaal drieënveertig minuten van mijn tijd te verdoen.Lees verder ›

Wie denkt dat er in Noorwegen enkel goede black metal wordt gemaakt, komt er bedrogen uit. Er zijn immers tal van bands die geen spatje black spelen, maar evengoed toch aan populariteit hebben gewonnen. Een band die nog wat in de kinderschoenen staat, maar in 2019 al wel een uitstekend debuut uitbracht, is het trio van SÂVER. In 2019 schreef collega Michiel Hoogkamer een recensie over They Came With Sunlight. Heel terecht wist hij het debuut van de Osloërs als een nieuwe aanwinst voor Pelagic Records te duiden.Lees verder ›

Het was Halloween, dus alle trollen en toverkollen kwamen weer uit hun holen gekropen. Het Belgische Horrorwish kruipt ook tussen dit gespuis. In tien nummers worden we meegenomen naar de duisterste holen van de horrorwereld.Lees verder ›

Jawel, vers bloed van eigen bodem! Radeloos///Ziedend bestaat overigens al wel sinds 2017, maar brengt nu zijn eerste langspeler Doodsverachting uit. Het ontbreken van een eerste album was voor Pitfest afgelopen zomer geen probleem om de band al op de poster te plaatsen. De organisatie zag genoeg potentie in de Nijmeegse formatie, iets dat zeker benieuwd maakt naar dit eerste officiële wapenfeit. Volledig onbekend is de band niet. In de gelederen vinden we namelijk ook gitarist Daniel de Coninck terug, die eerder nog bij Xeno de snaren beroerde op het intrigerende Sojourn. Deze keer behandelen we echter met volle moed en onverschilligheid om te sterven dit Doodsverachting.Lees verder ›