Headlines

We hebben allemaal die nummers, verborgen in een afzonderlijke afspeellijst, die we alleen beluisteren met onze oordopjes in. Van die bands die zich officieel onder het metalgenre scharen, maar eigenlijk stiekem ook onder het kopje generieke meuk vallen, waardoor we aarzelen om er voor uit te komen dat we ook van deze muziek kunnen genieten. Mijn speakers worden af en toe blootgesteld aan een flinke dosis metalcore en vanaf 25 augustus is er Where Do We Go From Here van Asking Alexandria om uit mijn luidsprekers te knallen. Met riffs die steviger zijn dan je ochtendkoffie voor een lange werkdag, en teksten die variëren van enigszins diepgaand tot lekker overdreven, is het tijd om deze nieuwe van een guilty pleasure eens onder de loep te nemen.Lees verder ›

Hier is een split van twee relatief onbekende bandjes uit Duitsland. De vorige van het Duitse Digest beviel me goed. De band maakt crusty death metal en deelt deze split met Feaces Christ. Qua namen gaan we niet echt de goede kant op, maar vooruit. Ik kende deze band niet, dus ik pakte er eens een tekst bij van het album met de titel Gimme Morgue!, en u zal het met me eens zijn dat een verdere introductie van deze heren niet nodig is:Lees verder ›

Is dit drietal dat zich Arboreal Mist noemt nu een band van eigen bodem? We kregen immers van de heer Smertrios een erg vriendelijke e-mail in het Nederlands toegezonden. Nochtans staat op de Bandcamppagina, die je zeker moet bezoeken, dat de band opereert vanuit het Canadese Nova Scotia. Moeilijk is de verklaring niet natuurlijk, de heer Smertrios, die vroeger nog in Zwaardbroeder speelde, blijkt initieel afkomstig uit België. Iets waar collega Tom W, die de vorige EP besprak, ook al achter kwam.Lees verder ›

Wat krijg je als je een stonerband een nacht lang in de vriezer zet? Behalve de drummer dan, want daar was geen plek meer voor. Dat waren mijn eerste gedachten toen ik Unholy Mountain, het debuutalbum van het Noorse Karavan voor het eerst hoorde.Lees verder ›

Een kruipend feest der bederf. Een draaikolk van bloed. Neergestoken met bevroren bloed. In het Nederlands klinken deze titels misschien zelfs nog net wat smeriger. Dat kan maar één ding betekenen: Grand Cadaver keert terug om de wereld onder te dompelen in zijn uiterst vuige en zompige old school death metal. En een groots kadaver is het dan ook, met een zekere adellijke allure. Deze groep van karkassen wordt namelijk aangevoerd door niemand minder dan Mikael Stanne, die we natuurlijk hoofdzakelijk kennen van zijn pionierswerk met Dark Tranquillity. Verder vinden we enkele ontbindende exemplaren terug in (voormalige) andere bands als The Grifted, Mr. Death, Katatonia en In Mourning. Een supergroep? Wellicht een passende omschrijving. De debuterende langspeler Into the Maw of Death deelde een krappe twee jaar geleden in ieder geval een forse hoek uit om het licht uit de ogen te beuken. Wellicht brengt de allesverbrijzelende death metal ons deze keer wederom in comateuze toestand met Deities of Deathlike Sleep.Lees verder ›

Fuck Hell! De blackmetalpunks van Endstille zijn eindelijk maar dan ook eindelijk terug. Het is immers tien jaar wachten geweest op dit DetoNation dat nu uitkomt via Ván Records. De vorige plaat Kapitulation 2013 was al een dijk van een plaat en dat kan je eigenlijk voor elke plaat van dit Duitse viertal zeggen. Het meest machtige, meest botergeilste Endstille-nummer is dan weer Endstille's Reich afkomstig van de gelijknamige plaat uit 2007.Lees verder ›

Op Google levert het zoeken naar de band Winterstorm meerdere hits op. Er zijn maar liefst vijf naamgenoten (zes als je de Engelse symfonische band meetelt die zich van een spatie in de naam bedient) waarvan een daarvan in hetzelfde genre opereert. Dat kan uiteraard voor wat verwarring zorgen. We hebben hier te maken met het Duitse Winterstorm die midden in de zomer het vijfde volledige album uitbracht. Het album werd vooraf gegaan door vijf video's dus het label gelooft in ieder geval in de band en geeft ze volledige support.Lees verder ›

Over het comeback-album van Vandenberg was ik indertijd erg enthousiast, al waren achteraf gezien de 89 punten die ik aan 2020 toeschreef misschien teveel van het goede. Dat neemt echter niet weg dat het nog steeds een erg fijne plaat is waarop de band, toen nog met Ronnie Romero op zang, aardig steviger van leer trok dan in de jaren tachtig. Romero was al snel weer vertrokken om zich bezig te houden met al zijn andere projecten en sinds 2021 is Mats Leven als zanger toegetreden tot de band.Lees verder ›

Gooi een visnet met grote mazen in de zee der death metal, haal deze na een flinke poos op en gegarandeerd dat Incantation erin hangt. Deze grote vis is namelijk al bezig sinds 1989 en met Unholy Deification brengt de formatie album nummer dertien op de markt. Net als Sect Of Vile Divinities (2020) verschijnt ook dit werk via Relapse Records en is het artwork verricht door Eliran Kantor. Toch is er wel degelijk een verschil te ontdekken, want waar de vorige ronde werd gekozen voor verhoudingsgewijs veel tragere nummers, is het deze ronde weer flink raak!Lees verder ›

In tijden van groeiende blijheid en vertier wordt het steeds moeilijker om de schaduwkant aan te raken die schuilgaat in eenieder van ons. In de laboratoria van Sentient Ruin slaagt men er tegenwoordig nog in om producten te ontwikkelen die mijn donkerste spelonken openrijten en de grimmigheid hoogtij laten vieren. De laatste jaren vooral met Vessel of Iniquity, nu ook met dit Britse drietal genaamd Decoherence. Experimentele black metal met heel veel Blut Aus Nord-(MoRT)-DNA. Dit is de derde langspeler Decoherence, in een discografie die verder aangelengd wordt met een aantal EP's en singles.Lees verder ›

Vóór het schrijven van deze review had ik nog nooit gehoord van Krashkarma, en ook op Zware Metalen is er tot nu toe geen eerdere review van deze band verschenen. Toch is Falling to Pieces al hun zesde studioalbum, waarbij de band een explosieve mix belooft van muziek die vergelijkbaar is met bands als Lacuna Coil, Amaranthe en Slipknot. Deze opmerkelijke combinatie van stijlen trok meteen mijn aandacht, en dit werd versterkt door het feit dat het hier om een metalduo gaat en niet om een volledige band. Niki Skistimas bespeelt de drums en verzorgt de zang, terwijl Ralf Dietel verantwoordelijk is voor de (bas)gitaar en ook vocaal bijdraagt. Het duo stelt dat ze een 'larger-than-life' geluid hebben dat je het gevoel geeft dat er vijf man voor je neus staat te rocken, en ze zijn vastbesloten om te laten zien wat je met slechts twee personen muzikaal allemaal kunt bereiken. Tijd om Krashkarma eens te checken dus!Lees verder ›

Aganthros is een nieuwe Finse blackmetalband en dus is het vrij logisch dat dit Syntiset Saatanat Kurjat het debuutalbum mag genoemd worden. In de gelederen van de band tref ik een zekere O.V. aan op gitaar. Dit heerschap is ook actief in The Crescent, een andere Finse blackmetalband die herrees uit de as van het machtige Enochian Crescent. Je ziet: ook in een land waar de afstanden tussen de verschillende steden en dorpen vaak immens lijken, is de afstand tussen gelijkgestemde muzikanten maar beperkt te noemen.Lees verder ›

De Zweeds folk-pagan-powermetalband Bloodbound is met Tales From The North aan het tiende album toe. Productief zijn ze dus wel want het debuut Nosferatu stamt uit 2005. Collega Cor Vos beschreef in zijn recensie van het vorige Bloodbound album dat hij het prima power metal vond maar dat er ook sprake was van een identiteitscrisis. Daarnaast waren er herkenbare stukken maar verder dan wat vergelijkingen met Sabaton kwam hij niet. Laat ik met terugwerkende kracht de vergelijking dan maar maken: Bloodbound klinkt heel erg als Helloween, Hammerfall en Dragonforce.Lees verder ›