Metalcore is populair, het is niet voor niets dat veel festivals met metalcoreheadliners op de proppen komen. Deze populariteit van het genre is natuurlijk koren op de molen van nieuwe bands. De ene na de andere metalcoreband schiet tegenwoordig als Japanse duizendknoop uit de grond. De kwaliteit van deze bands loopt desalniettemin sterk uiteen. Foreign Hands uit Delaware is ondanks de vele concullega’s in het genre eentje die positief boven het maaiveld uitsteekt. Reikhalzend is er dan ook uitgekeken naar de opvolger van de ‘tien met een griffel’ EP Bleed The Dream uit 2022. Kwam die nog uit op Daze Records, het eerste volwaardige album komt uit op SharpTone Records. What’s Left Unsaid is de titel en ik ben alvast heel benieuwd wat er allemaal nog te zeggen valt.
De eerste klap is een daalder waard of hoe ze dat ook noemen in de Verenigde Staten van Amerika. Voor Foreign Hands fans van het eerste uur klinken de eerste tonen op Resetting The Senses fel en herkenbaar. Zanger Tyler schreeuwt giftig rond en de gitaren en drums beuken je gelijk omver. Vervolgens duurt het nog geen vijftig seconden tot de eerste breakdown. Direct daaropvolgend komt het sterkste punt van de band naar voor: de gevoelige snaar die Foreign Hands altijd weet te verwerken rondom het riffgeweld en de breakdowns. De wijze waarop dat op dit nummer beter dan ooit lukt toont de grote muzikale ontwikkeling van het vijftal. Dit is zo verdomd verfijnd in elkaar gebokst. A Memory In Latency kenmerkt zich met de hysterische old-school metalcore die groot gemaakt is door bands als bijvoorbeeld Poison The Well. Op God Under Fingernails valt de band terug op de snellere hardcorewortels terwijl ze op Laceration Wings net gas terugnemen. Daarmee wordt perfect gevarieerd qua tempo. Het tragere Laceration Wings biedt een welkome diepte en zwaarte ten opzichte van de felle voorgangers. De kiezelharde breakdown aan het einde maakt de tragere opbouw perfect af.
Shapeless In The Dark, Adversity’s Spitting Image, Until The Sun Fades. Er is hier werkelijk geen mistoon te vinden, continu hoor je die heerlijke afwisseling tussen de gevoelige zang en snoeiharde metalcore. Afsluiter Magnetic Roses blijkt een perfecte en meeslepende afsluiter te zijn. Het sensitieve begin, de overgang naar stomende riffs, de verfijnde breakdown om het geheel af te maken. Dit wordt een absolute publiekslieveling, de notendop van hetgeen waarvoor de band staat.
Foreign Hands is erin geslaagd om er van het felle begin tot het verfijnde einde een heerlijk album van te maken. Baanbrekend kan ik het helaas niet noemen, daarvoor leunt het wellicht teveel op de klassiekers van weleer in combinatie met de populaire hedendaagse metalcore-elementen. Het constante hoge niveau op alle tien nummer is wel uiterst bewonderingswaardig. Misschien had ik, gelet op de potentie die de band heeft getoond op Bleed The Dream, op meer originaliteit gehoopt. Toch kom ik uit op een hele ruime en zeer verdiende voldoende. De metalcore op What’s Left Unsaid is juist, in het grote speelveld waarin de band zich begeeft, precies van het onderscheidende soort waar ik van kan blijven genieten en zonder twijfel nog vaker zal opzetten. Voor fans van: Poison The Well, (oude) Thrice of ook nog Cauldron.
Score:
86/100
Label:
SharpTone Records, 2024
Tracklisting:
- Resetting The Senses
- A Memory In Latency
- God Under Fingernails
- Laceration Wings
- Horror Domain
- Conditioned For A Head-On Collision
- Shapeless In The Dark
- Adversity’s Spitting Image
- Until The Sun Fades
- Magnetic Roses
Line-up:
- Tyler Norris – Zang
- Jack Beatson – Gitaar, zang
- Gill Gonzalez – Gitaar
- Chuck Minix – Basgitaar
- Tyler Washington – Drums
Links: