Blues Pills – Birthday

De tijd gaat snel. Tien jaar geleden leverde het Zweedse kwartet Blues Pills een naar zichzelf genoemd debuut af, meteen via Nuclear Blast. Het was die tijd dat oldies-/psychrockbands als paddestoelen uit de grond kwamen en een platencontract bij grote labels wisten te verzilveren, zo ook dus bij Nuclear Blast. Ik denk verder bijvoorbeeld aan het Duitse Kadavar en het Ijslandse The Vintage Caravan die destijds mee op de trein sprongen en toch nog steeds befaamde bands zijn.

Ik moet toegeven dat Blues Pills een beetje verwaterd was. High Class Woman sloeg in als een bom, maar de bom sloeg al een pak minder in bij opvolger Lady In GoldHoly Moly! miste ik zelfs en achteraf bekeken leek dat niet de ergste misser uit de coronajaren. Dit jaar komt Blues Pills met een nieuwe plaat die Birthday heet. Mogelijk omdat tien jaar geleden het debuut verscheen, maar de band geeft ook aan gereïncarneerd te zijn. Tel daar nog eens bij op dat zangeres Elin zwanger is en je hebt een titelkeuze die mooi te verdedigen is.

Een reïncarnatie dus, wat weliswaar een sterke verwoording is, maar het dekt de lading. Al vanaf minuut één voel ik een andere band. De seventiessfeer hangt nog steeds over het geheel, maar Blues Pills heeft er een warmere, poppy vibe aan gegeven. Lekker groovy, met een dikke baslijn en voorzien van lyrics die je meteen zullen liggen. De bluesy rock wordt op Don’t You Love It op knapperige wijze opgebouwd, waarbij alle muzikanten mooi met mekaar interageren om er een catchy lied van te maken dat perfect in een Austin Powers film zou kunnen passen. De sterke nummers blijven mekaar ook opvolgen, want Bad Choices is er weer eentje die los in mijn zomerplaylist zal verschijnen. Knapperig, zelfs dansbaar gebracht met een leuke beat en een heerlijk psychedelisch synthlaagje. Gevaarlijk catchy, zeker als je net dat biertje opent waarvan je weet dat het er eentje te veel is: “At the end of the day, we all make bad choices.”

De band neemt wat gas terug met Top Of The Sky. Haast een groovy ballad, dat me eigenlijk wat doet denken aan de stijl van het Belgische Hooverphonic, voor wie die zou kennen: zomerzoete, basrijke poprock met mooie vrouwelijke vocalen. Na het rustigere Like A Drug verdient Piggyback Ride weer een speciale vermelding. Zowel instrumentaal als vocaal wordt Blues Pills immers erg speels op deze track en het komt heerlijk over. Holding Me Back rockt wat verder op die speelse wijze om weer bij een nummer met een sterke begeleidende bas te landen met Somebody Better. Met heel wat soul gebracht, waardoor het soms zelfs wat als Nina Simone voelt. De vibe is anders bij I Don’t Wanna Get Back On That Horse Again: een semi-akoestische track met een prachtige diepgang waarop Elin haar zangtalent weer laat horen. Hoedje af hoor.

Er zijn wat fillers, maar hoofdzakelijk is dit dus een topschijfje geworden. Het heeft de band duidelijk deugd gedaan om even te rusten, het roer om te draaien en het juk af te werpen. Blues Pills klinkt stokoud, maar blijft desondanks verdraaid fris en hip klinken met meer dan een handvol nummers die je tegen het einde van de zomer uit het hoofd kent. In huis halen of – ik zeg maar wat – schenk het als cadeau voor iemands verjaardag.

Score:

85/100

Label:

Throwdown Entertainment, 2024

Tracklisting:

  1. Birthday
  2. Don’t You Love It
  3. Bad Choices
  4. Top Of The Sky
  5. Like A Drug
  6. Piggyback Ride
  7. Holding Me Back
  8. Somebody Better
  9. Shadows
  10. I Don’t Wanna Get Back On That Horse Again
  11. What Has This Life Done To You

Line-up:

  • Elin Larsson – Zang
  • Zack Anderson – Gitaar
  • André Kvarnström – Drums
  • Kristoffer Schander – Bas

Links: