Headlines

Na het verschijnen van het uiterst sterke laatste album van Fates Warning in 2020 was er om wel bekende redenen geen mogelijkheid om te toeren voor dat album. De tijd die hij noodgedwongen thuis doorbracht spendeerde hij om andere muzikale wegen te verkennen. Dat leverde onder andere het debuutalbum van Kings Of Mercia op in 2022. Op dit album bundelt Matheos zijn krachten met zanger Steve Overland (F.M.), Simon Phillips (Toto, The Who) en Joey Vera (Armored Saint, Fates Warning), niet bepaald de minste namen in de rockwereld. Op het titelloze debuut laat de band melodieuze hardrock horen zoals die in de jaren ’80 populair was, maar dan wat steviger. De liefhebbers van Fates Warning zoeken echter tevergeefs naar referenties aan het vroegere werk van Matheos.Lees verder ›

Gennem Tågen een Deense blackmetalband uit Aarhus komt met Sindets Mørke. Dit is hun tweede album nochtans werd deze plaat gelijktijdig opgenomen met de debuutplaat Koldt Betragtes Verden en dit ergens tussen 2008 en 2021. Ik noem het alvast bijzonder. Nochtans als je er even het centrale thema bijneemt, kan je wel begrijpen waarom de heren het zo hebben aangepakt. Waar de eerste plaat handelde over hoe de mens tegenover de natuur staat en daar mee dient om te gaan, gaat het huidige album over de menselijke natuur of aard zelf. De mens in de natuur en de natuur in de mens als je het zo even filosofisch wil samenvatten.Lees verder ›

Einst is het geesteskind van de Oostenrijker Patrick Stoiber. die we kennen van werk in Lebenssucht, Détresse maar hij speelde ook in Svarta. De brave man heeft als centrale thema de problematiek van ons bestaan gekozen. We zijn allemaal stervelingen, we worden weliswaar geboren maken van alles mee maar hop op een keer zijn we het hoekje om en is het allemaal weer afgelopen. Zes hoofdstukken vertellen 's mans verhaal dat hij muzikaal omlijst door middel van atmosferische black metal. Het kan natuurlijk bijna niet anders als je op het Naturmacht label hebt getekend.Lees verder ›

Hoe zou het nog zijn met de heer Cirricone? De brave man maakte enkele jaren geleden, zoals elkeen van ons, een erg moeilijke periode in zijn leven door en maakte daar prompt gebruik van om voor zijn atmosferische blackmetalband Dismalimerence, Tome: I te schrijven. Het debuut vond ik prima, getuige mijn eerdere schrijfsel daterende van juni 2020. Nu zijn we jaren verder en de Amerikaanse band maakt nog steeds muziek; dat kan en mag je gerust een goede zaak noemen. Niet onlogisch dus dat het vervolg op deel I gewoon deel II wordt genoemd.Lees verder ›

De Ijslandse saga van Sólstafir krijgt dit jaar een vervolg met Hin Helga Kvöl. Doorheen de jaren was ik deze band wat uit het oog verloren, maar ik herinner me wel de hoogdagen van de band op Zware Metalen, waarbij de band een sterke impact had op de jaarlijsten met platen als Köld (2009) en Svartir Sandar (2011), dat ik zelf nog van een review had voorzien. De stijl van deze Ijslanders was altijd wel authentiek, maar het waren vooral de diepgaande atmosferen en gitaarlagen die destijds mijn interesse naar boven brachten.Lees verder ›

Wherever We Roam... is plaat nummer vijf van het Duitse Chaos Invocation bestaande uit leden die actief zijn in heel wat andere blackmetalbands. Nochtans bestaat de band al ruim twintig jaar. Je mag en kan stellen dat vijf platen op twintig jaar toch niet erg veel is. Moet ook niet natuurlijk: kwaliteit boven kwantiteit! Ik schreef Duitse band, maar dat is natuurlijk niet helemaal correct. De kenners weten dat de man op de drumkruk, Omega, een Italiaan is. Vandaar dat dit album ook in verschillende studio's tot stand kwam.Lees verder ›

Het nieuws dat Mike Portnoy weer terug kwam op het oude nest betekende ook dat The Neal Morse Band voorlopig even stil zou komen te liggen, aangezien de drummer zich voorlopig op Dream Theater wil concentreren. Transatlantic had het einde al min of meer aangekondigd met de liveregistratie Final Flight en van Flying Colors hoeven we ook niet veel meer te verwachten. Omdat bij huize Neal Morse de schoorsteen natuurlijk ook moet blijven roken, deed zijn vrouw de suggestie om eens te kijken of Neal iets kon gaan doen met het vele muzikale talent in hun lokale gemeenschap.Lees verder ›

Een betere datum dan 1 november kan je voor een nieuwe plaat van het Zweedse Tribulation niet vinden. De band legde doorheen de twintig bestaansjaren ook een interessante evolutie af, beginnend bij zwarte en smerige black death op de eerste platen, maar met een kwinkslag richting gothic metal die wat mij betreft zijn mooiste momenten had ten tijde van The Children of The Night in 2015. Dat betekent niet dat Tribulation vanaf dan afgeschreven was, want ook de laatste plaat Where The Gloom Becomes Sound klonk nog steeds interessant.Lees verder ›

Wanneer je nieuwste muzikale werkstuk gaat over frustratie, dood, hergeboorte, eenzaamheid, leegte, de natuur en vechten met je emoties dan kan je al wel denken hoe de nieuwste atmosferische blackmetalplaat van dit Zweedse Hädangången, Tomhet zou moeten klinken. Vindsval die we ook kennen van Mara doet binnen deze band alles zelf. Hij vermeldt ook graag dat het gros van de vocalen werden opgenomen op uiteenlopende plekken in de wijdse regio om Västra Götaland. Likfärd kwam van deze band als EP al eerder van onder het mos uit de Zweedse wouden gekropen maar die heb ik dan toch gemist denk ik.Lees verder ›

Onlangs zag ik Five The Hierophant live op Soulcrusher in Nijmegen. In die review gaf ik al aan dat ik een schijthekel aan jazz heb, dus dat zal ik hier nogmaals herhalen. Ondanks mijn aversie jegens het genre wist deze band mij positief te verrassen met hun klarinetmetal. Het bleek een uiterst sfeervolle show te zijn van een band die ik voorheen nog niet kende, terwijl het vijftal uit London met Apeiron hun vierde plaat aflevert. Deze plaat is opnieuw een mengeling tussen klarinetgetoeter en groovende passages. En dat blijkt hand in hand te kunnen gaan, want nergens valt de balans naar een van de twee genres uit; het loopt volledig in synergie. En dat is knap gecomponeerd.Lees verder ›

Honderd op honderd. Ik geef het niet vaak, maar als een album naar mijn mening geen zwakheden bevat en me in zijn totaliteit weet te overrompelen en er in slaagt om me diep te emotioneren, dan is het maximum meer dan op zijn plaats. Laat ik zelfs nog een stapje verder gaan: ik ken weinig andere metalalbums die naar mijn gevoel zo perfect zijn in al hun facetten. Elke noot op Xibalba, het debuutalbum van het Franse Ershetu, was doeltreffend, perfect geplaatst en relevant. Daarnaast slaagde dit album, dat vorig jaar uitkwam via het eveneens Franse Debemur Morti Productions (net zoals het huidige album trouwens) erin om precies de juiste sfeer neer te zetten. Ik noemde het in mijn recensie destijds “het perfecte Midden-Amerikaanse folkmetalalbum” en “de perfecte muzikale interpretatie van de Maya-cultuur”. Dat is veel perfectie samen zo bij de start van een recensie, dus laat ik deze lofrede maar gewoon afronden door te stellen dat ik mijn punt wel heb gemaakt. Ik heb trouwens van andere metalfans gehoord dat zij dat gevoel van “perfectie” en “uitmuntendheid” over Xibalba niet geheel delen, wat nogmaals bewijst dat muziek grotendeels uit emotie bestaat: of je voelt het, of je voelt het niet. Anderzijds zal niemand kunnen ontkennen dat Xibalba technisch foutloos was. Dé exponent van deze technische voortreffelijkheid was toch wel Lars Nedland (Borknagar), die als gastvocalist zeer zeker een extra dimensie toevoegde aan deze muzikale Maya-fantasie. Hij slaagde er met zijn krachtige, bedachtzame en mystieke stem in om precies de bij dit album passende emoties op te roepen.Lees verder ›

Ik sta altijd wat sceptisch tegenover bands die beweren met hun nieuwe plaat een nieuw geluid te willen creëren en nieuwe wegen te willen bewandelen. Vaak lijkt het een merkwaardige keuze, of is deze ingegeven door commerciële motieven. Soms is de band de huidige sound zo zat dat hij iets anders wil, en later maar met rasse schreden terugkeert naar een oud geluid, met de helft van de fanbase minder. Waarom dit intro? Welnu, Swallow the Sun keert drie jaar na Moonflowers terug met een nieuwe plaat en geeft daarbij aan nieuwe paden te betreden en vooral een wat lichter album te willen maken.Lees verder ›

Het Griekse blackmetalgezelschap Yoth Iria komt met Blazing Inferno via het eveneens Griekse Edged Circle Productions. De band van en rond Jim Mutilator, die nog een verleden heeft in Rotting Christ en Varathron maar dat is ook al wel weer decades geleden, moet het op deze plaat wel zonder The Magus stellen en dat zou wel eens een groot gemis kunnen zijn. Dit cultheerschap was wel nog van de partij op de vorige plaat, As The Flame Withers. De andere bandleden die veelal sessiemuzikanten bleken, werden aan de kant geschoven en vervangen door verse.Lees verder ›

De vertaling van een 'maul' is het best te omschrijven als een voorhamer. 'To maul' is iemand pijnigen, in elkaar beuken. Nu lukt dat natuurlijk best wanneer je een voorhamer gebruikt. Het Amerikaanse Maul heeft exact hetzelfde doel en tracht je op deze tweede volwaardige langspeler te vermorzelen met zijn dikke vette death metal. De mannen zijn voor deze release getekend door het gerenommeerde 20 Buck Spin.Lees verder ›