Vorig jaar begin november vond voor de eerste keer Mojo’s The Rock Circus plaats in de Mainstage, Den Bosch. Een affiche met een brede waaier aan bands en bovendien veel entertainment rondom de shows. Dit jaar kon het festival helaas niet plaatsvinden maar we kregen er Sepulfest voor in de plaats: de afscheidstour van Sepultura inclusief supportacts werd vandaag samengevoegd met de tour van Gatecreeper inclusief supportacts. Het programma leverde een volle Mainstage op aan bezoekers, waar het vanuit zowel muzikaal als organisatorisch standpunt prima vertoeven was.
Enforced – dat vorig jaar nog War Remains uitbracht- mag de dag starten. Wat meteen opvalt is dat er al behoorlijk wat volk op de been is om 15 uur. De zaal is aardedonker tijdens het spelen, wat een andere plek opzoeken lastig maakt. De tribune achterin de zaal zit aardig vol en zowel daar als op de vloer knikt menig hoofd mee op de lekkere openingsklanken. Het gezelschap uit Richmond, Virginia speelt een aanstekelijke crossover waarbij thrashinvloeden de overhand hebben. De prestaties van frontman Colby zijn weliswaar wat minder sterk vandaag en in zijn praatjes tussen de nummers door hoor je ook dat de man behoorlijk hees klinkt. Verkoudheidje denken we? Sommige grunts doen zelfs wat denken aan Chris Barnes en dat kan niet de bedoeling zijn. Toch laat men een alleraardigste indruk achter: de metal klinkt lekker rauw, het soleerwerk vormt een welkome afwisseling en de eerste moshpit is tijdens A Leap Into The Dark een feit. Prima opener. (MaartenO)
Van thrash is weinig sprake bij 200 Stab Wounds. Het Amerikaanse viertal speelt een groovende vorm van death metal en heeft met Manual Maniac Procedures nieuw werk te promoten. Strak op het aangegeven tijdstip start de set en gedurende de show wordt geen minuut verspild aan woorden die gericht zijn richting het publiek. Van die laatste plaat horen we onder andere opener Hands Of Eternity, het titelnummer en de midtempo groover Defiled Gestation.
Visueel laat de band weinig spectaculairs zien: alleen zanger en gitarist Steve Buhl staat niet vastgelijmd op zijn positie. Zijn stem lijkt ook iets minder bruut te klinken dan op plaat. De death metal spreekt daarentegen wel voor zich en hoewel de bastonen tijdens de eerste nummers wel erg hard door de zaal dreunen, staat het geluid daarna prima afgesteld wat de muziek zeker ten goede komt. Zodra er in de loop van de set even stilte valt, kan 200 Stab Wounds rekenen op een luid applaus en ook hier is het lekker headbangen geblazen. Met “Thanks, we are 200 Stab Wounds” eindigt het optreden enigszins abrupt. (MaartenO)
Dan is het tijd voor Jesus Piece, ongetwijfeld de vreemde eend in de bijt vandaag. Dat blijkt ook wel een beetje tijdens de start van de set, want menig bezoeker lijkt een rondje te maken bij de merchstands of is een kijkje nemen in de hal naast de Mainstage waar behoorlijk wat variatie aan eetstands te vinden is. Toch komt het publiek al snel aanzetten zodra de metalcoreband begonnen is. Daar is ook alle reden voor, want Jesus Piece brengt ons op een zeer gretige wijze een prima concert vanmiddag. Eind vorig jaar zag ik de heren nog bij het nabijgelegen WillemTwee, maar toen bracht frontman Aaron Heard nog niet de helft van zijn energie van vandaag.
Als een bezetenen raast de man over de planken, terwijl de kletterende snare van de drummer in Tilburg nog hoorbaar moet zijn. Als hardcoreliefhebber kan ik daar alleen maar van genieten. Van …So Unknown horen we onder andere Tunnel Vision, FTBS en Fear Of Failure, terwijl de kiezelharde breakdowns van ouder werk zoals Curse Of The Serpent ook de revue passeren. Niet iedere aanwezige kan iets met de metallic hardcore, maar voor het podium ontstaat toch genoeg beweging. De energie die Jesus Piece teweegbrengt zal vandaag niet snel meer overtroffen worden. Lekker opgefokt en doeltreffend concert! (MaartenO)
Daarna volgt een optreden waar ik erg naar uitgekeken heb: Gatecreeper. Eerder sprak ik al vol lof over de nieuwste telg genaamd Dark Superstition en het zal mij niets verbazen als we die hoog in de jaarlijsten van menig metalliefhebber zien eindigen. De zaal is inmiddels al een stuk voller gelopen en slechts weinigen staan niet in de zaal zodra de band met groen licht – passend in de stijl van de albumhoes – zijn beresterke set start. Met onder andere opener Oblivion, het vette A Chilling Aura en Caught In The Treads ligt de nadruk vandaag op het laatste werk.
Vocalist Chase H. Mason is erg goed bij stem en klinkt identiek als op de albums. Laten we de muzikanten eromheen ook zeker niet uitvlakken, want de death metal staat als een huis. Doordat het geluid wederom erg goed staat afgesteld, horen we ook de melodische gitaarpartijen goed en zijn de details daardoor prima waarneembaar. Dat geeft de melodische death metal ook net wat extra. De nieuwtjes gaan er prima in, maar zodra ouder werk zoals Rusted Gold en Craving Flesh worden ingezet, valt op dat het tempo wat omhoog gaat en dat de moshpits zich wat uitbreiden. Gatecreeper laat een erg sterke indruk achter en vormt een lekkere opwarmer voor Obituary dat volgt. (MaartenO)
Net als Sepultura bestaat Obituary al zo’n veertig jaar. De mannen uit Florida teren niet alleen op oud werk, maar weten na al die jaren nog altijd relevante en boeiende platen uit te brengen, getuige de eerste plaats die The End Of Everything behaalde op de Zware Metalen eindejaarlijst van 2023.
Vanavond hebben de heren hun Budweiser-backdrop ingeruild voor een afzichtelijk exemplaar. Dat is jammer. Wat wel vertrouwd blijft, is het intro dat de band gebruikt: Snortin’ Cocaine van Pat Travers wordt weer in zijn geheel gespeeld voor de mannen opkomen, waarna ze de zaal direct losbeuken met Redneck Stomp. Daarbij valt op dat het goede geluid van Gatecreeper ook hier present is. Dat is fijn. Obituary is een band waarbij het aangenaam is om naar te kijken, te luisteren en bier te drinken. Oh, en natuurlijk headbangen. Tijdens het midtempo gedeelte van Threatening Skies gaat het publiek vooraan simultaan uit zijn plaat. Daarbij valt ook de drukte op; mooi om te zien dat er zoveel mensen nog altijd genieten van de oude Obituary, terwijl ook de nieuwe songs enthousiast worden onthaald. Van de laatste plaat komt natuurlijk Wrong Time voorbij, met zijn refrein dat tot bijna vervelens toe herhaald wordt. Het nummer houdt zich overigens moeiteloos staande tussen de rest van de set.
Obituary speelt strak, goed en nog altijd met veel enthousiasme en dat slaat over naar het publiek. Bij Solid State zie je enkele moshpiteilandjes ontstaan, andere blijven gewoon lekker bierdrinken en laten de perfect klinkende riffs van onder andere War en The Dying Of Everything over zich heenkomen. Nog een pluspunt: de lichtshow is uitstekend afgestemd op wat de band doet, wat een vet effect geeft. Uiteindelijk sluit Obituary met de klassieker Slowly We Rot weer een sterk en professioneel optreden af. Maar wat had je anders verwacht van de AC/DC van de death metal? (Friso)
Na het eten mag het Oekraïense Jinjer het podium betreden. Ik ben enigszins verbaasd dat deze band boven Obituary op de bill staat, maar dat heeft vast te maken met zijn populariteit onder het jonger publiek. Jinjer is de laatste jaren naam aan het maken met hun djenty metal waarbij zangeres Tatiana het onbetwiste boegbeeld is. Dat blijkt ook vanavond: de lampen zijn continu op haar gericht, sterker nog, de overige bandleden zijn gedurende het merendeel van de set nauwelijks zichtbaar. Nu komt dat ook door de flitsende epilepsie-opwekkende lichtshow van de band (die overigens wel indruk maakt), maar het zegt wel wat: bij Jinjer draait het vooral om Tatiana.
Is dat terecht? Wat haar zangkwaliteiten betreft, zeker. Vanavond laat ze weer horen hoe goed en veelzijdig ze kan zingen. Hoog, laag: Tatiana draait haar hand er niet voor om en het klinkt bovendien ook indrukwekkend zuiver. Daarnaast beschikt ze ook over een indrukwekkende grunt waardoor ze alle kanten op kan met haar stem en daarmee goed aansluit op de vrij drukke en complexe muziek. Aan andere kant praat ze niet of nauwelijks, slechts wat obligate dankjewels kunnen er net vanaf. Heeft ze niet meer te melden?
De muziek is een cocktail die me zou moeten aanspreken. Ik ben een liefhebber van djent-muziek en van goede zang. Maar de vonk wil tussen mij en Jinjer niet zo goed overspringen. Hoe goed de riffs ook zijn, of hoe mooi Tatiana af en toe zingt, er ontbreekt iets. Terwijl ik naar de show kijk wordt het duidelijk wat dat is: urgentie en drive. Ik vind de muziek van Jinjer vrij klinisch en zielloos, zeker ook hoe het vanavond gebracht wordt. Perennial heeft fraaie zanglijnen terwijl Rogue een sterke break kent, maar het komt allemaal wat zoutloos over. Volgende keer beter? Ik hoop het. (Friso)
Dan is het eindelijk de tijd voor de hoofdact van vanavond. Al snel klinken de vertrouwde tribale ritmes over de PA terwijl er een gigantische backdrop achter het podium pronkt, dat vanavond verder aangevuld gaat worden van de nodige fraaie visuals. Zodra de intro’s van War Pigs en Policia afgelopen zijn, betreedt Sepultura dan eindelijk het podium en trapt meteen af met zwaar geschut: Refuse/Resist fungeert als openingsnummer. Zo is het publiek gelijk bij de les en ontstaat er direct een pit, het publiek heeft er ook duidelijk zin in. Het nummer wordt opgesierd door een hele vette langgerekte schreeuw van Derrick, die vandaag wat brakkig bij stem is, maar dat past uiteindelijk wel bij zijn manier van zingen. Het is in ieder geval vol overgave, en wat bij Obituary gold is ook nu van toepassing: de mannen hebben er nog altijd zichtbaar plezier in.
Zo is er bij bandleider Andreas een mooie grijns op het gezicht wanneer de band gelijk Territory erachteraan knalt, waarbij het podium volledig rood oplicht en daarmee een hoofdrol opeist bij deze performance. En dat is niet het enige visuele hoogtepunt, de hele avond zijn er prachtige visuals te zien, passend bij de nummers die gespeeld worden. Deze beelden worden bovendien afgewisseld door live-beelden uit de zaal zelf. Alleen door de vertraging die daarin zit geeft dit soms een vervreemdend effect. Desalniettemin krijgen we een verzameling opgenomen video’s, videoclips en andere fraaie beelden te zien, zoals bij Attitude, waarbij het Roots logo mooi op de achtergrond prijkt.
Het geluid is voor de zoveelste keer vandaag top, alleen niet zo goed als bij eerdere bands, het klinkt af en toe wat droog. Dat komt deels door de gaten die vallen wanneer Andreas soleert. Waarom niet toch eens een tweede gitarist meenemen als live ondersteuning? Wie de band wel heeft meegenomen is (alweer) een nieuwe drummer: de 22(!)-jarige Greysen Nekrutman. Die laat vanavond een behoorlijk imposant spel horen. Tering wat is die gast goed. Mooi in dat opzicht ook dat de camera regelmatig op hem is gericht, en dat hij aan het einde van het optreden nog een drumsolo mag spelen die fungeert als brug naar de laatste nummers.
De band kan natuurlijk putten uit een enorm arsenaal aan nummers. Het laatste (meesterwerk) Quadra was de vijftiende studioplaat van de band. Naast enkele sterk gebrachte uitvoeringen van die plaat, worden van de meeste albums wel een of twee nummers gespeeld. Zelfs van Schizophrenia komt een nummer voorbij: Troops Of Doom. Het wordt met luid gejuich onthaald door het old-school publiek, dat gedurende het hele concert de band een warm hart toedraagt. Nederland en Sepultura hebben dan ook een speciale band met elkaar. Andreas weet ook te vertellen dat het eerste festival buiten Brazilië in Nederland was (Dynamo natuurlijk). Of het nu gaat om het oude materiaal of de indrukwekkende uitvoeringen van Guardians Of Earth en Means To An End (van Quadra); er wordt overal wel meegetrommeld, geheadbangd of domweg gesprongen. Sepultura heeft dan ook een heel sympathieke uitstraling. Elk bandlid heeft er zin in en geniet vanavond. Paolo JR. onderstreept dat door tijdens zijn basspel zijn mimiek aan te passen op de tonen die hij speelt, het oogt onbeholpen en puur tegelijkertijd.
Een mooi moment ontstaat wanneer Kaiowas wordt gespeeld en leden van de overige bands mee trommelen bij dit nummer. Het ziet er op het podium gezellig druk uit, en wat ook opvalt is dat iedereen vol plezier staat mee te doen. Het publiek wordt ook nog uitgenodigd, maar die handschoen pakt men niet op.
Sepultura speelt vanavond in totaal achttien nummers, waarbij de grootste hits Ratahamatta en Roots Bloody Roots uiteraard als afsluiters fungeren. Deze nummers zijn bijzonder omdat het de laatste met Max waren, en nu worden deze als laatste met de huidige band gespeeld. Er wordt vanavond echter met geen woord gerept over het naderende afscheid. Gezien het enorme spelplezier dat de band vanavond etaleert, zou ik vooral adviseren nog eens veertig jaar door te gaan. Een leuke dag vol met metal komt daarmee passend tot zijn eind. (Friso)
Datum en locatie
3 november 2024, Mainstage, Den Bosch
Foto's:
Lonneke Prins – Facebook
Link: