Ik sta altijd wat sceptisch tegenover bands die beweren met hun nieuwe plaat een nieuw geluid te willen creëren en nieuwe wegen te willen bewandelen. Vaak lijkt het een merkwaardige keuze, of is deze ingegeven door commerciële motieven. Soms is de band de huidige sound zo zat dat hij iets anders wil, en later maar met rasse schreden terugkeert naar een oud geluid, met de helft van de fanbase minder. Waarom dit intro? Welnu, Swallow the Sun keert drie jaar na Moonflowers terug met een nieuwe plaat en geeft daarbij aan nieuwe paden te betreden en vooral een wat lichter album te willen maken. Voor die keuze valt wel wat te zeggen. De vorige plaat was een imposant dramatisch werkstuk geworden, waarbij er veel zwaarte in de teksten en muziek lag, wat ook te maken had met het overlijden van de partner van songschrijver Juha Raivio. Het was vooral een plaat waarin melancholie aanvoelde als een warm bad.
Blijkbaar mocht de nieuwe plaat wel wat luchtiger klinken. Nou, dat is gelukt. Om te beginnen valt het prachtige artwork op: in plaats van de donkere zwarte kleuren zien we nu een opvallend heldere hoes, met twee gekruiste zilveren handen op een witte achtergrond. Muzikaal klinkt dit wel door in de muziek, want Swallow The Sun klinkt op deze nieuwe plaat toegankelijker, meer songgericht zelfs. Daarbij is het werkstuk ook een stuk minder zwaar en minder metalgeoriënteerd uitgevallen dan de voorgangers. Natuurlijk zitten er nog genoeg metalelementen in de muziek, maar het geheel klinkt veel meer als een ‘laid back’ versie van doom metal.
Dat geluid ligt ten dele aan de zang. De cleane vocalen zijn op Shining veel prominenter aanwezig dan op de vorige platen, waardoor de vergelijking met Nick Holmes wel opgaat. (Over de vergelijking met Paradise Lost later meer.) Zanger Mikko haalt echter nog wel zijn grunts tevoorschijn in bijvoorbeeld Charcoal Sky, op het einde van What I Have Become en afsluiter Shining. Dit laatste nummer is een acht minuten durend epos waarin vette riffs samengaan met melodieuze leads. Het is agressie en romantiek gevangen in één nummer. Wat dit nummer echt sterk maakt, zijn de inventieve overgangen die de verschillende delen op een logische manier aan elkaar knopen. Het is zonder twijfel een van de hoogtepunten van de plaat. Net als Kold er een is, een van de meest venijnige nummers op de plaat, waarbij er nog verbeten gezongen wordt over van die prachtige, treurige melodieën die de band dus nog altijd kan schrijven.
Naast hoogtepunten is er ook wel wat om over te zeiken. Dat Swallow The Sun een meer beknopte koers is gaan varen zorgt er op deze plaat soms ook voor dat er een zekere vlakte ontstaat. Het tempo blijft vaak op hetzelfde midtempo, waardoor sommige de nummers geruisloos voorbijglijden. Er staat een aantal niemendalletjes op deze plaat, zoals Melancholia en Under the Moon & Sun. Het kabbelt te veel voort. Dat kunnen de grunts in deze nummers ook niet redden. Sterker nog, in laatstgenoemd nummer is het eerder misplaatst en onnodig, omdat de solo die volgt voldoende de aandacht opeist. Ook is er weer een nummer met vrouwelijke zang, Velvet Chains, maar dat doet verder geen wenkbrauwen fronsen.
Productioneel is er niet zoveel op aan te merken, het klinkt allemaal helder en goed, zij het wat steriel. De man achter de knoppen is Dan Lancaster, ook wel bekend van producties van onder andere Blink 182 en Bring Me The Horizon. Die keuze begrijp ik wel; als je toch een ander geluid wilt dan je voorheen had, is Dan daar een goede keuze voor. Ik ben niet helemaal kapot van het ietwat doffe drumgeluid, maar hij weet dit album ook te voorzien van een goede, warme en volle productie, die aansluit bij de nummers op deze plaat. Toch blijft het gevoel van vlakheid ook hier overheersen. Ik heb mijn Swallow The Sun het liefst wat donkerder dan de band op deze plaat presenteert. Wellicht dat deze plaat nog wel wat gaat groeien, maar voor nu ben ik niet helemaal overtuigd. De melancholie die ik bij deze muziek graag voel, blijft iets teveel uit. De toekomst zal uitwijzen welke kant Swallow The Sun opgaat, dit album lijkt in elk geval alle kenmerken van een overgangsplaat te hebben.
Score:
72/100
Label:
Century Media Records, 2024
Tracklisting:
- Innocence Was Long Forgotten
- What I Have Become
- MelancHoly
- Under The Moon & Sun
- Kold
- November Dust
- Velvet Chains
- Tonight Pain Believes
- Charcoal Sky
- Shining
Line-up:
- Juha Raivio – Gitaar
- Mikko Kotamäki – Zang
- Juuso Raatikainen – Drums
- Juho Räihä – Gitaar
- Matti Honkonen – Basgitaar
Links: