Hoe zou het nog zijn met de heer Cirricone? De brave man maakte enkele jaren geleden, zoals elkeen van ons, een erg moeilijke periode in zijn leven door en maakte daar prompt gebruik van om voor zijn atmosferische blackmetalband Dismalimerence, Tome: I te schrijven. Het debuut vond ik prima, getuige mijn eerdere schrijfsel daterende van juni 2020. Nu zijn we jaren verder en de Amerikaanse band maakt nog steeds muziek; dat kan en mag je gerust een goede zaak noemen. Niet onlogisch dus dat het vervolg op deel I gewoon deel II wordt genoemd.
Wat de thematiek van deze plaat dan moet zijn, daar heb ik het raden naar. Maar volgens de meegeleverde informatie van de promojongens zullen we op deze nieuwste plaat een band aan het werk horen die op de fundamenten van de vorige plaat heeft verder gebouwd. Alzo heeft hij meer dynamische composities in elkaar geknutseld en krijgt het geheel zo meer diepgang. Nou moe, ik ben benieuwd.
Vier jaar hebben de heren geknutseld aan deze nieuwe plaat en dat kan je er echt wel aan horen. Productioneel staat het als een huis. Van de kelder tot de zolder werd er niets aan het toeval overgelaten. Jammerlijk bezit ik niet de informatie over wie aan de knoppen heeft gezeten om dit muzikale epos vast te leggen. Het is op zich geen obligate informatie maar wel dankbare in mijn ogen. Intussen klinken en echoeën de eerste zwalpende melancholische klanken al door de woonkamer. Het openingsnummer The Grand Narrative maakt zo al meteen een stevige knipoog naar bovenstaande bands. Nochtans knuppelen de heren luttele seconden later aan een verschroeiend tempo het net genoemde geheel aan de spreekwoordelijke gruzlementen.
Met een razende vaart wordt vervolgens Relics Of Woe ingezet. Furieuze blastbeats en denderende dubbele basritmes geven onmiddellijk vaart aan dit nummer dat eveneens van speels toetsenspel wordt voorzien. Op het einde van de rit word je nog getrakteerd op jazzy gitaar- en pianospel. De heren slagen erin me met elk nummer te blijven boeien. Dat doen ze door innovatieve composities, melancholische en agressieve partijen mooi in elkaar te vlechten en zich vooral niet te laten vangen door de nummers te lang te maken. Het hoogtepunt op deze plaat, voor mij persoonlijk dan, staat helemaal op het einde geparkeerd en noemt zich Drowning Silence. Het is een nummer waar avontuurlijk gitaar- en drumspel zich laten leiden en glijden door brute zanglijnen en atmosferische dekentjes.
Veel black, weinig post, zo interpreteer ik de muziek op dit Tome: II van het Amerikaanse gezelschap Dismalimerence. De heren maken inderdaad in vergelijking met eerder werk behoorlijk wat progressie, niet in het minst op het vlak van het compositorische, en dat was ons natuurlijk al heel correct aangekondigd door de promojongens. Sterk album!
Score:
85/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- The Grand Narrative
- Relics Of Woe
- Hereafter
- Reticent Waters
- Moonlit Passage
- At First Light
- Undying Troth
- Drowning Silence
Line-up:
- Craig Hamburger – Bas
- Tim Preciado – Drum
- Elijah Cirricione – Gitaar, zang
- Alex Quiroz – Gitaar
- Graham Southern – Keyboard
Links: