Headlines

Hardcorebands op Relapse Records, dat is in de meeste gevallen wel een beproefd recept voor met metal doordrenkte hardcore. Puur op basis daarvan is mijn interesse al gewekt. Daar staat tegenover dat ik met de uit de promotekst afkomstige term 'brutal hardcore' dan weer niet zoveel kan. Na bijna twintig jaar hardcore te luisteren zie ik deze beschrijving te pas en te onpas worden gebruikt bij zoveel verschillende soorten bands dat het eigenlijk een lege term is geworden, wellicht bij gebrek aan beter.Lees verder ›

Tom Reynols' Foul Body Autopsy passeerde al eens de revue. De melodische death metal van deze éénmansformatie uit Leicester, Verenigd Koninkrijk. Twee van de drie delen van  de trilogie Shadows Without Light passeerden mijn speler maar konden me niet overtuigen. Jammerlijk miste ik deel drie maar ook een EP genaamd Crucifix Dreams. Tja als je zo maar even niet aan het opletten bent, kan dat gewoon gebeuren, niks aan te doen.Lees verder ›

The Mosaic Window uit de Verenigde Staten van Amerika komt met Hemasanctum en het is niet de eerste plaat van bandbrein en alleskunner de heer Brown. Wel is het zo dit het eerste album is waarop een drummer van vlees en bloed te horen is. En dan ook nog eens eentje met behoorlijk wat naam en faam: niemand minder dan Gabe Seeber (Abigail Williams, Vale of Pnath, Obscura (live), Decrepit Birth (live), Carach Angren (live)). Daar komt dan nog eens bij dat de heer Andy LaRocque de plaat nog een extraatje gaf door er een tweetal solo's voor aan te leveren.Lees verder ›

Als je gaat kijken op de artiestenpagina van het label Mascot Records, waar Vola ook bij is ondergebracht, dan kom je toch enkele dijken van namen tegen. Ik noem in willekeurige volgorde: Volbeat, Joe Bonamassa, Ayreon, Beth Hart, Steve Vai, TOTO, P.O.D. en ons eigen nationale snoepje Candy Dulfer. Op hun eigen manier hebben al deze namen een belangrijke bijdrage geleverd aan hun respectievelijke genre. Inmiddels kunnen we toch ook zeggen dat zij ook geen substantiële bijdrage meer leveren aan de verdere ontwikkeling van diezelfde muzikale stromingen. Een gewaagde uitspraak, dat beseffen we ons terdege, maar in dit kader is Vola toch zeker een vreemde eend in de bijt.Lees verder ›

Marrok, de man achter dit atmosferische blackmetalgezelschap Anomalie, heeft toch redelijk wat zaken op zijn kerfstok. Deze Oostenrijker kennen we van heel wat sessiewerk in bijzonder veel bands als Harakiri For The Child, Agrypnie, Schammasch en nog vele andere. Vandaag schrijven we over zijn eigen kindje, een rivierkind met name Riverchild. Want dat is de titel van zijn nieuwste album, plaat nummer vijf alweer. Ook weer van de partij is het gekende AOP-label dat de vorige langspeler, Tranceformation, in 2021 eveneens uitbracht.Lees verder ›

Nieuw werk van de heren van Thecodontion! Wie houdt van war metal en brute, gruizige, lo fi black/death metal en deze Italiaanse band nog niet zou kennen, moet die zeker eens opzoeken. Hetzelfde geldt voor Clactonian, trouwens, want deze nieuwkomer vist in dezelfde stilistische vijver als Thecodontion. Ook thematisch trouwens, maar laat ik dat eerst even duidelijk toelichten.Lees verder ›

Het label van Deimos' Dawn is er in de biografie goudeerlijk over als wordt gesteld dat deze band op het debuut Anthem Of The Lost nog een project met een beroemde zanger was. Twee jaar en een volledig album later is er een nieuwe EP uit en hierop wil de band een statement afgeven: we zijn wel degelijk een band en zullen dat eens bewijzen.Lees verder ›

De herfst is alweer in volle gang, maar gelukkig hebben we bij Zware Metalen nog een beetje zomer bewaard. De zelfgetitelde ‘Duke of Cool’ (en voormalig Kyuss gitarist) Brant Bjork, heeft een paar weken geleden namelijk nog een nieuw album uitgebracht. De beste man zit niet bepaald stil, want zijn vorige albums stammen uit 2022 en 2023. Om nog maar te zwijgen over zijn werk bij de niet zo subtiel genaamde band Stöner.Lees verder ›

Hild's Thrash På Svenska is een ode, noemt het een hommage aan Jazz På Svenska een plaat die meer dan zestig jaar geleden uitkwam en een ongelooflijke culturele schat is. Althans dat vertelt de heer Broddesson ons. Op die laatste plaat is er een samenspel tussen piano en contrabas, een samenspel tussen twee topmuzikanten. De heer Broddesson die we kennen van eerder werk in Marduk timmert alweer jaren aan de eigen weg. Hij doet dit met verve en noemt zijn thrash metal die geïnfuseerd wordt met blackmetalelementen gewoon violent Swedish metal,. Kan ook natuurlijk.Lees verder ›

Ondanks het wat vriendelijker, misschien zelfs warmer geluid vragen de soloplaten van Jerry Cantrell (voor mij) altijd wat tijd en inspanning om te doorgronden en waarderen. Mogelijk komt dat doordat hij er vaak net iets minder “attack” in zijn gitaarwerk legt dan bij zijn hoofdband (die hoef ik niet te noemen toch?). Met de jaren – inmiddels meer dan twintig – zijn Boggy Depot en Degradation Trip Volumes 1 & 2 echter uitgegroeid tot blijvertjes die elke paar maanden nog eens een draaibeurt krijgen. Met het lichtere Brighten, door collega Maud omschreven als “alternatieve poprock” en “tussen country en veilige poprock”, is dat nog niet gebeurd, maar die plaat lijkt met de komst van I Want Blood (leg alleen de twee titels maar eens naast elkaar!) een uitzondering te zijn geweest. Terug zijn de warme duisternis, de melancholisch huilende gitaren en het meer rockende geluid van weleer. En dat is mooi!Lees verder ›