Het nieuws dat Mike Portnoy weer terug kwam op het oude nest betekende ook dat The Neal Morse Band voorlopig even stil zou komen te liggen, aangezien de drummer zich voorlopig op Dream Theater wil concentreren. Transatlantic had het einde al min of meer aangekondigd met de liveregistratie Final Flight en van Flying Colors hoeven we ook niet veel meer te verwachten. Omdat bij huize Neal Morse de schoorsteen natuurlijk ook moet blijven roken, deed zijn vrouw de suggestie om eens te kijken of Neal iets kon gaan doen met het vele muzikale talent in hun lokale gemeenschap. Deze suggestie resoneerde goed bij Neal en bleek de aanzet tot het album No Hill For A Climber van Neal Morse & The Resonance.
Neal Morse geeft zelf aan dat het werken met jonge, getalenteerde muzikanten heeft gezorgd voor nieuwe en frisse muzikale ideeën op dit album. Ideeën waar hij naar eigen zeggen zelf niet op zou zijn gekomen. Dat klinkt in ieder geval veelbelovend want, al ben ik groot liefhebber van zijn progressieve werken, zijn meest recente werken klonken we enigszins routineus. Is No Hill For A Climber het album dat de routine doorbreekt?
Opener Eternity In Your Eyes brengt de luisteraar weer terug naar het speelse geluid van Spock’s Beard en geeft daarmee niet direct het idee dat de belofte ingelost gaat worden. De instrumentale opening van dit 22 minuten durende nummer laat wel direct horen dat de muzikanten die Neal om zich heeft heeft verzameld stuk voor stuk erg goed zijn en nauwelijks onderdoen voor de gelauwerde muzikanten waarmee Neal in andere bands samenspeelt. Het eerste couplet en refrein zijn ook ’typisch’ voor de stijl die we kennen van Neal Morse. Gaandeweg in het nummer vindt er een transformatie plaats en komen er toch elementen naar voren die de invloeden van zijn medemuzikanten verraden. Ook wordt zanger Johnny Bisaha dan geïntroduceerd. Zijn heldere stem is een erg welkome aanvulling en een mooi contrast met Neal’s stem. In de laatste vijf minuten van het nummer schiet Morse weer in zijn typische songwritersreflex en voert het nummer weer terug naar zijn Spock’s Beard-jaren.
Na deze epic volgen drie relatief korte en bondige nummers. Het eerste daarvan, Thief, lost de belofte van een fris geluid wel volmondig in! De song begint als een bluesy jazznummer op een fundatie van een R&B-beat en transformeert in het refrein naar een overdadig prognummer. Deze track is zeker een hoogtepunt op dit album wat mij betreft! Ook All The Rage is een sterk nummer, eenvoudig van opzet en zonder instrumentale krachtpatserij. Dat geldt ook voor het semi-akoestische Ever Interceding, een prachtig liedje waar Johnny Bisaha schittert met zijn fantastische stem.
Het album sluit af met het 28 minuten durende titelnummer. De ouverture hiervan is zoals je van Neal Morse mag verwachten en introduceert de diverse thema’s , maar net als bij Eternity In Your Eyes worden er daarna wat afslagen genomen die de invloeden van de andere muzikanten verraden. Het maakt dat het titelnummer, ondanks de lengte, voorbij vliegt.
Lost Neal Morse zijn belofte van een fris geluid op dit album in? Je mag van een artiest die al een carrière van dertig jaar achter de rug heeft niet meer verwachten dat hij het roer radicaal omgooit, maar het valt niet te ontkennen dat zijn medemuzikanten op No Hill For A Climber zorgen voor interessante nieuwe invloeden . De fans kunnen dit album met een gerust hart aanschaffen.
Score:
82/100
Label:
InsideOut Music, 2024
Tracklisting:
- Eternity in Your Eyes
- Thief
- All the Rage
- Ever Interceding
- No Hill for a Climber
Line-up:
- Neal Morse – Keyboards, gitaar, basgitaar, percussie, zang
- Chris Riley – Keyboards, gitaar, basgitaar, zang
- Andre Madatian – Gitaar en orkestratie
- Johnny Bisaha – Zang
- Philip Martin – Drums op tracks 2, 3, 4 & 5
- Joe Ganzelli – Drums op tracks 1, 2 & 5
- Chris Carmichael – Viool, viola, cello
- Amy Pippin and Julie Harrison – Vocalen
- Chris West – Trompet
- Desmond Ng – Trombone
Links: