Headlines

Ik durf wel te zeggen dat ik al een tijdje meega in de wereld van de black metal. Rond 1994 gingen de poorten naar deze muzikale hel definitief voor mij open met albums als Opus Nocturne, Pure Holocaust en In the Nightside Eclipse. Acuut verslaafd was ik. Sindsdien probeerde ik door het lezen van reviews in verschillende bladen zo veel mogelijk kwaliteitsreleases op te pikken, ging al mijn zuurverdiende vakkenvulsalaris naar de lokale platenboer en was ik na school vooral op mijn slaapkamer te vinden om naar cd’s te luisteren. Destijds was de spoeling aan goeie bands nog vrij dun, dus was het vrij overzichtelijk om de kersen ertussenuit te pikken, ondanks dat er nog geen internet was. Toch heb ik achteraf nog wel wat parels gemist in die tijd. Het Poolse Arkona is daar één van. Opgericht in 1993 door de heer Tomasz Kubica alias Khorzon wordt de band terecht beschouwd als een van de eerste Poolse blackmetalbands, na Graveland uiteraard, maar wel gewoon naast bands als Behemoth, Besatt en Veles.Lees verder ›

Dialect. Grote kans dat u er ook een spreekt want in Nederland zijn dat er tussen de 250 en 400 en in België zijn het er slechts twaalf, als ik het internet mag geloven (al zullen het er veel meer zijn als je de, soms minieme, verschillen tussen de dorpjes in een bepaalde streek meetelt). In Italië zijn het er ongeveer zesduizend. Met vier dialecten vanuit laatst genoemd land kun je muzikaal kennismaken op deze split die door twee labels wordt uitgebracht. Alle vier de bands leveren twee nummers aan en spelen (een vorm van) black metal.Lees verder ›

Waar 2024 al tal van waanzinnige platen heeft voortgebracht wil ik de nadruk leggen op het woord waanzin op het moment dat ik de nieuwste plaat van het doorgedraaide Gigan voor mijn neus heb liggen. Voor wie niet bekend is met de band, Gigan speelt waanzinnig complexe en experimentele technische death metal, vermengd met talloze invloeden uit andere muziekstijlen. Zo complex als de albumtitels zijn, zo complex is de muziek. Deze nieuwste verzameling van gecontroleerde waanzin heeft de titel Anomalous Abstractigate Infinitessimus gekregen. En Willowtip, ook al verantwoordelijk voor de nieuwe plaat van het ook al knotsgekke Pyrrhon, mag hem uitbrengen.Lees verder ›

Ten tijde van Po vrhu vždy je prázdno kolébek was ik behoorlijk lyrisch over het Tsjechische Triumph, Genus. Een bittere en vrij brutale variant op Satyricon's oudste werk (tot en met Rebel Extravaganza). Met Eugenika trekt Triumph, Genus qua retoriek en artwork de voorspelbare lijn door, hetgeen zich ook muzikaal laat horen. Bronvermeldingen en lectuurtips vindt u terug in het tekstboekje. Let wel even op dat je dit niet op het werk opzoekt, eugenetica valt niet overal in goede aarde (ik druk het eufemistisch uit).Lees verder ›

The Dead Daisies, dat is één van die groepen die onmiddellijk mijn aandacht krijgen als ik ze zie opduiken in de grote lijst met recenseerbare nieuwe uitgaves. Ik leerde ze hier trouwens bij Zware Metalen kennen en kon de laatste twee studioalbums, Holy Ground (2021) en Radiance (2022) van een recensie voorzien. Bij beide albums stond Glenn Hughes centraal als zanger en bassist. Dat is nu anders, want niemand minder dan John Corabi, toch vooral bekend van zijn periode als Mötley Crüe frontman, neemt weer de plaats achter de microfoon in.Lees verder ›

Ik schreef al eerder over deze Britse post-hardcorde of metalcore band met emotioneel randje. Ik bestelde niet alleen de eerste plaat, Lonely World maar ook opvolger Burning Throne. In dat eerste pakket zat ook een hoodie die ik kwijtspeelde aan mijn zoon. In het pakket van de tweede plaat zat, je kan het wellicht al raden, ook een hoodie. En waar belandde die? Juist, bij mijn zoon. Wil dat zeggen dat mijn 16-jarige zoon naar dit type muziek luistert, nee hoor. Hij wisselt graag van hoodie zoals ik wissel van blackmetalplaat. Je kan dus stellen dat deze review van de nieuwste EP van Acres getiteld, What It's Like To Feel Worthless, een uiting is van een zekere guilty pleasure.Lees verder ›

De Bavarianen van Amystery zijn weer terug. Met Chaos Empire Satan komt drietal weer bovendrijven na heel wat jaren afwezigheid. Zo blijkt de vorige plaat, All Hail The Cult, al te dateren van 2014. Folter Records brengt de nieuwe plaat uit die zich thematisch laat breien rond de overpeinzingen van Peter James Carroll. Heel wat duister ideeën komen zo tot leven. Hoe nietig staan we als mens op deze aardbol en breder, in het universum maar langs de andere kant heb je als persoon toch heel wat zaken in handen ook op creatief vlak. Het gaat vermoedelijk toch allemaal veel verder dan dit, maar daar houd ik me niet direct mee bezig. Aan jullie om, zo je hierin geïnteresseerd bent, dit uit te vogelen.Lees verder ›

Geen schnitzel voor mij vandaag maar Schänder. Dit is een vierkoppig blackmetalcollectief uit Oostenrijk. Ik ben benieuwd of het me gaat smaken. Dit kwartet heeft naast deze EP, Of Rust And Blood, nog maar één volwaardige release op hun conto staan en dat bleek de debuutplaat uit 2021 te zijn, genaamd Schänder, hoe kan het ook anders. Kvlt Und Chaos Productions brengt dit viertrackshebbeding gewoon uit.Lees verder ›

De 'vroedvrouwen des verderfs', ook wel Turmion Kätilöt op zijn Fins, zijn toe aan hun twintigjarig jubileum. Je kan niet zeggen dat deze heren stilgezeten hebben, want Reset is meteen ook de tiende plaat voor dit vreemde zestal. Wat mij betreft een typisch paard uit de Nuclear Blast-stal met kwalitatieve industrial metal die wat overleunt naar het experimentele popperige straatje. Te vies voor Metal Archives, maar ik zet er graag mijn tanden eens in, nu Bart Alfvoet me niet voor is.Lees verder ›

Hoe eindig je je dag? Iedereen vermoedelijk op dezelfde manier toch? Wat keuvelen met je vrouw bij een bakkie troost, zappen, in de zetel in slaap snorkelen en dan toch maar de beslissing nemen om onder de wol te kruipen. De Fransen van Sordide wijken misschien wat van het pad af maar Ainsi Finit Le Jour geeft misschien toch wat tips. Sinds 2014 is dit alweer plaat nummer vijf. De vorige plaat Les Idées Blanches kon me wel bekoren. De smerig klinkende black metal van dit drietal kent ook zijn meer experimentele kantjes en vandaar dat je toch goed bij de les moet blijven wanneer je de muziek van deze heren beluistert.Lees verder ›

Op een zomerse zaterdag zeven jaar geleden brak Bütcher potten op de planken van Antwerp Metal Fest. Ik was erbij en ik keek vol verbazing naar deze knallende band. Meteen dacht ik dat ik een trein gemist had, want de fans waren dolenthousiast en voor mij was het allemaal nieuw. Een gesprek met de zanger van de band leerde me nadien dat ik helemaal geen trein gemist had, hooguit een paar demo's, en dat het debuut Bestial Fükkin' Warmachine klaar lag om de wereld te veroveren.Lees verder ›

Italiaanse power metal, laat maar komen. In dit geval betreft het Frozen Crown, female fronted (and backed), dat album nummer vijf over de toonbank gooit. Call Of The North kreeg vorig jaar 95 punten van collega Berry en de band maakte ondertussen promotie naar Napalm Records. De lat ligt dan ook erg hoog voor War Hearts.Lees verder ›