Headlines

Het iconische album Black Sabbath van Black Sabbath bestaat dit jaar 50 jaar! Dit album was niets minder dan een mijlpaal en wordt door zowat iedereen aanzien als het allereerste metalalbum ooit. Om dit te vieren werden hier en daar tribute-albums gemaakt om de godfathers van de metal te eren. Wanneer niemand minder dan Zakk Wylde zich aan zo’n tribute waagt, weet je dat de bokshandschoenen uitgaan. Dit is the next level tributeband. Wylde is uiteraard bekend met zijn eigen succesvolle band Black Label Society, maar hij was ook jaren de vaste gitarist van His Royal Darkness Ozzy Osbourne himself. Samen met basgitarist Rob "Blasko" Nicholson (Ozzy Osbourne en Rob Zombie) en drummer Joey Castillo (Danzig en Queens Of The Stone Age) besliste hij om onder de naam Zakk Sabbath - geinig gevonden - dit allereerste Sabbath-album te coveren. Lees verder ›

Het dertiende album alweer voor deze Duitsers en laat ik opnieuw eerlijk zijn: een volledige plaat heb ik nog niet geluisterd. Een schande? Dat weet ik niet, we zullen zien. In ieder geval is het zo dat deze heren al lang rondlopen in het extreme metalwereldje en wel al sinds begin jaren negentig. In 1995 doopte hij de band nog Deshîra. Ik moet zeggen, Nocte Obducta bekt echter ook lekker. Het maakt niet uit moet Marcel, het masterbrein achter dit hele gebeuren, gedacht hebben, als het beestje maar een naam heeft.Lees verder ›

Het tweede werkstuk, als je alleen de full length's meetelt, van deze Franse melodische blackmetalvrienden van Griffon, kreeg de Griekse titel "De God, De Koning" met zich mee, of meer eenvoudig ὸ θεός ὸ βασιλεύς. De eerste aanblik van de plaat, de hoes en de eerste tonen van de muziek geven me een beetje een Macabre Omen-gevoel. Iets wat later toch niet helemaal blijkt te kloppen. Zo. Dan is dit ook weer helder en duidelijk dat je best niet op je eerste gevoel afgaat.Lees verder ›

Het Italiaanse Thecodontion is een band met een verhaal. Letterlijk. Dit geesteskind van het duo Stilgar (Giuseppe D'Adiutorio) en Heliogabalus (Giuseppe Emanuele Frisone) brengt ons een zeer primitieve vorm van verwrongen black/death metal met een opmerkelijk primair en archaïsch geluid, voortgebracht door drie basgitaren, drums en vocalen. Geen gitaren dus, vandaar hun slagzin “No guitars, only death”. Het centrale onderwerp van de nummers bestond tot nog toe uit de bespreking van fossielen van dinosaurussen en hun voorouders. Ook dit moet je heel letterlijk nemen. Stilgar is begeesterd door fossielen en dinosaurussen, en Thecodontion is duidelijk zijn muzikale uitlaatklep. Op zich zijn fossielen uiteraard al een heel vreemd onderwerp voor een blackmetalband, al moet ik dan wel weer toegeven dat het verleden en de dood net wél populaire topics zijn in het genre. Maar tot nog toe kwam niemand op het idee om daar een letterlijke, wetenschappelijke interpretatie aan te geven. Dat doet Thecodontion hier dus wel. Voor hun creatieve proces kozen Stilgar en Heliogabalus telkens een interessant fossiel uit en formuleerden daar een bijhorende morfologische en geologische beschrijving bij. Vervolgens componeerden ze een vorm van rudimentaire war metal, met een geluid dat precies uit miljoenen jaren oude rots is gebeiteld, als muzikale beschrijving van het betreffende fossiel.Lees verder ›

Corey Taylor moet iedere morgen wel de nodige dosissen vitamine C en magnesium innemen. De man verdeelt al zijn tijd tussen twee succesvolle metalbands, zijn gezin en zijn verschillende bedrijven. Nu brengt hij nog een soloalbum uit ook. Want kennelijk bestaan Corey’s dagen uit meer dan vierentwintig uren. Taylor wilde al langer iets uitbrengen dat vooral geënt was op hard rock, country en bluesrock. Zijn muzieksmaak is vrij ruim en niet alles wat hij schrijft is bruikbaar voor hardere bands zoals Slipknot of Stone Sour. Sommige songs zouden zwaar vloeken op de platen van deze bands. Het is als een Master of Puppets op een album van Willie Nelson plaatsen. Parels voor de zwijnen.Lees verder ›

Deze band ken ik niet, maar niemand minder dan het label Season of Mist stampte deze in onze brievenbus met de omschrijving progressieve grunge rock. Nu kijk, ik ben een simpele jongen. Geef me af en toe wat alcohol en vettig eten, laat Anderlecht ieder weekend punten verliezen en presenteer mij muziek verpakt als progressieve grunge en ik ben heel, heel gelukkig. Deze plaat moet ik beluisteren. Punt.Lees verder ›

Déhà, Belgische alleskunner, iemand die in tal van bands terug te vinden is. Al dan niet nog steeds alleen of met anderen in bands als Acathexis, Cult of Erinyes, Imber Luminis (mijn favoriet), Wolvennest, Yhdarl, Nadddir, Clouds en tientallen andere creaties. Steeds bands met een neerslachtig karakter, een bedrukt gevoel weergevend, de wanhoop nabij. Déhà is een actieve baas, die ik in het verleden meermaals reviewde en die volgens mij geen dag doorkomt zonder dat hij muziek componeert. Onder zijn eigen naam alleen al bracht hij dit jaar dik tien langspelers uit. Drie daarvan zitten in de reeks A Fleur de Peau. Ik geef jullie notificatie van de derde in de reeks, die verscheen op 7 augustus - mijn verjaardag - bestaande uit vier nummers. Hij klokt af op iets minder dan 36 minuten.Lees verder ›

Er spoelde een golf van enthousiasme over de wereld toen werd aangekondigd dat leden van de legendarische band The Devil’s Blood met een nieuw project het podium van Roadburn 2019 zouden betreden. Met muzikanten van dit kaliber en de imponerende stem van Farida Lemouchi stond eigenlijk al meteen in steen gegrift dat dit een groot succes zou worden. Het project kreeg dezelfde naam als het laatste nummer van het laatste album waarop wijlen Selim Lemouchi te horen was: Molassess. Hoewel de band van tevoren duidelijk had aangegeven dat ze géén nummers van de The Devil’s Blood te horen zouden brengen, vond uw recensent het stiekem toch wel een beetje jammer dat ze dit ook écht niet deden. Maar Molassess is een geheel nieuw project, en het moet ook als zodanig gezien worden.Lees verder ›

Zozo, hier is de nieuwe EP van Throane, één van de geesteskinderen van multi-instrumentalist Dehn Sora. Hij heeft ervoor gekozen één enkel nummer op deze EP te plaatsen. Een nummer dat in zijn duurtijd net niet het kwartier haalt. De vorige langspeler Plus Une Main À Mordre dateert al weer uit 2017 en kreeg een erg hoge score van redacteur Bart, en terecht. Deze Franse band blijkt ook wat linken te hebben met het grote Amenra. De titel van deze EP, een kogel in je eigen voet schieten, is natuurlijk het uiterste voorbeeld van jezelf de das omdoen en een thematiek die perfect aansluit bij de muziek. Volgens Dehn Sora is dit Une Balle Dans Le Pied één geheel geworden, in zijn ogen niet zozeer één nummer maar een samensmelting van twee.Lees verder ›

Voordat ik begin met het recenseren van dit album, moet ik toegeven dat ik even schrok toen ik de tracklist van Vrîmuots’s debuutalbum zag. Songtitels als Palingenese en Wolffsangel liegen er namelijk niet om. Beide lijken namelijk te verwijzen naar extreemrechtse sympathieën. In een genre als neofolk, waar dit soort gedachtengoed wat meer aanwezig is dan in andere genres, zou dit geen grote shock zijn. Ik had de recensie daarom ook op een heel andere manier ingestoken. Voordat ik haastige conclusies op het internet zou plaatsen, besloot ik om contact op te nemen met T.S., het brein achter deze band. Ik vroeg hem naar de thema’s die hij in zijn muziek aanstreept en de manier hoe hij in het leven staat. Dit was gelukkig erg verhelderend. Van dubieuze ideologieën bleek totaal geen sprake.Lees verder ›

De Bay Area hardcoreband Isotope brengt een compilatiewerk uit op cassette. Het zijn negentien tracks die een aantal EP's en LP's bevatten. Het betreft het volledige album uit 2019, 2017’s Wake Up Screaming EP, 2015’s Midnight Soldier, en de debuutdemo Final Wind Of Mercy. Lees verder ›

De opvolger van het in 2015 verschenen debuutalbum, Paths, is er. Het kreeg de titel Wither mee. Ook nu proberen de heren van Lord Almighty weer een eigenzinnige mix te maken van black metal, in de stijl van DarkthroneI, met heavy metal en rock, denk aan Thin Lizzy en anderen. Klinkt wat eigenaardig, maar het hapt wel lekker weg. De vier kerels uit Boston, USA, nemen hun taak volgens mij ook niet al te serieus of net wel, het is maar hoe je de bandfoto interpreteert.Lees verder ›