Een album ‘kabbelend’ noemen zal door de maker zelf zelden als een compliment worden opgevat. Toch bedoelen we het slechts positief wanneer we Silver Lake by Esa Holopainen dit stempel toedichten. Alsof je drijft op een rustige stroom voeren de songs je namelijk luisterbeurt na luisterbeurt rustig maar gestaag mee naar een behaaglijke gemoedstoestand waarin het goed toeven is. Waar we het nu eigenlijk over hebben? Over het eerste soloalbum van Esa Holopainen, reeds sinds 1990 leadgitarist bij Amorphis. Toen ook die Finse tourmachine begin 2020 door de alom bekende omstandigheden plots tot stilstand kwam, zag Holopainen zijn kans schoon om eindelijk eens die soloplaat te maken die hij al lange tijd in zich droeg.
“Solo” kunnen we in het geval van Silver Lake overigens met een klein korreltje zout nemen. Voor Holopainen, die kennelijk zijn beperkingen kent, waren er van het begin af aan slechts twee opties: óf hij zou een volledig instrumentaal album maken, óf er zou met gastzangers gewerkt worden. Misschien wel omdat Holopainen een getalenteerd gitarist is, maar niet in het vakje van de übertechnische shredder geduwd kan en wil worden, is het het laatste geworden. Alleen de rustig voort tokkelende opener Silver Lake, dat in zijn grandeur en weidsheid (inderdaad) beelden van weidse, zonovergoten watervlakten voor het geestesoog tovert, is instrumentaal. Maar voor de rest gastzangers dus! En niet de minste. Onze Finse vriend pakte namelijk zijn Rolodex (kent u die nog, nog, nog…?) erbij. Nadat hij de stof eraf had geblazen vond hij daarin de gegevens van Jonas Renske (Katatonia), Einar Solberg (Leprous), Björn ‘Speed’ Strid (Soilwork, The Night Flight Orchestra) en Anneke van Giersbergen. Evenals Esa’s collega in Amorphis, Tomi Joutsen, bleken zij graag bereid hun stembanden ter beschikking te stellen.
Met dergelijke gouden kelen kun je natuurlijk best veel kanten opgaan en dat doet Holopainen dan ook op zijn debuut. Door zijn herkenbare gitaargeluid (die melancholische klankkleur) is Amorphis daarbij nooit heel ver weg. Wel klinkt het geheel iets lichter en vooral wat vrijer dan de laatste platen van het moederschip, die duidelijk op een groter publiek geschreven zijn. In de meer epische tracks dient door de licht folky/proggy inslag zelfs een project als Ayreon zich ietwat aan. Luister maar eens naar de fluit in de tweede track Sentiment, de uitgebreide toetsenpartij in Alkusointu of de oriëntaalse riff in het overigens poppy Promising Sun en je weet wat we bedoelen. Het verhalende karakter zal hier ook wel wat mee van doen hebben. In Storm denken we in de gitaarpartijen dan weer wat Pink Floyd te horen. Producent Nino Laurenne en Svante Forsbäck (Rammstein, Volbeat, The Rasmus) houden het allemaal bijeen in een troostrijk, warm geluid.
Wat volgt is, zeker in eerste instantie, minder aansprekend. Heel vreemd, want het is juist een “spoken word”. In Alkusointu (alliteratie, letterrijm) horen we namelijk een Finse sprookjesboom orakelen. Het blijkt legendarisch Fins acteur Vesa-Matti Loiri te zijn, die overigens in 1980 Finland vertegenwoordigde op het Eurovisiesongfestival en daar maar liefst zes punten binnen harkte. Zijn zware bariton is zonder meer indrukwekkend, maar daar wij de Finse taal niet machtig zijn, komt zijn voordracht van een ongetwijfeld prachtig gedicht ook wat potsierlijk over. Het wordt gemakkelijk rechtgezet door Holopainen zelf die – mogelijk geïnspireerd door de mogelijkheid een van zijn helden op zijn plaat te krijgen – hier zijn meest meeslepende gitaren, vol van Finse melancholie, neerlegt.
Als de track je aandacht toch wat heeft doen verslappen, word je er weer bruut bij getrokken door de grunt van Joutsen die op In Her Solitude de vocalen voor zijn rekening neemt. Het is met zijn stuiterende riffs, met het door Björn ‘Speed’ Strid gezongen Promising Sun, de zwaarste track van de plaat. Het is tegelijk de song die de fans die vooral nieuwsgierig zijn vanwege het Amorphis-lidmaatschap van Holopainen het meest zal aanspreken. Sowieso worden de gitaarpartijen naar het einde van de plaat toe wat harder. Want ook het riffwerk in de coupletten van het door Anneke van Giersbergen als altijd subliem gezongen Fading Moon mag er zeker zijn. Het refrein is opnieuw wat poppy en doet daardoor en door het volle geluid dan weer wat aan een band als Pain denken. Afgesloten wordt echter in schoonheid middels een nieuwe hoofdrol van Renske die recht tot je ziel lijkt te zingen.
Silver Lake by Esa Holopainen is een afwisselende plaat geworden die meer dan lekker weg luistert. Hij pakt en maakt benieuwd naar een vervolg. Dat komt goed uit, want ook voor Holopainen zelf smaakt dit avontuur naar meer. Het blijft natuurlijk wel de vraag hoe snel deze voornemens verdampen zodra (hopelijk in de nabije toekomst!) de Finse tourmachine zich voorzichtig weer wat warm gaat draaien en de diverse gastzangers ook wat minder tijd hebben om bij te springen. Voor nu genieten we echter even verder van het toch wel gloedvolle Silver Lake by Esa Holopainen
Score:
82/100
Label:
Nuclear Blast Tonträger, 2021
Tracklisting:
- Silver Lake
- Sentiment
- Storm
- Ray Of Light
- Alkusointu
- In Her Solitude
- Promising Sun
- Fading Moon
- Apprentice
Line-up:
- Esa Holopainen – Gitaar
- Jonas Renske – Zang
- Håkan Hemlin – Zang
- Einar Solberg – Zang
- Vesa Matti Loiri – Gesproken woord
- Tomi Joutsen – Zang
- Björn ‘Speed’ Strid – Zang
- Anneke van Giersbergen – Zang
Links: