Headlines

Een Griekse band die het op zijn Amerikaans doet. Het is wellicht wat kort door de bocht of te gemakkelijk, maar in feite speelt het uit Thessaloniki afkomstige Psyanide groove metal die we al kennen van de grotere Amerikaanse bands. Het verschil zit hem dan ook in de details, op momenten waar de heren strooien met wat melodische elementen. Die horen we natuurlijk ook wel terug in het groove-genre, maar Psyanide heeft net die gave om het onder andere tijdens start-stopmomenten naar boven te brengen.Lees verder ›

Anoniem zijn deze bandleden achter het Australische Miruthan. Een gezelschap bestaande uit maar liefst acht leden, waarvan niet weergegeven is wie welke rol heeft. Maar wat horen we dan op deze debuut-EP terug? Cult of The Dead bestaat uit een partij lompe death/black metal die ook nog wel van wat ritualistische elementen is voorzien. Theatrale gezangen vormen daarbij onder andere de variatie onder andere tijdens de opening van het tweede nummer At the Barricades. Overigens is de vocale impact van het gebodene groot, door de afwisseling van verschillende lagere en scherpzinnige vocalen. Dikke grunts en krijsvocalen dus. In de vierentwintig minuten die zo op deze EP voorbij komen, blijf ik vrijwel over de gehele lengte geboeid luisteren.Lees verder ›

Een Noorse bende schobbejakken, dit In Vain? Ja en nee is daarop mijn antwoord, de uitleg daarvoor mag u zelf uit deze recensie distilleren. De band is in feite al een oudgediende, want sinds 2003 actief, voornamelijk op het gebied van progressieve death/blackmetal. Het hier te bespreken Solemn is het vijfde volwaardige album en laat naast pure bikkelharde blackened death ook veel ruimte over voor melodie, gevoel en de daarbij behorende beroering. Dit is dan met name het resultaat van de zeer gevarieerde vocalen. Zo ontwaren we tijdens een eerste luisterbeurt een doodskrijs, diepe grunt en sfeervolle cleans. De negen nummers zijn lang van stof, met een eigen verhaal, sfeer en focus, waardoor de totale speelduur uitkomt op zestig minuten.Lees verder ›

Aan alles komt een eind, dat is een zekerheid die vaststaat in het leven. Maar het einde kan ook een nieuw begin betekenen. Zo doken de Denen van dit doom/gothic-gezelschap blijkbaar onder in 2003 nadat zij A World to Drown In op de wereld loslieten. In al die tussenliggende jaren hielden de heren zich schijnbaar met nevenzaken bezig. Na 21 lijkt dit A Certain End Of Everything dan weer een teken van leven dat ik onmogelijk kon negeren. En zodoende schrijf ik nu op een redelijk frisse zaterdagavond deze recensie in het bijzonder voor liefhebbers van Paradise Lost, Katatonia en My Dying Bride. Het oude werk van deze grootheden welteverstaan, aldus de bijgesloten promotekst.Lees verder ›

Eindelijk trekt de lente aan, de glitters en het drama van Eurosong liggen achter ons, en misschien is daar ver weg van blijven wel de reden waarom funeral doom meestal in de loop van de herfst of winter het droeve levenslicht ziet. Zo ook met het zevende album van Slow dat op 12 december van vorig jaar traag de wereld in schreed, Abîmes I, wat 'afgronden' of 'dieptes' betekent. Lees verder ›

Wauw, bijna een uur aan losgeslagen Finse folkblack. Verikalpa gaat niet over één nacht ijs en laat op dit nieuwe album, met de titel Tuomio, een twaalftal epische nummers voorbij komen. De folkinvloeden horen we door het gebruik van wat vreemdsoortige klanken, wellicht uit het keyboard getoverd. Denk vooral aan Finntroll, maar ook aan wat noten van Korpiklaani. Prima, al heeft laatstgenoemde nooit echt volledig op mijn goedkeuring kunnen rekenen, waarschijnlijk door de net iets te opgewekte inslag. Dat valt op dit Tuomio dan gelukkig reuze mee. We horen wel de ritmische, drijvende melodieën, die eerder aanschuren tegen power metal dan tegen black, doch voegt de grove vocaal er genoeg peper aan toe. Althans voor mij voldoende om het serieus te nemen.Lees verder ›

Dit Artificial Language is een nieuwe progressieve band uit California. Distant Glow is al de derde EP van het zestal. Qua muzikale richting moet u denken aan Haken, maar vooral heel erg veel Leprous. Misschien is het op instrumentaal gebied net even iets minder indrukwekkend, maar wel vrij technisch en progressief van aard. De nummers tijdens deze ruim twintig minuten durende EP lopen mooi in elkaar over. De muziek zelf kent in de basis een heel lekkere flow, waarvoor grotendeels de toetsenpartijen en het fijne gitaarwerk verantwoordelijk zijn. Het stemgeluid van de vocalist ligt schrikbarend dicht bij de mooie vocalen van Einar Solberg (Leprous) en dat alleen al is een noemenswaardig feit.Lees verder ›

Holdlajtorja is wederom een nieuwe Hongaarse ster onder de horizon, of beter gezegd een "maanpoort", aangezien dat de Nederlandse vertaling is van de bandnaam. Arcana Et Tenebrae is het debuutalbum en komt uit via het Roemeense label Sun & Moon Records. Verwacht progressieve black, met een behoorlijk doomnuance.Lees verder ›

De inspiratie die deze Oekraïense band vormt is afkomstig van bands als Wiegedood en Yellow Eyes, gecombineerd met de nodige folk, film en invloeden uit games. Het opnameproces van het anonieme drietal achter de band They Came From Visions was een bijzondere, doch angstige ervaring, omdat dit plaatsvond tijdens het voortdurende conflict waarover al zoveel is geschreven. Alle emotie, woede, pijn en bijbehorende sentimenten zijn daardoor onderdeel geworden van deze tweede volwaardige plaat The Twilight Robes. Het debuut uit 2020 met de titel Cloak of Darkness, Dagger of Night is voor mij om onduidelijke redenen niet op de burelen van Zware Metalen terecht gekomen.Lees verder ›

Eerder dit jaar schreef ik over Drowned, een band die zijn album Procul His onder het label Sepulchral Productions uitbracht. Het hier te bespreken Veneration van het Ierse Vircolac is tevens afkomstig van dit label. In tegenstelling tot het eerder aangehaalde Drowned is deze Ierse band nog een relatief jonge band en is dit Veneration pas het tweede volwaardige plaatwerk. Over de EP The Cursed Travails of the Demeter (2016) voorafgaand aan het onbesproken debuut Masque (2019) werd een positief stuk geschreven door toenmalig redacteur Usurperofthetyrants. Laten we hopen dat de Ieren dezelfde lijn hebben doorgetrokken als acht jaar geleden.Lees verder ›

In de bijgesloten promo van het negende album van het Franse Worhs lees ik: voor fans van Hypno5e, Liturgy, Deathspell Omega en Celeste. La Grande Poisseuse is het eerste album van de band, bestaande uit het duo Willow en Nijmaa, dat op Zware Metalen ter recensie verschijnt. Als omschrijving lees ik extreme avant-garde metal en in die zin kloppen de referenties wel vrij aardig.Lees verder ›

Aesthus en Sieluhaaska zijn twee ultrasmerige Finse blackmetalbands die reeds eerder hun vunzige viezigheid uitbrachten via het Duitse Purity Through Fire Records. De twee bands vonden dat de tijd gekomen was om eens iets samen uit te brengen, en zo geschiedde. Alzo kwam de vier tracks tellende EP Kaksi Liekkiä Saatanelle tot stand. Deze is verkrijgbaar als digipack cd en fraaie vinyl. Er is dus behoorlijk werk van gemaakt. Waarom toch? Voor hoop en al twintig minuten blackmetalmuziek? Waarom toch al die moeite? Ik zal het je vertellen: omdat alle vunzige, smerige, ruwe, rauwe Finse black metal gewoon thuishoort op een blinkend draaiding, zwarte of gekleurde vinyl of zelfs iets wat we ook wel een tapeje plegen te noemen.Lees verder ›

Het Russische blackmetallandschap is enorm uitgestrekt. Niet onlogisch als je kijkt hoe groot het land is. Nu en dan sijpelt er wel eens een band uit die contreien binnen waar ik nog nooit van gehoord heb, zo ook dit Drevorod. Het is een band die, dit Anthems Of Soil And Stars uitgebracht via het Nederlandse Heidens Hart Records meegeteld, drie platen uitbracht. Wie er achter dit paganblackmetalgezelschap zit, is me niet helemaal duidelijk, maar misschien is dit ook niet eens zo belangrijk.Lees verder ›

In Canada lijken de metalbands wel als paddenstoelen uit de grond te schieten. Nu is het weer de beurt aan een nog onbekende band met een debuut EP die geschikt zou zijn voor fans van Jinjer, Polaris, Periphery, ofwel hard materiaal uit de meer progressieve hoek met ook wel wat rustigere, bezwerende passages. De bijgesloten promo grossiert zoals gebruikelijk in de nodige superlatieven: Metaphora is een kracht die erkend moet worden en waar we rekening mee moeten houden in de toekomst. Het lijkt wel alsof er een verschuiving in het metalenlandschap zit aan te komen. Nou, het zal mij benieuwen, aangezien de drie bands ter referentie nu niet bepaald kinderachtige muzikanten in de gelederen hebben.Lees verder ›

Sinds 2001 spuugt en kotst Wrath, de man achter dit Griekse Dødsferd, op alles en iedereen. Er zijn maar weinigen die aan zijn vloek en toorn ontkomen, wij althans niet. Het Portugese Hypnotic Dirge Records brengt plaat nummer twaalf van dit bonte gezelschap uit in verschillende aantrekkelijke formats. De titel, ah ja, niet moeilijk doen, dat is gewoon Wrath.Lees verder ›

In 1998 en dat is inderdaad al een hele poos geleden, kreeg ik de debuutplaat van het Noorse Trail Of Tears in handen: Disclosure In Red. Het bleek een plaat te zijn met hoogtes en laagtes. Een muzikaal hoogtepunt afkomstig van die plaat is me tot op de dag van vandaag nog altijd bijgebleven. Zoek nog maar eens het nummer When Silence Cries... op en laat je beroeren door de interactie tussen scream/grunt en opera-achtige vrouwelijke vocalen.Lees verder ›

We kunnen 2024 gerust het jaar van de Iron Maiden zangers noemen. Bruce Dickinson bracht na 19 jaar weer eens een soloplaat uit met het sterke The Mandrake Project en  Blaze Bayley kwam met zijn elfde solo langspeler op de proppen sinds de scheiding. Hij leverde met Circle Of Stone alweer het vijfde album af met de mannen van Absolva als zijn backingband. Tot slot kunnen wij ons ook opmaken voor een nieuw album van Paul Di'Anno.Lees verder ›