Celestial Blues… het laat zich vertalen als hemelse blues. Luisterend naar de songs op deze tweede van King Woman zouden we het hemelse toch al gauw vervangen door een donkerder woord als hels, manisch of borderline. De enige verklaring die wij kunnen verzinnen is dat neerslachtige muziek voor zangeres Kris Esfandiari het enige is wat staat tussen normaal functioneren en gevangen zijn in waanzin. Ook het ‘Blues’-deel van de titel moeten we overigens relativeren. Wat we horen is vooral loodzwaar drukkende, hevig vervormde doom afgewisseld met wat rustiger passages die (soms) een heel klein streepje licht doorlaten.
De titeltrack heeft het allemaal al in zich. Na een gefluisterd intro dondert de gitaar gepijnigd zijn zware riffs over ons uit. In combinatie met de verwrongen zang roepen ze een beeld op van een verdorven, ja misschien zelfs een verloren wereld, als zijn we vanochtend wakker geworden in een neo noir-film als Sin City. Die onthechting wordt nog eens verder aangezet door de vele lagen vocalen die het geheel verder ontdoen van menselijke warmte. Wanneer Esfandiari (die overigens ook gekend is van het rapproject Dalmation, geen rap hier) zich dan toch toont klinkt haar stem opzettelijk richtingloos en bijna dronken. En dan nog zijn het vooral haar melodieën die intrigeren en de luisteraar moeiteloos bij de licht krankzinnige les houden.
Morning Star klinkt dan weer vreemd berustend. De beukende gitaren die de rust doorklieven laten nog iets van opstandigheid horen maar het sprankje hoop komt van ver. Het lijkt het geluid van iemand die te midden van een depressie zichzelf niet meer kan vinden. Ook Boghz begint weer met een kalme tokkel en een hese, licht verleidelijke stem, die je direct waarschuwt dat een verder inlaten met de hoofdpersoon geen goed idee is: “Here’s what I’m gonna do. Get down on my hands and knees for you. You know this is a lie” verhaalt Esfandiari over een liefde verslavend en slopend als een harddrug. Dat alles over een naar elektro-black neigende versnelling. Nee vrolijk is het niet, louterend wel.
Celestial Blues is een intrigerende, heftige en emotionele plaat die bij vlagen klinkt als een horrorversie van Plato’s grot, waarbij je vastgeketend zit om alleen het donkerste van de menselijke aard te aanschouwen. Daarbij wordt het grote gebaar niet geschuwd. Kijk alleen al naar de hoes met de vrouw met afgesneden vleugels en sigaret. De passage “My name is Lucifer, pleased to meet you” uit Morning Star spreekt wat dat betreft ook boekdelen. Het zijn juist die grote gebaren die maken dat we soms het gevoel hebben dat we – ondanks alle zware emoties – niet echt dichtbij komen. Daar is misschien nog wat te winnen in diepgang. Het is gelijk de enige kanttekening die we hebben.
Score:
82/100
Label:
Relapse Records, 2021
Tracklisting:
- Celestial Blues
- Morning Star
- Noghz
- Golgotha
- Coil
- Entwined
- Psychic Wound
- Ruse
- Paradise Lost
Line-up:
- Kris Esfandiari – Vocalen
- Joseph Raygoza – Drums
- Peter Arensdorf – Gitaar
Links: